Ik wil even wat kwijt. Het spookt al een tijdje in mijn hoofd en het lukt niet om het weg te krijgen.
Om te beginnen heb ik flink wat meegemaakt de afgelopen maand. Mijn stage bij de Sligro is ten einde gelopen met een lach en een traan. Ik had het daar ontzettend leuk en ik had er ontzettend veel geleerd. Mijn collega was zo enthousiast dat hij zei dat hij me aan had genomen als hij mocht kiezen, maar helaas was er geen plek meer bij de Sligro en bestond de functie niet. Vaag verhaal, ik weet het. Het is een beetje lastig uit te leggen.
Al vrij snel werd er een nieuwe stageplaats ontdekt die mogelijk geschikt zou zijn voor mij: iemand had mijn naam bij de Hanos (andere Horeca groothandel) laten vallen en ze leken enthousiast. Het gesprek, dat een tijdje terug op een woensdag plaatsvond, verliep goed en ik zou die vrijdag meer horen. De hele dag hoorde ik er niets van en ik had de hoop al opgegeven. Maandag kreeg ik dan ook een bevestiging dat mijn gevoel klopte: de stage ging niet door. Het lag niet aan mij, maar aan het bedrijf.
Degene met wie ik had gepraat, had me willen hebben. Dit moest hij overleggen met zijn leidinggevende, maar die was ontslagen. Het is een vaag verhaal, I know, maar nu komt het er op neer dat ik dus op zoek moet naar iets nieuws. Er is een tijdelijke plek beschikbaar voor mij, waar ik praktijklessen kan krijgen tot ik een nieuwe plek heb. Dit om te zorgen dat er een stijgende lijn in mijn leerproces blijft. Bij deze plek ben ik al twee keer geweest en dat beviel wel redelijk goed.
Pas ben ik ook weer naar de behandelend arts geweest, omdat ik al een tijdje in de knel zit met mijn medicijnen. Er was echter, volgens haar, geen alternatief mogelijk. Ze was wel een voorstander van het feit om de medicatie weer op te hogen, maar dat wil ik niet, want daar word ik nog ongelukkiger van. Ik krijg nog vrij regelmatig de gevoelens van leegte, somberheid en opgesloten zitten. Dat zou enkel erger worden als ik meer medicatie zou krijgen. Ook heb ik mijn maag-darmproblemen voorgelegd.
Ze vermoedde dat er misschien sprake zou kunnen zijn van een wondje in mijn slokdarm of dat ik een spastische slokdarm zou hebben. Op haar verzoek was ik naar de huisarts gegaan, ook omdat het 's ochtends net lijkt of mijn slokdarm smaller is. Slikken gaat dan moeilijk en 's avonds lijkt het net alsof eten blijft hangen. De dokter had me een brief meegegeven en ik moet komende donderdag naar een diagnosepunt voor een slik-foto; ik moet dan een af andere vloeistof opdrinken en dan gaan ze kijken (met röntgenfoto's volgens mij) hoe mijn slokdarm daarmee omgaat.
Ook heb ik pas knallende ruzie met mijn ouders gehad. Ik had al meerdere keren aangegeven dat ik het huis uit wilde, desnoods begeleid, maar iedere keer als ik het aangaf luisterden ze niet of ze wuifden het weg. Eergisteren had ik dus mijn punt flink gemaakt. Mijn ouders schrokken er nogal van, zeiden ze, maar de volgende dag deden ze weer alsof er niets gebeurd was en er kwam wederom geen schot in de zaak.
Nu zit ik in zak en as, omdat mijn ouders me op meerdere gebieden niet steunen; ze accepteren mijn keuze op religieus vlak niet, ze respecteren mijn gevoelens niet - sterker nog, dat willen ze niet snappen - en toen ik bij de arts zat en mijn verhaal deed zei mijn vader dat het misschien beter was om de medicijnen toch op te hogen, want zonder medicijnen zou ik onhandelbaar zijn.
Ze schuiven alles op mijn medicijnen. Als ik humeurig ben, want negen van de tien keer komt door slecht slapen, zeggen ze altijd; "heb je - je medicijnen wel geslikt, want je bent echt niet te genieten vandaag!". Wat ze niet door hebben is dat ik crepeer van de pijn, minstens drie keer per week en daardoor niet kan slapen. Spastische darmen zijn daarvan de oorzaak, vermoed ik, want de pijn/krampen zitten vaak rond die plek.
Ugh. Nu weet ik het allemaal niet meer zo goed, maar ik ben blij dat ik dit even kwijt kon. Ook verwacht ik geen adviezen of reacties als "wat naar voor je", maar ik wilde het even kwijt.
[ bericht aangepast op 23 mei 2015 - 10:37 ]
26 - 02 - '16
