Ik weet het even niet meer - Stamcafé

Dit is een zeik topic, dus bij deze ben je gewaarschuwd.

Het voelt de laatste tijd alsof ik niks goed kan doen. Alsof alles wat ik doe, fout is. Niet alleen thuis, maar ook op stage en op school. Vooral op stage en thuis. Op stage wordt van mij verwacht dat ik, mij gedraag als een 3e jaar student. Dat is prima, alleen ze zeggen het en vervolgens doen ze alsof ik een 1e jaars ben, die ze het liefst zo min mogelijk laten doen. Ik heb het hier al over gehad met mijn mentor. Die zei dat het waarschijnlijk actie en reactie is. Ik kan eerlijk zeggen dat ik dat voor een deel onzin vind. Natuurlijk is het niet fijn voor hen als ze het altijd aan mij moeten vragen, maar ik krijg zo vaak het gevoel dat zij het liever doen op stage dat ik mij soms niet helemaal op mijn gemak voel. Om het zacht uit te drukken. En dat voelt gewoon klote (sorry, ik heb er geen ander woord voor). Als er andere mensen zijn, invallers dan gaat het beter en dat maakt het juist erger. Waarom kunnen invallers wel inzien dat ik echt mijn best probeer te doen en de mensen die er altijd zijn niet? Waarom verbeteren zij mij negen van de tien keer? Het is niet allemaal klote, ze zijn echt wel aardig. Alleen als ze dan zo doen dan word het juist moeilijker voor mij. Ik bedoel, ze doen dan aardig en aan de andere kant weer niet. Waarschijnlijk doen ze het niet expres, maar toch. Ik lig s'avonds in mijn bed te piekeren en mij slecht te voelen.

En dat heb ik echt geprobeerd om aan mijn mentor te vertellen. Van wie ik zoals altijd hetzelfde riedeltje krijg, stage doet niks fout en school ook niet. Nee, geef mij maar de schuld want waarom zouden stage of school iets fout doen? Zij zijn perfect, toch? Alles behalve. Ik ben niet perfect en een groot deel van mijn problemen heb ik zelf veroorzaakt, dat weet ik. Het zou alleen fijn zijn als mijn mentor mij daadwerkelijk zou willen helpen in plaats van te zeggen dat stage of school niks fout doet, ook al zegt ze het niet precies in die woorden.

Thuis lijkt het ook alsof ik alleen maar fouten maak. Mijn moeder die alleen maar op mij lijkt te mopperen. Ik weet wat ik fout doe en het feit dat zij het nog drie keer herhaalt helpt niet. Net zoals het gevoel dat ik tegen een muur praat als ik met haar praat. Mijn moeder heeft altijd gelijk als het over mij gaat en ik kan daar niks aan veranderen, dat voelt klote(nogmaals sorry), want zo goed kent zij mij niet. Vroeger zei ze dat ik mij af sloot als ik een boek las, dat was ook echt zo. Ik wilde even niet zijn wie ik was/ben, ik wilde even weg en die uitweg waren boeken voor mij. Nu lig ik in mijn bed en vraag mij af hoe het is als je dood bent. Zal het stil zijn en donker zoals ik het mij voorstel of hebben alle gelovigen gelijk? Ik schrik van mijn eigen gedachten en tegelijkertijd denk ik, hoeveel mensen zullen mij missen? Ik wil en kan geen zelfmoord plegen (mijn lage pijngrens is wat mij het meest af schrikt), maar soms lijkt het zo makkelijk. Gewoon alles achter laten en misschien overnieuw beginnen. Misschien bestaat reïncarnatie wel echt, dat zou mooi zijn. Toch spreek ik mijzelf altijd moed in en herinner ik mijzelf weer aan de mooie dingen in het leven op zulke avonden. .Kleine dingen zoals mijn favoriete tv serie en de films die ik nog wil zien, die nog niet in de bioscoop zijn. En vertel ik mijzelf dat eruit stappen wel erg laf is en dat ik gewoon moet gaan slapen en de volgende morgen het beste ervan maken. En gewoon mijn best ervoor moet doen om alles goed te laten komen.

Mijn leven is niet helemaal klote, er zijn mooie, goede en leuke dingen. Alleen voelt het soms allemaal zo kut en klote.

Bedankt als je dit allemaal hebt gelezen. Ik moest het gewoon even kwijt en aangezien ik niemand heb aan wie ik dit kan vertellen, heb ik het nu van mij af geschreven.

Physics is awesome

Over het deel van stage en constant verbeterd worden;
Het is niet leuk, maar accepteer het hoe het is. Ik bedoel, je hebt niet de hele situatie uitgelegd, maar je zal niet voor altijd op stage blijven, en voor je het weet ben je er door en kan je beginnen in de job die je wilt doen. Je hebt geprobeerd met je mentor te praten, en veel meer kan je niet doen, denk ik. Ik weet niet hoe 'close' je bent met hem, maar de kans lijkt me groot dat als hij je nu al afwimpelt, je hem enkel op de zenuwen zal werken als je er nog eens over begint. En dat is again, niet leuk, maar gewoon harde realiteit. Je moet je eigen leven maken, andere mensen zijn niet geplaatst op aarde met het doel jouw leven beter te maken. Er zullen altijd wel mensen zijn die zich gedragen tov je op een manier die je liever niet wilt, maar dat is iets dat je nooit het beste van jezelf kan laten innemen.

(nu klinkt wat ik bedoel nogal 'hard' maar zo bedoel ik het niet. Ik probeer gewoon zelf op die manier te denken. Het idee er achter is dat je je niet vast moet klampen aan het idee dat mensen 'tegen je zijn' of dergelijks)

dan thuis; ik kan me ook niet voorstellen wat voor band je hebt met je mama, maar je thuis niet op je gemak kunnen voelen lijkt me altijd nogal rot. Als je denkt dat het mogelijk is (ik bedoel als jullie een 'praat' familie zijn) kan je haar er eens op wijzen, en uitleggen dat je een moeilijke periode hebt op je stage, en je gestressed geraakt van al haar opmerkingen.

En dan uit het niks loopt je post wel over naar een hele depressieve kant. Over je gedachten; ik denk dat meer mensen van dat soort gedachten hebben dan je denkt. Ik heb de laatste tijd ook 'last' van dat soort gedachten, en door met wat vriendinnen te praten realiseer ik me dat het echt wel frequent voor komt. En daaraan kan ik dus ook toevoegen dat ookal zijn dingen kut, en voel je je slecht, je moet blijven/proberen geloven in het idee dat het wel beter zal worden, uiteindelijk. Misschien moet je je leven eens op een rijtje zetten en actief opzoek gaan naar de dingen die je gelukkig maken. Je zegt bijvoorbeeld lezen; maak tijd om te lezen.

Bovendien vind ik; als je ongelukkige gevoel echt een stukje van je leven lijkt over te nemen, moet je je zelf extra rust en tijd gunnen. Laat desnoods een paar verantwoordelijkheden vallen. In bepaalde maten gelukkig kunnen zijn met je leven lijkt me essentieël belangrijk, dus als je dat nu niet kan zijn, zou ik het als prioriteit voor jezelf instellen om proberen daar zoveel mogelijk dat je kan doen aan te veranderen.

effort never betrays you