• Ik heb ruzie met een vriend.
    Brok in mijn keel.
    Prikkende tranen in mijn ogen.
    Ik hou het in.

    Ik praat met mijn vader.
    Een rakend gesprek.
    Brok in mijn keel.
    Prikkende tranen in mijn ogen.
    Ik hou het in.

    Ik heb ruzie met mijn moeder.
    Ik hoor leugens uit haar mond.
    Brok in mijn keel.
    Prikkende tranen in mijn ogen.
    Ik hou het in.

    Zo zijn er nog honderd andere situaties.
    Situaties als deze.
    Waar je wilt huilen, en schreeuwen.
    Maar je houdt je in.

    Ik ben alleen.
    Ik voel me verlaten.
    Het is stil.
    En langzaam,
    Prikken de tranen in mijn ogen.
    En ik laat het gaan.


    "At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

    Ik vinr deze echt mooi. En herkenbaar.


    We dwaalden en verdwaalden en noemden sterren naar onszelf.

    Prachtig <3


    26 - 02 - '16

    Erg herkenbaar. Je hebt het mooi verwoord. (:


    • It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

    Prachtig en erg herkenbaar! <3


    El Diablo.

    Mooi!


    16 - 09 - '17

    Wauw, heel herkenbaar. Mooi!


    I don't understand that reference. - Castiel

    Bedankt voor alle reacties (:


    "At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

    Ik ben ook een vriend kwijt (huil) (huil) (huil)


    tiptoe through the tulips...

    Ben ik dan de enige die het nooit inhouden kan, en de inwendige drang om de dialoog terug aan te gaan niet onderdrukken kan - omdat het meestal niet helemaal eerlijk is en veelal ligt aan henzelf (ook), dus dan ook niet al die pijn en schuld aannemen kan die ze zomaar op mijn hoofd uitkieperen?
    Ik vind het een mooi gedicht, ik herken de situaties. Het is altijd leuk om het door iemand anders ook verwoord te zien.

    [ bericht aangepast op 17 juni 2015 - 9:27 ]


    Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.