• Naked and Afraid is an American docudrama series that airs on the Discovery Channel and premiered on June 23, 2013. Each episode chronicles the lives of two survivalists who meet for the first time and are given the task of surviving a stay in the wilderness naked for 21 days. After they meet in the assigned locale, the partners must find and/or produce water, food, shelter, and clothing within the environment.

    » Je hoeft het programma niet gezien te hebben om mee te doen. «


    "There's nothing unclassy about being naked,
    if it's appropriate."


    Stel je voor, je survival skills die je bezit wanneer je kleding hebt, en stel nu voor je hoe je die zou bezitten wanneer je geen enkel kledingstuk aanhebt. Hoeveel kwetsbaarder zou je op dat punt zijn?
          Naked and Afraid is een programma waarvoor iedereen zich op zou kunnen geven, het nadeel is dat je dus volkomen naakt de wildernis ingestuurd wordt met een partner dat van het andere geslacht is. Ook diegene weet het een en ander van survival af, maar klinkt het wel zo grappig als het eigenlijk zou zijn? Nu kun je het proberen! Geef je op voor het nieuwe seizoen waar een nieuwe bedreiging jullie kant opgegooid wordt – een groep. Je begint met één partner, en je moet jezelf toewerken naar anderen, die in dezelfde verdeling op hetzelfde punt afgestuurd worden. De cameramannen worden vervangen door camcorders die je bij je draagt waardoor je alles zelf kun filmen zoals jij het wilt.
          Je wordt in de jungle gedropt, kilometers van de andere groepen af en je moet dus je weg maken naar een afgesproken plek die je kunt vinden via een simpele kaart. Het enige dat je bij je hebt - iedereen individueel - is een satelliet telefoon, een simpele EHBO kit en een voorwerp naar keuze dat je kan redden in deze barre omstandigheden.
          Natuurlijk zal het ene duo het wat gemakkelijker afgaan dan het ander, en zal er altijd wel wat gaande zijn in de omgeving, er zal genoeg te zien zijn, vooral omdat er toch wel wat wilde dieren te vinden zijn - al zullen deze niet te gevaarlijk zijn uiteraard.

    Rollen.
    » Mannen. «
          × Rourke Milo Valentine. || Wrestler || 1.1
          × Kai Marcus Hogan. || Mhyresa || 1.2
          × River Makaio Green. || Merrill || 1.1
          × Michael Tony Alexander. || TonyTurtlePerry || 1.2

    » Vrouwen. «
          × Calanthe Urban Balin. || Wrestler || 1.1
          × Lillith Fay McCury. || Mhyresa || 1.2
          × Lucia Tabita Rodriguez. || Mendez || 1.1
          × Jesse Marie Campbell. || Cataire || 1.3


    Koppels.
          × Calanthe Urban Balin » River Makaio Green.
          × Lillith Fay McCury » Michael Tony Alexander.
          × Lucia Tabita Rodriguez » Rourke Milo Valentine.
          × Jesse Marie Campbell » Kai Marcus Hogan.


    Regels.
          » Doe niet mee als je denkt dat je er geen tijd voor hebt.
          » Mannen en vrouwen moeten écht gelijk aangehouden worden ditmaal.
          » Er is een maximum van twee rollen per persoon.
          » De personages moeten allemaal zeker 21+ zijn, een maximum stel ik niet in.
          » Minimum van 200 woorden, dit moet gemakkelijk haalbaar zijn.
          » 16+ is toegestaan voor schelden of seksueel getinte onderwerpen.
          » Naamsveranderingen graag doorgeven in het praattopic.
          » Geen OOC in het speeltopic, daar is het praattopic voor.
          » Geen ruzies rondom dit RPG.
          » Relaties worden besproken in het praattopic, en ik wil ook dat iedereen met iedereen een relatie noteert.
          » Ik ben de enige die nieuwe topics maakt, tenzij ik een ander aanwijs.


    Begin.
    We beginnen op het punt waar iedereen nog in zijn of haar kleine kantoortje zit, en wacht op zijn of haar partner. Dit gaat één voor één, zodat niemand de rest alvast ziet en de verrassing er eigenlijk vanaf is. De vrouwen worden naar de mannen geleid, dus de mannen wachten netjes tot zij aan de beurt zijn. Er is net een uitleg gegeven over alles, dat hun tassen met gekozen voorwerp, EHBO spullen en camera's klaarliggen. Er is een extra camera bijgekomen - eentje die je op je hoofd draagt door middel van een band. Verdere vragen graag stellen in het praattopic, aangezien ik in het speeltopic enkel het verhaal wil zien. c:


    [ bericht aangepast op 1 april 2015 - 15:19 ]


    I'm your little ray of pitch black.

    [Hey]


    Bowties were never Cooler

    (MT.)


    Caution first, always.

    Calanthe Urban Balin.


    • • •

    Geïnteresseerd had ik naar de man geluisterd, en het papier getekend dat duidelijk maakte dat ik hem volledig begreep. Er was blijkbaar een extra camera bijgekomen ditmaal, eentje die je op je hoofd droeg. Er werd me gezegd dat ik elk moment voorgesteld zou kunnen worden aan de man met wie ik samen zou moeten werken de eerste tijd.
          Een mengelmoes van zenuwen en enthousiasme stroomde door mijn lijf door dit avontuur. Ik had er enorm veel zin in, maar het was stiekem toch nog wel onwijs spannend. Ook hoopte ik dat de man met wie ik samen moest gaan werken iets van een mes of scherps bij zich had, aangezien dat ook altijd wel handig moest zijn.
          ‘We gaan je partner ontmoeten,’ zei de man. Ik knikte, terwijl ik opstond en hem door een lange gang volgde met allemaal kamertjes. Zouden dit de andere personen zijn die op hun partners aan het wachten waren, of zouden zij ze al ontmoet hebben? Er ging één deur open, en ik werd daar dan ook naar binnen geleid. Ergens in de verte hoorde ik een andere deur openen, wat betekende dat iedereen nu wel zo’n beetje aan de beurt was. Ik werd ook met een snelheid door de gang geleid, wat betekende dat het allemaal te traag leek te gaan.
          De kamer zag er precies hetzelfde uit als die van mij deed, er zat enkel een vreemde man. Hij had een vriendelijke en open uitstraling, wat me wel beviel. Met mijn hand uitgestoken liep ik dan ook naar hem toe om me voor te stellen. Zijn ogen droegen een bruine kleur en hij straalde enkel positieve energie uit, als je het mij vroeg, Hij was een stuk groter dan ik was, en bovenal wat breder dan ik gewend was, maar de eerste indruk was top. ‘Calanthe.’ Ik gaf hem een stevige hand en droeg een oprechte glimlach op mijn gezicht terwijl ik hem dan ook aankeek.
    Rourke Milo Valentine.


    • • •

    Verveeld had ik naar de man geluisterd die me de uitleg had gegeven, vooral gezien ik deze vragen al gesteld had via de telefoon. Er waren vragen, opmerkingen en vooral gezucht vanuit mijn kant gekomen, al kon de vrouw aan de andere kant er ook wat van. De man had het papiertje in een mapje geschoven en ongemakkelijk rondgekeken onder mijn staar.
          De pen die ik mijn hand had zitten had hem een gretige blik opgeleverd, alsof zijn salaris ervan af had gehangen. Aangezien er geen opmerking was gemaakt bleef ik hem tussen mijn vingers rollen. Ik was iemand die altijd wat in mijn handen moest hebben, en dat had me op school de bijnaam ‘bezige bij’ gegeven, in het leger was het ook altijd iets geweest dat mensen aan me opgemerkt hadden.
          Er werd nog een snelle uitleg gegeven over het feit dat de spullen in een jutten tas klaar zouden staan wanneer we zouden gaan vertrekken. Er zouden meerdere camera’s in zitten, en batterijen uiteraard, evenals wat EHBO spullen, een satelliettelefoon – die enkel voor échte noodgevallen was – en tenslotte ons gekozen voorwerp, wat bij mij een jagersmes was geweest.
          Ik hoopte dat de jongedame met wie ik samen moest werken wel het een en ander van overleven afwist, anders kon dit nogal de verkeerde kant op gaan. Mijn bedoeling was om dit vol te houden tot het einde, en niet af te moeten dwalen omdat je partner het niet aankan. De regels waren simpel, wanneer je partner eruit lag, jij automatisch ook.
          Toen de deur openging stond ik uit automatisme op. Misschien was het een macht der gewoonte door middel van het leger, of misschien wat ingewikkelder – dat ik moest laten zien wie de baas was of iets dergelijks. Wat het ook was, het was er en het zou niet verdwijnen. Het was een belangrijk deel van mij geworden in al die jaren. Bovendien was het beleefd om op te staan wanneer je moest voorstellen in plaats van ongeïnteresseerd te blijven zitten.

    [ bericht aangepast op 1 april 2015 - 15:41 ]


    I'm your little ray of pitch black.

    Michael 'Mikey' Tony Alexander


    Ik zat lichtelijk gespannen te wachten op mijn partner. Dat was ook de reden, samen met mijn natuurlijke hyperactiviteit, dat ik niet stil op mijn stoeltje bleef zitten, maar haast letterlijk van de muren af stuiterde. Ik miste mijn kleine meiske nu al, maar gelukkig zou ik snel mijn herrindering aan haar weer terugkrijgen. Ik kon echt niet stil blijven zitten. Ik hoopte maar dat ik met iemand opgescheept zou zitten met wie ik het kon vinden, want anders werd dit een hele lange tijd op het eiland, wat het zoizo al zou worden. Toch had ik best veel zin om eindelijk te mogen beginnen, te mogen gaan, te worden losgelaten. Hier in een klein hokje zitten was namelijk iets wat ik niet kon. Ik keek tussen de kier van de deur en de deurpost aan om te kijken of ik kon zien wat er gaande was, maar dat was jammer genoeg niet zo. Ik kon dus niets anders doen dan wachten, ook iets wat ik niet kon. Ik maakte een paar koprollen over de grond, maar toen ik vast kwam te zitten met mijn benen in de lucht tegen de muur, was de lol daar ook wel weer vanaf. "He! Mensen! Mag ik nu eindelijk ergens heen?! Of iets doen?!" riep ik in het niets, in de hoop dat iemand het zou horen, gezien dit toch een tv-programma zou worden en er net nog een van de producers bij me was geweest. "Kunnen we beginnen?!" riep ik nog eens in het niets. Ze zouden me vast niet horen, maar het hield me iets minder te stuiteren voor een kort tijdje. Ik was namelijk al snel weer de raarste capriolen aan het uithalen om de hersenloze verveling van dit saaie kooitje te laten verdwijnen. Ik kon hier echt niet meer tegen en werd nu al langzaam gillend gek. Dat beloofde nog wat voor het eiland. Ik had eerlijk gezegd niet eens door dat de deur open ging, omdat ik te druk was met rondstuiteren om iets van mijn energie kwijt te raken om de dame in kwestie niet direct af te schrikken met mijn hyperactiviteit. Dat was namelijk al vaker dan eens gebeurt.

    [ bericht aangepast op 1 april 2015 - 16:37 ]


    Bowties were never Cooler

    [Yesh! MT, ik schrijf een post zodra ik tijd heb :3]


    But I still have this faith in the truth of my dreams.


    Lucia Tabita Rodriguez

    Zoals het een echte journalist betaamt, luister ik aandachtig naar de uitleg die me gegeven wordt. Ik knik op de juiste momenten, en antwoord op de gestelde vragen. Gezien ik deze uitleg al helemaal gekregen heb aan de telefoon, luister ik al wat minder aandachtig dan de eerste keer, maar het is wel een aangename opfrissing. Ik ben niet van plan dit te verpesten. Wanneer Lucia Tabita Rodriguez iets doet, doet ze het altijd goed. Glimlachend kijk ik naar de vrouw voor me wanneer ze me de papieren toeschuift, en gauw kribbel ik er mijn elegante handtekening onder.
    Het zenuwachtige gevoel dat al enkele dagen in mijn buik broedde, begint langzaamaan op te laaien. Ik sta op wanneer de vrouw opstaat en kijk haar aan wanneer ze voor me komt staan en aankondigt dat ik mijn partner voor het programma zal ontmoeten. Mijn klamme handen bal ik losjes tot vuisten, en houd me in om onder mijn oksels te beginnen wapperen. Het zweet breekt me zowat uit van nieuwsgierigheid. Gedwee volg ik de vrouw, en loop achter haar een kamertje binnen dat net lijkt op hetgeen waar we net waren.
    Ik zweer dat mijn hele lichaam het enkele seconden lang opgeeft te functioneren -ademhaling, hartslag, bewegen- puur van de zenuwen. Dan valt mijn blik op de persoon waar ik de komende tijd mee zal moeten samenwerken. Ik neem rustig mijn tijd hem in me op te nemen. Voor me staat een man, ik schat hem rond begin de dertig ongeveer. Hij komt heel imposant over, maar zijn uitdrukking lijkt me nogal nors.
    Na wat een eeuwigheid lijkt, steek ik mijn hand naar hem uit en gooi behendig met mijn andere hand mijn losse haren over mijn schouder.
    "Lucia Tabita Rodriguez," stel ik me beleefd voor. Ik beloon hem met een oprecht glimlachje, in de hoop erachter te komen of hij echt wel degelijk zo nors is als hij op het eerste gezicht doet uitschijnen.
    "Maar de meesten noemen we gewoon Lucy, dat is wat korter en ligt makkelijker in de mond," ga ik vrolijk verder. Ik probeer me in te houden, ik wil namelijk niet al te druk overkomen, maar ik kan het niet laten me een beetje door mijn enthousiasme en zenuwen te laten leiden.


    But I still have this faith in the truth of my dreams.


    Kai Marcus Hogan


    Wachten. Dat was het ergste gedeelte. Kai was een geduldig man, maar je kon ook misbruik maken van de situatie.
    De kamer waar hij zich in bevond was kaal. Er stond niet meer in dan twee stoelen, een tafel en een schilderij dat aan de muur hing ter opvulling. Ze hadden niet erg veel tijd in de aankleding gestopt. Waarschijnlijk omdat ze hier niet lang zouden verblijven.
          Waarom hij meedeed aan dit programma? Er was altijd tijd voor verrijking in je leven. Zo’n moment diende zich altijd aan wanneer je het eigenlijk niet kon gebruiken. Dat gold ook voor hem. In zekere zin had Kai er niet op gerekend dat hij zou instemmen met een dergelijk programma. De wonderen waren de wereld nog niet uit.
    Zijn vrienden en familie hadden het een vreemd idee gevonden – je ging immers in je adam’s kostuum de wildernis in. Om maar niet te spreken over het feit dat je werd gefilmd.
          ‘Komt dat op tv? Gaan mensen naar je kijken?’ had moederlief met een zorgelijke stem gevraagd toen ze haar bekende kaneelbroodjes stond te maken. Haar blik was niet geheel goedkeurend.
    ‘Moeder, je moet alles een keer geprobeerd hebben in je leven,’ had hij daar op geantwoord. Het gesprek was gestrand, maar het had hem wel aan het denken gezet.
    Wat wilde hij hier mee bereiken? Ging het hem enkel om de ervaring? Hij was er nog niet helemaal uit.
          Kai wierp een blik op zijn horloge. Hij zat hier al ruim twintig minuten te wachten. Was zijn partner niet op komen dagen? Dat zou kunne betekenen dat het hele feest of niet door ging, of dat ze op korte termijn iemand anders zouden moeten regelen.
          Het was een gek idee dat hij deze binnen nu en twee uur zou moeten afstaan. Geen kleding, geen technologie. Enkel de wildernis en een blote sterrenhemel. Kai hechtte niet erg veel waarde aan zijn bezittingen. Mensen die hem kenden wisten dat het meer ging om de goede gezondheid. Daarentegen werd het wel erg vreemd wanneer je geen keus had.
          Een man stak zijn hoofd om het hoekje van de deur. ‘Je partner kan hier elk moment zijn. Nog even geduld,’ De man zag eruit alsof hij net een fikse ruzie achter zijn kiezen had. Het maakte zijn glimlach alles behalve overtuigend.
    Kai knikte.
    Nog even geduld had hij gezegd. Dat had hij al zo lang gehad dat die paar minuten ook niet meer uitmaakten.


    Lillith Fay McCury


    Wat had haar bezield? Meedoen aan een programma waarbij je én gefilmd werd én poedelnaakt moest rondlopen. Dit laatste was voor Lillith niet de grootste ergernis – ze bezocht ook wel eens een nudistenstrand – maar het feit dat het op tv kwam was meer een opgave. Ze was trots op haar lichaam, echter hoefden niet zoveel mensen het te zien.
    Aan de andere kant was het een programma gericht op het overleven in de natuur. Wat kon daar nu erg aan zijn? Het was geen porno. Integendeel. Alle onbehoorlijke dingen zouden netjes worden weggewerkt.
          Lillith kon een kleine ,vermaakte lach niet verbergen bij het idee dat iemand zou vallen. Mensen vielen nu niet bepaald charmant – iedereen had daar wel ervaring mee. De cameraman zou dan vast een goede tijd beleven.
          De producent die voor haar liep draaide zich om. Hij wierp haar een vragende blik toe. Deze beantwoordde ze echter niet. De mensen die hier werkten voelden zich heel speciaal. Bijna alsof ze alles wilden weten van je, gezien je vanaf nu hun project was. Daar was ze het niet helemaal mee eens. Ze zouden al zoveel van haar te zien krijgen, dan mocht ze haar gedachten houden.
          ’Deze kamer’ De jongeman was gestopt voor een sober uitziende deur. Hij had een vaalgrijze kleur, net zoals de rest van de gang. Het tl-licht maakte het er tevens niet mooier op.
    Lillith hoopte dat ze dan op zijn minst naar een mooier oord werden gestuurd dan deze plek. Het was belachelijk dat ze zoveel geld in een productie stopten, maar over de meest aftandse gebouwen beschikte.
    ‘Danku,’ zei ze. Ze duwde de deur open met haar voet en liet zichzelf binnen.
          In de kamer bevond zich een man. Ze herinnerde zich vaag dat ze een foto van hem had zien liggen op het bureau van de producent – aardige man, beetje te veel cologne.
    Het eerste wat haar opviel aan haar partner was zijn energie. Daar was heel veel van. Behoorlijk veel.
    Je ging haar niet vertellen dat ze met iemand opgescheept zat die geen moment stil kon zitten. Dan zou het haar nog zwaar vallen.
    Na een paar seconden van observatie, kuchte de jongedame overdreven. ‘Niets mis met gezonde energie, maar je bezit zoveel dat er niet genoeg ruimte is voor ons beide hier,’ glimlachte ze hem toe. ‘Een beetje minder zou fijn zijn?”
    Of dat vriendelijk overkwam? Haar een zorg.
    Ze deed nog een stap naar voren en stak haar hand naar hem uit. Dat was het minste wat ze kon doen. ‘Lillith,’ stelde ze zichzelf voor.
          Lillith zou niet zeggen dat ze hem niet aardig vond, of dat hij geen goed persoon was. Zijn energieke voorkomen was echter iets waardoor ze zich ongemakkelijk voelde.
    Als dat maar goed kwam.

    [ bericht aangepast op 20 april 2015 - 20:47 ]


    The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

    Jesse Marie Campbell


    Gehaast legde de vrouw voor me nog snel alles uit aangezien ik wat aan de late kant was. Ondanks dat ik op tijd was vertrokken duurde het niet lang voor ik in een file terecht was gestaan. Ergens was ik daar door bang geweest dat ik daar door van niet meer mee mocht doen. Maar gelukkig voor mij was dat niet het geval, alles werd nu alleen gehaast gedaan. Maar het was een voordeel dat ik alle informatie al eerder had gekregen en dat dit gewoon een opfrisser was. Al baalde ik wel wat van de andere camera die er bij was gekomen. Het leek me nou niet echt fijn om de gehele tijd met dat ding op rond te lopen. Als ik geluk had dan zou het na een tijdje niet eens meer te merken zijn en zou het juist raar zijn als ik het niet meer op mijn hoofd had. Terwijl ik nog even moest blijven zitten gleden mijn gedachten terug naar Jerediah en Jeremiah, ik miste ze nu al verschrikkelijk en snapte ook niet helemaal waarom ik mijn kinderen zolang alleen lieten zijn zonder mij. Ik zou nu toch wel een kleine gedeelte van hun leven missen. En dit was toch wel een momentje dat ik begon te twijfelen aan het hele gebeuren. Ik zou mijn kinderen moeten missen, en ik zou naakt op televisie komen. Al maakte die naaktheid me niks uit. Ik had door de jaren heen mijn lichaam leren te accepteren en dat was na een operatie toch echt wel gelukt. Ik schaamde me ook totaal niet voor mijn lichaam dat had ik namelijk wel af geleerd een paar jaar gelden. 'Het is tijd om je partner te ontmoeten.' Iets geschrokken keek ik op en een kleine toch wel zenuwachtige glimlach verscheen rond mijn lippen. "Eindelijk" Klonk mijn stem enthousiast waarna ik de gedachten over mijn kinderen voor nu even weg drukte om me volledig te kunnen concentreren voor wat er ging komen. Ik haalde nog snel een hand door mijn haren heen voor ik op stond en achter de vrouw aan liep. De gang waar ik nu voor de tweede keer door heen liep was net zo leeg als de eerste keer toen ik naar mijn kamertje ging. Het was hier voor mijn idee toch wat te stil. Drie deuren verder bleven we stil staan en keek de vrouw me glimlachend aan. 'Succes.' Na deze woorden drukte ik de klink naar beneden en liep de kamer in. Het eerste wat me op viel was de grote man die zich in de kamer bevond waar door ik me meteen kleiner voelde dan normaal. Iets wat ik ook zeker was. In plaats van in te krimpen rechtte ik mijn rug toverde een gemeende glimlach op mijn gezicht en liep op de man af. "Leuk je te ontmoeten, mijn naam is Jesse Marie Campbell. Heb je er zin in?" Vroeg ik met een duidelijke enthousiasme in mijn stem. Waarna ik mijn blik snel over hem heen liet glijden naar beneden meteen weer terug omhoog en eindigde bij zijn ogen.

    [ bericht aangepast op 1 april 2015 - 22:15 ]


    In a dream I was a werewolf, my soul was filled with crystal light!

    Michael 'Mikey' Tony Alexander


    Ik keek wat verschrikt op tijdens het maken van een ratslag toen er plots werd gekucht. Dit was ook de reden waardoor ik door mijn armen zakte en op de grond knalde, maar natuurlijk niet zonder de stoel in het kamertje om te knikkeren. Toen ik eenmaal stil op de grond in een of andere onmogelijke hoek lag zag ik dat een charmant meisje in de deuropening stond met een producer. Ik schonk het meisje een stralende glimlach en sprong op van de grond. Haar woorden waren alleen niet zo aardig en ik trok al snel een wenkbrauw op, terwijl ik met een hand mijn warrige haar wat op orde bracht. "Ik denk dat je eraan zal moeten wennen, meisje, want heel veel minder dan dit wordt het niet zolang ik wakker ben." zei ik in mijn normale tempo, wat dus vrij rap was voor ieder ander. Mijn moeder zei wel eens dat ik 48 uur in een dag kon proppen, omdat ik zo verdomme hyperactief was. Hoe meer tijd een dag had, hoe beter, toch? Ik wilde namelijk nog zoveel zien en doen. Er was nog zoveel absurds te doen en zo oneindig veel te zien. Dat was ook de reden waarom ik meedeed aan dit programma. Geen prijzengeld, geen roem, niet omdat ik graag met mijn blote kont op tv ben, nee, omdat ik uit was op iets nieuws. Ik keek even naar het meisje en nam haar hand aan. "Michael, maar iedereen noemt me Mikey. Mooie naam trouwens. Kom binnen, pak de stoel, ik heb geen idee wat we hier moeten doen, maar ik gok wachten en ik denk dat je nu al wel gemerkt hebt dat ik juist dat niet kan. Als ik bezig kan zijn is dit iets minder, niet veel maar iets, maar gezien we hier al enorm lang zitten klap ik echt uit elkaar zowat van verveling en energie." ratelde ik, terwijl ik met mijn handen wat aan het frummelen was. Ik was dan wel een man, maar ik was altijd twee dingen tegelijk aan het doen terwijl ik wakker was, en denken was daar verre van altijd er een van. Ik drukte nu Lillith een vriendschappelijke kus op haar wang en zette de stoel die ik had omgegooid weer recht. Ik hoopte echt dat ze geen saaie zeurkous was die alleen maar wilde dat ik rustig was, want dat zou deze hele belevenis direct verkloten. Zelf wist ik weinig van echt survivallen af. Ik kon een simpele hengel maken, net als simpele strikken, en ik wist een hele set bessen en noten die je kon eten, maar dat had ik geleerd van mijn grootvader en niet op een tropisch eiland. Ik hoopte dat zij ook iets ervan wist, want dan kon het echt niet mis gaan... Of wel. Ach, het lukte vast, en anders was het zoizo een leuke ervaring om een keer gedaan te hebben.


    Bowties were never Cooler

    River Makaio Green



    Voor de zoveelste keer vandaag vroeg ik mezelf af wat ik hier in God's naam ook al weer deed. De wil om weg te rennen werd steeds groter naarmate de tijd verstreek. Mijn partner zou er snel zijn, werd me nu voor de zoveelste keer verteld door de programmamaker die voor me zat. Dat feitje hield mijn interesse vast, maar door de hele speech die erna kwam, namen mijn zenuwen het weer over. Het feit dat ik me hier sowieso al in had laten praten door mijn collega's begon op mijn zenuwen te werken, maar ik was vastberaden om me eroverheen te zetten en er het beste van te maken. Ik had al helemaal geen bedoeling om mijn partner in de weg te zitten, dus er zat niets anders op dan mijn trots opzij te zetten en mijn best te doen.
          Ik bleef beleefd met mijn hoofd knikken terwijl de producent voor de zoveelste keer de regels met me doornam. Meerdere keren had ik de drang om te zuchten door de vele herhalingen, maar ik hield mijn mond dicht. Hoe sneller de regels bij iedereen waren vastgesteld, hoe sneller we konden beginnen. Ik moest toegeven dat ik inmiddels erg nieuwsgierig was geworden naar de persoon die aan mij gekoppeld was. De bezorgdheid dat het niet zou klikken was zeker aanwezig, maar tegelijkertijd had ik er vertrouwen in.
          Mijn zorgen verdwenen echter als sneeuw voor de zon toen mijn partner de kamer binnenkwam. Verschrikt kwam ik in beweging en ik ging snel rechtop staan. Met een nerveuze glimlach nam ik haar hand in de mijne en schudde deze. Ik was bewust van het feit dat ik eruit zag alsof haar komst me overviel en in zekere zin was dit ook wel zo. Ik had vandaag al zo lang gewacht, waardoor ik nu ook een langere wachttijd had verwacht. Dat ze nu plotseling voor me stond was een aangename verrassing.
          'Calanthe,' stelde ze zich voor met een oprecht vriendelijke glimlach en ik voelde me eigenlijk direct op mijn gemak.
          'River,' zei ik zacht terug terwijl ik in haar ogen keek. Deze leken beide een andere kleur te hebben, maar in dit licht was het moeilijk te zien. Het had net zo makkelijk het resultaat van de lichtval kunnen zijn. 'Leuk je te ontmoeten.' maakte ik welgemeend af.


    Caution first, always.

    Calanthe Urban Balin.


    • • •

    De manier waarop mijn toekomstige partner overeind was gekomen was me uiteraard niet ontgaan, al was het uiteraard niet heel vreemd – we hadden immers al lang genoeg moeten wachten allemaal. Ik denk dat iedereen de bui wel had zien hangen inmiddels. Glimlachend had ik naar zijn naam geluisterd. ‘River.’
          'Leuk je te ontmoeten,’ leek hij oprecht te menen. ‘Insgelijks, River.’ Ik glimlachte nog altijd, misschien omdat de man gewoon erg vriendelijk overkwam, of misschien door zijn oprechtheid, of uiteraard misschien nog om het feit dat ik met een normaal persoon werd gekoppeld, en niet een of andere arrogante eikel. River had me al een veilig gevoel weten te geven, een bekend gevoel. Vreemd was dat, hoe sommige mensen je dat hadden kunnen bieden.
          ‘Dat gewacht allemaal,’ ik lachte even, ‘wat ben ik blij dat die zenuwen over zijn. Nu kunnen deze aan de kant gaan voor de volgende.’ De man achter me zei wat, dus ik keek even om. Hij praatte blijkbaar aan in een telefoon, waarna hij ons aankeek. ‘Nog enkele minuten, willen jullie nog wat drinken? Een soort van laatste ‘maal’?’ vroeg hij. Ik lachte opnieuw zachtjes. ‘Doe mij maar wat water, ik wil goed inkomen.’ Vervolgens gleed mijn blik naar River. ‘En, waar heb jij als laatste van genoten?’
          Ik dacht even terug aan mijn grootse ontbijt met van alles en nog wat. Alles om genoeg energie op te bouwen voor wat er zou komen gaan, alles om het voor een tijdje te moeten overleven, aangezien eten vinden geen prioriteit zou hebben in het begin – tenminste, niet toen ik een marathon van dit programma gekeken had. Drinken had altijd prioriteit, wat wel logisch was. Ik was benieuwd wat het plan van River en mij zou gaan worden.
    Rourke Milo Valentine.


    • • •

    De vrouw die voor me staat heeft haar vuisten nog net niet gebald, en is overduidelijk erg gespannen – iets dat haast iedereen zou zijn op dit moment. Ik laat mijn ogen langzaam over haar heen glijden, om ergens iets op aan te merken, en zoals ik het zo zie lijkt ze me niet het type dat iets af zou weten van overleven, al zou ze me nog kunnen verbazen, je wist het echter maar nooit.
          Het had even geduurd voor ze haar hand in de mijne had gesloten, terwijl ze met haar andere hand haar haren over één schouder gooide. ‘Lucia Tabita Rodriguez.’ Haar glimlach erbij leek oprecht, dus probeer ik er ook een zo realistisch mogelijk op te zetten. ‘Valentine.’ Het was niet vreemd voor mij om mezelf enkel bij mijn achternaam te noemen, en nam daarom aan dat anderen het ook maar normaal vonden.
          ‘Maar de meesten noemen we gewoon Lucy, dat is wat korter en ligt makkelijker in de mond,’ ratelde ze zenuwachtig verder. Ze probeerde het zo duidelijk mogelijk te verbergen, maar helaas las ik dat soort dingen gemakkelijk. ‘Lucia vind ik beter bij je passen.’ Ik probeerde niet al te nors over te komen, maar ik vond afkortingen altijd een grote onzin – alsof anderen te lui waren om de gehele naam uit te spreken.
          De man die met Lucia mee was gekomen keek naar ons beiden. ‘Jullie mogen zo naar de helikopters gaan, jullie zullen als een van de eerste gaan vertrekken.’ Opgelucht had ik geknikt, ik was hier immers voor de jungle, niet voor dit gelul en alle verdere onzin.
          Mijn ogen gleden weer naar mijn nieuwe partner, wiens verdere naam dan ‘Lucia’ ik alweer vergeten was. ‘Wat is eigenlijk jouw gekozen voorwerp?’ De man achter haar begon zowat te schreeuwen dat ze dat niet mocht zeggen, aangezien die ontknoping leuker zou zijn op camera. Fronsend had ik naar hem gekeken. ‘Onzin.’ ‘Regels,’ zei de man met opgehaalde schouders en een iets wat waakzame blik in zijn ogen. Omdat ik geen zin had in verdere discussies keek ik maar weer naar Lucia, om te zien hoe zij op deze vreemde gebeurtenis zou reageren.


    I'm your little ray of pitch black.


    Lucia Tabita Rodriguez

    "Valentine," is het enige dat ik als antwoord krijg wanneer ik me voorstel, en geduldig -en een tikkeltje nieuwsgierig- wacht ik tot er meer komt. Maar er komt niets meer. Valentine it is. Zou hij geen achternaam hebben? Ik frons even, en besluit het hem later maar te vragen. Me dunkt dat we daar wel genoeg tijd voor hebben.
    "Lucia vind ik beter bij je passen," zegt hij dan. Ik frons mijn wenkbrauwen nog iets dieper, maar knik dan langzaam, niet goed wetend hoe ik hier anders op moet reageren. Ik houd me in om geen stap achteruit te zetten. Hij komt nogal vreemd over, en als ik niet Lucia Tabita Rodriguez zou heten, zou ik meteen roepen dat een andere partner wil en een scene maken. Maar ik doe het niet.
    "Jullie mogen zo naar de helikopters gaan, jullie zullen als een van de eersten vertrekken." Ik knikt, als teken dat ik het begrijp.
    "Wat is eigenlijk jouw gekozen voorwerp?" vraagt de man voor me -Valentine, en ik wil meteen antwoorden, maar dat is blijkbaar nu niet helemaal toegestaan wanneer de man achter me begint te schreeuwen. Ik schrik me zowat rot en draai me half om, om hem half dood te bliksemen. Ik negeer het gemompel tussen de twee mannen en haal een hand door mijn haren. Ik grinnik zachtjes wanneer de man van het programma toch even het woordje 'regels' in de mond neemt. Vervolgens draai ik me hoofdschuddend weer om naar Valentine en zie dat hij me aankijkt. Ik haal mijn schouders op en gebaar even naar de zak in mijn jeansbroek, waarna ik een snijdend gebaar maak. Regels zijn er om gebroken te worden.
    "En anders reageer je maar gewoon enorm geinteresseerd wanneer het zover is," zeg ik zacht. Ik gooi er een korte grijns achterna. Geduldig richt ik mijn blik weer op de man die net nog stond te schreeuwen.


    But I still have this faith in the truth of my dreams.


    Kai Marcus Hogan



          Geduld. Geduld. Geduld.
    Hij was helemaal klaar met het hebben van geduld. Er werd van hen verwacht dat ze op tijd waren, maar verder werd er niks aan hen verteld. Belachelijk. Kai werd daar behoorlijk gefrustreerd van.
    De man die had beloofd dat zijn partner er spoedig aan zou komen, was nu ook alweer een kwartier geleden geweest. Alles hier ging zo langzaam.
    Blijkbaar was het een slecht idee geweest om mee te doen hieraan.
    Na nog wat gepieker, hoorde hij eindelijk de deurklink naar beneden gaan. Was het weer zo’n producer of mocht hij eindelijk iemand de hand gaan schudden?
    Lichtelijk boos keek hij op naar de deur. Deze blik verdween als sneeuw voor de zon bij het zien van een dame. Deze behoorde zeker niet bij het personeel hier. Ze had een aftastende blik op haar gezicht – precies zoals hij dat ook had gehad toen hij aan was gekomen.
          Aan het gezicht van de dame te zien, voelde ze zich niet geheel op haar gemak. Dan kon hij maar beter niet op gaan staan.
    Gelukkig rechtte ze haar rug en kwam op hem af met een glimlach op haar gezicht. Dat was een betere houding.
    Kai kwam overeind, rekte zich uit en schudde de hand van de dame op een ferme manier.
    ‘Leuk je te ontmoeten, mijn naam is Jesse Marie Campbell. Heb je er zin in?’ stelde ze zichzelf voor. Ondertussen vroeg ze hem ook naar zijn verwachtingen.
    ‘Kai Marcus Hogan. Pleasure.’ zei hij op een kalme manier. Had hij er zin in? Nou en of!
    ‘Ik heb er zin in, maar ik moet zeggen dat het wachten me zeer lang duurt,’ zei hij.
    Onmiddellijk merkte Kai op dat ze hem bestudeerde. Vandaar dat hij zijn ogen niet van haar afhield en haar doordringend aankeek eenmaal ze hem weer durfde aan te kijken.
    ‘En jij? Heb jij zin in dit avontuur?’
    Hij was nieuwsgierig waarom ze eraan mee deed. Ze leek hem namelijk niet het type om dit te gaan doen. Mensen waren echter heel verrassend zo nu en dan. Wie weet had zij ook wel een verhaal erachter zitten.
          Kort na hun ontmoeting ging de deur open. ‘Tijd om te gaan’ deelde iemand mee. Dat liet Kai zich geen tweede keer zeggen.


    Lillith Fay McCury



          Zonder meer knalde de jongeman op de grond neer. Langzaam trok Lillith haar wenkbrauwen op. Wat was er met hem aan de hand in vredesnaam? Zelden had ze zo’n energiek persoon gezien. Het maakte dat ze bijna aan zichzelf begon te twijfelen. Vaag kon ze zich herinneren dat ze op het deelname formulier had gezet bij welke karaktereigenschappen ze absoluut niet samen kon. Waren de mensen van dit programma zo leuk geweest om haar juist bij zo’n persoon te zetten?
    In dat geval zou het nog erg lastig gaan worden.
    Positief blijven, Lilly. Wie weet valt het allemaal wel mee sprak ze zichzelf toe. Misschien kwam dit gedrag voor uit pure verveling. Dat was mogelijk.
          De jongen leek haar aanwezigheid op te merken. Onmiddellijk begon hij stralend te glimlachen – al verdween deze door haar woorden. Oeps. Ze was soms ook zo subtiel.
    ‘Ik denk dat je eraan zal moeten wennen, meisje, want heel veel minder dan dit wordt het niet zolang ik wakker ben.’ Zei hij hop een rap tempo.
    Goeie godheid. Meisje?
    Nogmaals kuchte ze. Kalmte bewaren was erg belangrijk in dergelijke situaties. ‘Om te beginnen is mijn naam Lillith. Niet ‘meisje’. Zeg dat alsjeblieft nooit meer.’ Probeerde ze enigszins liefelijk te brengen.
    ‘Ten tweede: ik zal je erop wijzen wanneer je mij te druk bent. Ik houd rekening met jou wanneer jij rekening houdt met mij,’ stelde ze op als een eis. Een beetje structuur erin was erg fijn.
          ‘Michael, maar iedereen noemt me Mikey. Mooie naam trouwens. Kom binnen, pak een stoel, ik heb geen idee wat we hier moeten doen, maar ik gok wachten en ik denk dat je nu al wel gemerkt hebt dat ik juist dat niet kan. Als ik bezig kan zijn, is dit iets minder, niet veel, maar gezien we hier al enorm lang zitten klap ik echt uit elkaar zowat van verveling en energie.’
    Nogmaals: een waterval aan woorden.
          Lillith keek vol verbazing naar de mond van de jongeman terwijl hij sprak. Was dit eigenlijk wel mogelijk? Of was dit een grap?
    Het liefst wilde ze boos zijn. Maar toen hij een vriendschappelijke kus op haar wang drukte, kon ze enkel zachtjes zuchten. Waarschijnlijk bedoelde hij het ook niet slecht. Helemaal niet zelfs. Lilly moest gewoon iets meer denken aan het kind in zichzelf om hem te kunnen begrijpen.
    Dat moest te doen zijn.
    Maar dan verwachtte ze van hem ook dat hij rekening met haar hield. Punt. Anders was deze hele trip al snel afgeblazen.
          Rustig liep ze de kamer in. De stoel die hij overeind had gezet, daar nam ze plaats op. Het wachten was hopelijk zo voorbij, want ze wilde avontuur. Geen saaie kamertjes om zich heen.
          Ze had het nog niet gezegd, of de deur ging al open. 'We kunnen vertrekken,' zei de producer simpelweg. Lillith keek naar Mikey. 'Laten we daar maar gehoor aan geven. We hebben lang genoeg gewacht'


    The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

    River Makaio Green



    ‘Insgelijks, River,' zei Calanthe vriendelijk terug en opnieuw ging er een vlaag opluchting door me heen. Ze leek een aardige vrouw te zijn en dat kon nooit een slecht teken zijn bij een show als dit. Van opgefokte of onvriendelijke types werd ik al snel ongemakkelijk en dat zou zonder kleding aan tien keer zo erg worden. Gelukkig zorgde Calanthe al voor een positief begin. ‘Dat gewacht allemaal,’ zei ze nu lachend, ‘wat ben ik blij dat die zenuwen over zijn. Nu kunnen deze aan de kant gaan voor de volgende.’
          Ik knikte, 'Volgens mij heb ik geen oog dicht gedaan vannacht,' grapte ik en daarna kon ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Te gekke uitspraak. Nu zou ze direct denken dat ik niet voorbereid was. 'Gelukkig voel ik me voor de rest wel goed,' maakte ik schaapachtig af. Ik was blij toen de man achter Calanthe aan ons vroeg of we nog iets nodig hadden. Calanthe vroeg om wat water. 'Hetzelfde graag,' zei ik beleefd.
          ‘En, waar heb jij als laatste van genoten?’ vroeg Calanthe met oprechte interesse. Even moest ik nadenken. Aan de ontbijttafel had ik die ochtend geen hap door mijn keel kunnen krijgen, maar dat ging ik niet aan haar vertellen. Later had ik gehaast wat koekjes naar binnen gewerkt, maar dit was niet echt een goede maaltijd voor iemand die nu zo'n uitdaging aanging. 'Een flesje sinaasappelsap,' zei ik nonchalant. Het was geen leugen, maar dit was vast niet het interessante antwoord wat er van me verwacht werd. 'En jij?'


    Caution first, always.

    Michael 'Mikey' Tony Alexander


    Het meisje was blijkbaar niet gediend van hoe ik was. Ik kon er echt niets aan doen. Ik bedoelde alles echt goed, maar ik was nu eenmaal heel erg druk en had geen rem. Mijn energie was haast eindeloos en zodra iets of iemand dat aan banden wilde leggen, werd het alleen maar erger, zoals nu. Ze hadden me stil laten zitten om papieren in te vullen en in deze onstimulerende omgeving laten wachten, waardoor het nu goed mis was. Ik was haar 'te druk'. Dan had ze een groot probleem, want we zaten nu eenmaal met elkaar opgescheept en veel minder druk werd ik met geen enkele mogelijkheid. Ik probeerde me nu wel enigsinds te gedragen, maar zo'n saai kantoortje met niets te doen was toch wel anders dan het opvoeden van een jong kind en werken op een boerderij. Ze was net gaan zitten toen er een producer binnenkwam en zei dat we weg konden gaan. Ik ging naar de deur en hield die voor haar open, terwijl ik met een scheve grijns naar het meisje keek. "Eindelijk. Kom, dan verlaten we dit helhol voor een leukere uitdagendere omgeving." zei ik vrolijk. In mijn beleving was niets erger dan een kaal grijs kantoortje, en ik zou dan ook nooit een kantoorbaan aankunnen. Op de boerderij was tenminste altijd wat te doen en als muzikant was ook elke dag anders en interessant. De producent bracht ons naar een helicopter, waarin ik de tassen zag liggen van haar en mij. Hier zou dan ook de brief zijn van mijn kleine meisje, het enige wat me toch enigsinds rustig kon houden, als iets dat al kon. Hier werd ons ook gezegd dat we ons moesten ontdoen van onze kleren. Ik had er eigenlijk geen enkel probleem mee, en was blij zat dat ik eindelijk mocht bewegen. Zoizo was naaktheid geen enkel probleem voor me, al was het rond vreemden net iets minder gemakkelijk dan rond bekenden. Daar had ik letterlijk geen geheimen mee, zeker fysiek niet. Ik trok dan ook gewoon simpelweg mijn kleren uit, maar liet voor nu het hangertje, wat ik van mijn moeder had gekregen, hangen. Die was ik ook compleet vergeten, omdat ik het kleine hangertje aan het lederen koordje nooit afdeed. De kleren gaf ik aan de producent en kreeg er mijn linnen tas voor terug. Ik groef er eigenlijk direct in en haalde het geplastificeerde papier eruit en drukte het tegen mijn borst aan. Het kleine meisje kon niet mee, en het was ook verre van slim om haar mee te nemen, maar ik miste haar nu al. De brief hielp toch wel. Nu had ik hem nog niet gelezen, maar alleen al het hebben van iets wat van haar kwam betekende enorm veel voor me. Het lezen hield ik voor als ik het echt moeilijk zou krijgen. Nu keek ik naar het meisje naast me en grijnsde. "Een brief van mijn kleintje. Wat is jou voorwerp?" vroeg ik aan haar, niet echt gevend om welke regel dan ook, zoals veel vaker in mijn leven.


    Bowties were never Cooler