Quokka schreef:
(...)
Soaps, daar ben ik niet van. Tv-series daar in tegen, het gaat om hetzelfde principe een verhaallijn en personages die de verhaallijn uitspelen.
Ik snapte wel wat je bedoelde, maar ik begrijp niet waarom je dit twee keer zegt. Want ik begreep het de eerste keer ook al. (Je zei het twee keer in je eerste reactie)
Zelf doe ik het wel, gezicht lukt dus niet of nauwelijks bij mij. Maar de rest kan ik meestal wel aardig voor mij zien. Dus wat je eigenlijk wil zeggen, zodra je kenmerken(noem ik het maar even, zoals kleine handelingen die een personage doet zoals knijpen in de neusbrug) beschrijft, kunnen mensen beter een beeld vormen bij een personage?
Nee, ik ook niet hoor. :') Maar waar soaps wel heel goed van zijn, is dat ze met zoveel gebaren worden geacteerd, en daarin vind je er gewoon erg veel in terug :'D Inderdaad, films en series gaan ook, zolang je maar mensen observeert. Oh, niet op gelet, dan was dan omdat ik geknipt en geplakt had, omdat ik een fout had gemaakt, blijkbaar niet goed overlezen, het is er blijven staan.
Ja, dat is zo. Die neusbrug misschien nu minder, indien het louter "het gezicht" is dat je de lezer voor de geest wilt brengen. Wat het beeld van het gezicht opwekken betreft, focus je dan in eerste instantie op mimiek: hoe de ogen kijken, de wenkbrauwen die bewegen, de manier van glimlachen, ga zo maar door.
Als je het "hele' personage tot leven wilt laten komen in het hoofd van de lezer, beeldend, zoals in een film, dan inderdaad zeker ook gestiek (zoals die neusbrug) erbovenop. De combinatie van mimiek en gestiek is wat het zal gaan doen. (:
Waarom?
Eigenlijk is de regel zo - wil je een beeldend effect bereiken, dan ga jij als schrijver beelden moeten aanreiken. Zo niet, dat gaan heel veel mensen ook zelf geen beeld vormen van het personage in het hoofd, en blijft het gewoon tot tekst, bij heel veel mensen. Daar moet je je van bewust zijn. Het is niet alleen hun taak, maar vooral jouw taak om het beeldend tafereel op te wekken, voor de lezer, zodat de lezer er bijgevolg die eigen invulling aan kan geven, het kan laten afspelen in de eigen verbeelding. Maar jij moet dat proces wel prikkelen.
Kijk maar eens naar beeldende schrijvers als J.K. Rowling, die geven vaak heel zintuigelijke/gedetailleerd neergepende weergave van 'wat zij zien' in hun hoofd. Via hun tekst reiken ze het aan de lezer aan.
Narcissa haaste zich in een straat die Spinners End heette, waarover de dunne mist hing als een vinger. Haar voetstappen echoëden op de keistenen als ze de afgeplakte en gebarsten ruiten passeerde, tot ze aankwam bij het allerlaatste huis, waar gedempt licht glom van tussen de gordijnen in een benedenkamer.
Ze had op de deur geklopt voor Bella, vloekend onder haar adem, was verschenen. Samen wachten ze, buiten adem, de geur van de vuile rivier in de wind, inhalerend. Na enkele seconden, hoorden ze voetstappen achter de deur en het opende met een kraak. Een splinter van een man die keek naar hen kon worden gezien, een man met zwart haar, gesplitst in gordijnen rond een bleek gezicht.
Narcissa trok haar hoed terug. Ze was zo bleek dat ze leek te glimmen in het donker, lang blond haar stroomde langs haar rug, gaf haar de indruk van een verdronken persoon.
Dit bijvoorbeeld, komt heel filmisch en echt over. Hoe komt dat? Omdat ze zoveel details aanreikt. Dus een personage levendig maken, volgt hetzelfde principe. Geef hun details weer, en je hebt direct een tekst die meer "3D - allure" heeft. Wat je ook wilt overbrengen, is het een ruimte/omgeving, een personage... Geef zintuigelijke details, en het wordt echt. Dat is wat het mooi maakt, het echt maakt. Beeldende
details dus, als je je personage echt wil laten lijken.
Dus daarom zal de weergaven van die kleine handelingen en uitdrukkingen heel veel bijdragen, om het personage tot leven te wekken in het hoofd van de lezer. :')
[ bericht aangepast op 25 juli 2015 - 16:52 ]
Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.
. Ik doe het eigenlijk niet bewust.
