Wiarda schreef:
(...)
Het is nog duizendmaal erger dan ik verwachte. *.* Echt, ik dacht dat ik het dieptepunt van de Nederlandse literatuur wel bij de wortel te pakken had toen ik Het Diner las, maar mijn hemel, wat zat ik er naast. Bah. Ik voel me er serieus naar van.
Ik vond twee vrouwen nog wel te doen, De Aanslag van Mulisch was pas intens huilen. Ik heb trouwens zowel Twee Vrouwen als Het Diner gelezen dus onze lijsten lijken een beetje op elkaar haha
Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.