Mystic Falls // Return // Speeltopic - Speeltopics

"You're dead dude, get over it."

Al voor jaren lang leven wezens in het kleine plaatsje Mystic Falls. Ze gaan ongezien, haast als een schaduw door het leven en niemand lijkt het op te merken.
Totdat er een vreselijk ongeluk gebeurd. Een prachtig mooi huis gaat in vlammen op, maar iedereen komt er ongedeerd uit. De mensen liggen rustig op het gazon voor het brandende huis en hebben werkelijk geen idee hoe ze eruit zijn gekomen. Ze zijn gered door vampiers en de hele stad is nu in rep en roer over het mirakel dat er is gebeurd. Sommige spreken over demonen en andere weer over toeval en goed geluk.
In Mystic Falls wonen niet alleen vampieren, maar ook heksen, weerwolven en Hybrids. Zij moeten nu proberen om zo normaal mogelijk zich te gedragen, maar lukt dat wel als mensen jacht op ze gaan maken?

Rollen:



Invullen:


Regels:


Faceclaims:
• Jake Cooper - Dionysia
• Elsa Hosk - Iraious
• Elizabeth Olsen - Ainigma
• Aaron Johnson - Ainigma
• Crystal Reed - 901FreeAtLast
• Kaya Scodelario - VladiFerr
• Chris Wood - Malachai
• Zendaya Coleman - Fye

[ bericht aangepast op 6 mei 2015 - 20:44 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

---

Will zuchtte. Hij keek even rond en draaide zich om naar zijn collega, daarna weer terug naar het gevallen wijnglas. Eerst een of anders verbrandt huis en nu dit. De dag was nog maar net begonnen.
"Dus, het verhaal is zogezegd dat de bewoners buiten op het gazon wakker werden, geen idee hadden hoe ze buiten kwamen, maar iedereen leeft, " hoorde Will achter zich en hij knikte. Dat was inderdaad het verhaal.
"Dat klinkt voor mij alsof er een wonder is gebeurt, God heeft ze vast gered," zei Will's collega nog voor hij weg liep.
"Hey, houd je je gedachte bij deze zaak?" mompelde Will. God, er bestond geen God. Will schudde zijn hoofd, na tweeduizend jaar geloofde mensen nog steeds in een God die als hij al bestond, er allang vandoor was. Will schreef nog wat op. Hij zou rond moeten gaan vragen bij de vampiers wat er gebeurt Was. Abi, Abi kon hem wel helpen. Zij moest iets weten. Niks anders kon zo snel ongemerkt een hele familie uit een huis halen. Will werd uit zijn gedachte getrokken doordat er mensen het huis in kwamen. Will keek op en zag als eerste Bryer, wat logisch was, aangezien er iets opgeruimd moest worden.
Will liep met een kleine glimlach op de jongen af.
"Het is minder dan normaal denk ik? Geen bloedvlekken uit het tapijt schrapen, die zitten alleen op het bed en de muur. Over het algemeen. Er zitten wel vreselijk wijnvlekken in het tapijt, " zei Will met een licht cynische ondertoon. Het was belachelijk, dit was de tweede deze maand. Will keek even naar de kapotte glazen en ander glaswerk dat over de grond lag. Deze mensen waren flink tekeer gegaan.
"Ik denk niet dat wat zich ook gister hief heeft afgespeeld het vrolijk was, niet dat ik veel tijd heb om er iets aan te doen, ik mag gaan uitzoeken hoe mensen het huis uit geslaapwandeld zijn bij een brand, " mompelde Will weer. Moord leek hem toch leuker.
"Zouden jullie als jullie klaar zijn willen zorgen dat de deur op slot zit en de linten er nog hangen?" vroeg Will terwijl hij Bryer de sleutel voor hield.

---

Alexandra Aveline Smith

---

Alex sloop het hotel uit, de straat over. Haar hakken deed ze met enige moeite aan. Ze had geen andere keus, geen andere keus, tenzij ze haar heksen moeder om hulp wilde vragen, die op meerdere manieren een heks was. Ze stopte het geld weg in haar portemonnee die in haar zak ging. Nog een keer deed ze haar haar goed voor ze bij de bakker langs ging. Niks mis met een vers warm broodje. Er waren dingen in het leven die het waard waren en dingen die het niet waard waren. Alex had een vrije week van haar opleiding, bijna klaar, maar ze moest tot die tijd nog wel voor geld zorgen. Met een glimlach op haar gezicht en een broodje in haar hand liep Alex richting het bos. Misschien een beetje vreemd, maar dat is waar haar moeder en zij hun heksen huisje hadden. Alex had het een enorme cliché gevonden, maar nu was het fijn om van tijd tot tijd iets aan de blauwe plekken over jaar lichaam te doen. Nu was fijn om van tijd tot tijd haar haar iets van een blinde kleur te geven, in plaats van het witte. Het zorgde ervoor dat ze oud leek, heel oud. Alex liep voorzichtig, oplettend. Het bos was een nee plek sinds ze wist wat er allemaal ronddwaalde. Zonder op of om te kijken liep ze door. Maar ze kon niet anders dan stil staan toen ze voetstappen hoorde. Haar adem zat bijna vast in haar keel. Ze keek niet op of om, maar merkte dat er iemand in de buurt was. Ze kon moeilijk met telepatische krachten dingen naar hem gaan gooien. Toen ze dat als zesjarige kind ooit gedaan had werd diegene afgevoerd naar een gekkenhuis. Misschien is dat ook wel logisch als je beweert dat een zesjarige telepatisch een schaar naar je hoofd gooide. Alex draaide zich langzaam om, zich afvragend wie er zo vroeg in het bos rond zou hangen.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Ze liet zichzelf over de houten planken van het huis glijden en grinnikte toen Winy opsprong en soort van uithaalde naar haar voeten die ze in warme, wollige sokken had gestopt. Alhoewel het zomer was, had ze altijd koude voeten. Voor de rest droeg ze blauwe shorts, wit shirt en een lang vest met vrolijke, gekleurde patronen. Als ze rondjes draaide vloog het als een cape om haar heen. Ze draaide de volumeknop van de speakers naar het maximum en begon hard mee te schreeuwen met AC/DC. Elke keer als een harde drum solo opkwam, sprong ze hard door het huis heen. Ze vloog plots onderuit en belande met een harde klap op de grond. Ze barstte in lachen uit toen ze door kreeg wat er was gebeurd en vlug krabbelde ze weer overeind. Ze trok daarna snel haar sokken uit en sprong snel in haar sandalen. Ergens had ze het gevoel dat er iets aan de hand was en door de jaren heen had ze geleerd altijd naar dat gevoel te luisteren.
Ze klikte de muziek uit en greep nog vlug een glas water en dronk het in een paar teugen op. Ze greep haar sleutels en liep de deur uit om die vervolgens achter zich dicht te trekken. Ze deed haar oortjes in en zette nu de muziek aan op haar telefoon.
Ze liep nog een klein stukje door totdat ze een aparte geur begon te ruiken. Ze stopte midden op de weg, keek snel rond en begon in vampiersnelheid te rennen naar de plek waar de geur vandaan kwam. Ze kwam tot stilstand bij een verband huis. Tot aan de grond was het gelijk gemaakt en ze keek verbaasd naar de zwarte balken die er lagen. Had ze wat gemist? Ze had werkelijk geen idee. Ze keek een stukje rond en begon door te lopen. Ze rook iets anders. Bloed. Met stevige passen liep ze door en ze kwam aan bij een huis dat was omsingeld door politie auto's. Ze tikte een agent op zijn schouder en keek hem aan.
'Wat is er gebeurd?' vroeg ze. 'En wat is er met dat huis?'

---

"Rebellion's are build on hope"

•••

"She was a very little girl as she looked under her bed, for monsters. Now she is a big girl — and she stopped with checking monsters under her bed, because she realized they were inside her."

---

Nadat ik op m'n mobiel voor de tijd had gekeken — voelde ik een hand door mijn haren woelen, waardoor ik geërgerd opkeek. "Als dat mijn kleine zusje niet ik." Een zachte grom rolde over mijn lippen, nadat ik Alasca fronsend bekeek.
      "Best lang geleden eigenlijk, hoe gaat het met je?" Ik schudde zachtjes m'm hoofd — en keek Alas weer aan. "Misschien moet je leren dat familie belangrijk is," knipoogde ik vlug. "Met mij is alles in orde, al lijkt het bij jouw alsof je tien dagen slaap nodig hebt." Sierlijk boog ik over de tafel om mijn hand ook door de korte lokken van Alasca te halen, grinnikend en met een uitdagende blik.
      "Al gehoord van dat brandende huis?" Ik tikte met mijn vingers op de tafel, iets wat automatisch gebeurde als ik niets in mijn handen had — een trekje. "Er schijnt dat er binnen enkele dagen weer een bericht in de krant is, hè journalist." Een grijns omspeelde mijn lippen, nadat ik mijn blik uit het raam liet dwalen — de straat op. Het weer was prachtig, te prachtig voor een brandend huis.
      "Alas, je moet vaker bij mij komen of ik bij jouw. Ik zie je nauwelijks," zei ik serieus, nadat ik Al onderzoekend aankeek. "En als ik je zie, is het met je beste vriendin.." Een zucht rolde over mijn lippen — waardoor ik weer een slok nam van de koffie, om niet geërgerd over te komen.

[ bericht aangepast op 8 mei 2015 - 23:08 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

s Alasca Geoffrey Maverick s

America hield er niet van toen Alasca door haar haren woelde en dat liet ze hem merken door een grommend geluid. Ondertussen was hij al gaan zitten en tikte af en toe met zijn wijsvinger op de rand van de tas hete koffie. Mer schudde haar hoofd waardoor haar blonde lokken vrolijk mee sprongen en weer op hun vertrouwde plek eindigen. "Misschien moet je leren dat familie belangrijk is," Haar woorden deden hem zijn lippen tuiten maar haar vluchtige knipoog deed hem zich al wat opgeluchter voelen. De laatste tijd had hij weinig tijd gehad voor haar of hun ouders.
Zo'n twee dagen geleden had Al dan wel geweest naar hun liefhebbende ouders doe dan ook dolgelukkig waren om hun zoon terug te zien maar telkens hij Mer wilde bereiken was ze oftewel gaan werken of was ze bij die Nico. Al vond die jongen opzich wel oké, maar het feit dat hij met zijn zusje flirtte vond hij maar niets. "Met mij is alles in orde, al lijkt het bij jouw alsof je tien dagen slaap nodig hebt." Al moest zachtjes grinniken om haar opmerking en kneep zijn ogen dicht toen ze door zijn lichtkrullende lokken woelde. Zodra ze haar hand uit zijn haar haalde deed hij zijn ogen weer open en trok een wenkbrauw op. Nu was het zeker geen zicht meer, maar ah zodra hij buiten kwam zou de wind zijn haren ook in de war brengen dus het boeide hem niet zo.
" Is het zo erg? Echt als ik zou willen viel ik hier zo in slaap." Alas lachte zacht, deels door de vermoeidheid en wreef even over zijn voorhoofd. Hij nam dan ook een slokje van zijn koffie die al wat afgekoeld was en zo vond hij het, het lekkerst. Als het te warm is de smaak er vanaf. Het bruine goedje goot hij in zijn keel en het was duidelijk te smaken dat Al er erg veel suiker in had gedaan. "Al gehoord van dat brandende huis?" Vroeg Mer vervolgens en Al hoorde het getik van haar nagels op de tafel weerklinken. Ditmaal knikte Alasca en glimlachte waterig. "Waarom denk je dat ik eruit zie als een zombie?" zijn woorden waren sarcastisch maar vriendelijk en zijn blik ging naar de tas koffie, nu had hij ook het koekje erbij opgemerkt en zijn vingers begonnen met het verpakkinkje te prutsen. "Er schijnt dat er binnen enkele dagen weer een bericht in de krant is, hè journalist." De grijns om haar lippen deed hem zacht lachen en even overdreven met zijn ogen rollen. maar algauw werd ze weer serieus waardoor Alascas volle aandacht aan haar haf en het koekje liet liggen. "Alas, je moet vaker bij mij komen of ik bij jouw. Ik zie je nauwelijks," Haar heldere blauwe kijkers waren op hem gericht en bekeken hem onderzoekend "En als ik je zie, is het met je beste vriendin.." Al hoorde zijn zusje zuchtten en hij fronste even kort. Hij heeft nooit echt begrepen waarop Mer en Alex elkaar niet zo mochten, maar hij wilde langs de andere kant zich er ook niet mee bemoeien. "Ik weet het Mer, het spijt me maar als ik vrij heb, ben jij dat meestal niet en andersom. " Al beet even op zijn lip, hij voelde zich wel schuldig voor het weinige tijdmaken voor zijn familie en vrienden. "Nou als journalist moet ik inderdaad dat artikel afwerken en ik ging er zo naartoe gaan, misschien als je zin hebt kun je met mij mee? You can be my Watson and I'll be the Sherlock." Alasca keek haar met een grijnsje aan, wetende dat zijn Sherlock referentie niet echt klopt, maar hé het is de intentie dat telt.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nicolas Zane Acker

“Hell won't be so bad, you know. After all, I'll be there to keep you company.”

Gisteravond had Nicolas zich de hele tijd behoorlijk onrustig gevoeld en dit keer had een warm bad hem niet kunnen helpen. Een zucht verliet zijn mond toen hij van mijn bed op stond. Hij wierp een snelle blik op mijn wekker om enkel op te merken dat hij weer eens te lang had uitgeslapen. De jongeman trok vluchtig wat kleding aan om zich daarna naar de woonkamer te begeven — die zoals gewoonlijk verlaten was. Riley was nergens te bekennen en hetzelfde gold voor Arianna. Een grom verliet geïrriteerd zijn mond toen hij opmerkte dat niemand boodschappen had gedaan. Hij griste gauw wat geld uit de kluis en stopte deze in de achterzak van zijn jeans. Dan maar een broodje halen.
      Het duurde niet lang voordat Nicolas een klein cafeetje vond dat al open was. Bij het betreden ervan merkte zijn gehoor algauw een bekende stem op; het was iets waar hij inmiddels wel gewend aan was geraakt. Een lichte grijns speelde om zijn lippen toen hij America opmerkte. Nicolas besloot enkel eerst een broodje te halen aangezien de rij nu nog kort was. Hij overhandigde de vrouw achter de balie mijn geld in ruil voor een chocolade–croissant, zijn favoriete ontbijt. Op de terugweg begroette hij America met een knipoog, hij zei echter niets omdat haar broer erbij was. Daarbij leek het alsof ze in een gesprek gewikkeld waren.
      Nog voordat hij buiten stond drongen verschillende gesprekken zijn gehoorgang binnen waardoor het voor hem moeilijk was om te focussen. Normaal viel het wel mee maar vandaag was er iets aan de hand. Hij voelde het. Zonder dat iemand het opmerkte, luisterde hij een gesprek af tussen twee oudere dames en al snel kwam hij erachter wat er precies aan de hand was. Een grom verliet zijn keel, waarschijnlijk hadden de vampieren weer wat uitgespookt. Hij had een ontzettende hekel aan alle vampieren — met uitzondering van zijn zusje, Arianna. Of misschien waren het wel echt demonen, het leek hem echter niet echt. . . geloofbaar.
      Het feit dat het steeds drukker werd zorgde ervoor dat hij graag alleen wilde zijn. Met zijn snelheid bevond hij zich algauw in het bos. Een plek waar hij vaak naartoe ging als het hem te te druk werd of als hij iedereen zat was – iets wat behoorlijk vaak voor kwam de laatste tijd. Plotseling hoorde hij gehaaste ademhaling. Met aderen die doordrongen waren van de adrenaline sloop hij zo stilletjes als hij kon –en dat was heel stil– op hetgeen af. De adrenaline zakte echter weg toen hij zag dat het Alex was. Voor de grap rende hij op bovennatuurlijke snelheid op haar af waarna hij net voor haar gezicht tot stilstand kwam. “Alex,” begroette hij haar grijnzend.

[ bericht aangepast op 6 mei 2015 - 23:13 ]

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

[MT. Ik probeer straks te reageren, eerst GTST terugkijken.]

---

El Diablo.

Dante Artudo Blackwood. • Vampier. • ‘Wel goed denk ik. Het is goed om te hebben gezorgd dat ze geen levend stuk stoofvlees werden, maar minder goed de vragen die het hier gaan opleveren,’ had ze gezegd. Ik knikte, daarin had ze immers wel gelijk gehad. Maar toch stond ik nog altijd achter mijn daad, we hadden immers levens gered. We hadden ze eruit gehaald en ze hadden het overleefd. Haar stoofvlees opmerking liet me wel even lachen. ‘Stoofvlees?’       ‘Maar goed, ik heb dus ontdekt dat ik vuur bestendig ben geworden,’ zei ze met een grijns op haar gezicht. Met een zacht lachje schudde ik mijn hoofd. ‘Nou zo vuurbestendig zijn we niet eigenlijk, al zou het wel een stuk gemakkelijker zijn. Als ik jou was zou ik me nog maar niet als brandweervrouw op gaan geven.’ Grijnzend nam ik weer een slokje, waarna ik het ijs in het glas wat ronddraaide.       In mijn ooghoek zag ik hoe ze een haar haren in een staart deed, waar ik even gefascineerd naar keek. Hoe vrouwen allemaal van die rare dingen met hun haren konden doen begreep ik nooit. Het was een waar raadsel voor me. Met de jaren mee leek het enkel simpeler geworden te zijn, en leken ze luier te zijn, maar toch bleef het een spektakel.       ‘En hoe voelde jij je er dan bij om die mensen uit dat brandende huis te halen, Dante?’ had ze gevragen terwijl ze haar glas weer opgepakt had. ‘Je kent me inmiddels wel, toch? Als ik mensen kan helpen voel ik me een stuk prettiger. Maar inderdaad, de vragen en dergelijke kan teveel worden. Al heeft dit stadje al zoveel weggewuifd.’ Een klein onzeker glimlachje speelde rondom mijn lippen, alsof ik mijn eigen woorden niet geloofde – wat ik eigenlijk ook niet deed.

Bryer Kurtys Fortin. • Mens. • In mijn ooghoek zag ik William met een kleine glimlach op me afkomen. Ikzelf droeg dezelfde glimlach op mijn gezicht. ‘Het is minder dan normaal denk ik? Geen bloedvlekken uit het tapijt schrapen, die zitten alleen op het bed en de muur. Over het algemeen. Er zitten wel vreselijk wijnvlekken in het tapijt,’ zei William sarcastisch. Zuchtend schudde ik mijn hoofd. Wat was er toch gaande met deze stad? ‘Dat klinkt al wat beter dan de laatste.’ Ik schudde mijn hoofd. Die beelden waren vreselijk onprettig om aan terug te denken.       Met mijn ogen volgde ik die van William, langs de kapotte glazen en al het gebroken glas in het algemeen dat er lag. Het was een zooitje, maar meestal had ons werk vooral met het bloed en dergelijke te maken, ditmaal was het minder bloed maar voornamelijk gewoon zooi – en brand.       ‘Ik denk niet dat wat zich ook gister hief heeft afgespeeld het vrolijk was, niet dat ik veel tijd heb om er iets aan te doen, ik mag gaan uitzoeken hoe mensen het huis uit geslaapwandeld zijn bij een brand,’ klaagde William. ‘Ik zou niet met je willen ruilen, aangezien het in mijn ogen nogal onmogelijk lijkt. Ik weet natuurlijk niet alles, maar het klinkt al zo belachelijk eigenlijk.’       ‘Zouden jullie als jullie klaar zijn willen zorgen dat de deur op slot zit en de linten er nog hangen?’ William reikte me de sleutel aan die ik aannam. ‘Zoals altijd, natuurlijk.’ De sleutel stopte ik in mijn broekzak, waarna ik naar Ross keek. De man leek een kleine discussie te hebben met één van de agenten. Het probleem was dat de oudere man altijd direct wilde beginnen, en dat dat soms gewoon onmogelijk was.

---

I'm your little ray of pitch black.

Riley Jayden Acker

“His smile reappeared. It was not large or extraordinary, but it was one people would not soon forget.”

      ''Ik zwerf hier al eeuwen rond en demonen? Ik heb daar nog nooit iets van gehoord.'' Audrey haalde haar lippenstift tevoorschijn en al lopend kleurde ze haar lippen donkerrood. Riley verwonderde er zich hierover. Hij zou het nooit kunnen — maar gelukkig was hij ook geen meisje.
''Maar eh, ik denk niet dat daar genoeg bewijs voor is om het verhaal te geloven.'' Hij dacht een paar seconden na over haar antwoord. Om eerlijk te zijn had hij het zelf ook niet geloofd.
“Oke, maar als het geen demonen zijn; wat dan wel?” Zijn wenkbrauwen vormden een frons en nadenkend draaide hij aan zijn neuspiercing. De hel was losgebarsten toen hij thuis kwam met dat ding in zijn neus. Riley had ruzie gehad met zijn ouders; hij had zelfs gezegd dat hij ze haatte. Nu miste hij hen enkel. Hij had ongelofelijk veel spijt gehad van zijn woorden – maar hij had het niet meer kunnen terugdraaien.
      Riley haalde al zuchtend een hand door zijn haren. Het hele stadje was in rep en roer geweest toen ze over het incident hadden gehoord — en het leek maar niet op te houden. Daarbij kreeg hij steeds ergere dorst; naar bloed. Als hij nu iemands leven zou nemen dan zou dat op te vallen. Zijn keel voelde droog aan en hij wierp een ietwat lustige blik op een groepje voorbijgangers. Nu hij dorstig was leek het of hij hun bloed alleen maar beter kon ruiken.
      “Wanneer was de laatste keer dat jij je gevoed hebt?” Het was eruit voordat hij er erg in had maar veel spijt had hij er niet van. Op dit moment had niemand het kunnen horen. Hij likte zijn lippen en dacht aan het bloed dat hij eergisteren had gedronken. Om niet te veel op te vallen probeerde hij om zo weinig mogelijk slachtoffers te maken, al viel dat niet mee – de verleiding was groot.

[ bericht aangepast op 8 mei 2015 - 23:05 ]

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

•••

"She was a very little girl as she looked under her bed, for monsters. Now she is a big girl — and she stopped with checking monsters under her bed, because she realized they were inside her."

---

In mijn ooghoeken zag ik Nico voorbij lopen, en ik grijnsde toen hij mij een knipoog schonk — al leek hij verder te gaan. Misschien zou ik hem vandaag nog zien.
      "Waarom denk je dat ik eruit zie als een zombie?" Een zucht rolde over mijn lippen, nadat ik m'n broer kritisch bekeek. "N'ah, niet overdrijven watje." Een grijns omspeelde mijn lippen voordat ik mijn lippen tegen de rand van mijn mok zette — en er een grote slok van nam.
      "Ik weet het Mer, het spijt me maar als ik vrij heb, ben jij meestal niet en andersom." Ik beet twijfelend op m'n onderlip — terwijl ik mijn kijkers op Alasca richtte. "Ik doe werk in een simpel restaurant en verdien haast niets, jij bent een journalist. Jij kan toch proberen tijd om te zetten?" Een diepe zucht rolde over mijn lippen, aangezien dit kleine stadje ik alsnog nauwelijks mijn broer zag.
      "Nou als journalist moet ik inderdaad dat artikel afwerken en ik ging er zo naartoe, misschien als je zin hebt kun je met mij mee? You can be my Watson and I'll be the Sherlock." Ik grinnikte en schudde zachtjes mijn hoofd. "Oké — omgepraat. Maar ik loop in loopkleding rond, gezien ik niet nu extra naar huis ren voor fatsoenlijke kleding. Sherlock." Ik grijnsde en stond op, nadat ik de laatste slokjes van de koffie had opgedronken.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

---

---

“Oke, maar als het geen demonen zijn; wat dan wel?” Ik tuitte mijn lippen in de spiegel en wreef ze daarna over elkaar, waarna ik met opgetrokken wenkbrauwen naar Riley keek. ''Het kunnen zoveel dingen zijn. Vampiers, weerwolven, hybrids.'' mompelde ik en stopte de spiegel en lippenstift weer in mijn jaszak. De zon scheen fel en ik vroeg me af of het een goede keuze was om een leren jack te dragen op een zomerdag.
      Al neuriënd friemelde ik aan mijn ring en dacht weer na over het verhaal van demonen. Het was haast onwaarschijnlijk dat er hier demonen rond zouden zwerven, alhoewel –– vampiers, weerwolven en hybrids hoorden hier eigenlijk ook niet bepaald thuis, maar dat terzijde. Het verhaal liet me toch weer aan het denken, speculeren of er echt demonen bestonden –– of het was weer een waanbeeld van dronken mensen die het huis in brand zagen 's nachts. Waarschijnlijk was dat het, of toch niet. Mijn dagelijkse gedachtengang maakte plaats voor theorieën, iets waar ik onderhand al gewend aan was.
      Een diepe zucht verliet mijn lippen en stopte mijn handen in mijn broekzakken terwijl ik recht naar voren keek. “Wanneer was de laatste keer dat jij je gevoed hebt?” Mijn gezicht draaide zich abrupt naar Riley toe en fronste even. ''Vanochtend,'' antwoordde ik simpel. ''Heb je dorst?'' vroeg ik en keek hem bedenkend aan. Ik was geen type die een tas met zich mee zou nemen, want dat irriteerde me gewoonweg. Een bloedzak paste niet in mijn jaszakken, dus ik moest het uithouden totdat ik weer thuis was. ''Anders gaan we zo naar mijn huis?'' stelde ik voor en stopte met lopen.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

s Alasca Geoffrey Maverick s

"Ik doe werk in een simpel restaurant en verdien haast niets, jij bent een journalist. Jij kan toch proberen tijd om te zetten?" Armeica keek hem doordringend aan met haar grote blauwe kijkers waardoor Alasca zich ongemakkelijk begon te voelen en niet direct meer wist wat te zeggen, maar gelukkig voor hem dat hij het onderwerp veranderde gezien ze daar dan positief op reageerde. Een grinnik verliet haar lippen waarna ze zacht haar hoofd schudde om mijn woorden.
"Oké — omgepraat. Maar ik loop in loopkleding rond, gezien ik niet nu extra naar huis ren voor fatsoenlijke kleding. Sherlock." America stond al op en dronk haar tas leeg, iets wat Alasca haar na deed en daarna stond hij ook op. Hij had nog zijn schouders opgehaald toen ze over haar loop kledij sprak. Kleren waren kleren, zolang de mensen van haar af bleven en het zo goed als normale kledij was vond hij het geen probleem. "Good Watson, dan gaan we maar." een kinderlijke glimlach was om zijn lippen gekruld. Het was eigenlijk best spannend om wat met zijn zusje te gaan uitzoeken, net zoals vroeger dat ze van die spelletjes speelden en Al ook de leiding had - al liep het vaak niet af als geplant, waardoor Mer vaak diegene was die het wist op te lossen-. Alas checkte nog een laatste maal of hij alles mee had en ging daarna met zijn zusje de koffiezaak uit en liepen rustig de straat op opweg naar het huis in kwestie. "Dus wat denk jij dat er echt gebeurd is?" vroeg hij haar en keek zijn zusje vragend aan. Waarschijnelijk ieder wezen hier in mystic falls wast dat het niet om geesten of demonen ging zoals alle mensen dachten. Al had het net wel gehoord in de koffieshop, de oudere vrouwtjes die aan het roddelen waren, de zakenman die tegenzichzelf zat te praten over het feit van gisteren de jongeren die al lachend over heksen begonnen alsof het een soort van fabeltje was al wisten zij wel beter. Het grootste deel van het nieuws in mystery falls ging vaak ook over de 'vreemden' hier in het stadje hij had dan ook een soort van dubbele job om het nieuws zo natuurlijk mogelijk te omschrijven, zoals een passionele moord met onbekende minnaar of vandalisme streken en van die zaken. Dus het was voor Al best cruciaal om zoveel mogelijk informatie te vinden en deze logisch om te zetten naar een geloofwaardig verhaal zodat hij zowel de mensen gerust steld als de 'anderen'. Ondertussen waren de twee bij het grote afgebrande huis terecht gekomen en haalde Al zijn camera boven om alvast enkele foto's te kunnen trekken en daarna keek hij even rond of hij een bekende kennis zag. Meestal was William er om hem te helpen en af en toe sprak al ook tegen gewone mensen gezien het uit hun zich ook erg geloofwaardig is, omdat ze het zelf zo geloven.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH