[250] The world belongs to the Men ~ Speeltopic - Speeltopics

Het is 3014, en de hele wereld is veranderd. De mannen hebben de wereld overgenomen en je kunt de vrouwen zeldzaam noemen in sommige streken. In de rijkste streken heeft elke man een vrouw die als slaaf dient. Vrouwen hebben geen rechten meer en moeten alles doen wat hun meester zegt. Doen ze dit niet, komen ze in het 'vrouwenhuis terecht, de nachtmerrie van elk meisje. Je wordt er geslagen, mishandeld,...
Congrulation is zo een rijke stad. Elke man heeft er zijn slaaf en doet ermee wat hij wilt. Meisjes en jongens moeten allemaal tussen hun 16-20 jaar oude leeftijd één keer naar de 'Lady ceremonie'. Daar mogen alle jongens een meisje kiezen waar ze normaal gezien de rest van hun leven mee door zullen leven. Voor de jongens is dit een speciale dag en is deze heel belangrijk. Maar voor de meisjes is dit meer een verschrikkelijke dag, met veel spanning.
Dit jaar is het weer aan een nieuwe groep jongens om hun slaaf te kiezen. De jongens wonen toevallig allemaal in dezelfde grote villa en zijn heel zenuwachtig voor de grote dag, de dag dat ze eindelijk hun slaaf krijgen !



Regels :
- Minimum 250 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen.
- Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG.
- Hou er rekening mee dat de meeste jongens niet erg lief en aardig zullen zijn, want de soort is in de jaren erg veranderd.
- Alleen ik of Allirian maken nieuwe topics aan !
- Geen perfecte personnages.
- Niemand buitensluiten !
- Minimum twee keer per week reageren.
- 16+ is toegestaan.
- Je reservering vervalt na 2 dagen.
- Spreek ook andere relatie's af met andere mensen zodat iedereen eens met elkaar kan RPG'en.

Begin
Het is zover, de slavenceremonie. De meisjes eindigen hun make-up aan outfit en gaan dan naar de ceremonie (beneden in het gebouw waar ze slapen). De jongens zijn of al op het feest, of ze zijn op weg naar het feest. Eerst moeten ze wat feesten, kennismaken met de meisjes, en na een tijdje komt de verkiezing. De jongens zullen dan voor hun meisje kunnen kiezen.

Koppels

Theodora - Dominic
Olive - Charleston
Amelia - Caleb
Arelia - Chester
Lucia - Josiah

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

Met Dominic achter me aan lopend been ik de deur door, de ceremonie binnen. Dominic ging al snel de andere kant op, blijkbaar had hij al iemand gevonden.
Ikzelf liep zomaar wat doelloos rond in de ruimte. Er zaten en stonden heel wat meisjes in deze kamer, maar geen van hun viel echt meteen op voor me. Totdat mijn oog viel op een meisje dat koppig wegliep van een bruinharige jongen. Achteraf liep ze naar de bar en bestelde een drankje. Daaruit concludeerde ik dat ze er vermoedelijk niet zo veel zin in had vandaag, zoals hoogstwaarschijnlijk geen enkel meisje hier er zin in had. Ik besloot toch naar haar toe te gaan en begroette haar.
'Goedemorgen', sprak ik beleefd een stak mijn hand uit met de bedoeling dat ze hem zou schudden. 'Mijn naam is Cale', vervolgde ik en zette mijn beste glimlach op.
Wanneer ze mijn hand negeerde en me zwijgend aankeek probeerde ik iets anders. 'Ik hou wel van koppige meisjes', zei ik flauw en trok mijn hand weg.
Ze bleef een hele tijd terughoudend staan zonder ook maar één woord te zeggen. Na een tijdje had ik er wel enigszins genoeg van en sprak haar toe: 'Of je nu zwijgt als een graf, me uitkaffert of me een stomp in de maag geeft, ik blijf niet bij de pakken zitten, het is maar dat je het weet. Ik sta hier en ik blijf hier staan, hoe koppig je ook doet, je kan me niet wegjagen.'

[ bericht aangepast op 4 jan 2015 - 14:06 ]

---

Geloof niet alles wat je denkt

Amelia Meghan Neits

      Ik kijk verveeld rond me heen. Tja, beter saai dan te veel actie. Ik bekijk enkele jongens even en walg ervan dat ik misschien met hun mee zal moeten. Ze zien er allemaal zo enthousiast uit, in tegendeel tot de meisjes. Enkele blijven stil zitten net als mij, en andere worden door de jongens achtervolgd. Het is veel beter zo, niemand die me stoort. Ik zucht als er weer een jongen naar me toekomt. Het is nog niet gedaan. Het is net begonnen.
      "Goedemorgen", zegt hij beleefd. Ik geef hem geen aandacht en negeer hem volledig. Waarschijnlijk zal hij zo wel weggaan. "Mijn naam is Cale", vervolgt de jongen die Cale heet. Nog steeds laat ik geen woord horen, en hou me stil. Het irriteert me dat hij nu nog altijd niet weg was. Cale was dus niet van plan om weg te gaan.
      "Ik hou wel van koppige meisjes", zegt hij, als hij merkt dat ik echt geen zin heb om mijn mond open te trekken. Ik rol met mijn ogen, het is me wel vaker gezegd dat ik koppig ben. Ik weet wel dat het waar is, maar toch geef ik het niet toe.
      "Of je nu zwijgt als een graf, me uitkaffert of me een stomp in de maag geeft, ik blijf niet bij de pakken zitten, het is maar dat je het weet. Ik sta hier en ik blijf hier staan, hoe koppig je ook doet, je kan me niet wegjagen.', zegt hij eerlijk. Voor de eerste keer draai ik mijn hoofd naar hem om. Hij ziet er niet slecht uit, maar dat maakt eigenlijk niet uit.
      "Ik geef toe dat zwijgen niet mijn sterkste punt is, maar andere mensen irriteren, dat kan ik wel wat beter.", zeg ik uitdagend terwijl ik een sarcastische glimlach opzet. En het was nog eerlijk ook, want normaal gezien kan ik echt geen minuut stil blijven. En mensen irriteren is iets dat ik altijd al doe.
      "En ik ben trouwens niet koppig !", zeg ik er even bij. Ook al is dat wel.

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

Gaat dit nog door? C; Iedereen is zo stil. Ik schrijf zo wel.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Ephrya schreef:
Gaat dit nog door? C; Iedereen is zo stil. Ik schrijf zo wel.

Ja hè ! Kunnen we alsjeblieft verder doen ?

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

Dancal schreef:
(...)

Ja hè ! Kunnen we alsjeblieft verder doen ?

Olive is in gesprek en wacht op antwoord dus ik kan moeilijk verder.

---

She was always looking for more..

---

---

Ze zweeg, tot ze moest antwoorden. 'Olive Ruby Sentiment.' Hij knikte simpel. Als ze zijn naam wilde weten, zou ze het zelf maar moeten vragen. Hij zocht een meisje dat stil was, maar daar in tegen wel voor zichzelf op kon komen en dingen aan hun durfde te vragen. Het was niet dat ze hem honderden vragen per dag zou moeten stellen, maar wanneer ze iets wilde doen waarvan ze het niet zeker wist zou hij het zelf wel eerst willen weten. Ze moest niet gaan zitten janken van de zenuwen bij elke vraag die ze moest stellen, hij was tenslotte niet iemand die bepaald snel zou slaan. Het enige wat hij wilde was een beetje respect en dat ze wist dat hij boven haar stond, zolang ze verder gehoorzaamde zou hij nog wel meevallen. Als ze nou ook even zoveel mogelijk haar mond hield en zelf haar opdrachten deed was het helemaal mooi, dan hoefde hij niet continu op haar te letten alsof ze een kleine puppy was dat hij af moest richten.
      'Mooie naam, Olive.' Meer zei hij niet. Het was een mooi meisje, hij vond het alleen zo jammer dat ze in te korte jurkjes waren gehesen. Wanneer ze met hun mee zouden komen zouden ze het ook niet dagelijks dragen, dus waarom nu wel? Dat ze net gekleed moesten zijn oké, maar dit leek erop alsof ze stof tekort hadden bij het maken van de kleding. 'Je hoeft trouwens niet zenuwachtig voor me te zijn hoor, ik bijt niet. Moet je wat te drinken?' Het leek hem wel zo beleefd haar iets aan te bieden, ook al kon ze het zelf ook gewoon gaan halen. Hij wilde weten hoe gehoorzaam te zou zijn en of ze ook werkelijk tegen hem zou durven praten.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Olive Ruby Sentiment

"Mooie naam, Olive." Zegt de jongen enkel.
"Bedankt." Antwoord ik, enkel uit beleefdheid.
"Je hoeft trouwens niet zenuwachtig voor me te zijn hoor, ik bijt niet. Moet je wat te drinken?" Ik kijk hem aan. Denkt hij serieus dat ik zenuwachtig ben voor hem? Zou dat een afknapper kunnen zijn? Want als ik me zenuwachtig voordoe, dan zal hij me vast niet willen. Dat was precies het plan voor deze avond. Ik wil door niemand gekozen worden. Niets lijkt me erger dan een leven als iemand slaaf. Hij lijkt me in elk geval niet de moeilijkste die ik kan tegenkomen, maar ik heb ook niet echt het idee dat ik dat kan bepalen na een paar minuten. Ik weet zijn naam niet eens. Ik ga de zijne ook niet vragen. Dan zouden we meer over elkaar te weten komen en ik wil dat hij me gewoon vergeet en iemand anders tot zijn ongelukkige slaaf bekroont. Mij alleen niet gezien.
"Ja, is goed." Zeg ik dan alleen met mijn ogen een beetje naar de grond gericht. Het liefst zou ik gewoon willen zeggen dat ik niet zenuwachtig van hem ben, maar misschien is dat juist wat hij wilt horen. Ik ben dan wel stil en teruggetrokken, maar ik ben niet snel bang. Mensen denken alleen wel vaak van wel. Ik denk dat ik dat nu wel in mijn voordeel kan gebruiken. Wat is er nou leuk aan een slaaf die nooit iets zegt en meestal doet alsof je er niet bent.

---

She was always looking for more..

---

---

Er viel aan haar te zien dat ze niet zenuwachtig was, maar ze durfde het op een bepaalde manier niet te vertellen. Niet dat het hem iets verbaasde, waarschijnlijk zou ze gewoon maar doen wat er werd gevraagd om een woede uitbarsting van een jongen te voorkomen en zou ze niet meer doen in de hoop niet gekozen te worden. Jammer genoeg zou dat dus wel gebeuren, was het niet door hem dan zou er wel een ander zijn. 'Ja, is goed.'
      Hij liep haar voor naar de bar. Ergens halverwege stelde hij de vraag wat ze precies wilde drinken, en vervolgens nam hij plaats op een van de krukken. Hij had direct de irritante tik halve rondjes te gaan draaien en zolang niemand hem erop wees zou hij er waarschijnlijk ook niet mee gaan stoppen, gezien hij het grotendeels niet eens zelf door had. Toen een van de bediende hun aansprak vroeg hij om een cola en wat Olive wilde drinken, waarbij hij even een vriendelijke glimlach naar het meisje achter de bar schonk en zich weer naar Olive draaide.
      'Maar vertel, hoe is het nou precies om in zo'n vrouwenhuis te zitten?' Ergens was hij altijd wel geïnteresseerd geweest in hun manier van leven. Het was niet dat het zijne veel beter was geweest, maar hij wilde weten met wat voor mensen hij te maken had. Ondanks dat hij altijd erg stil was en vragen over zijn eigen verleden probeerde te mijden, vroeg hij graag naar anderen om de aandacht van zichzelf af te houden.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Ik loop samen met de jongen richting het drinken. Eigenlijk heb ik best wel veel dorst. Vandaag had ik de hele dag amper gedronken en gegeten omdat ik me lusteloos voelde over deze avond. Eigenlijk ben ik bang dat het niet goed afloopt, dat ik met een of andere griezel mee moet gaan. De jongen hier is lang de ergste niet, heb ik tot nu toe gemerkt. Toch kan ik dat nu nog niet met zekerheid zeggen. Wie weet is het een truc. Misschien is hij wel vreselijk, als in mijn nachtmerries. Ik zeg niets als we lopen. Ik weet niet wat ik zou moeten zeggen. Als de jongen een cola besteld bestel ik gewoon water. Het meisje achter de bar kijkt me medelevend aan, omdat ze weet wat deze avond betekent voor mij. Vrouwen onder elkaar hebben een speciale band denk ik. We maken allemaal hetzelfde mee. We hoeven niet te praten omdat we allemaal weten wat we denken. Iedereen weet waar de ander doorheen gaat. Met een beetje trillende hand pak ik het water aan. Dat is net zo saai als ik probeer over te komen, dus misschien helpt het wel iets. Toch denk ik niet dat iemand mij niet zou willen omdat ik water drink. Daarvoor moet ik gewoon saaier overkomen.
"Maar vertel, hoe is het nou precies om in zo'n vrouwenhuis te zitten?" vraagt de jongen dan opeens. Hij klinkt redelijk benieuwd. Zou hij dat echt willen weten. Het is echt niet zo ongelofelijk boeiend. Even denk ik over die vraag na, omdat ik niet precies weet wat ik moet antwoorden.
"Ik heb het idee dat het altijd erger kan. Eerlijk gezegd was ik zelfs wel op de plek gesteld, ik ken immers niet anders. Het voelt er vertrouwt, als thuis. Vooral mijn kamer. Het is klein en het ruikt vreemd, maar daar raak je aan gewend. Je raakt er zelfs op gesteld." Dat was dan ook exact de reden dat ik er weer heen terug wil. Het waren wel meer woorden dan ik eigenlijk had gepland. Als ik hele zinnen maak kom ik zeker niet saai over. Misschien faal ik hier gewoon in, want het wil blijkbaar niet lukken. Toch heb ik het idee dat ik het moet proberen, het kan niet mislukken. Dat laat ik niet toe. Ik ben niet zo van het onbekende en mijn doel is dan ook om terug te keren naar het bekende, ook al betekent dat het vrouwenhuis weer in. Er zaten natuurlijk ook nare punten aan het leven in het vrouwenhuis. De mannen die als bewakers dienen hebben losse handen en stellen zich boven alles en iedereen. Hoewel ik dan niet weet wat erger is. Als ik de mannen uit het vrouwenhuis kwijtraak moet ik mee met een vreemde jongen. Het is niet dat ik zo dom ben om ergens tegenin te gaan, maar ik heb geleerd dat sommigen jongens ondanks dat het leuk vinden om vrouwen te mishandelen, wat ik ook doe. Zelfs als ik de perfecte slaaf zou spelen, wat ik zeker van plan zou zijn als ik wordt gekozen. Ik zou alles doen wat er van me zou worden gevraagd. Ik wil zeker geen problemen en ik zou niet gaan zeiken over wat er wel niet mis is met mijn leven. Ik zou wel redelijk stil zijn, maar als ik iets vindt zou ik het ook wel zeggen. Ik ben wel redelijk eerlijk en vaak zeg ik ook gewoon wat ik denk. Dat zou me ergens wel in de problemen kunnen laten komen, maar het is niet zo dat ik weiger het eten te koken of hysterisch ga schreeuwen. Toch denk ik dat er geen enkele jongen waar dan ook mee genoegen zou nemen. Zelfs de jongen waar ik nu mee praat, zelfs hij moet het in zich hebben om een meisje te mishandelen. Dat kan niet anders lijkt me. Elke jongen heeft dat in zich. En eigenlijk wil ik toch wel zijn naam weten. "Ik heb jouw een naam gegeven." Zeg ik dan uiteindelijk. Dat afstandelijke is gewoon niet mijn ding en ik kan hem niet die jongen blijven noemen. In dat geval geef ik het maar gewoon op. Ik zie wel wat er gebeurd. Ik ben gewoon slecht in tactieken. Ik kan toch alleen maar hopen dat het goed eindigt en dat ik in elk geval niet bij de vreselijkste jongen mee moet. Ze zijn heus niet allemaal even erg lijkt me.

---

She was always looking for more..

Charleston "Charlie" Harrington

Vanuit mijn ooghoeken zie ik Dominic met een meisje naar de bar lopen. Ik weet hoe hij is en waar hij tot in staat is; niets veel goeds. Een soort vreemde drang om hem weg te halen van haar, komt op en zonder echt na te denken loop ik naar de twee toe. Bij de bar vraag ik om een glas whiskey met ijs. Ondanks dat ik niet houd van de smaak van whiskey, geeft het een soort warm gevoel.
Ik ga op een van de stoelen zitten en houd ze een beetje in de gaten. Het meisje ziet er te delicaat uit om met hém mee te gaan. Meteen besluit ik dat als Dominic meer interesse in haar toont, haar zelf te kiezen. Dat is de enige manier om nog iets goeds van dit hele gebeuren te maken: iemand uit de handen halen van de mensen die geweld gaan toepassen. Ik neem een slok. Al snel schuif ik het glas van me af. Alcohol is slecht voor me; het zorgt ervoor dat mijn filter verdwijnt en dat wil ik niet. Dat zou nogal schadelijk zijn voor mijn gedrag. Weer wordt mijn blik getrokken door het meisje. Zou het dan toch mogelijk zijn om iemand hier te vinden waar je om kan geven? Ach, Dominic weet haar waarschijnlijk toch mee te slepen en vervolgens te verpesten. Met een zucht kijk ik naar de andere mensen, maar mijn aandacht blijft liggen bij de Dominic en het meisje. Als hij iets doet, wil ik de eerste zijn om in te grijpen.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

| Als er iets niet klopt, geef dan een gil zodat ik het kan aanpassen. |

Theodora
Women do not fight. They endure.

---

Mintgroene stof wappert rond haar ranke lichaam. In tegenstelling tot anderen, is Theodora niet in een jurkje gestoken dat weinig aan de verbeelding overlaat. Het dun geweven linnen valt tot aan haar voeten, verbergt haar blanke benen en bedekt het eindeloze patroon van sproetjes dat haar huid kenmerkt.
Verborgen in een hoek, met haar rode haren krullend en fabelachtig opgestoken op haar hoofd, doet ze haar best om de ceremonie vanaf een afstandje te volgen. Er zijn meerdere jongemannen die zich aan haar wagen, haar proberen te imponeren met hun wereldse verhalen of de beste glazen champagne.
Theodora glimlacht, accepteert ieder compliment en neemt een slokje van elk glas. Maar ze pakt nooit hun uitgestoken armen aan, weigert degenen die haar willen verleiden tot een dans. Het liefst van al verdwijnt ze ter plekke in de hoek waar ze zich al vanaf het begin schuilhoud.
Haar derde glas, nog tot de hals gevuld, zet ze met een tedere voorzichtigheid op een tafeltje als ze haar comfortabele plekje voor het eerst verlaat. Enkele, losgegleden krullen schommelen langs haar gezicht terwijl haar ogen nieuwsgierig en bedachtzaam als altijd de ruimte in zich opnemen. De meeste andere meisjes zitten, maar zij heeft nooit oog gehad voor de mensen om haar heen. De wereld is nu eenmaal een zielloze plek geworden met een systeem dat van haar part zou mogen verdwijnen: maar haar gedachten doen er niet toe, en dus heeft ze geleerd enkel te glimlachen en haar hersenspinsels voor zichzelf te houden. Geen verkeerde keuze. Wat niet heel is, kan immers niet gebroken worden.

---

†

---

---

Even later was zijn glas leeg en zette hij het weer neer op de bar. Zijn ogen vlogen de hele tijd rond, misschien dat hij zelf ongeïnteresseerd over zou komen. Toch maakte hij soms even kort oogcontact als teken dat hij naar Olive luisterde, maar zijn aandacht ging naar een meisje dat iedere jongen die haar iets aanbood af wees en verder dromerig voor zich uit staarde.
      'Ik heb het idee dat het altijd erger kan. Eerlijk gezegd was ik zelfs wel op de plek gesteld, ik ken immers niet anders. Het voelt er vertrouwt, als thuis. Vooral mijn kamer. Het is klein en het ruikt vreemd, maar daar raak je aan gewend. Je raakt er zelfs op gesteld.' Hij knikte kort. Het klonk herkenbaar, zijn kamer was voor hem altijd een plek geweest waar hij veel op terug kwam. 'Ik heb jouw een naam gegeven.' Hij keek weer haar kant op, even viel zijn concentratie op de rest van de kamer weg. 'En nu wil je de mijne, mh?' Hij stond op van zijn kruk. 'Dominic. Misschien spreek ik je binnenkort nog wel eens, ik zal je bij deze met rust laten.' Hij glimlachte vriendelijk en liep vervolgens van het meisje weg. Misschien was hij kieskeurig, maar ze was niet precies wat hij zocht. Mogelijk was ze iets voor de anderen, maar niet iemand die hij zou kiezen.
      Hij stopte kort zijn handen in zijn zakken terwijl zijn ogen over het roodharige meisje gingen die hij al meerdere keren iemand af had zien wijzen. Ze had lef, tenslotte niet iedere jongen zou afwijzing accepteren. Het betekende dat ze hoogstwaarschijnlijk met rust gelaten wilde worden, een eigenschap die Dominic in een meisje zocht. Uiteindelijk besloot hij op haar af te lopen en zijn mysterieuze zelf te zijn, het leidde er vaak tot dat meisjes toch wel nieuwsgierig raakte en mee kwamen omdat ze meer wilde weten. 'Hallo.'

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Theodora
Women do not fight. They endure.

---

Ze stond in de menigte als een porseleinen pop. God, wat zou ze graag teruggaan naar haar kamer. Ze betwijfelde echter of ze ook maar voorbij de uitnodigende deuren zou komen. Zin in problemen had de roodharige niet, waardoor ze met haar handen voor haar schoot gevouwen bleef staan. Voor ze de zaal had betreed, had ze nog een exemplaar van Pride and the Prejudice gehad. Dat hadden ze haar echter al snel afgepakt omdat ze zich op het feest diende te concentreren.
‘Hallo.’ Haar ogen stopten met dwalen, toen ze deze uit beleefdheid op de persoon bij de stem plaatste. Een jongeman. Haar mondhoeken krulden langzaam omhoog terwijl ze knikte.
‘Hallo,’ was haar response, hem in zich opnemend zonder hem daadwerkelijk op een vulgaire manier te keuren. Zodra ze hem volledig in zich had opgenomen, sloeg ze haar blik naar beneden en terug naar waar ze gestopt was voor hij in beeld was gekomen. Een man in driedelig pak reikte haar een glas aan van zijn dienblad. Ze bedankte voor ze van de vloeistof nipte. Bitter en koud. De prik trok als een tinteling over haar tong. En ze was zich er van bewust dat de jongeman nog altijd voor haar stond.
‘Wil je ook?’ Ze bood hem het glas aan met een fijne glimlach. Haar vrije vingers streken een krul voor haar ogen vandaan, voor ze deze opnieuw losjes langs haar been liet hangen.

---

†

---

---

'Hallo.' Ze nam hem even in zich op en wendde haar blik vervolgens weer naar de grond. Zodra een man haar wat drinken aanbood nam ze beleefd een glas van het dienblad om er een slok van te nemen en vervolgens haar lichaam weer zijn kant op te draaien. 'Wil je ook?' Ze bood hem het glas aan, maar hij wees het uiteindelijk toch af. 'Ik hoef niet, toch bedankt.' Het stond hem wel aan dat ze beleefd was omdat het van haar werd gevraagd, want de blik die ze steeds afwendde duidde erop dat ze hier liever niet was. Niet dat de andere meisjes het wel waren, maar het leek alsof ze haar best deed om niet op te vallen tussen de hoeveelheid mensen.
      Hij besloot het zichzelf gemakkelijk te maken door op de leuning van de bank achter hem te gaan zitten. Hij rechtte zijn rug om te voorkomen dat hij ineengezakt ging zitten en richtte zijn blik op het meisje. De mintgroene stof viel rond haar lichaam en in tegenstelling tot de rest, hadden ze duidelijk genoeg stof over gehad voor het maken van de jurk. Het stond haar zeker niet slecht, het was in ieder geval beter dan de korte jurkjes die een groot deel van de rest van de meisjes droegen.
      'En wat is de naam, als ik vragen mag?' Hij glimlachte er even vriendelijk bij, al verdween de glimlach snel weer. De grote groep mensen werkte hem op zijn zenuwen en dat viel te zien aan het feit dat hij continu speelde met de touwtjes van zijn rode vest. Het liefst zou hij zelf ook verdwijnen, maar hij moest nou eenmaal terug komen met een meisje. Het was dat hij wilde weten waar hij aan begon, anders had hij gewoon willekeurig iemand gekozen en haar vervolgens maar gewoon haar gang laten gaan. Echter was dit niet volledig zijn plan, hij wilde een meisje waar hij gewoon wat aan kon vragen, eentje die vervolgens gehoorzaamde en hem voor de rest met rust liet zodat hij zijn gang kon gaan, meer niet.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Theodora
Women do not fight. They endure.

---

‘Ik hoef niet. Toch bedankt.’ Nadat hij zijn antwoord had gegeven, hees hij zichzelf op de strakke leuning van het bankje achter hem. Het witte leer stak af tegen zijn kleding.
Ze nipte zwijgend van het drankje, volgend hoe hij recht overeind ging zitten. Ze nam aan dat de meiden niet de enige waren die een dergelijk ruwe opvoeding kregen. Naar haar weten werden ook jongens hun hele leven gedrild om als perfecte wezens te worden afgebeeld.
‘En wat is de naam, als ik vragen mag?’ Ondanks de milde glimlach die hij haar schonk, voelde ze haast dat hij hier even graag was als zijzelf. Ze moest toegeven dat ze er, ondanks hun passende kleding, behoorlijk misplaatst uitzagen samen.
‘Theodora.’ Ze hadden haar geen achternaam gegeven. Het was Theodora tot ze zou trouwen, als dat ooit zou gebeuren. ‘Dora. Dora klinkt minder zakelijk.’ Prevelde ze uiteindelijk met een waterige glimlach, nadat ze het glas had neergezet. Eigenlijk had ze helemaal geen dorst, maar ze bleven haar maar glazen aanbieden en ze vond het redelijk lullig om ze telkens af te wijzen.
Ze vroeg zich af hoe hij zou heten, maar aangezien ze er niet van hield om de leiding in een gesprek te nemen wachtte ze geduldig af tot hij iets zou zeggen. De meeste mannen vonden het toch leuker om over zichzelf te praten, zij vond het al niet eens zo erg meer. Meestal glimlachte ze en knikte ze enkel meerdere malen, maar deed ze vervolgens niets meer met de kennis over een bepaalde persoon. Als ze moest kiezen tussen mensen en boeken, was ze hier helemaal nooit geweest. Mocht dat maar heel duidelijk zijn.

---

†