I can't stand being alone - Liefde, Vriendschap & Familie

Eerst en vooral: ik ben het afgelopen jaar heel erg afwezig geweest op Quizlet maar ik wist niet echt wie me anders raad kon geven, en ik weet dat de mensen hier wel helpen. Alvast sorry voor dit zeiktopic.

Om het kort samen te vatten, zoals de titel al zei: ik ben eenzaam, maar ik snap niet waarom, en ik voel me ook alleen zo wanneer ik alleen ben. Ik heb 2 erg goede vrienden, en een vaste vriend waar ik zo goed als alles tegen kan zeggen, naast hen heb ik natuurlijk ook nog iets oppervlakkige vrienden maar het komt er dus op neer dat ik zeg maar "sociaal in orde" ben. Ik heb bijna altijd mensen rondom mij, als er dan geen vriend langskomt, zit ik gewoon gezellig bij mijn familie, bijna elke dag heb ik wel iets te doen, maar vanaf het moment dat ik alleen ben, of alleen in de zetel zit of gewoon lekker lees of piano speel kan ik het gevoel van eenzaamheid niet onderdrukken en heb ik de neiging om te gaan huilen, daarom probeer ik er zo goed mogelijk voor te zorgen dat ik nooit alleen ben of bezig ben met iets (afspreken met mensen die ik eigenlijk niet zo leuk vind en rotklusjes doen). Ik weet echt niet hoe het komt, en ik wéét gewoon dat ik geen reden heb om me eenzaam te voelen maar ik kan er niets aan doen. Maar het is zo'n verschrikkelijk gevoel, en ik wil er echt vanaf. Natuurlijk heb ik er al over nagedacht waarom ik me zo voel, daarbij kam ik er bij uit dat ik wel allemaal losse vrienden heb, maar geen echte vriendengroep, en dat pikt wel. Telkens wanneer mijn vrienden uitgaan gaan ze naar hun andere vrienden, en ik moet maar zien of ik er bij pas (wat dus meestal niet het geval is) en daar voel ik me soms ook slecht voor, maar ik weet dat dat geen reden is om me zo slecht te voelen zoals ik me nu voel (want kom op? Het is maar uitgaan), ik voel me echt elke dag heel eenzaam, ook al weet ik dat ik daar geen reden tot heb. Daarbij heb ik echt alles om gelukkig te voelen: een goede vriend, 2 écht goede vrienden, een liefdevol familie, goed onderwijs, .... Maar toch ben ik het niet, ik voel me zelfs best slecht. Kort samengevat: vanaf het moment dat ik alleen ben, voel ik me heel eenzaam, I can't stand being alone. Mijn vraag dus: heeft er iemand raad? Heeft iemand dit ook? Weet iemand wat helpt om dat gevoel weg te krijgen? (Bedankt om dit helemaal te lezen, ik weet dat ik zeur.)

Misschien even ter duidelijkheid een voorbeeld van de afgelopen dagen: (dit hoef je niet te lezen, gewoon een voorbeeld, geen belangrijke informatie.)

Ik herken de situatie vaag. Het is oké om je alleen te voelen omdat je geen vriendengroep hebt, en het is oké om geen vriendengroep te hebben, en het is oké om alleen te zijn en niet vrienden om je heen te hebben. Misschien zit je dat diep van binnen dwars, dat je denkt dat het sociaal niet accepteerbaar is om geen vriendengroep te hebben of alleen te zijn, maar het is oké.
Vriendengroepen zijn moeilijk te vormen, tenzij dat je ergens gaat, waar iedereen nieuw is, bijvoorbeeld een nieuwe opleiding of op een kamp waar niemand elkaar echt kent. Anders ga je je moeten aan sluiten bij een al bestaande vriendengroep en dan kun je je misschien buitengesloten voelen.
Maar het is oké, geloof me. Als jij je amuseert met de losse vrienden die je nu hebt, waarom zou je dan een vriendengroep nodig hebben? (Bemoedigend bedoeld, niet denigrerend.)

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Ik heb dat ook. Ik ben zelf ooit eens op 8u 's avonds beginnen kuisen om mijn gedachten te verzetten omdat ik mij zo eenzaam voelde. Nu is mijn vriend ook op reis en ik begin continu te huilen als ik alleen ben. Ik probeer telkens met vrienden weg te gaan nu, maar vanaf ik thuis ben komen de watervallen. Ik huil mezelf nu al drie nachten op rij is slaap. Het is echt een rotgevoel.

Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?

Ik herken dit te veel naar mijn zin tbh.
Het probleem is bij mij wel eerder dat zolang ik met mensen ben alles altijd goed is. Ik ben vlot in contact ik praat de hele tijd door, ik lach veel, ik ben gelukkig. Het is al beter nu maar als ik thuis kom en alleen ben overvalt het me soms echt. Dan krijg ik zo'n apathisch gevoel over het leven en waar normaal gezien in sociaal contact heel veel dingen vanzelfsprekend lijken kan ik eens ik alleen ben moeilijk mijn tijd invullen zonder me echt alleen te voelen. Vaak ga ik dan in bed liggen en word ik wakker tegen mijn mama terug komt van het werk en gaat het terug.

Ik denk dat de oplossing het meest zal zitten om te leren leven met je tijd alleen en het niet altijd te proberen vermijden aangezien het niet haalbaar is elk moment van de dag bij andere mensen te zijn. Ik eindig vaak met dagen zoals vandaag er een is; ik doe niet echt iets, probeer sociaal contact te behouden via pc en gsm, ik kijk miss wat series,... Dat zijn niet echt de meest succesvolle dagen maar zo kan ik vaak de dag doorkomen zonder me te slecht te voelen.

Ik zou het graag willen kunnen omzetten dat een dag alleen even productief/goed kan zijn als een dag met mensen. Voor mij is dit allemaal nogal recent maar nu sta ik elke dag op, maak ik een smoothie, ik ga elke dag joggen/wandelen, ik doe elke dag mijn make up,... Kortom ik probeer tot het maximum voor mezelf te zorgen en leid mezelf terwijl af met de pc.

Dat is natuurlijk nog altijd niet de ideale dag invulling maar hoe jij het beschrijft, zo de echte pijnlijkheid van het alleen zijn, dat had ik iets van een 4 à 5 maand terug ook constant en in vergelijking met toen gaat het al een stuk beter. Dus de beste raad dat ik je kan geven is accepteer dat het een echt probleem is en probeer er echt aan te werken. Ookal faalt het nog heel vak, probeer niet toe te geven aan die gevoelens, hou je steeds zolang mogelijk sterk en draaiende zolang je kan. Probeer er echt op te anticiperen dat het gaat gebeuren en probeer echt met je gedachten er voor te kiezen dat je dit niet wilt en dat je probeert er aan te werken.

effort never betrays you

Ik heb dit nog gehoord van mensen. Zelf ken ik dat niet, als ik niet alleen kan zijn om op te laden, word ik uitgeput. Ik zou niet weten aan wat het zou liggen, aangezien ik het niet herken. Heb je 'diepgaande' relaties met die mensen? Als ik dat meestal voel, is dat omdat ik mezelf niet kan zijn, en maar meepraat over wat zij praten. Ook al interesseert het mij niet zo. Ik heb me een hele tijd eenzaam gevoeld toen ik ging studeren, ik was wel constant onder de mensen, en had ook wel vrienden, maar het duurde een tijdje voor ik een vriendin vond, waar ik echt tegen kon 'babbelen', die wel dezelfde interesses had. Misschien zijn je relaties te oppervlakkig? Of heb je niet genoeg diepgaande relaties? Ik zeg maar wat. Maar als ik me eenzaam voel, is dat de reden. Dat ik mezelf niet kan zijn, en dus niet het contact kan maken die ik zou willen.

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Ik heb dit ook ongeveer, maar bij mij is het net anders.
Ik kan er echt niet tegen als er de hele tijd mensen die ik niet ken om me heen zijn, zoals vrienden van mijn moeder of mijn moeders vriend (die helaas veel te vaak in huis is) (dan voel ik me namelijk ook eenzaam omdat ik voornamelijk genegeerd word). Als ik echter helemaal alleen thuis ben voel ik me ontzettend kut en wil ik het liefst huilen, want ik heb echt een hekel aan alleen zijn.
In mijn ideale wereld nodigt mijn moeder nooit mensen die ik niet goed ken uit en gaat ze ook nooit zonder mij het huis uit, maar ik heb natuurlijk geleerd dat dit niet haalbaar is en ik moet gewoon met dat gevoel van eenzaamheid dealen. Op een dag zal ik op mezelf moeten en dan zit ik altijd alleen, dus zo simpel is het nu eenmaal.

Voor zover ik weet komt dit gevoel trouwens voort uit het idee hebben dat je geen roots hebt. Oftewel, je voelt je ergens niet thuis. Je hebt bepaalde mensen om je heen nodig die zorgen dat je je wel thuis voelt (maar dus geen mensen die maken dat je je nog misplaatster voelt) en als die er niet zijn of geen tijd voor je hebben voel je je homeless en alleen en miserable. Wat ik op dat moment probeer te doen is muziek aan zetten (vaak heel hard, zodat ik nog net kan nadenken) en gaan schrijven.

Ik hoop dat je een manier vind om je beter te voelen.

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.