Hooi,
Jup, zoveelste zeiktopic van mij. Ik vind mezelf niet eens meer leuk erdoor. Maar het lucht wel op om het aan iemand te vertellen. Of nouja, schrijven. Ik vind het moeilijk om het te vertellen. Maar opschrijven kan ik het wel. En aangezien ik hier niet de grond in geboord wordt, maak ik er hier een topic over aan in plaats van ergens anders.
Het gaat over het gewoonlijke gedoe, maar het lucht me gewoon op om het van me af te schrijven.
Wat is er aan de hand? Ik weet het niet joh. Ik weet het allemaal helemaal niet meer. Ik ben ten einde raad. Eigenlijk nu al bijna een jaar. Sinds het moment dat ik wegens lichamelijke klachten met papa naar de huisarts ging en papa toen vanuit het niets opperde dat ik misschien depressief aan het raken kon zijn en de huisarts dat beaamde. Maar ik weigerde het om naar een psycholoog te gaan, want ''Ik kan mijn ouders vertrouwen en een psycholoog kan toch mijn problemen niet oplossen.'' Nog steeds ben ik wel van die mening, maar ergens twijfel ik toch of het niet misschien verstandiger is om een psycholoog te bezoeken. Hoewel ik nog steeds niet weet óf die me wel helpen kan. Plus een psycholoog is vast niet gratis en ik ben nogal blut op het moment.
Mijn ouders een mail sturen met tekst en uitleg? Heb ik een tijd geleden al gedaan. Ze vonden me een kanjer omdat ik mijn gevoelens goed wist te beschrijven maar me tegelijkertijd een spiegel voorhield.
Dit is iets waar ik het momenteel ook nogal heel erg moeilijk mee heb. Ik voel vanalles maar dat is emotioneel. En verstandelijk gezien weet ik dat mijn gevoelens bullshit zijn en dat ik ze van me af moet zetten. Maar ging dat maar zo makkelijk. Hoe ik me emotioneel voel en hoe ik rationeel denk is totaal verschillend. Toch ben ik het met beide partijen eens. En dat is echt zwaar vervelend.
Komt er mijn onzekerheid ook nog bij. Ik voel me waardeloos. En natuurlijk ben ik op de leeftijd dat ik een vriendje wil. Maar aan de andere kant; Ik wil niet écht per se een vriendje. Ik wil gewoon iemand (die in de buurt woont en) me laat merken dat ik ook belangrijk ben. Iemand anders dan mijn ouders though.
En já, ik heb hier op Q al een aantal geweldige mensen leren kennen waarvan ik weet dat ze er voor me zijn. En dat waardeer ik écht enorm! Maar toch is het ook wel fijn als dr iemand is op bijvoorbeeld 10 minuten afstand.
Verder weet ik wel dat ik moet sporten. Maar ik heb echt een hekel aan sporten. Toch is het niet gezond wat ik nu doe, want ik beweeg eigenlijk gewoon helemaal niet. Maar de sportschool vind ik maar niets. Met schoolgym werd ik altijd uitgelachen doordat ik gewoon geen conditie heb. En een sportschool is duur plus ook daar zullen mensen me vast wel veroordelen. I mean, ik weet dat ik af en toe zo'n vreselijk dom wicht kan zijn door mensen te veroordelen, dus waarom zou men het niet bij mij doen?
Maar wat moet ik dan aan sporten doen? Het is momenteel niet lekker buiten te gaan joggen en voetbal en handbal vind ik maar niets. Ik vind basketbal of hockey wel leuk, maar dat is dan weer in Emmen. Dan zou ik met de auto gaan maar dat is ook totaal niet sportief en kost benzinegeld.
Oh en dan was er laatst nog. Er was een oude saxofoonleerling van mijn vader op visite. En mijn vader ging doodleuk vertellen dat ik van het accordeonspelen niet zal kunnen leven en er een baantje naast zal moeten zoeken.
Bedankt voor het vertrouwen. Een starterskwalificatie heb ik niet en dit is ook voor het eerst dat me pa dit zei. Niet eens recht in mijn gezicht, maar hij wist wel dat ik vanachter de tafel meeluisterde. Maar 20 euro per uur verdienen vind ik toch nog best goed. Mjah, we zullen wel zien hoe dat gaan zal. Momenteel is de accordeon waar ik van leef en ik kan alles betalen wat ik betalen moet. Helaas was er de laatste 3tal weken veel gepland op de dagen dat ik normaal gesproken buiten accordeon speel, waardoor ik niet veel heb verdient. Maar dat hoort er ook bij en gelukkig had ik nog wat gespaard en kan ik mijn accordeonlessen en de benzine gewoon betalen.
Ik heb sinds kort ook een kachel op mijn kamer, en maak daar echt teveel gebruik van. Ik ben tegenwoordig dan ook veel op mijn kamer te vinden. Om daar iets nuttigs te doen? Nee. Ik lig op bed en ga slapen of lezen. Alles om maar niet in de ''echte wereld'' te hoeven zijn. Ik voel me er momenteel gewoon niet thuis. Ik heb echt het gevoel dat ik de meest waardeloze en stomme persoon op aarde ben. In mijn fantasiewereld is alles tenminste perfect. Ben ík perfect.
Maar als je de hele dag door alleen maar in bed wil liggen en verder niets wilt doen, omdat je je dan gewoon niet goed voelt, dan is er toch wel iets mis. Gok ik zo.
Verder is er ook nog dat stomme gedoe met mijn zus. Dat we nu al meer dan een jaar geen contact meer met haar hebben omdat ze stomme en gelogen dingen op facebook zette en mijn vader daar woest om werd. Mijn ouders hebben tigduizend keer geprobeerd om toch weer contact met me zus te krijgen, maar dat wil ze niet. Verder verteld ze ook de hele wereld dat mijn ouders niets doen om haar terug in de familie te hebben. The hell, moeten ze op hun knieën voor haar gaan en haar voeten kussen terwijl ze smeken of ze terug wil komen? Dat is gewoon belachelijk!
Mama en papa hebben het er nog steeds moeilijk mee dat me zus geen contact meer wil. Mama is in de periode meerdere malen in huilen uitgebarsten. Het is echt vreselijk om aan te zien.
Ik zelf vind het heerlijk om geen contact meer te hebben met mijn zus. Al sinds dat ik me kan heugen hebben we alleen maar ruzie zodra we elkaar zagen en de laatste aantal jaren zag ik haar niet eens meer als een zus. Maar dan nog is ze een onwijze bitch en is het onacceptabel wat ze mama en papa aandoet. Ik ben dr echt zwaar pissed om en het zit me toch meer dwars dan dat ik dacht dat het me dwars zou gaan zitten. Het liefst sla ik haar helemaal in elkaar, maar ze is veel sterker en het is altijd zo dat ik dichtsla wanneer zij boos. Ze is echt een bom die dan ontploft. Dus ik confronteer haar er maar niet mee. Sowieso zou dat de situatie geen goed doen. Toch is het allemaal niet leuk.
Mjah, ik denk dat dit mijn gezeik wel was. I dunno.
Geen idee wat ik precies wil, maar het lucht op om het van me af te schrijven. Al heb ik dat al tig keer gedaan. Maar de problemen zijn nu eenmaal niet 1-2-3 opgelost en ik merk gewoon dat het steeds slechter met me gaat en ik wil niet weer de kant op gaan met dat ik zelfmoord gedachtes heb. Die heb ik een aantal jaar geleden al gehad en ik ben juist blij dat ik er vanaf ben. Maar als ik alles opkrop weet ik zeker dat ze weer komen. Vandaar dat ik het toch opschrijf/typ.
x.
[ bericht aangepast op 30 jan 2015 - 18:47 ]
• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •
