150 | When Hope Fades [The Walking Dead] | Speeltopic - Speeltopics

---

Regels
- Geen sneltrein, er zitten minstens twee posts tussen de jouwe in.
- OCC's tussen een { } of een [ ].
- Bestuur geen 'geclaimde' personage zonder toestemming van de eigenaar.
- Houd de personages uit de TWD serie zoals ze zijn, ga geen complete persoonlijkheidsverandering maken. Veranderen met de tijd mee mag wel.
- Schelden is toegestaan, mits
- Maximaal 2 personages, geef anderen ook de kans.
- Minimaal 150 woorden, geen posts van twee zinnen.
- Wees nice tegen elkaar.
- 16+ is toegestaan, maar geef een waarschuwing.
- Alleen Jorah en Furiosaopenen de topics.
- Er zijn een beperkt aantal kinderen toegestaan, Carl en Sophia in de oorspronkelijke en 1 in de nieuwe groep, de rest is 18+.
- GEEN SPOILERS, we er is nog niemand dood of een nieuw iemand bij. We houden de originele groep uit de eerste episode aan. Zie hieronder:

Rick
Shane
Lori
Carl
Andrea
Dale
Glenn
Daryl
Merle
Amy
Theodore (ofwel T-Dog)
Carol
Sophia

Begin:
De vreselijke nacht waarin de oorspronkelijke groep aangevallen is, is voorbij. Alleen Daryl en Andrea hebben het overleeft en hebben de nieuwe groep gevonden. Ze zijn toegelaten omdat ze beide een waardevolle toevoeging zullen zijn aan de groep. De nieuwe groep heeft overnacht op een oude boerderij. Ze hebben besloten om er enkele dagen te blijven om voorraden aan te vullen en uit te rusten voordat ze weer verder gaan. De herfst komt eraan en de groep is vastbesloten om voor de winter een goede verblijfplaats te vinden. De boerderij voldoet echter niet aan de nodige voorwaarden vanwege rot hout en zulke problemen, waardoor het in de winter te koud zal zijn en niet veilig genoeg. Daryl en Andrea proberen hun plek in de groep te vinden, terwijl de groep aan hen moet wennen.

[ bericht aangepast op 12 aug 2015 - 21:48 ]

---

Your make-up is terrible

---

Met mijn armen over elkaar geslagen sta ik voor het vieze raam naar buiten te kijken. Buiten zit de man, die zich Daryl Dixon noemt, zijn spullen uit te pakken te controleren. Hij kijkt vast wat hij is kwijt geraakt gisteravond. Hij en de vrouw Andrea zijn vanmorgen bij hen gekomen in een grijze truck met een motor achterop gebonden. We waren zijn groep al eerder tegen gekomen, maar we besloten ons niet samen te voegen. Nu ze nog maar met z'n tweeën zijn, hebben we besloten om ze toch op te nemen. Aiko nam daarin het voortouw. De redneck ziet er al even smerig uit als het raam, maar het lijkt hem niet te kunnen deren. Spraakzaam was hij ook al niet en hij ziet er nogal onaardig uit. Ik hou hem daarom al eventjes in de gaten.
      Uiteindelijk besluit ik dat hij weinig kan uitrichten tegen ons, wij zijn immers met z'n zessen hij alleen, of samen met Andrea. Hierdoor draai ik me toch maar om en loop ik de voorraadkast in om de blikken geconserveerd eten te tellen. We hebben geluk dat we dit gevonden hebben, maar moeten het eigenlijk bewaren tot in de winter en zoveel mogelijk leven van vers spul dat we nog kunnen vinden. Dat zal bederven en dit niet. Ik sorteer de blikken per soort en tel ze vervolgens. Twee blikken bonen, een blik mais, drie blikken perziken, twee blikken ham, twee blikken linze en een blik rode peren. Het is echt niet veel, maar vult onze voorraad lekker aan.
      Ik voel automatisch in mijn broekzak om mijn telefoon te pakken en het erop te noteren. Maar mijn telefoon zit niet in mijn broekzak en daarbij is hij ook al langer dan een maand leeg. Ik moet er nog steeds enorm aan wennen om geen technologie te kunnen gebruiken. Voor de meeste mensen was het al een groot deel van hun leven, maar van die van mij nog meer en nu ik het niet meer heb besef ik weer eens hoe handig het toch wel niet is en hoeveel makkelijker het mijn leven gemaakt heeft. Niet eens alleen makkelijker, maar ook nog eens leuker.
      Met een zucht verlaat ik de voorraadkast en doe ik de deur weer dicht. De boerderij is een goede vondst om een paar dagen op uit te kunnen rusten. We zijn constant onderweg en ik mis een goede, vaste plek. Ik wilde wel reizen, maar dit is toch echt niet wat ik me erbij voorgesteld had.

[ bericht aangepast op 27 juli 2015 - 18:43 ]

---

Your make-up is terrible

Mt

---

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

Mt

---

We dwaalden en verdwaalden en noemden sterren naar onszelf.

MT.

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

MT

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

IJsvogel schreef:
MT

---

•

---

---

---

•

Met mijn rug tegen de muur bekeek ik de redneck die zich bij ons had gevoegd. Ik vond de sfeer gespannen sinds de nieuwelingen er waren. Andrea Harrison en Daryl Dixon waren hun namen, tenminste, als ik het me goed herinnerde. Ik zat er niet mee dat ze bij ons kwamen. Hoe meer mensen er waren, hoe groter onze kans zou zijn tegen de walkers. Bovendien vond ik dat deze boerderij een veilige haven moest bieden voor iedereen die dat nodig had. Maar besluiten maken lag niet bij mij en dat was maar goed ook. Ik kon echter niet ontkennen dat de redneck er onguur uitzag. Maar hoe erg kon het zijn? Iedereen die tegen de walkers was hoorde bij ons.
Voor even overwoog ik om op de nieuwe man af te stappen, maar met een zucht kwam ik tot de conclusie dat, dat misschien geen goed idee was. Hij zag er immers niet uit als een praatgraag persoon. Ik liep verder en zag Amina de deur van de voorraadkast dichtslaan.
'En, hebben we nog genoeg?' Dat vond ik het enige nadeel van een groeiende groep. Aan eten komen was niet altijd even makkelijk en nu hadden we meer monden om te voeden.

[ bericht aangepast op 29 juli 2015 - 8:53 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Andrea Harrison

Alles wat ik normaal leuk zou vinden aan deze boerderij, gaat aan me voorbij. Ik beweeg me er doorheen, terwijl ik niet weet waar ik naartoe ga. De meeste mensen kijken me aan als een indringer. Ik snap het wel, dat zou ik ook doen. Vaag dringt het tot me door dat ik kennis met ze zou moeten maken. Zeker omdat Daryl niet degene is die zich hier als eerste om zal bekommeren. Aan de andere kant van de gang zie ik iemand waarvan ik de naam niet meer weet. Volgens mij heb ik wel een paar namen gehoord, maar ze zijn aan me voorbij gegaan.
Een hele nieuwe groep vol mensen die geweldig zijn, zou de leegte nog niet op kunnen vullen. Mijn hand strijkt over het pistool dat ik in mijn zak draag. Het is niet eens gebruiksklaar. Ik vraag me af waarom ik het eigenlijk zo bij me draag. Het is niet gelukt om Amy te beschermen ermee.
Te laat besef ik dat ik het wapen vast heb. Ik laat het snel los en sla mijn handen in elkaar. Op het moment zie ik niemand in mijn buurt, maar er zitten genoeg mensen in deze boerderij. De intentie geven dat ik mijn wapen wilde trekken, is waarschijnlijk wel het onverstandigste wat ik kan doen.

[ bericht aangepast op 28 juli 2015 - 20:09 ]

---

We dwaalden en verdwaalden en noemden sterren naar onszelf.

---

Ik ben geen emotioneel type en dat is waarom ik nu vooral boos ben en schaamte voel. De plannen van Merle en mij zijn nu totaal in het water gelopen. Erger nog, ik ben mijn grote broer kwijt. Hij was de enige leider in mijn leven en zelfs in deze rottige situatie had hij plannen. Als hij er nog was, had ik nooit bij een andere groep aan hoeven te kloppen omdat ik weet dat ik in mijn eentje veiliger ben. Met hem had ik alles kunnen overleven. Ik voel me net een verloren puppy die met hangende pootjes heeft aangeklopt bij anderen.
      Dus nu zit ik buiten de boerderij en pak ik mijn tas uit om te zien wat ik nog heb. Er komen een paar shirts uit, mijn leren motorvest en een reservetentje. De tent van mij en Merle hadden we moeten achterlaten, net als de meeste bezittingen die ik had. Gelukkig heb ik mijn geliefde kruisboog en mijn pijlen nog. Zonder dat zou ik echt verloren zijn. Ik prop mijn shirts, die trouwens echt niet schoon zijn, terug in de tas en ben net van plan om mijn tentje op te gaan zetten. Ik ga dus echt niet in die boerderij slapen, ik vertrouw die mensen nog voor geen meter. Ze hebben vast wel wat extra dekens binnen liggen die ik kan gebruiken, nu mijn eigen slaapzak weg is. Maar voordat ik kan beginnen, word ik gestoord.
      "He — alles OK?"
      Geïrriteerd kijk ik op naar de blonde dame die langzaam naar mij toe gesloft komt, waarna ze vlak naast me stopt en haar handen nonchalant in haar broekzakken steekt. Ik had gehoopt dat mijn uitstraling mensen voorlopig wel op een afstandje zou houden. In eerste instantie stoot ik dan ook een minachtend 'hmpf' geluidje uit naar de vrouw en veeg ik met de achterkant van mijn hand langs mijn mond.
      "Tuurlijk," antwoord ik dan toch, maar wel op een botte toon.
      Ik gooi de tent uit het zakje. Het is een simpel, groen tweepersoonstentje die je met enkele tentstokken en een paar haringen opzet. Zulke tentjes heb ik wel duizenden keren opgezet, dus nu moet het ook geen probleem zijn. Ik kom overeind uit mijn kleermakerszit en ga op mijn knieën zitten om het tentzeil uit te spreiden. De tentstokken zitten binnen een paar seconden in elkaar en glijden gemakkelijk door de openingen in de tent, waardoor deze binnen een minuutje staat.

---

Zodra ik uit de voorraadkast kom, loopt Caleb me tegemoet. Met hem kan ik het waarschijnlijk het beste vinden binnen deze groep, hij is dan ook van rond mijn leeftijd. Ik glimlach naar hem en hij gaat gelijk over de zaken van het eten.
      "En, hebben we nog genoeg?" vraagt hij
      Ik haal mijn schouders op. "Voorlopig," antwoord ik. "In de kast staat genoeg om een paar dagen door te komen, dat is een mooi extraatje. Maar we hebben meer nodig willen we de winter doorkomen met zo'n groep."
      Ik zucht en leun met mijn rug tegen het houten blad van het aanrecht in het ouderwetse, landelijke keukentje. Mijn hand haal ik over de korte, kroezende haartjes op mijn hoofd. Ze worden alweer wat langer, maar dat vind ik niet zo heel erg. Kort haar is momenteel wel heer erg handig. Door het raam kan ik de redneck weer zien, die momenteel een tent aan het opzetten is. Blijft hij echt buiten slapen? Naast hem staat Reagan, de blonde vrouw van onze groep. Die durft.
      "Die twee nieuwelingen zeggen dat ze goed kunnen schieten, hopelijk kunnen ze wat wild vangen zodat we onze blikken niet aan hoeven te breken en kunnen bewaren," zeg ik vervolgens tegen Caleb. "Al ziet hij er niet uit alsof hij goed in delen is. Wat denk jij ervan?" vraag ik hem om zijn mening.
      Ik vraag me af waar Aiko is, de vrouw die zo'n beetje de leiding genomen heeft over onze groep. Maar goed ook, want velen van ons kunnen nou eenmaal niet de beslissingen nemen zoals zij die genomen heeft. Maar ze heeft vast iets belangrijks te doen, of ze slaapt. We kunnen allemaal wel wat goede slaap gebruiken, maar ik slaap nog amper sinds dit allemaal gebeurd is.

---

Your make-up is terrible

---

---

---

•

Ik glimlachte naar Amina die haar schouders ophaalde als antwoord op mijn vraag. "Voorlopig," zei ze. "In de kast staat genoeg om een paar dagen door te komen, dat is een mooi extraatje. Maar we hebben meer nodig willen we de winter doorkomen met zo'n groep."
Ik knikte begrijpend.
"Die twee nieuwelingen zeggen dat ze goed kunnen schieten, hopelijk kunnen ze wat wild vangen zodat we onze blikken niet aan hoeven te breken en kunnen bewaren," vertelde ze verder. "Al ziet hij er niet uit alsof hij goed in delen is. Wat denk jij ervan?"
''De tijd zal het uitwijzen,'' ik keek van Amina naar Daryl die buiten stond. Types zoals hij zag je nooit in Engeland, maar in Amerika had ik al meerdere van zulke mensen gezien en ik kon niet zeggen dat ze vriendelijk waren. Meestal was ik met mijn Engelse accent een gewenst pispaaltje voor zogenaamde rednecks.''Die Andrea lijkt me aardig, maar van Daryl weet ik niet wat ik moet denken. Heel spraakzaam is hij niet,'' Ik haalde mijn schouders op. ''Hij heeft in ieder geval een kruisboog dus hij weet vast meer over jagen dan wij. Laten we hopen dat hij dat ding niet op ons gebruikt,'' ik schonk Amina een flauw glimlachje en staarde vervolgens weer uit het raam waar ik zag dat Raegan het op zich had genomen om de man te verwelkomen. Op haar manier. Een lach ontsnapte aan mijn lippen. ''Ik hoop dat ze hem niet te erg afschrikt.''

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

(MT)

---

How far is far

“Andrea?” klinkt een beetje hese stem achter me. Als ik mijn pas inhoudt, zie ik de man die naast me komt staan. Zijn naam is Graham. Het verbaast me eigenlijk dat ik dit in alle chaos onthouden heb. Maar hij heeft iets over zich waardoor hij vrij herkenbaar is.
“Ervaring?”
“Ehm…” stamel ik. Eigenlijk hoef ik geen seconde na te denken waar hij het over heeft. Zijn ogen wijzen duidelijk op het pistool. En zelfs als ze dat niet gedaan hadden, was het wel duidelijk. Mijn vingers zijn nog steeds in elkaar verstrengeld, zodat ik het pistool niet vast kan pakken. “Het is niet eens geladen,” breng ik dan uit. Het klinkt als een verontschuldiging voor mijn gedrag. “Sorry,” vervolg ik. “Ik houd het bij me, omdat het belangrijk voor me is. En het was niet mijn bedoeling om – “ Halverwege mijn zin stop ik weer met praten. Misschien heeft hij niet eens gezien dat ik het pistool pakte. Wat kraam ik allemaal voor onzin uit? Normaal heb ik niet zoveel moeite om woorden te vinden.
Het idee dat ik hier weggestuurd kan worden, benauwt me gewoon te erg. Vreemd eigenlijk, een paar uur geleden twijfelde of ik hier nog wel wilde zijn.
Ik kijk naar Graham en bijt op mijn tong. De blik in zijn ogen vertelt me dat hij wel degelijk gezien heeft dat ik het pistool trok. Koortsachtig zoek ik naar de woorden om het uit te leggen. Als ze er al zijn, blijven ze in mijn keel steken.

Ik loop om de boerderij heen. Dit is waarschijnlijk al de vijfde ronde die ik maak. Hoewel ik hier niet kan rijden, heb ik mijn skateboard onder mijn arm. In de zak van mijn gescheurde broek, zit een schroevendraaier. Aangezien ik de jongste ben, staat niemand echt te springen om mij een wapen te geven. Dit is het beste wat ik heb kunnen bemachtigen.
De nieuweling die Daryl heet, was toen ik net langsliep al bezig om buiten zijn spullen uit te pakken. Aangezien hij mij niet zag, besloot ik hem maar te negeren. De blik in zijn ogen beviel me niet vanaf het eerste moment dat ik hem zag. Alsof hij op me neerkeek, als een last voor de groep. Alleen maar een kind. Tegelijkertijd heb ik het idee dat hij zelf meer die last voor de groep is.
Nu ik voor de tweede keer langsloop, heeft Reagan zich bij hem gevoegd. Het lijkt alsof er een gesprek gevoerd wordt, dat vooral van Reagans kant komt. Bij de hoek van de boerderij blijf ik staan om te kijken. Wat er precies gezegd wordt, kan ik net niet helemaal verstaan. Ik twijfel om op hen af te lopen. Reagan kennende, zou dit best wel eens grappig kunnen zijn. Ik weet alleen niet of mijn aanwezigheid op prijs gesteld wordt.
Ik haal mijn schouders op tegen mezelf en begin te lopen. Zo nonchalant mogelijk ga ik een stukje van hen vandaan in het gras zitten. Ik zit met mijn gezicht naar de boerderij toe, maar kan wel horen wat er gezegd wordt.

---

We dwaalden en verdwaalden en noemden sterren naar onszelf.

---

Gelukkig blijft de vrouw stil als ik snel mijn tentje op zet, hoewel ik haar blik op mij en mijn handelingen voel branden. Als ik een blik op haar werp, zie ik dat ze een geamuseerde grijns op haar lippen heeft. Geïrriteerd om haar aanwezigheid sla ik de haringen in de grond van het gras, zodat het tentje stevig staat. Op het zelfde moment komt er een blonde tiener op ons afgelopen, maar ze stopt ergens halverwege en gaat gewoon in het gras zitten.
      "Het antwoord 'tuurlijk' was niet in me omhoog gekomen als ik dacht aan het gegeven dat je gisteren je groep bent verloren. Maar, OK," lijkt ze wel spottend te zeggen, waarna ze om de tent heen loopt. "Erg indrukwekkend. Boy scouts?"
      Ik zie haar grijnzen als ik opkijk en knijp mijn ogen ongelovig samen, waardoor er kraaienpootjes rondom ontstaan. Ik gooi mijn tas de tent in en sta op, waardoor het duidelijk word dat ik groter en breder ben dan de vrouw. Mijn doel is echter niet om haar te intimideren, daar is mijn lichaamstaal te onzeker voor, zeker op dit moment.
      "Huh. Pas op je woorden, sunshine," grom ik haar toe. "Je weet niets."
      Ik spuug op de grond en draai me dan van haar weg. Iets verderop op de oprit van de boerderij staat mijn grijze Ford Pick-up geparkeerd, met daarop de motor van Merle. Om weg te komen van de blonde vrouw, loop ik erheen en begin ik de motor los te maken zodat ik hem van mijn pick-up af kan krijgen. Het is een mooi ding, Het is een oude Triumph die Merle zelf flink opgeknapt heeft, zelfs het SS logo in bliksemontwerp had hij zelf erop gemaakt.

---

''De tijd zal het uitwijzen,'' antwoordt Caleb. ''Die Andrea lijkt me aardig, maar van Daryl weet ik niet wat ik moet denken. Heel spraakzaam is hij niet. Hij heeft in ieder geval een kruisboog dus hij weet vast meer over jagen dan wij. Laten we hopen dat hij dat ding niet op ons gebruikt."
      Hij glimlacht naar me en ik moet zachtjes grinniken. Als Caleb weer uit het raam kijkt, volg ik zijn blik en kijk ik toe hoe Reagan tegen hem praat. Naast me moet Caleb erom lachen, zijn lach werkt aanstekelijk en ik blijf glimlachen.
      ''Ik hoop dat ze hem niet te erg afschrikt.''
      Op dat moment staat de man net op en lijkt hij nogal boos of geïrriteerd iets tegen haar te zeggen waarna hij wegloopt en uit het zicht verdwijnt. Ik heb weinig zin om naar het raam toe te lopen om te kijken wat hij gaat doen, dus blijf ik tegen het aanrecht geleund staan.
      "Te laat," grijns ik. "Al heb ik het idee dat alles hem afschrikt en hij alles afschrikt. Zeep zal in ieder geval spontaan pootjes krijgen en wegrennen als het hem ziet," grap ik erachteraan. "Kan hij het met zijn kruisboog neerschieten."
      Om eerlijk te zijn krijg ik een beetje de rillingen van die kruisboog, zeker in combinatie met de redneck. Het is veel stiller dan een geweer en ik heb geen idee hoe hij aan dat ding komt en hoe goed hij ermee om kan gaan. Een tikkeltje ongemakkelijk wrijf ik over mijn ontblote bovenarmen heen.

---

Your make-up is terrible