[250] The world belongs to the Men ~ Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

3 jan 2015 - 19:18

Feliana 569

]

Het is 3014, en de hele wereld is veranderd. De mannen hebben de wereld overgenomen en je kunt de vrouwen zeldzaam noemen in sommige streken. In de rijkste streken heeft elke man een vrouw die als slaaf dient. Vrouwen hebben geen rechten meer en moeten alles doen wat hun meester zegt. Doen ze dit niet, komen ze in het 'vrouwenhuis terecht, de nachtmerrie van elk meisje. Je wordt er geslagen, mishandeld,...
Congrulation is zo een rijke stad. Elke man heeft er zijn slaaf en doet ermee wat hij wilt. Meisjes en jongens moeten allemaal tussen hun 16-20 jaar oude leeftijd één keer naar de 'Lady ceremonie'. Daar mogen alle jongens een meisje kiezen waar ze normaal gezien de rest van hun leven mee door zullen leven. Voor de jongens is dit een speciale dag en is deze heel belangrijk. Maar voor de meisjes is dit meer een verschrikkelijke dag, met veel spanning.
Dit jaar is het weer aan een nieuwe groep jongens om hun slaaf te kiezen. De jongens wonen toevallig allemaal in dezelfde grote villa en zijn heel zenuwachtig voor de grote dag, de dag dat ze eindelijk hun slaaf krijgen !

Regels in de nieuwe wereld :
- Vrouwen mogen alleen maar doen wat hun meester accepteert.
- Vrouwen moeten doen wat hun meester wenst, anders naar het vrouwenhuis.
- De Lady ceremonie is van 17 tot 20 jaar oud voor beide geslachten.
- De rijkste jongens (1ste klasse) mogen eerst hun meisje kiezen.

Regels :
- Minimum 250 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen.
- Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG.
- Hou er rekening mee dat de meeste jongens niet erg lief en aardig zullen zijn, want de soort is in de jaren erg veranderd.
- Alleen ik of Allirian maken nieuwe topics aan !
- Geen perfecte personnages.
- Niemand buitensluiten !
- Minimum twee keer per week reageren.
- 16+ is toegestaan.
- Je reservering vervalt na 2 dagen.
- Spreek ook andere relatie's af met andere mensen zodat iedereen eens met elkaar kan RPG'en.

Begin
Het is zover, de slavenceremonie. De meisjes eindigen hun make-up aan outfit en gaan dan naar de ceremonie (beneden in het gebouw waar ze slapen). De jongens zijn of al op het feest, of ze zijn op weg naar het feest. Eerst moeten ze wat feesten, kennismaken met de meisjes, en na een tijdje komt de verkiezing. De jongens zullen dan voor hun meisje kunnen kiezen.

Koppels

Theodora - Dominic
Olive - Charleston
Amelia - Caleb
Arelia - Chester
Lucia - Josiah

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

13 jan 2015 - 18:37

Josten 2639

Dominic 'Do' Harris.

Ze glimlachte even kort, voor ze antwoord gaf op zijn vraag. 'Theodora. Dora, Dora klinkt minder zakelijk.' Prevelde ze met een waterige glimlach. Ondanks dat hij zich er in tegenstelling tot de rest van de mannen nooit comfortabel bij voelde wanneer het gesprek over hem ging en hij zich liever op de achtergrond hield, kon hij oprecht geïnteresseerd zijn in mensen. Hij luisterde liever hun levensverhalen en gezeur aan dan te moeten praten over zijn verleden waarbij veel mensen direct begonnen met hun 'Ge-awhh, wat sneu.'
'Dora, dus?' Hij glimlachte even kort, maar ook deze verdween vrijwel direct weer. 'Die naam heb ik nog nooit voorbij zien komen. Eens iets anders dan die standaard namen.' Hij probeerde zo beleefd mogelijk over te komen, maar faalde er al snel weer in. Hij viel weer terug op zijn 'Laat me met rust, ga weg en kom niet meer terug.'- toon en begon haast ongeïnteresseerd te klinken, al was het tegendeel waar. Hij wilde graag meer weten over het onbekende meisje dat nu voor hem stond, maar wilde niet overhaast over komen. Alles kwam op zijn tijd, haar nu helemaal gaan ondervragen zou niet nodig zijn.
'Maar vertel, hoe graag wil je hier nou precies weg?' Misschien was het wat cliché het te vragen, maar hij wilde wel eens weten hoe graag de meisjes hier weg wilde of dat ze een leven in het vrouwenhuis verkozen boven met een van de jongens mee moeten. 'Want ik ga er maar vanuit dat het vrouwenhuis ook niet de meest geweldige plek is, ondanks dat je er mogelijk gewend aan bent geraakt.'

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

16 jan 2015 - 20:39

Infliction 11

Theodora
Women do not fight. They endure.

‘Dora, dus?’ Het klonk meer als een bevestiging dan een vraag, dus knikte ze enkel met een minieme glimlach op zijn woorden. ‘Die naam heb ik nog nooit voorbij zien komen. Eens iets anders dan die standaard namen.’ Ze moest toegeven dat ze vaak opmerkingen voor haar kiezen kreeg betreffende haar naam. Sommigen vonden hem oubollig, anderen waren oprecht nieuwsgierig naar de herkomst. Theodora zelf had geen idee. Maar om het makkelijker te houden, noemde ze zich meestal Dora. Hoewel het duidelijk was dat Dominic enkel uit beleefdheid en gespeelde vriendelijkheid handelde, vond ze het prettig dat hij deed wat er van hem verwacht werd in plaats van ieder meisje hardhandig naar zich toe eigenen. Ze had het zien gebeuren, en dat was één van haar grootste gruwelen geweest. Zo'n aanpak leek haar het minst prettige, mede daarom hield ze zich liever afzijdig.
‘Maar vertel, hoe graag wil je hier nou precies weg? Want ik ga er maar vanuit dat het vrouwenhuis ook niet de meest geweldige plek is, ondanks dat je er mogelijk gewend aan bent geraakt.’ Recht door zee kon ook meteen aan zijn lijstje van vastgestelde eigenschappen worden toegevoegd. Ze streek een roodharige lok uit haar gezicht terwijl ze haar lippen bedachtzaam tuitte. Was het een strikvraag? Of bedoelde hij daadwerkelijk dat hij interesse had. . . Interesse in haar? Dat leek moeilijk te geloven. Ze had geen lage indruk van zichzelf, maar een rekening mee houdend dat er meisjes waren die erg mooi waren om naar te kijken. . . Ze schudde de speculaties van zich af, hem nogmaals in zich opnemend. Al jong leerden meisjes geen kwade woorden te spreken over hun omgeving, of de manier waarop ze behandeld werden. Bij Theodora had dit er voor gezorgd dat ze vrijwel helemaal niets meer zei. Enkel als het moest, of als ze het idee had dat iemand ergens mee zat. Wat dat betreft had ze veel aan de drama's aan zich voorbij laten gaan. Niet klagen maar dragen, vond ze.
‘Het vrouwenhuis is een wereld op zich. Tussen de kinderen is het, het meest geweldig. Hoe jonger ze zijn, hoe minder ze besef hebben van de wereld buiten dat huis. Het zal je verbazen hoe vrij sommigen zich voelen als ze nog zo klein zijn. . .’ Er trok een schim van vertederde emotie over haar gezicht, maar die leek even snel verdwenen als dat hij gekomen was. ‘Als dit een uitnodiging is om aan jouw arm naar buiten te lopen, dan is mijn antwoord ja.’ Ze glimlachte, hoewel ze nu niet precies besefte waarom.

†

16 jan 2015 - 21:19

Josten 2639

Dominic 'Do' Harris.

Hij keek even kort de zaal rond tot hij zich weer richting het meisje voor hem wendde. Ze tuitte haar lippen even, alsof ze er over nadacht welke woorden ze precies zou gaan gebruiken. 'Het vrouwenhuis is een wereld op zich. Tussen de kinderen is het, het meest geweldig. Hoe jonger ze zijn, hoe minder ze besef hebben van de wereld buiten dat huis. Het zal je verbazen hoe vrij sommigen zich voelen als ze nog zo klein zijn..' Ze leek even uit haar rol van beleefdheid te vallen, wat hij snel opving als een hint dat niet echt haarzelf was. Ze speelde gewoon een spelletje in de hoop zo min mogelijk op te vallen.
‘Als dit een uitnodiging is om aan jouw arm naar buiten te lopen, dan is mijn antwoord ja.’ Vervolgens verscheen een glimlach op haar gezicht, waarop hij bedenkelijk op zijn onderlip beet. Het litteken viel enkele seconden wat meer op tot hij vervolgens glimlachte. 'Je hebt wel lef, niet ieder meisje gaat vrijwillig zomaar met een jongen mee.' Hij leunde wat naar achteren en bekeek haar nogmaals. 'Ik ben overigens Dominic, voor als ik dat nog niet gezegd had. Anders is het maar weer bewezen dat ik een geheugen van niets heb.' Hij probeerde zo normaal mogelijk te doen, zoals hij normaal gesproken ook bij vrienden in de buurt deed. Toch weerhield iets hem ervan werkelijk zichzelf te kunnen zijn in een grote groep mensen en wilde hij het liefst weer verdwijnen op de achtergrond.
'Maar dat moet goed komen. Met die ene functie die m'n vader had sta ik eerste rang, dus ik heb de keuze.' Onbewust sprak hij het woord "vader" uit alsof het een vloek was. Hij hoefde het tegenwoordig niet meer eens te zeggen, de meeste mensen wisten toch wel dat het tussen hem en zijn vader niet helemaal soepeltjes ging. Het was niet dat hij er over sprak, meestal als iemand er naar vroeg zei hij dat zijn vader gewoon niet de vriendelijkste was en ze wel eens wat meningsverschillen hadden, maar het feit dat hij jaren lang geslagen was bleef eigenlijk altijd tussen hem en Caleb. Niet dat hij een keuze had daarin, hij werd haast gedwongen met de jongen op te trekken gezien ze samen op een kamer hadden gezeten. Verhuizen was geen optie geweest en hij wilde Caleb het niet bepaald aan doen om in de kelder te hadden moeten slapen. Uiteindelijk glimlachte hij toch even kort, voor hij weer goed rechtop ging zitten. 'Maar oké, wat doe je zoal in je vrije tijd?' Vroeg hij vervolgens om onderwerpen over zichzelf te vermijden.

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

18 jan 2015 - 13:46

Evaethas 1578

Caleb Maddox Wagner

Ik lachte enigszins om wat ze zei, ging voor haar staan en sprak: 'Je irriteert me niet. Ik vind het eerder schattig', even stopte ik met praten, tilde haar kin op zodat ze me in de ogen keek en ging toen verder, 'dat je denkt iedereen te kunnen wegjagen.' Ik ging weer naast haar staan, leunend tegen de eikenhouten bar. 'Uiteindelijk zul je toch met iemand moeten mee gaan. En ik denk niet dat ik de ergste persoon ben die hier rond hangt.' Na mijn laatste zin draaide ik mijn hoofd weer naar haar toe, maar keek haar niet aan. 'Je hebt geen keuze. Dus ofwel laat je het los en doe je een beetje aardig, wat waarschijnlijk in je voordeel zal zijn in de toekomst, oftewel sleur ik je op het einde van de ceremonie gewoon mee. Ik stel voor dat je het jezelf makkelijk maakt en voor de eerste optie kiest,' stelde ik en wandelde nadien richting de andere kant van de kamer. Op de duur zou ze wel doorhebben dat ik niet een van de slechtsten was hier. Daarbij maakte het niet eens uit wat ze koos. Straks mochten we kiezen wie we meenamen en aangezien ik van de eerste rang was zou ik er als een van de eerste iemand mogen uitpikken.

Ik had besloten om haar een tijdje alleen te laten zodat ze het kon laten bezinken. Echter drong het, na een tijdje stil te staan en de kamer rond te kijken, tot me door dat ik niet eens haar naam wist.
Het zou mogelijk kunnen helpen dat we een nieuwe start maakten. Dus weer, liep ik naar haar toe en stak mijn hand uit. 'Aangename kennismaking! Mijn naam is Caleb.' Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 13:47 ]
Geloof niet alles wat je denkt

Index RPG Actieve Topics Zoek