Ik heb al meer dan 10 jaar dezelfde beste vriendin en we hebben op 1.5 jaar na altijd bij elkaar in de klas gezeten. Alleen werd ik vorrig jaar van school getrapt waardoor we veel contact verloren. We zagen elkaar sowiso nog 1x in het weekend bij een clubje maar nooit meer door de weeks. Hier duurt school maximaal tot 2 uur in de middag, maar ik zit op een speciale school die begint om half 3. Vroeger was het ook makkelijk af te spreken want het was 5 minuten met de auto van elkaar.
Op die nieuwe school had ik dus ook me nieuwe vriendje ontmoet die erg veel overgebleven tijd van me opnam dus daar was ze erg boos over. Ik bracht inderdaad zelden tijd met haar door, maar dat is dus uitgepraat.
Alleen ben ik sinds eind vorrig jaar constant ziek en toen ik weer beter werd moest mijn moeder het ziekenhuis in. Ik woonde dus tijdelijk alleen (ik kan niet bij mijn vader) tot dat ik las begon te krijgen van spontaan flauwvallen en koorts. Bovendien sliep ik ruim 18 uur per dag. De moeder van me vriendje, die flak bij woont heeft me toen tijdelijk in huis genomen. Ze reed me elke dag heen en weer zodat ik mijn dieren kon verzorgen hier. Alleen ben ik daardoor (ik woonde dus 4 weken bij mijn vriendje) nog veel aanhankelijker van hem geworden. En doordat ik al ruim 2-3 maanden constant ziek ben, ben ik deels depresief op een manier. Eigenlijk heb ik nooit meer zin om ergens heen te gaan. Ik ben nu weer gezond en moet dus weer naar school maar ik wil echt niet. Ik lig of te slapen, of the chatten met me vriendje of we zijn bij hem thuis of hij hier. Behalve als hij online is ben ik dus ook nooit meer op facebook ofzo. En ik ga nog wel in het weekend naar me clubje, maar ik gedraag me gewoon minder vrolijk en close met mijn vriendin.
Ze is dus nogal boos op me en ik weet niet zo goed hoe ik aan haar uit kan leggen dat ik gewoon eigenlijk niet goed meer weet hoe ik met haar om moet gaan. We zijn allebij verandert. Vooral ik eigenlijk. Zij is eigenlijk gewoon niet verandert en dat vind ik zo vervelend. Ik deed vroeger ook wiet en ging met een groep mensen om die dat ook deden netzo als zij dus. Het verschil alleen is dat mijn vriendje me heeft gezegt dat als ik er niet mee kapte hij geen intresse had in een relatie. Alleen heb ik na een half jaar nog altijd moeite mee (tja je vrienden kwijt en eigenlijk alles wat je deed met hun ook). Maar zij doet het dus nog wel en blijft er maar over praten. Heel opschepperig zelfs in mijn ogen. "We gaan straks naar de stad en dan worden we zo stoned het gaat echt super leuk worden" en dan meld ze er ook nog bij dat ze met die ene vriendin gaat waar ik dus echt een hekel aan heb. Soms heb ik gewoon zin om haar een mep te geven.
Toch wil ik het goed maken want op het moment zijn de enige waar ik mee omga me moeder en me vriendje. Ik voel me best wel alleen soms, maar ik kan het niet opbrengen met iemand af te spreken of zo.
Bovendien zijn de enige mensen behalve mijn vriendin waar ik mee om ging vaak jongens. En mijn vriendje vind het al erg genoeg als ik tegen ze praat, laat staan even gezellig met ze naar de stad. Dus al zou ik het echt willen doen zit daar wel weer een flinke ruzie aan vast.
Ik voel me best wel whanhopig nu. Iemand tips hoe ik me normale leventje weer een beetje op gang kan brengen? En hoe ik weer normaal vrienden kan worden met mijn beste vriendin?
We hadden laatst afgesproken maar dat liep mis en werd ingekort omdat ik een spontane hevige blaasontsteking kreeg die morgen en daarboven op ongesteld werd. Daar had ik per ongeluk geen rekening mee gehouden maaar op dag een van mijn ongesteld hij moet je dus niet bij mij in de buurt zijn. Alle emoties komen er uit en ik kan amper lopen van de pijn.
Dus dat ging niet helemaal zoals gedacht...
There is nothing I need, except the function to breathe