Want ik heb gisteravond een fanfiction over sokken geschreven.
Nu zul je waarschijnlijk denken "Huh?" of "Was je dronken ofzo?" maar nee, ik was niet dronken en het was voor op de website van de schoolkrant 
Voor degenen die het verhaal willen lezen; kijk onder de spoiler of klik hier 
“Vandaag is het jouw beurt. Zorg dat je het overleeft, zonder zweetplekken of vieze geurtjes. Ik weet dat het moeilijk is, maar ik heb het ook gered. Ik heb het overleefd. Maar misschien komt het ook wel door die vrije dag. Dan loop je nou eenmaal wat minder.”
Met deze wijze, motiverende woorden van de maandagsokken begin ik mijn dag als de dinsdagsokken. Het lijkt altijd alsof een paar sokken twee losse dingen zijn. Maar nee, een paar sokken heeft slechts één sokkenziel. Wanneer de andere helft van mij kwijt is, dan ben ik niet mezelf en ga ik ook rondslingeren, op zoek naar mezelf. Dat verklaart het feit dat mensen altijd gaan vloeken als ze de andere sok hebben teruggevonden, maar die ene sok weer kwijt zijn. Sokken zijn onafscheidelijk. Ze gaan naar elkaar opzoek. En nee, het heeft geen zin om mij aan een bordje met ‘lost socks’ te hangen met een wasknijper, want dan verbrijzel je mijn ziel en zal ik nooit de andere helft terugvinden. En jij dus ook niet. Dus doe dat niet.
“Succes!” fluisteren de andere sokken mij toe. “Dankjewel,” fluister ik terug. Ik hoor de knoppen van de kastdeur kraken. Het begint, de hel begint. De kastdeuren gaan langzaam open. Er valt een straaltje licht op mij. Oh god, nee, nu gaat het echt beginnen. Ik voel hoe twee ijskoude handen mij van mijn plaats trekken. De kastdeuren worden met een harde klap dichtgegooid en ik voel hoe ik door de lucht zweef. Als die handen mij nu laten vallen, dan word ik boos. Heel boos.
Gelukkig gaat het allemaal vredig. Nou ja, vredig… Ik ben niet op de grond gegooid. Maar de ijskoude handen rollen mij wel op en knijpen heel hard in mij. De punt van mijn stoffige lichaam raakt iets scherps. Het doet pijn. Langzaam word ik uitgerold over behaarde benen en er wordt ook aan mij getrokken. Kun je je sokken nog strakker aantrekken? Volgens mij kom ik onderhand tot aan je knieën. Ik kijk even rond. Even verderop zie ik ze staan. De echte hel, zwarte puntschoenen. Die zitten zo strak, dat ze verstikkend werken. Ik voel de onderkant van mijn lichaam over de houten vloer slijten. Overleef ik deze dag wel? Gelukkig arriveren we snel bij de stoel waar de puntschoenen onder staan. Volgens mij zijn ze net ingevet met schoensmeer, want ze glimmen als de zwarte biljartbal die je niet mag raken tijdens het biljarten, tenzij al jouw ballen al weg zijn. Wacht, ik ben een sok. Waarom heb ik kennis over biljarten? Ik voel hoe de zwarte veters strak worden aangetrokken. Hallo, mag ik ook nog even ademen?
Na een lange autorit zit het eerste gedeelte erop. Dit heb ik in ieder geval overleefd. Nu komt het grootste probleem; hoe houd ik die lange schooldag vol? De hele dag in die schoenen lopen, nu weet ik hoe het is als mensen zeggen: “Je weet niet hoe dit voelt om in mijn schoenen te staan.” Nee, dat weet je inderdaad niet. Je bent een mens, ik een sok. Of eigenlijk twee, maar het is raar om in meervoud te praten over jezelf. Maar goed, je kan jezelf niet in een sok veranderen, dus is het onmogelijk om in mijn schoenen te staan. Of je moet eventjes een retourtje naar de Vesuvius boeken om Zwarte Magica te bezoeken, die wil je misschien wel omtoveren in een paar sokken. Hoe je dan het vliegtuig inkomt om terug te reizen, dat mag je zelf uitzoeken.
Soms is het lastig om een sok te zijn. Je kan niks eten, niks drinken, je hebt het altijd warm en je stinkt vaak. Ook word je bekneld, heb je vaak het gevoel dat je stikt en je slijt heel snel. Een mens zijn is in dat opzicht veel makkelijker. Al weet ik natuurlijk niet hoe het is om een mens te zijn, het lijkt me wel makkelijker. Gelukkig ben ik een leuke sok. Dat maakt het sokkenleven toch al een heel stuk leuker. Je zal maar zo’n saaie, witte enkelsok zijn. Dan kun je al helemaal geen adem halen. Dat moet een hel zijn. Nee, ik ben blij dat ik een normale, leuke sok ben. Net zoals de andere weeksokken. En nee, ik bedoel weeksokken niet negatief. Het is niet zoiets vies als weekdieren. Slakken, bah, dat die Fransen dat eten. Sommige mensen en sommige dingen zal ik niet begrijpen. Net zoiets als mensen die slakken eten. Oké, als Fransman ben je toch al raar, dat je slakken eet maakt je niet normaler hoor. Maar weeksokken zijn dus geen weekdieren. Ze hebben wel overeenkomsten, ze zijn allebei slap, maar daar blijft het bij. Heb jij trouwens al ooit sokken met ijzer erin gezien? Ik niet. Natuurlijk zijn sokken slap. Maar dat maakt ze nog geen weekdier.
“Goedemorgen jongens en meisjes!” wordt er geroepen. Ik schrik op uit mijn gedachten. Ik open mijn ogen, maar ik zie niks anders dan zwart. De broekspijpen zitten over mij heen geschoven. Net alsof de gordijnen dichtzitten. Of de luxaflex naar beneden gerold is. “We gaan vandaag wat leuks doen!” Wat leuks? Wat leuks? Wat dan? Is het ook leuk voor mij? Oh, de broekspijpen gaan omhoog; de luxaflex wordt opgerold. Dit is inderdaad iets leuks. Ik kijk het lokaal rond. Naast wat posters hangt er verder niet veel bijzonders in het lokaal. Ik voel dat ik word aangestaard, door zo’n 30 mensen. Misschien zijn het er meer, misschien minder, het is een grove schatting, want ik ben een sok en sokken kunnen niet tellen. In een sokkenleven bestaat wiskunde niet. Ideaal. Het is wel raar om aangestaard te worden. Dit ben ik niet gewend. Een aantal mensen schieten in de lach. Wat, ben ik zo raar? Nee toch? Ik ben leuk, niet raar. Waarom staren al die mensen naar mij? Het is dat ik zwart ben, dan zien ze het schaamrood niet op mijn wangen. Wacht, hebben sokken wel wangen?
Ik ben blij als de broekspijpen weer naar beneden glijden; de luxaflex zit dicht. De pottenkijkers; of in dit geval de sokkenkijkers, zijn weg. Oef, wat heb ik trek. Ik zie overal hamburgers, frietjes en pizza’s, maar ik kan ze niet opeten, ze maken deel uit van mij en ik zit opgesloten. Opgesloten in een paar puntschoenen. Ik word verpletterd. Elke seconde, elke keer als de voeten in de puntschoenen zich voortbewegen. En dat is continue. Ik dien als tussenlaag, een soort demping. En ook als een geurvreter, want oh man, wat stinkt het hier. Misschien is hier wel nood aan een luchtverfrisser. Ja, dat lijkt me verstandig. Dan kunnen de woensdagsokken en de andere weeksokken ook overleven.
Ik val in slaap en droom over een wereld zonder schoenen. Waar sokken ook niet kunnen slijten, waar de wereld zacht en pluizig is. Een wereld gemaakt van sokken, dat zou wel beter zijn. Dan zou de wereld lekker zacht zijn, en ik zou niet slijten. Net als mijn mede-weeksokken. Dat zou echt de pure droomwereld zijn.
Als ik wakker word, is het nog steeds donker. Het moet nu een uur of zes zijn, de terugrit naar huis zit eraan te komen. Ik weet niet of de luxaflex gesloten is, of dat het buiten gewoon donker is; want dat verschil merk ik nooit. De rit naar huis maak ik ook niet echt mee, ik ben moe van deze lange, gedachtevolle dag. Maar één ding zal ik nooit vergeten. Het einde van deze lange, gedachtevolle dag was vreselijk. Ik werd hard uitgetrokken, er kwam een scheur in mij, ik werd opgepropt en in een witte bak met een gat gestopt. Met een doffe klap ging de klep dicht. Er stroomde water in de bak, het werd heet. Ik begon rondjes te draaien en het water werd steeds heter en heter. Het begon te koken, er kwam zeep dat pijnlijk prikte in mijn tedere sokkenhuid. Ik draaide steeds sneller en sneller rond, totdat ik niet meer kon. Ik sloot mijn sokkenogen en kon mijn adem niet meer langer inhouden. Ik draaide door en door, ik kookte, het werd me te veel. Ik heb deze dag niet overleefd. Woensdagsokken, ik wens jullie veel succes. Ik duim voor jullie. En de vervanger van mij, de nieuwe dinsdagsokken; ik wens je vooral heel veel sterkte toe.
Veel kusjes en liefde,
de ziel van de fastfood-sokken dat ergens rondspookt in de sokkenhemel.
Met deze wijze, motiverende woorden van de maandagsokken begin ik mijn dag als de dinsdagsokken. Het lijkt altijd alsof een paar sokken twee losse dingen zijn. Maar nee, een paar sokken heeft slechts één sokkenziel. Wanneer de andere helft van mij kwijt is, dan ben ik niet mezelf en ga ik ook rondslingeren, op zoek naar mezelf. Dat verklaart het feit dat mensen altijd gaan vloeken als ze de andere sok hebben teruggevonden, maar die ene sok weer kwijt zijn. Sokken zijn onafscheidelijk. Ze gaan naar elkaar opzoek. En nee, het heeft geen zin om mij aan een bordje met ‘lost socks’ te hangen met een wasknijper, want dan verbrijzel je mijn ziel en zal ik nooit de andere helft terugvinden. En jij dus ook niet. Dus doe dat niet.
“Succes!” fluisteren de andere sokken mij toe. “Dankjewel,” fluister ik terug. Ik hoor de knoppen van de kastdeur kraken. Het begint, de hel begint. De kastdeuren gaan langzaam open. Er valt een straaltje licht op mij. Oh god, nee, nu gaat het echt beginnen. Ik voel hoe twee ijskoude handen mij van mijn plaats trekken. De kastdeuren worden met een harde klap dichtgegooid en ik voel hoe ik door de lucht zweef. Als die handen mij nu laten vallen, dan word ik boos. Heel boos.
Gelukkig gaat het allemaal vredig. Nou ja, vredig… Ik ben niet op de grond gegooid. Maar de ijskoude handen rollen mij wel op en knijpen heel hard in mij. De punt van mijn stoffige lichaam raakt iets scherps. Het doet pijn. Langzaam word ik uitgerold over behaarde benen en er wordt ook aan mij getrokken. Kun je je sokken nog strakker aantrekken? Volgens mij kom ik onderhand tot aan je knieën. Ik kijk even rond. Even verderop zie ik ze staan. De echte hel, zwarte puntschoenen. Die zitten zo strak, dat ze verstikkend werken. Ik voel de onderkant van mijn lichaam over de houten vloer slijten. Overleef ik deze dag wel? Gelukkig arriveren we snel bij de stoel waar de puntschoenen onder staan. Volgens mij zijn ze net ingevet met schoensmeer, want ze glimmen als de zwarte biljartbal die je niet mag raken tijdens het biljarten, tenzij al jouw ballen al weg zijn. Wacht, ik ben een sok. Waarom heb ik kennis over biljarten? Ik voel hoe de zwarte veters strak worden aangetrokken. Hallo, mag ik ook nog even ademen?
Na een lange autorit zit het eerste gedeelte erop. Dit heb ik in ieder geval overleefd. Nu komt het grootste probleem; hoe houd ik die lange schooldag vol? De hele dag in die schoenen lopen, nu weet ik hoe het is als mensen zeggen: “Je weet niet hoe dit voelt om in mijn schoenen te staan.” Nee, dat weet je inderdaad niet. Je bent een mens, ik een sok. Of eigenlijk twee, maar het is raar om in meervoud te praten over jezelf. Maar goed, je kan jezelf niet in een sok veranderen, dus is het onmogelijk om in mijn schoenen te staan. Of je moet eventjes een retourtje naar de Vesuvius boeken om Zwarte Magica te bezoeken, die wil je misschien wel omtoveren in een paar sokken. Hoe je dan het vliegtuig inkomt om terug te reizen, dat mag je zelf uitzoeken.
Soms is het lastig om een sok te zijn. Je kan niks eten, niks drinken, je hebt het altijd warm en je stinkt vaak. Ook word je bekneld, heb je vaak het gevoel dat je stikt en je slijt heel snel. Een mens zijn is in dat opzicht veel makkelijker. Al weet ik natuurlijk niet hoe het is om een mens te zijn, het lijkt me wel makkelijker. Gelukkig ben ik een leuke sok. Dat maakt het sokkenleven toch al een heel stuk leuker. Je zal maar zo’n saaie, witte enkelsok zijn. Dan kun je al helemaal geen adem halen. Dat moet een hel zijn. Nee, ik ben blij dat ik een normale, leuke sok ben. Net zoals de andere weeksokken. En nee, ik bedoel weeksokken niet negatief. Het is niet zoiets vies als weekdieren. Slakken, bah, dat die Fransen dat eten. Sommige mensen en sommige dingen zal ik niet begrijpen. Net zoiets als mensen die slakken eten. Oké, als Fransman ben je toch al raar, dat je slakken eet maakt je niet normaler hoor. Maar weeksokken zijn dus geen weekdieren. Ze hebben wel overeenkomsten, ze zijn allebei slap, maar daar blijft het bij. Heb jij trouwens al ooit sokken met ijzer erin gezien? Ik niet. Natuurlijk zijn sokken slap. Maar dat maakt ze nog geen weekdier.
“Goedemorgen jongens en meisjes!” wordt er geroepen. Ik schrik op uit mijn gedachten. Ik open mijn ogen, maar ik zie niks anders dan zwart. De broekspijpen zitten over mij heen geschoven. Net alsof de gordijnen dichtzitten. Of de luxaflex naar beneden gerold is. “We gaan vandaag wat leuks doen!” Wat leuks? Wat leuks? Wat dan? Is het ook leuk voor mij? Oh, de broekspijpen gaan omhoog; de luxaflex wordt opgerold. Dit is inderdaad iets leuks. Ik kijk het lokaal rond. Naast wat posters hangt er verder niet veel bijzonders in het lokaal. Ik voel dat ik word aangestaard, door zo’n 30 mensen. Misschien zijn het er meer, misschien minder, het is een grove schatting, want ik ben een sok en sokken kunnen niet tellen. In een sokkenleven bestaat wiskunde niet. Ideaal. Het is wel raar om aangestaard te worden. Dit ben ik niet gewend. Een aantal mensen schieten in de lach. Wat, ben ik zo raar? Nee toch? Ik ben leuk, niet raar. Waarom staren al die mensen naar mij? Het is dat ik zwart ben, dan zien ze het schaamrood niet op mijn wangen. Wacht, hebben sokken wel wangen?
Ik ben blij als de broekspijpen weer naar beneden glijden; de luxaflex zit dicht. De pottenkijkers; of in dit geval de sokkenkijkers, zijn weg. Oef, wat heb ik trek. Ik zie overal hamburgers, frietjes en pizza’s, maar ik kan ze niet opeten, ze maken deel uit van mij en ik zit opgesloten. Opgesloten in een paar puntschoenen. Ik word verpletterd. Elke seconde, elke keer als de voeten in de puntschoenen zich voortbewegen. En dat is continue. Ik dien als tussenlaag, een soort demping. En ook als een geurvreter, want oh man, wat stinkt het hier. Misschien is hier wel nood aan een luchtverfrisser. Ja, dat lijkt me verstandig. Dan kunnen de woensdagsokken en de andere weeksokken ook overleven.
Ik val in slaap en droom over een wereld zonder schoenen. Waar sokken ook niet kunnen slijten, waar de wereld zacht en pluizig is. Een wereld gemaakt van sokken, dat zou wel beter zijn. Dan zou de wereld lekker zacht zijn, en ik zou niet slijten. Net als mijn mede-weeksokken. Dat zou echt de pure droomwereld zijn.
Als ik wakker word, is het nog steeds donker. Het moet nu een uur of zes zijn, de terugrit naar huis zit eraan te komen. Ik weet niet of de luxaflex gesloten is, of dat het buiten gewoon donker is; want dat verschil merk ik nooit. De rit naar huis maak ik ook niet echt mee, ik ben moe van deze lange, gedachtevolle dag. Maar één ding zal ik nooit vergeten. Het einde van deze lange, gedachtevolle dag was vreselijk. Ik werd hard uitgetrokken, er kwam een scheur in mij, ik werd opgepropt en in een witte bak met een gat gestopt. Met een doffe klap ging de klep dicht. Er stroomde water in de bak, het werd heet. Ik begon rondjes te draaien en het water werd steeds heter en heter. Het begon te koken, er kwam zeep dat pijnlijk prikte in mijn tedere sokkenhuid. Ik draaide steeds sneller en sneller rond, totdat ik niet meer kon. Ik sloot mijn sokkenogen en kon mijn adem niet meer langer inhouden. Ik draaide door en door, ik kookte, het werd me te veel. Ik heb deze dag niet overleefd. Woensdagsokken, ik wens jullie veel succes. Ik duim voor jullie. En de vervanger van mij, de nieuwe dinsdagsokken; ik wens je vooral heel veel sterkte toe.
Veel kusjes en liefde,
de ziel van de fastfood-sokken dat ergens rondspookt in de sokkenhemel.
Dus ja, om dit topic nog een beetje nuttig te houden; wat doe jij met sokken?
so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly
