Mijn zoete liefde • 2 - Internet

Ja, ja zo heet het echt. Misschien hebben jullie ooit wel een ad gezien van deze site en dachten jullie bij jezelf 'god wat voor een wanhopig type zou zo'n spel spelen'. Misschien hebben jullie er echter nog nooit van gehoord en vragen jullie je nu af wat voor een site in hemelsnaam zo'n afschrikwekkende naam zou gebruiken.
Mijn zoete liefde is een spelsite voor verveelde tienermeisjes die liever over geanimeerde jongens kwijlen dan met echte jongens van vlees en bloed socialiseren. Een beschrijving van de site zelf:

FLIRT MET DE JONGENS IN AMORIS COLLEGEEN BELEEF EEN VIRTUELE ROMANCE!
EEN NIEUW VIRTUEEL FLIRTSPELLETJE! DANKZIJ HET INTERACTIEVE SCENARIO KAN JE JE EIGEN LIEFDESVERHAAL SCHRIJVEN!

In Mijn zoete liefde kan je flirten met de jongens die je leuk vindt en je eigen echte romance beleven! Ontdek regelmatig nieuwe hoofdstukken en ontmoet de studenten in Amoris College.

Een paar screenshots:



Ik kon het niet laten om een account te maken. Ik moet eerlijk zeggen, het is behoorlijk verslavend . De Nederlandse versie van dit spel is nog vrij nieuw en ik verwacht ook niet dat veel mensen hier het kennen, maar ik dacht, een topic kan nooit kwaad.

---

Overkill - Anyonebutsarah Celerity - Erieka Miyano - Miyano Sadventure - Noukster Yoda - Yoda JamesPotter - Femkuh involved - elliess Moth - Moth Wiarda - Soepkip Soundgarden - Friendzone

Kaj - Marthali LiamJamesPayne - BoerGeert Canoodle - Giselle Derks - NathanielhartjeCastiel Deimos - Tragically Beardsley - Antithese Cathedrals - Zeedinosaurus Tigresse - Naevia Assassin - Niksel Repair - Gabs

Wanderings - Wanderings Frosch - Muse Hiro - Blizzard Madrugada - Elf Cillin - NyssaAlGhul Caffeine - LunaLucca (MCL) Angmar - Oakenshield FoxAngel - Red Iparis - Olicity

[ bericht aangepast op 10 maart 2015 - 20:46 ]

---

i put the fun in funeral

Dit is waarschijnlijk het slechtste stuk fanfic dat ik ooit heb geschreven en het komt nog niet eens in de buurt van 16+. Wauw. :')

---

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Wiarda schreef:

Het was de derde keer die week dat Nathaniel met een afwezigheidsbriefje door de gang liep. Niet eentje aan hemzelf geadresseerd was - natuurlijk niet, dat idee op zichzelf zou waarschijnlijk al genoeg zijn om de halve school een hartaanval te bezorgen. Nee, dit briefje was het nieuwste pronkstuk voor Castiels collectie. Inmiddels begon Nathaniel het vermoeden te krijgen dat Castiel überhaupt niet meer wist dat hij ook nog natuurkunde hoorde te volgen; in de afgelopen maand was hij in ieder geval niet meer in die les verschenen.
Per gemiste les begon Nathaniel daar minder moeite mee te hebben. Vroeger waren dit soort briefjes misschien een akelige verplichting met een garantie op een grote bek, maar tegenwoordig leken de stukjes papier een anders soort betekenis met zich mee te dragen. Meestal kostte het slechts een paar woorden...
"Castiel, als je deze nu niet ondertekent, zorg ik ervoor dat -"
De woorden klonken nog maar net door de bijna lege gang toen een flinke klap op zijn rug Nathaniel in de laatste woorden deed stikken. Hij was er vrij zeker van dat de sloten van de kluisjes een aantal flinke blauwe plekken zouden veroorzaken, maar dat was iets waar hij zich later zorgen om kon maken.
Castiel zag eruit alsof hij op het punt stond iets terug te snauwen, toen hij plotseling zijn wenkbrauwen optrok en Nathaniels witte kraag nog eens beter vastgreep. "Wat zit jij nou te grijnzen?"
Nathaniel probeerde het wild bonkende gevoel in zijn borst te negeren, want het was duidelijk geen goede bijdrage voor zijn zelfbeheersing. "Je bent ook zo voorspelbaar, Cas."
Dat leken exact de verkeerde (en daarmee de juiste) te zijn, want Castiel gaf een flinke ruk aan zijn t-shirt en trok hem tegen zich aan. Geen van beide keek om naar het afgesprongen knoopje. "Zeg dat nog eens," gromde hij, net hard genoeg dat hij het nog kon verstaan. "Nog een keer, schijnheiligje."
Nu was Nathaniel er niet meer zo zeker van of het gebonk tegen zijn ribbenkast nog helemaal van zichzelf kwam. "Voorspelbaar," herhaalde hij, waarna hij snel over zijn lippen likte. Castiels grip leek iets te verslappen, maar Nathaniel deed geen poging om weg te stappen; in tegendeel, hij kwam alleen maar dichterbij. "Stereotype. Een rockliefhebbende spijbelaar die zichzelf te stoer vindt om na te blijven, maar de bang is om toe te geven waarom je nou echt zo'n 'hekel' aan me hebt."
De woorden bleven met een drukkende stilte in de lucht hangen, terwijl Nathaniel zijn reactie peilde. Voor een tijdje zei hij niets; alleen het feit dat de ademhaling die op zijn gezicht neerstreek wat sneller ging liet hem weten dat Castiel hem überhaupt had gehoord.
Althans, tot de grip op zijn kraag opeens weer verstevigde. "Wie zegt dat ik bang ben?" was zijn enige reactie, waar Nathaniel vrijwel direct op wilde antwoorden, maar hij kreeg er de kans niet toe; nog voordat de woorden van zijn hoofd naar zijn lippen waren gekomen, waren deze lippen opeens bezig met een ander paar, een ruiger paar, dat nauw samenwerkte met een set handen die druk bezig leken te zijn met het nog verder ruïneren van zijn shirt. Het duurde even tot hij doorkreeg dat dit geen stiekeme dagdroom was, maar toen de puzzelstukjes eenmaal klikten, was hij meer dan tevreden om zijn ongelijk te laten bewijzen.

Dit is waarschijnlijk het slechtste stuk fanfic dat ik ooit heb geschreven en het komt nog niet eens in de buurt van 16+. Wauw. :')

ME LIKE. HALLELUJAH. :')

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Wiarda schreef:

Het was de derde keer die week dat Nathaniel met een afwezigheidsbriefje door de gang liep. Niet eentje aan hemzelf geadresseerd was - natuurlijk niet, dat idee op zichzelf zou waarschijnlijk al genoeg zijn om de halve school een hartaanval te bezorgen. Nee, dit briefje was het nieuwste pronkstuk voor Castiels collectie. Inmiddels begon Nathaniel het vermoeden te krijgen dat Castiel überhaupt niet meer wist dat hij ook nog natuurkunde hoorde te volgen; in de afgelopen maand was hij in ieder geval niet meer in die les verschenen.
Per gemiste les begon Nathaniel daar minder moeite mee te hebben. Vroeger waren dit soort briefjes misschien een akelige verplichting met een garantie op een grote bek, maar tegenwoordig leken de stukjes papier een anders soort betekenis met zich mee te dragen. Meestal kostte het slechts een paar woorden...
"Castiel, als je deze nu niet ondertekent, zorg ik ervoor dat -"
De woorden klonken nog maar net door de bijna lege gang toen een flinke klap op zijn rug Nathaniel in de laatste woorden deed stikken. Hij was er vrij zeker van dat de sloten van de kluisjes een aantal flinke blauwe plekken zouden veroorzaken, maar dat was iets waar hij zich later zorgen om kon maken.
Castiel zag eruit alsof hij op het punt stond iets terug te snauwen, toen hij plotseling zijn wenkbrauwen optrok en Nathaniels witte kraag nog eens beter vastgreep. "Wat zit jij nou te grijnzen?"
Nathaniel probeerde het wild bonkende gevoel in zijn borst te negeren, want het was duidelijk geen goede bijdrage voor zijn zelfbeheersing. "Je bent ook zo voorspelbaar, Cas."
Dat leken exact de verkeerde (en daarmee de juiste) te zijn, want Castiel gaf een flinke ruk aan zijn t-shirt en trok hem tegen zich aan. Geen van beide keek om naar het afgesprongen knoopje. "Zeg dat nog eens," gromde hij, net hard genoeg dat hij het nog kon verstaan. "Nog een keer, schijnheiligje."
Nu was Nathaniel er niet meer zo zeker van of het gebonk tegen zijn ribbenkast nog helemaal van zichzelf kwam. "Voorspelbaar," herhaalde hij, waarna hij snel over zijn lippen likte. Castiels grip leek iets te verslappen, maar Nathaniel deed geen poging om weg te stappen; in tegendeel, hij kwam alleen maar dichterbij. "Stereotype. Een rockliefhebbende spijbelaar die zichzelf te stoer vindt om na te blijven, maar de bang is om toe te geven waarom je nou echt zo'n 'hekel' aan me hebt."
De woorden bleven met een drukkende stilte in de lucht hangen, terwijl Nathaniel zijn reactie peilde. Voor een tijdje zei hij niets; alleen het feit dat de ademhaling die op zijn gezicht neerstreek wat sneller ging liet hem weten dat Castiel hem überhaupt had gehoord.
Althans, tot de grip op zijn kraag opeens weer verstevigde. "Wie zegt dat ik bang ben?" was zijn enige reactie, waar Nathaniel vrijwel direct op wilde antwoorden, maar hij kreeg er de kans niet toe; nog voordat de woorden van zijn hoofd naar zijn lippen waren gekomen, waren deze lippen opeens bezig met een ander paar, een ruiger paar, dat nauw samenwerkte met een set handen die druk bezig leken te zijn met het nog verder ruïneren van zijn shirt. Het duurde even tot hij doorkreeg dat dit geen stiekeme dagdroom was, maar toen de puzzelstukjes eenmaal klikten, was hij meer dan tevreden om zijn ongelijk te laten bewijzen.

Dit is waarschijnlijk het slechtste stuk fanfic dat ik ooit heb geschreven en het komt nog niet eens in de buurt van 16+. Wauw. :')

Het is beter dan dat ik ooit geschreven heb haha. Me gusta!

---

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

Wiarda schreef:

Het was de derde keer die week dat Nathaniel met een afwezigheidsbriefje door de gang liep. Niet eentje aan hemzelf geadresseerd was - natuurlijk niet, dat idee op zichzelf zou waarschijnlijk al genoeg zijn om de halve school een hartaanval te bezorgen. Nee, dit briefje was het nieuwste pronkstuk voor Castiels collectie. Inmiddels begon Nathaniel het vermoeden te krijgen dat Castiel überhaupt niet meer wist dat hij ook nog natuurkunde hoorde te volgen; in de afgelopen maand was hij in ieder geval niet meer in die les verschenen.
Per gemiste les begon Nathaniel daar minder moeite mee te hebben. Vroeger waren dit soort briefjes misschien een akelige verplichting met een garantie op een grote bek, maar tegenwoordig leken de stukjes papier een anders soort betekenis met zich mee te dragen. Meestal kostte het slechts een paar woorden...
"Castiel, als je deze nu niet ondertekent, zorg ik ervoor dat -"
De woorden klonken nog maar net door de bijna lege gang toen een flinke klap op zijn rug Nathaniel in de laatste woorden deed stikken. Hij was er vrij zeker van dat de sloten van de kluisjes een aantal flinke blauwe plekken zouden veroorzaken, maar dat was iets waar hij zich later zorgen om kon maken.
Castiel zag eruit alsof hij op het punt stond iets terug te snauwen, toen hij plotseling zijn wenkbrauwen optrok en Nathaniels witte kraag nog eens beter vastgreep. "Wat zit jij nou te grijnzen?"
Nathaniel probeerde het wild bonkende gevoel in zijn borst te negeren, want het was duidelijk geen goede bijdrage voor zijn zelfbeheersing. "Je bent ook zo voorspelbaar, Cas."
Dat leken exact de verkeerde (en daarmee de juiste) te zijn, want Castiel gaf een flinke ruk aan zijn t-shirt en trok hem tegen zich aan. Geen van beide keek om naar het afgesprongen knoopje. "Zeg dat nog eens," gromde hij, net hard genoeg dat hij het nog kon verstaan. "Nog een keer, schijnheiligje."
Nu was Nathaniel er niet meer zo zeker van of het gebonk tegen zijn ribbenkast nog helemaal van zichzelf kwam. "Voorspelbaar," herhaalde hij, waarna hij snel over zijn lippen likte. Castiels grip leek iets te verslappen, maar Nathaniel deed geen poging om weg te stappen; in tegendeel, hij kwam alleen maar dichterbij. "Stereotype. Een rockliefhebbende spijbelaar die zichzelf te stoer vindt om na te blijven, maar de bang is om toe te geven waarom je nou echt zo'n 'hekel' aan me hebt."
De woorden bleven met een drukkende stilte in de lucht hangen, terwijl Nathaniel zijn reactie peilde. Voor een tijdje zei hij niets; alleen het feit dat de ademhaling die op zijn gezicht neerstreek wat sneller ging liet hem weten dat Castiel hem überhaupt had gehoord.
Althans, tot de grip op zijn kraag opeens weer verstevigde. "Wie zegt dat ik bang ben?" was zijn enige reactie, waar Nathaniel vrijwel direct op wilde antwoorden, maar hij kreeg er de kans niet toe; nog voordat de woorden van zijn hoofd naar zijn lippen waren gekomen, waren deze lippen opeens bezig met een ander paar, een ruiger paar, dat nauw samenwerkte met een set handen die druk bezig leken te zijn met het nog verder ruïneren van zijn shirt. Het duurde even tot hij doorkreeg dat dit geen stiekeme dagdroom was, maar toen de puzzelstukjes eenmaal klikten, was hij meer dan tevreden om zijn ongelijk te laten bewijzen.

Dit is waarschijnlijk het slechtste stuk fanfic dat ik ooit heb geschreven en het komt nog niet eens in de buurt van 16+. Wauw. :')

*kwijlt even verder*

---

wat was dit ookalweer

Het is geweldig. 8D

---

Your make-up is terrible

Wiarda schreef:

Het was de derde keer die week dat Nathaniel met een afwezigheidsbriefje door de gang liep. Niet eentje aan hemzelf geadresseerd was - natuurlijk niet, dat idee op zichzelf zou waarschijnlijk al genoeg zijn om de halve school een hartaanval te bezorgen. Nee, dit briefje was het nieuwste pronkstuk voor Castiels collectie. Inmiddels begon Nathaniel het vermoeden te krijgen dat Castiel überhaupt niet meer wist dat hij ook nog natuurkunde hoorde te volgen; in de afgelopen maand was hij in ieder geval niet meer in die les verschenen.
Per gemiste les begon Nathaniel daar minder moeite mee te hebben. Vroeger waren dit soort briefjes misschien een akelige verplichting met een garantie op een grote bek, maar tegenwoordig leken de stukjes papier een anders soort betekenis met zich mee te dragen. Meestal kostte het slechts een paar woorden...
"Castiel, als je deze nu niet ondertekent, zorg ik ervoor dat -"
De woorden klonken nog maar net door de bijna lege gang toen een flinke klap op zijn rug Nathaniel in de laatste woorden deed stikken. Hij was er vrij zeker van dat de sloten van de kluisjes een aantal flinke blauwe plekken zouden veroorzaken, maar dat was iets waar hij zich later zorgen om kon maken.
Castiel zag eruit alsof hij op het punt stond iets terug te snauwen, toen hij plotseling zijn wenkbrauwen optrok en Nathaniels witte kraag nog eens beter vastgreep. "Wat zit jij nou te grijnzen?"
Nathaniel probeerde het wild bonkende gevoel in zijn borst te negeren, want het was duidelijk geen goede bijdrage voor zijn zelfbeheersing. "Je bent ook zo voorspelbaar, Cas."
Dat leken exact de verkeerde (en daarmee de juiste) te zijn, want Castiel gaf een flinke ruk aan zijn t-shirt en trok hem tegen zich aan. Geen van beide keek om naar het afgesprongen knoopje. "Zeg dat nog eens," gromde hij, net hard genoeg dat hij het nog kon verstaan. "Nog een keer, schijnheiligje."
Nu was Nathaniel er niet meer zo zeker van of het gebonk tegen zijn ribbenkast nog helemaal van zichzelf kwam. "Voorspelbaar," herhaalde hij, waarna hij snel over zijn lippen likte. Castiels grip leek iets te verslappen, maar Nathaniel deed geen poging om weg te stappen; in tegendeel, hij kwam alleen maar dichterbij. "Stereotype. Een rockliefhebbende spijbelaar die zichzelf te stoer vindt om na te blijven, maar de bang is om toe te geven waarom je nou echt zo'n 'hekel' aan me hebt."
De woorden bleven met een drukkende stilte in de lucht hangen, terwijl Nathaniel zijn reactie peilde. Voor een tijdje zei hij niets; alleen het feit dat de ademhaling die op zijn gezicht neerstreek wat sneller ging liet hem weten dat Castiel hem überhaupt had gehoord.
Althans, tot de grip op zijn kraag opeens weer verstevigde. "Wie zegt dat ik bang ben?" was zijn enige reactie, waar Nathaniel vrijwel direct op wilde antwoorden, maar hij kreeg er de kans niet toe; nog voordat de woorden van zijn hoofd naar zijn lippen waren gekomen, waren deze lippen opeens bezig met een ander paar, een ruiger paar, dat nauw samenwerkte met een set handen die druk bezig leken te zijn met het nog verder ruïneren van zijn shirt. Het duurde even tot hij doorkreeg dat dit geen stiekeme dagdroom was, maar toen de puzzelstukjes eenmaal klikten, was hij meer dan tevreden om zijn ongelijk te laten bewijzen.

Dit is waarschijnlijk het slechtste stuk fanfic dat ik ooit heb geschreven en het komt nog niet eens in de buurt van 16+. Wauw. :')

*^*
10/10

---

i put the fun in funeral

Michonne schreef:
Het is geweldig. 8D

---

26 - 02 - '16

Wiarda schreef:

Het was de derde keer die week dat Nathaniel met een afwezigheidsbriefje door de gang liep. Niet eentje aan hemzelf geadresseerd was - natuurlijk niet, dat idee op zichzelf zou waarschijnlijk al genoeg zijn om de halve school een hartaanval te bezorgen. Nee, dit briefje was het nieuwste pronkstuk voor Castiels collectie. Inmiddels begon Nathaniel het vermoeden te krijgen dat Castiel überhaupt niet meer wist dat hij ook nog natuurkunde hoorde te volgen; in de afgelopen maand was hij in ieder geval niet meer in die les verschenen.
Per gemiste les begon Nathaniel daar minder moeite mee te hebben. Vroeger waren dit soort briefjes misschien een akelige verplichting met een garantie op een grote bek, maar tegenwoordig leken de stukjes papier een anders soort betekenis met zich mee te dragen. Meestal kostte het slechts een paar woorden...
"Castiel, als je deze nu niet ondertekent, zorg ik ervoor dat -"
De woorden klonken nog maar net door de bijna lege gang toen een flinke klap op zijn rug Nathaniel in de laatste woorden deed stikken. Hij was er vrij zeker van dat de sloten van de kluisjes een aantal flinke blauwe plekken zouden veroorzaken, maar dat was iets waar hij zich later zorgen om kon maken.
Castiel zag eruit alsof hij op het punt stond iets terug te snauwen, toen hij plotseling zijn wenkbrauwen optrok en Nathaniels witte kraag nog eens beter vastgreep. "Wat zit jij nou te grijnzen?"
Nathaniel probeerde het wild bonkende gevoel in zijn borst te negeren, want het was duidelijk geen goede bijdrage voor zijn zelfbeheersing. "Je bent ook zo voorspelbaar, Cas."
Dat leken exact de verkeerde (en daarmee de juiste) te zijn, want Castiel gaf een flinke ruk aan zijn t-shirt en trok hem tegen zich aan. Geen van beide keek om naar het afgesprongen knoopje. "Zeg dat nog eens," gromde hij, net hard genoeg dat hij het nog kon verstaan. "Nog een keer, schijnheiligje."
Nu was Nathaniel er niet meer zo zeker van of het gebonk tegen zijn ribbenkast nog helemaal van zichzelf kwam. "Voorspelbaar," herhaalde hij, waarna hij snel over zijn lippen likte. Castiels grip leek iets te verslappen, maar Nathaniel deed geen poging om weg te stappen; in tegendeel, hij kwam alleen maar dichterbij. "Stereotype. Een rockliefhebbende spijbelaar die zichzelf te stoer vindt om na te blijven, maar de bang is om toe te geven waarom je nou echt zo'n 'hekel' aan me hebt."
De woorden bleven met een drukkende stilte in de lucht hangen, terwijl Nathaniel zijn reactie peilde. Voor een tijdje zei hij niets; alleen het feit dat de ademhaling die op zijn gezicht neerstreek wat sneller ging liet hem weten dat Castiel hem überhaupt had gehoord.
Althans, tot de grip op zijn kraag opeens weer verstevigde. "Wie zegt dat ik bang ben?" was zijn enige reactie, waar Nathaniel vrijwel direct op wilde antwoorden, maar hij kreeg er de kans niet toe; nog voordat de woorden van zijn hoofd naar zijn lippen waren gekomen, waren deze lippen opeens bezig met een ander paar, een ruiger paar, dat nauw samenwerkte met een set handen die druk bezig leken te zijn met het nog verder ruïneren van zijn shirt. Het duurde even tot hij doorkreeg dat dit geen stiekeme dagdroom was, maar toen de puzzelstukjes eenmaal klikten, was hij meer dan tevreden om zijn ongelijk te laten bewijzen.

Dit is waarschijnlijk het slechtste stuk fanfic dat ik ooit heb geschreven en het komt nog niet eens in de buurt van 16+. Wauw. :')

---

I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

Overkill schreef:
(...)

*^*
10/10

---

Because I love him, do I need another reason?

Sadventure schreef:
(...)

ME LIKE. HALLELUJAH. :')

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Miyano schreef:
Toruk: -nog even als reactie op de shipnaam- Ze hebben geen shipname maar toen ik er over na zat te denken dacht ik aan Castly of Casly. Maar ik heb echt geen skills in het bedenken van shipnamen. :'D
En Lysander is mijn precious husband, na de twins want niemand kan aan die twee tippen. >.< Alexy en Armin zijn echt mijn favoriete personages. Ze hebben echt de beste lijnen.
'You play the sims?'
'Yeah! I love testing al the ways to get rid of a sim' *slow clap*

I'm dying to meet those two.
God, ze lijken me geweldig.

---

Because I love him, do I need another reason?

Wiarda schreef:

Het was de derde keer die week dat Nathaniel met een afwezigheidsbriefje door de gang liep. Niet eentje aan hemzelf geadresseerd was - natuurlijk niet, dat idee op zichzelf zou waarschijnlijk al genoeg zijn om de halve school een hartaanval te bezorgen. Nee, dit briefje was het nieuwste pronkstuk voor Castiels collectie. Inmiddels begon Nathaniel het vermoeden te krijgen dat Castiel überhaupt niet meer wist dat hij ook nog natuurkunde hoorde te volgen; in de afgelopen maand was hij in ieder geval niet meer in die les verschenen.
Per gemiste les begon Nathaniel daar minder moeite mee te hebben. Vroeger waren dit soort briefjes misschien een akelige verplichting met een garantie op een grote bek, maar tegenwoordig leken de stukjes papier een anders soort betekenis met zich mee te dragen. Meestal kostte het slechts een paar woorden...
"Castiel, als je deze nu niet ondertekent, zorg ik ervoor dat -"
De woorden klonken nog maar net door de bijna lege gang toen een flinke klap op zijn rug Nathaniel in de laatste woorden deed stikken. Hij was er vrij zeker van dat de sloten van de kluisjes een aantal flinke blauwe plekken zouden veroorzaken, maar dat was iets waar hij zich later zorgen om kon maken.
Castiel zag eruit alsof hij op het punt stond iets terug te snauwen, toen hij plotseling zijn wenkbrauwen optrok en Nathaniels witte kraag nog eens beter vastgreep. "Wat zit jij nou te grijnzen?"
Nathaniel probeerde het wild bonkende gevoel in zijn borst te negeren, want het was duidelijk geen goede bijdrage voor zijn zelfbeheersing. "Je bent ook zo voorspelbaar, Cas."
Dat leken exact de verkeerde (en daarmee de juiste) te zijn, want Castiel gaf een flinke ruk aan zijn t-shirt en trok hem tegen zich aan. Geen van beide keek om naar het afgesprongen knoopje. "Zeg dat nog eens," gromde hij, net hard genoeg dat hij het nog kon verstaan. "Nog een keer, schijnheiligje."
Nu was Nathaniel er niet meer zo zeker van of het gebonk tegen zijn ribbenkast nog helemaal van zichzelf kwam. "Voorspelbaar," herhaalde hij, waarna hij snel over zijn lippen likte. Castiels grip leek iets te verslappen, maar Nathaniel deed geen poging om weg te stappen; in tegendeel, hij kwam alleen maar dichterbij. "Stereotype. Een rockliefhebbende spijbelaar die zichzelf te stoer vindt om na te blijven, maar de bang is om toe te geven waarom je nou echt zo'n 'hekel' aan me hebt."
De woorden bleven met een drukkende stilte in de lucht hangen, terwijl Nathaniel zijn reactie peilde. Voor een tijdje zei hij niets; alleen het feit dat de ademhaling die op zijn gezicht neerstreek wat sneller ging liet hem weten dat Castiel hem überhaupt had gehoord.
Althans, tot de grip op zijn kraag opeens weer verstevigde. "Wie zegt dat ik bang ben?" was zijn enige reactie, waar Nathaniel vrijwel direct op wilde antwoorden, maar hij kreeg er de kans niet toe; nog voordat de woorden van zijn hoofd naar zijn lippen waren gekomen, waren deze lippen opeens bezig met een ander paar, een ruiger paar, dat nauw samenwerkte met een set handen die druk bezig leken te zijn met het nog verder ruïneren van zijn shirt. Het duurde even tot hij doorkreeg dat dit geen stiekeme dagdroom was, maar toen de puzzelstukjes eenmaal klikten, was hij meer dan tevreden om zijn ongelijk te laten bewijzen.

Dit is waarschijnlijk het slechtste stuk fanfic dat ik ooit heb geschreven en het komt nog niet eens in de buurt van 16+. Wauw. :')

Ik vind het beter dan de Engelse shit die ik daarnet heb gelezen. En Daarmee bedoel ik dat het 100x beter is. I really like it. Thank you for writing this. (:

---

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Wiarda schreef:

Het was de derde keer die week dat Nathaniel met een afwezigheidsbriefje door de gang liep. Niet eentje aan hemzelf geadresseerd was - natuurlijk niet, dat idee op zichzelf zou waarschijnlijk al genoeg zijn om de halve school een hartaanval te bezorgen. Nee, dit briefje was het nieuwste pronkstuk voor Castiels collectie. Inmiddels begon Nathaniel het vermoeden te krijgen dat Castiel überhaupt niet meer wist dat hij ook nog natuurkunde hoorde te volgen; in de afgelopen maand was hij in ieder geval niet meer in die les verschenen.
Per gemiste les begon Nathaniel daar minder moeite mee te hebben. Vroeger waren dit soort briefjes misschien een akelige verplichting met een garantie op een grote bek, maar tegenwoordig leken de stukjes papier een anders soort betekenis met zich mee te dragen. Meestal kostte het slechts een paar woorden...
"Castiel, als je deze nu niet ondertekent, zorg ik ervoor dat -"
De woorden klonken nog maar net door de bijna lege gang toen een flinke klap op zijn rug Nathaniel in de laatste woorden deed stikken. Hij was er vrij zeker van dat de sloten van de kluisjes een aantal flinke blauwe plekken zouden veroorzaken, maar dat was iets waar hij zich later zorgen om kon maken.
Castiel zag eruit alsof hij op het punt stond iets terug te snauwen, toen hij plotseling zijn wenkbrauwen optrok en Nathaniels witte kraag nog eens beter vastgreep. "Wat zit jij nou te grijnzen?"
Nathaniel probeerde het wild bonkende gevoel in zijn borst te negeren, want het was duidelijk geen goede bijdrage voor zijn zelfbeheersing. "Je bent ook zo voorspelbaar, Cas."
Dat leken exact de verkeerde (en daarmee de juiste) te zijn, want Castiel gaf een flinke ruk aan zijn t-shirt en trok hem tegen zich aan. Geen van beide keek om naar het afgesprongen knoopje. "Zeg dat nog eens," gromde hij, net hard genoeg dat hij het nog kon verstaan. "Nog een keer, schijnheiligje."
Nu was Nathaniel er niet meer zo zeker van of het gebonk tegen zijn ribbenkast nog helemaal van zichzelf kwam. "Voorspelbaar," herhaalde hij, waarna hij snel over zijn lippen likte. Castiels grip leek iets te verslappen, maar Nathaniel deed geen poging om weg te stappen; in tegendeel, hij kwam alleen maar dichterbij. "Stereotype. Een rockliefhebbende spijbelaar die zichzelf te stoer vindt om na te blijven, maar de bang is om toe te geven waarom je nou echt zo'n 'hekel' aan me hebt."
De woorden bleven met een drukkende stilte in de lucht hangen, terwijl Nathaniel zijn reactie peilde. Voor een tijdje zei hij niets; alleen het feit dat de ademhaling die op zijn gezicht neerstreek wat sneller ging liet hem weten dat Castiel hem überhaupt had gehoord.
Althans, tot de grip op zijn kraag opeens weer verstevigde. "Wie zegt dat ik bang ben?" was zijn enige reactie, waar Nathaniel vrijwel direct op wilde antwoorden, maar hij kreeg er de kans niet toe; nog voordat de woorden van zijn hoofd naar zijn lippen waren gekomen, waren deze lippen opeens bezig met een ander paar, een ruiger paar, dat nauw samenwerkte met een set handen die druk bezig leken te zijn met het nog verder ruïneren van zijn shirt. Het duurde even tot hij doorkreeg dat dit geen stiekeme dagdroom was, maar toen de puzzelstukjes eenmaal klikten, was hij meer dan tevreden om zijn ongelijk te laten bewijzen.

Dit is waarschijnlijk het slechtste stuk fanfic dat ik ooit heb geschreven en het komt nog niet eens in de buurt van 16+. Wauw. :')

Oh mijn God, haha, ik hoef niets meer te schrijven, dit is perfect.

---

"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan

Square schreef:
(...)

Oh mijn God, haha, ik hoef niets meer te schrijven, dit is perfect.

Jawel, hoe meer, hoe beter. Dus jij gaat lekker schrijven

---

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

Ik ga voor de hetero 16+ voor de verandering .

---

i put the fun in funeral