Harry Potter and the order of the phoenix • Speeltopic 16 - Speeltopics

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

[ bericht aangepast op 1 feb 2015 - 17:22 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Philip schreef:

Ik snap niet dat er mensen zijn die hem gewoon 'toevallig' tegen komen :< hier waren een paar spaanse meisjes die 'toevallig' hem tegenkwamen bij ijshockey. in 2015 :<

Saving people, hunting things, the family business &#12487;--&#9656; •••

@Generations, Ralf praat zijn mondje voorbij, aangezien hij zijn gevoelens en gedachtes nooit uit :p he's so sad :'( well done, Scorp.

Saving people, hunting things, the family business &#12487;--&#9656; •••

Campbell Saunders is offline

Saving people, hunting things, the family business &#12487;--&#9656; •••

dan kan ik deze pagina maar net zo goed volspammen. word een "suprise" als je weer online komt

Saving people, hunting things, the family business &#12487;--&#9656; •••

Saving people, hunting things, the family business &#12487;--&#9656; •••

Saving people, hunting things, the family business &#12487;--&#9656; •••

Ik ben er weer en ik heb echt geen zin om de Posts terug te lezen. Maar ik zal het maar gaan doen.

Spoiler alert: you will save yourself

Solangelo schreef:
Ik ben er weer en ik heb echt geen zin om de Posts terug te lezen. Maar ik zal het maar gaan doen.

Saving people, hunting things, the family business &#12487;--&#9656; •••

Omfg, mijn oude quize staat in de top :''D

Saving people, hunting things, the family business &#12487;--&#9656; •••

Jonah Barret

‘…Je weet niet half hoe onweerstaanbaar je bent.’ Ik glimlach en kijk hem aan.
'Je weet niet half hoe geweldig het is om dat te horen.' Ik sta op en trek snel wat kleding aan - ik let er nooit zo op wat ik aanheb. Het is maar kleding. Daarna kus ik hem nog snel even en ren ik de trap af, niet omdat ik eg van hem wil, maar omdat ik erge honger heb, wat eigenlijk altijd zo is.
Als ik beneden zit komt er iemand naast me zitten. Ik draai me om en zie Gregory du Lac zitten, een zesjejaars Zwadderich. Ik heb hem wel eens gesproken en vind hem wel aardig, maar het is nou niet echt dat we goed bevriend zijn ofzo.
'May zei dat het uit is tussen jullie twee, is dat waar?' vraagt hij. Ik kijk hem even verbaasd aan.
'Ehm, ja. Hoezo?' vraag ik aangezien dat me heel erg duidelijk lijkt.
'Oh, gelukkig. Ik wilde haar namelijk meevragen naar het bal maar als jij met haar ging dan niet. Dus ja, ik ga maar weer...' Voor hij kan gaan pak ik hem bij zijn arm vast.
'Bal?'
'Ja, er is weer een bal. Wist je dat nog niet?' Hij loopt weg en ik kijk hem na. Daarna begin ik weer te eten terwijl ik me afvraag hoe ik dat bal ooit moet overleven.

Sorry als jullie nog niet het bal wilden, dan wijzig ik mijn post wel hoor. Alleen wist ik even niks anders,

Spoiler alert: you will save yourself

och god ik moet op alles reageren D';

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

SphinxX schreef:

[insert phoeblet mafia groupe]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

‘Eh-‘ Vol gene keek ik weg tot hij tot mijn ellende de bak uit mijn hand haalde wat me weer geschokt op liet kijken. Even verwachtte ik dat hij me zou slaan- of iets gezien Nathaniel altijd boos werd als ik kotste; maar in plaats daarvan liep hij met de bak weg en leegde die in een prullenbak wat me maar onzeker aan mijn ziekenhuis gewaad deed pulken. Iets wat me nu pas opviel dat ik dat droeg.
‘..Gaat het?’ voor ik kon antwoorden voelde ik een vochtig doekje tegen mijn voorhoofd gedept worden waardoor ik zwijgend en toch wat verbaasd op mijn lip beet terwijl hij naar mijn nek afging waar ik mijn ogen sloot en ondanks dat het niet zijn lippen waren voelde het fijn. Zo fijn zelfs dat ik haast mijn lippen op die van hem gedrukt zou hebben- als ik de wetenschap had vergeten dat ik zojuist gekotst had.
‘Je- je zit in de ziekenzaal omdat- ehm- dat is niet zo belangrijk.. vergeet het- je bent gewoon een beetje ziek, das alles.’ Langzaam trok ik mijn ogen weer open toen het doekje verdween waar ik mijn gezicht tegen zijn nek verborg waardoor mijn handen op mijn nu wat blote polsen viel.
Automatisch gleed mijn blik naar mijn rechterpols waar nog een paarse striem zichtbaar was; maar lichter en minder diep als voorheen. Aarzelend trok ik mijn hoofd weer terug waar ik met mijn vinger er heen ging en hoewel het aanraken ervan nog prikkend en branderig was; voelde ik wel een soort emulsie erover heen liggen. Trillend liet ik mijn linkerhand gaan waarbij ik me ietwat weg boog van George om de mouw wat omhoog te trekken. Een blauwe afdruk van een hand was duidelijk zichtbaar op mijn arm en hoewel ik mijn lichaam niet gezien had sinds de incident met Viktor wist ik zeker dat ze ook op mijn zij en buik lagen omdat hij daar gewoon weg hard geschopt had. Snel liet ik mijn mouw weer omlaag rollen zodat George niets zag hoewel ik wel onzeker was over gisteravond.
George had niet gezegd wat er gebeurd is; en Viktor zei dat hij me zou komen halen als ik het voor gister avond niet tegen George gezegd had dat wij… gezoend hadden. Er moest iets gebeurd zijn. Het moest. Had hij George te grazen genomen? Zonder nog te twijfelen begon ik met trillende vingers Georges blouse te ontknopen waar ik hem opentrok om zijn lichaam te inspecteren.
‘… je hebt nog steeds niet gezegd wat er gisteravond gebeurd is. Ben je in elkaar geslagen- ben je… vastgebonden; wat is er gebeurd? Ben je gewond? Je bent gewond he.’ Murmelde ik hoewel ik geen blauwe plekken zag noch wonden. Misschien was het intern. Misschien is het crucio geweest; wie weet wat er gebeurd was. Met dat trok ik letterlijk zijn blouse uit waar ik ook naar zijn polsen keek die nog heel leken. ‘Er is iets gebeurd. Ik weet het zeker.’ Murmelde ik nerveus terwijl ik mijn hand peinzend tegen mijn lippen zetten. Hij is gewond; maar ik weet niet waar en hoe en het ergste van alles; ik weet ook niet sinds wanneer omdat ik te stom was om blijkbaar te gaan drinken met Leo dan op George te passen.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Kealan-Dereck Moore

‘Je weet niet half hoe geweldig het is om dat te horen.’ Zachtjes voelde ik hoe zijn lippen haastig op die van mij geplant werden voordat hij veels te snel door de deur verdween en ik slechts sip achterbleef. Hoewel ik wilde dat het geheim bleef zodat ik de situatie thuis nog iets vrolijk wilde houden omdat de kilte al de snijden was. Net zoals de stilte aan tafel wat verplicht was. Tenzij pap me wilde verhoren over mijn cijfers; over alles op school en wat ik deed. Het was nooit een gesprek wat iedereen met zijn vader had. Het was meer alsof je met een therapeut praten. Afstandelijk en keurend. Alsof hij me wilde betrappen op een leugen of op falen zodat hij ook op mij uit kon vallen. Dit is maar een keer gebeurt; en dat was toen ik net op Zweinstein zat. Vader had een brief gekregen en ik moest die vakantie dan ook meteen naar huis komen. Ik had Jonah niks verteld; ik had niemand wat verteld; puur uit schaamte. Schaamte dat ik te zwak was en niet goed genoeg. Ik had geen controle. Ik had gehuild als een kleuter en gesmeekt. Maar net zoals mijn moeder heb ik al geleerd dat als het gebeurd; je slechts stil moet blijven en het maar over je heen moet laten komen. Het is dan het snelst voorbij en blauwe plekken waren net niet zoals tattoo’s. Het ging op den duur uiteindelijk allemaal weg. Totdat er verse kwamen. Ik wist alleen nog steeds niet of ik het erger vond als het bij mij gebeurde of als het bij mijn moeder was. Ik voelde me hulpeloos; zwak omdat ik niet voor haar opkwam. Toch waren dit enkel gedachtes. Nooit zei ik een vriendelijk woord tegen mijn moeder. Het enige wat ik deed was langs ze heen lopen. Alsof het vreemde van mij waren.
Misschien was het daarom dat ik aarzelend de trap af liep om Jonah te volgen die me alleen gelaten had. Het was logisch waar hij heen ging; zoals altijd om te ontbijten omdat hij een bodemloze put in zijn buik had waar hij alles mee probeerde te vullen wat hij voor handen kon krijgen. Maar iedere keer als ik Jonah met May zag; kon ik het niet laten om te denken aan de keer dat ik mijn vader naar binnen hoorde komen met een vreemde vrouw. Hoe vrolijk hij was terwijl ik alleen maar vanuit de trap naar beneden keek. Hoe hij mijn moeder bedroog en hoe mijn moeder er niks aan deed. Leven was oneerlijk; er bestonden geen superhelden en het kwaad kan alleen bestreden worden met kwaad. Liefde bestond niet; enkel oppervlakkige lusten. Dat is iets wat ik me al lang geleden had ingeprent. Misschien was dat de reden dat ik nooit naar meisjes keek op die manier zoals Jonah. Misschien was dat de grootste reden dat ik mijn emoties niet naar iemand durfde te uiten; zelfs niet naar Jonah. Kilte, sarcasme en prestatie was een deel van mijn leven. Een groot deel en het was veels te moeilijk om dat weg te vagen.
Zachtjes hield ik mijn adem in waar ik de grote zaal in liep waar ik tot mijn opluchting voor het eerst Jonah alleen aantrof. Zonder May. Zonder niemand. Enkel met voedsel waardoor ik op hem afliep waar ik naast hem ging zitten. ‘Ik was vergeten dat uitslapen niet bij je past; door je immense lust naar honger.’ Waagde ik vriendelijk hoewel het nog steeds soms moeilijk was. Met dat greep ik naar een krentenbol waar ik zoals altijd maar kleine plukjes van de bolletje in mijn mond stak omdat ik in vergelijking met Jonah niks at.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya