• Oké yes, weer zo'n zeiktopic dat waarschijnlijk niemand gaat lezen en niemand interessant vindt, maar ik moet echt even alles van me afschrijven en ik hoop dat er iemand zo gek is dit te lezen. Het is echt allemaal chaotisch waarschijnlijk.
    Mijn ouders zijn gescheiden rond mijn 10e, maar ze kunnen nog wel redelijk met elkaar opschieten. Ik woon het meest bij mijn moeder en om het weekend en een keer in de week ben ik bij mijn vader.

    Dit is niet heel relevant, maar misschien toch handig. Ik heb niet echt een perfecte relatie met mijn moeder. Het is heel lastig uit te leggen, maar ze probeert mij en mijn broer en broertje heel dicht bij zich te houden, maar wordt aan de andere kant continu boos op ons en zegt dingen die me heel lang pijn blijven doen. Ze zegt ze later nooit zo bedoelt te hebben, en ze zegt dat zij degene is met problemen en dat ze zielig is, maar als ik laat blijken mij zo te voelen stel ik me aan en moet ik me er over heen zetten. Verder ben ik qua persoon heel onzeker, iets waar mijn moeder niet goed tegen kan, maar ze maakt het er soms niet echt beter op. Ik heb over het algemeen wel een goede band met mijn vader, ook al kunnen we soms wel ruzie maken natuurlijk. Verder heb ik mijn broer die anderhalf jaar ouder is (18), hij kan zich heel makkelijk afsluiten van wat er om hem heen gebeurt en kan niet goed omgaan met gevoelens. Ik heb ook een kleiner broertje van 8 waar ik ontzettend veel aan heb omdat het gewoon een schat is.

    Nu wil de familie van mijn vader volgend weekend (niet aanstaand, maar die van volgende week) een soort familieweekend doen. Hier komt het probleem, aangezien ik even heel grof gezegd een hekel heb aan die familie. De nichtjes die ik heb (mijn leeftijd) negeren me het liefst en ik val totaal buiten de boot. Ik hoor gewoon er niet bij en dat is echt overduidelijk. Daarom ga ik liever niet naar hen toe en ben het liefst niet in de buurt van die familie, dus ik heb sowieso al totaal geen zin in dat weekend. Mijn broers kunnen wel gewoon opschieten met de familie en dus ben ik nogal alleen. Ik mag trouwens een van mijn tantes en een van mijn ooms wel, maar daar blijft het eigenlijk ook bij. Dan nog iets. Mijn vader heeft al een tijdje een vriendin, en we hadden een soort van half afgesproken (mijn vader moeder en ik en mijn broer) dat we die nooit zouden zien, of iets wat daar op leek in ieder geval. Nu had mijn vader het leuke idee om haar mee te nemen dat weekend. Eerste keer dat ik haar zie en ontmoet. Ik heb een nogal vervelend gevoel erbij, waarschijnlijk omdat ik liever gewoon niets ermee te maken wil hebben. Wat mijn vader allemaal met zijn leven doet vind ik best, maar laat mij er buiten. Dit heb ik wel duidelijk gemaakt een maand of twee terug. Mijn vader kan dingen heel lichtjes en makkelijk opnemen en kijkt niet zo nauw. Hij snapt ook totaal niet dat ik hem niet wil kwetsen of dat ik gewoon niet gemeen kan zijn over anderen. Hij vroeg gister of ik het erg zou vinden als ze mee zou gaan en hij was zo ontzettend gespannen en angstig dat ik 'natuurlijk niet' gezegd heb. Heel dom, dat weet ik. Maar ik wil niet zo'n irritant puberkind zijn dat haar vader niks gunt en overal om loopt te zeiken, maar van binnen voel ik me nu echt kapot. Mijn moeder gaat er sowieso niet blij mee zijn als ze merkt dat mijn vader nu toch wil dat we haar ontmoeten of zo (ze denkt altijd heel groots en dramatisch), en ik wil gewoon geen ruzie tussen mijn ouders. Mijn moeder gaat al haar woede africhten op mij, mijn vader ook, en dan zit ik daar tussen terwijl ik me al kut voel om allemaal omstandigheden die nu niet relevant zijn maar wel spelen. Het liefst wil ik dus gewoon niet mee dat weekend, maar het is zo ontzettend lullig om 'nee ik ga/wil/kan niet' te zeggen, omdat ik al nooit naar verjaardagen probeer te gaan. Ik heb mezelf echt vastgezet en ik word even helemaal gek. Ik denk dat ik zo maar tegen mijn vader ga zeggen dat ik opzie tegen dat weekend, maar ik ben erg bang dat hij zegt 'dat het wel goed komt' en 'dat het niet zo erg is'. Dat ik het wel overleef of zo. Ugh, ik heb hier echt geen zin in.
    Haha, wat een zeiktopic en dit is nog niet eens de helft. Maar ik wilde het even kwijt dus als je het hebt gelezen, bedankt en respect. x


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    Eigenlijk weet ik niet zo goed wat zeggen, maar ik snap best dat je je er niet goed bij voelt door alles wat ik lees. Ik denk dat het het beste is dat je het gewoon eerlijk tegen je vader zegt en ook al zegt hij dat het goed komt, gewoon eerlijk zijn over hoe je denkt en je je voelt. Door overal maar vriendelijk ja op te zeggen denken ze dat je alles goed vindt en dan zit jij maar met je rot gevoel. Durf ook gewoon nee zeggen en eerlijk te zijn over wat je denkt en voelt. Praat erover met je ouders, ze moeten het toch wel begrijpen? Als ik het zo lees zal vooral je vader hier wel positief op reageren om eventueel samen een oplossing te bedenken. Of kan je hier niet eens met je oudere broer over praten? Over je familie, ik schiet zelf ook niet zo heel goed op met mijn familie. Probeer gewoon te praten met de mensen waarmee je wel overeen komt om er toch wat leuks van te maken.


    16 - 09 - '17

    Het lijkt me inderdaad het beste om met je vader te praten. Misschien kun je thuis blijven of misschien wat minder lang blijven? Je moeder heeft daar helemaal niets mee te maken, maar ik ken dat gedrag van haar wel, en ik begrijp ook dat ze er waarschijnlijk mee gaat bemoeien. Maar je moeder hoeft toch niet te weten dat jullie zijn vriendin hebben ontmoet? Wat niet weet, wat niet deert. Of komt ze er toch wel achter? In elk geval heeft ze geen enkel recht om boos te zijn op je vader (of nog raarder, jou), omdat hij verder is gegaan met zijn leven!
    Je moeder lijkt nogal een factor van stress in je leven, of heb ik het mis?


    Rest in Peace, Son of Gondor

    Ik snap dat je zegt, ik vind het lullig om te zeggen dat je niet mee wilt of kan naar dat weekend, omdat je het al vaker hebt afgezegd. Daarbij blijft het familie en heb je een bepaalde band met elkaar (of dat nu positief of negatief is, maakt in deze niet zo veel uit) het gaat erom dat je moeilijker nee zegt tegen mensen die je kent, dan gewoon wildvreemde mensen. Máár (ja nou komt mijn maar;p) als je er écht geen zin in hebt, wat doe je jezelf (en misschien de rest) aan als je wel mee gaat? Dan blijf je er tegenop zien en waarschijnlijk zal de rest van de familie dat ook merken als het familieweekend dan is. Dan voelen beide partijen zich kut.

    Natuurlijk kan ik dat nu wel heel gemakkelijk zeggen allemaal, maar dat is het natuurlijk niet. Mijn punt is iniedergeval, ga voor jezelf goed na wat voor jou zwaarder weegt. Vind je het zo rot om af te zeggen, ga dan mee en probeer er het beste van te maken. Blijf je er zo ontzettend tegenop zien? Zeg dan af. Dat bespaard je een hartverzakking(;

    En wat hier boven me ook al is aangegeven, praat met je vader! Je geeft zelf aan dat je een redelijk goede band met hem hebt, dan zou je hem aan kunnen geven dat je in het moment gezegd hebt dat je het niet erg vind als zijn nieuwe vriendin mee gaat, maar dat je daar toch even op terug wilt komen. Laat je vader weten dat je er niks op tegen hebt dat zij een relatie hebben, maar dat je het gewoon (nog?) niet prettig vind om haar al te ontmoeten. Misschien een andere keer. Dan heb je het een beetje voor je uit geschoven(; En je kunt hem ook aangeven dat je op ziet tegen de familiedag, omdat je geen aansluiting met de groep hebt. Hopelijk begrijpt hij je gevoelens en kan je misschien zelfs helpen hoe je het kunt aanpakken.

    Iniedergeval heel veel succes!


    Inspiration can hit you any time

    Je zou idd maar een dagje of zo kunnen gaan, met als smoes (zoals altijd!) huiswerk. Dan laat je je gezicht even zien zonder dat je het hele weekend daar opgesloten zit met mensen die je dus helemaal niet aardig vindt. En dat over je vader... Je ouders zijn freaking zeven jaar geleden gescheiden, je moeder heeft echt helemaal niks meer te zeggen over de vriendin van je vader. Je kan zelf wel aangeven dat je het niet prettig vind, maar om haar nu helemaal nooit te ontmoeten gaat er echt over. Je vader heeft namelijk ook het recht om die vriendin deel te laten zijn van zijn leven. Dat houdt in dat ze langs komt, mee gaat naar familie, etc. Ik weet niet hoe lang hij al met haar samen is maar uiteindelijk gaat het er toch van komen. Die 'deal' is dus niet eerlijk voor je vader. Of heeft je moeder ook een vriend die je nooit mag zien?


    "She was fury, she was wrath, she was vengeance."

    Bedankt voor jullie berichten allemaal. Ten eerste, ik heb met mijn vader gepraat. Zoals ik al verwachtte zou hij het niet meteen begrijpen maar langzaamaan begreep hij waar ik op doelde. Het is nu zo dat zijn vriendin niet meegaat, iets waar ik me wel wat schuldig over voel maar hij zegt zelf dat hij mij niet chagrijnig wil zien het hele weekend. Hij snapt en weet dat ik niet lekker lig in die groep en dat die stress dan alleen maar oploopt. Ik ga er gewoon het beste van maken. @BoromirOfGondor, pff ze is inderdaad een stressfactor. En niet zo'n klein beetje ook, ik denk wel de ergste. Ik zou ellenlange pagina's vol tekst kunnen schrijven over waar ik last van heb, of moeite mee heb bij haar, maar dat zal ik maar niet gaan doen haha. Ik heb heel veel klaagtopics gemaakt en ze dan niet gepost uiteindelijk en die gingen allemaal over haar. Maar anyways, ik hoop dat dit probleem een beetje is opgelost nu en ik ga gewoon proberen er iets van te maken.
    Dankjulliewel allemaal!


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    SiriuslyBlack schreef:
    Bedankt voor jullie berichten allemaal. Ten eerste, ik heb met mijn vader gepraat. Zoals ik al verwachtte zou hij het niet meteen begrijpen maar langzaamaan begreep hij waar ik op doelde. Het is nu zo dat zijn vriendin niet meegaat, iets waar ik me wel wat schuldig over voel maar hij zegt zelf dat hij mij niet chagrijnig wil zien het hele weekend. Hij snapt en weet dat ik niet lekker lig in die groep en dat die stress dan alleen maar oploopt. Ik ga er gewoon het beste van maken. @BoromirOfGondor, pff ze is inderdaad een stressfactor. En niet zo'n klein beetje ook, ik denk wel de ergste. Ik zou ellenlange pagina's vol tekst kunnen schrijven over waar ik last van heb, of moeite mee heb bij haar, maar dat zal ik maar niet gaan doen haha. Ik heb heel veel klaagtopics gemaakt en ze dan niet gepost uiteindelijk en die gingen allemaal over haar. Maar anyways, ik hoop dat dit probleem een beetje is opgelost nu en ik ga gewoon proberen er iets van te maken.
    Dankjulliewel allemaal!


    Ik begrijp wel waar je doorheen gaat met je moeder. Mocht je willen klagen over haar, mag je mij ook altijd een PB'tje sturen.


    Rest in Peace, Son of Gondor