[250] The world belongs to the Men ~ Speeltopic - Speeltopics

Het is 3014, en de hele wereld is veranderd. De mannen hebben de wereld overgenomen en je kunt de vrouwen zeldzaam noemen in sommige streken. In de rijkste streken heeft elke man een vrouw die als slaaf dient. Vrouwen hebben geen rechten meer en moeten alles doen wat hun meester zegt. Doen ze dit niet, komen ze in het 'vrouwenhuis terecht, de nachtmerrie van elk meisje. Je wordt er geslagen, mishandeld,...
Congrulation is zo een rijke stad. Elke man heeft er zijn slaaf en doet ermee wat hij wilt. Meisjes en jongens moeten allemaal tussen hun 16-20 jaar oude leeftijd één keer naar de 'Lady ceremonie'. Daar mogen alle jongens een meisje kiezen waar ze normaal gezien de rest van hun leven mee door zullen leven. Voor de jongens is dit een speciale dag en is deze heel belangrijk. Maar voor de meisjes is dit meer een verschrikkelijke dag, met veel spanning.
Dit jaar is het weer aan een nieuwe groep jongens om hun slaaf te kiezen. De jongens wonen toevallig allemaal in dezelfde grote villa en zijn heel zenuwachtig voor de grote dag, de dag dat ze eindelijk hun slaaf krijgen !



Regels :
- Minimum 250 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen.
- Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG.
- Hou er rekening mee dat de meeste jongens niet erg lief en aardig zullen zijn, want de soort is in de jaren erg veranderd.
- Alleen ik of Allirian maken nieuwe topics aan !
- Geen perfecte personnages.
- Niemand buitensluiten !
- Minimum twee keer per week reageren.
- 16+ is toegestaan.
- Je reservering vervalt na 2 dagen.
- Spreek ook andere relatie's af met andere mensen zodat iedereen eens met elkaar kan RPG'en.

Begin
Het is zover, de slavenceremonie. De meisjes eindigen hun make-up aan outfit en gaan dan naar de ceremonie (beneden in het gebouw waar ze slapen). De jongens zijn of al op het feest, of ze zijn op weg naar het feest. Eerst moeten ze wat feesten, kennismaken met de meisjes, en na een tijdje komt de verkiezing. De jongens zullen dan voor hun meisje kunnen kiezen.

Koppels

Theodora - Dominic
Olive - Charleston
Amelia - Caleb
Arelia - Chester
Lucia - Josiah

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

Amelia Meghan Neits

      Langzaam sta ik op van mijn bed. Het is niet dat ik net wakker wordt, in tegendeel zelf. Maar ik had deze namiddag gewoon geen zin om me al klaar te maken. Ik heb een hele tijd levensloos op mijn bed gelegen. Wat kan ik ook anders ? Ik ging me toch niet vier uur voor de slavenceremonie klaarmaken. Nee, dat verdienen die kutgasten niet. Ik ga me wel mooi maken, maar niet te hard. Ik zal mezelf nooit aan die jongens tonen, ze zullen alleen mijn brutale kant te zien krijgen. Ik hoop dat ik niet in tranen uitbarst, want ik voel mijn ogen nu al vochtig worden. Snel wrijf ik in mijn ogen. Straks zullen de mensen merken dat ik gehuild heb ! Dat wil ik niet. Ik moet stoer overkomen.
      Ik stap naar mijn kastje en kijk voor de zoveelste keer naar het jurkje dat de mannen die hier werken voor me hebben uitgezocht. Ze zeggen dat het goed bij mijn azuurblauwe ogen past. Maar ik lijk op niets, in deze jurk. Hij is veel te kort, het geeft me het gevoel dat iedereen zomaar onder mijn kleedje kan kijken. En dan heb ik het nog niet over de décolleté. Dit blauw kleedje is echt vreselijk en ik schaam me er stiekem kapot voor. Toch moet ik dit aan, en dat doe ik ook snel. Ik merk dat ik bijna op de ceremonie moet zijn en kam snel mijn haren die ik losjes over mijn schouders plaats. Dan zoek ik naar de bijpassende blauwe hakken.
      Ik bekijk het resultaat in de spiegel en ga snel naar de ceremonie. Ik zucht als ik merk dat ik nog vijf minuten heb. Er zijn al een paar jongens. Ze kijken mijn kant op als ik binnenkom en ik voel me blozen. Snel wend ik mijn blik van hun af en ga op een stoel zitten.

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

MT c:

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

MT

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

MT

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Niet op mijn gemak zijnde, sta ik in de ruimte. Er zijn pas een aantal mensen, maar ik ben altijd op tijd - eerder te vroeg. Daardoor hoef ik nooit me te verontschuldigen of een excuus te bedenken, want ik ben er gewoon altijd.
Ik doe de achterkant van mijn witte overhemd beter in mijn nette, donkere broek. Het feit dat er niet veel mensen zijn, maakt me aan de andere kant ook onrustig. Ben ik hier überhaupt wel goed? Ik loop naar een van de serveerders toe. "Ehm.. Hallo, klopt het dat de selectie vandaag is?" Ik kijk even nerveus om me heen. Niemand praat tegen de serveerders, waarom niet. Zou het niet horen? Meteen draai ik me afzijdig van de man af.
"Als dat is hoe jullie het uitkiezen van weerloze meisjes noemen, ja." Met die snauwende woorden loopt de serveerder weg. Dáárom spreekt niemand tegen serveerders. Ik pak nog snel een van de glazen met een of ander alcoholisch drankje en sla het naar achter. Dit is een van die dagen waar je heel graag doorheen wilt komen, maar juist daarom nog trager gaan. En om heel eerlijk te zijn, interesseert het mij ook niet zoveel welk meisje ik meeneem. Maar één ding wel: een stil iemand. Iemand die niets verwacht maar ook geen verwachtingen gaat creëren om haar te straffen. Stil, begrijpend wat dit inhoudt en hopelijk iemand die begrijpt dat ik er waarschijnlijk net zo weinig zin in heb als zij.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

[MT]

---

Geloof niet alles wat je denkt

Lucia Nathalia Mells

      Met tranen in mijn ogen kijk ik in de spiegel. Er zit een meisje, maar geen idee wie het is. Ik kan alleen de blonde haarkleur bij haar herkennen maar de rest is onherkenbaar. Ze zit volgepropt met make-up en lijkt wel net uit een barbiefilm te zijn gesprongen. Ze ziet er ongelukkig uit, ze is bang voor iets. Bang voor war er met haar gaat gebeuren na deze avond. Bang om te weten dat ze dit misschien niet gaat overleven. Ik zou medelijden met haar moeten hebben, maar ik ben dat meisje. Ik ben dat 'watje', ik ben dat zielig meisje daar in de spiegel.
      De tranen stromen inmiddels al één voor één over mijn wangen en ik kan hen niet tegenhouden. Ik voel me zo stom, zo klein en zo onnuttig. Alsof ik een stuk afval ben. Na deze avond zal mijn leven voor altijd veranderen. Positief of negatief, hangt af met wie ik mee moet. Toch moet je wel heel veel geluk hebben, om met een lieverd mee naar huis te gaan. Ik heb er nog nooit één ontmoet, en ze zijn blijkbaar zeldzaam. Ik kijk naar het witte kleed dat de stylisten voor me hebben gemaakt. Het is de mooiste die ik ooit heb mogen dragen, toch voel ik me er niet veilig in. Hij is zo kort, en ergens heb Ik het gevoel dat hij lichtjes doorzichtbaar is. Hopelijk zullen de mensen dat in de zaal niet merken. Ik zit vol met make-up, het staat me niet. Ik ben zo lelijk.
      Ik besluit maar naar de ceremonie te gaan en ga langzaam maar zeker naar beneden. Als ik de deur open doe, schrik ik. Er zitten al meerdere jongens klaar. Ze zien er veel ouder uit als mij, maar hebben toch ongeveer dezelfde leeftijd. Ik trek aan mijn jurkje, zodat hij nog wat langer lijkt en loop naar de bar.

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

MT.

---

I'm your little ray of pitch black.

{MT}

---

She was always looking for more..

Ik streek de pantalon van mijn kostuum glad en beende geluidloos naar de spiegel toe. Vandaag was de dag. Het was cruciaal dat ik vandaag zou komen opdagen bij de ceremonie, maar om eerlijk te zijn had ik er niet zo waanzinnig veel zin in. De meisjes waaruit we straks zouden kunnen kiezen verdienden het niet, en dat wist ik best, echter het was uiteindelijk mijn probleem niet. Ik had geen compassie met de meiden, want zo was het leven nou eenmaal. Tussen je 16 en 20 jaar moest je naar de ceremonie gaan en er daar je meester of slaaf treffen. Hoever je het ook draaide of keerde, de vrouwen waren onderdanig aan de mannen. En dat, zou vermoedelijk een poosje zo blijven.
Dit was mijn belangrijke moment en het feit dat niet enkel ik, maar iedereen in dit huis vandaag naar de ceremonie ging maakte het nog leuker.
Ik was vooral benieuwd naar wie Dominic zou kiezen. Dominic was mijn halfbroer, en tegelijk ook een heel erg goede vriend van me. Ik deelde haast alles met hem, dat maakte dat hij mij beter kende dan wie dan ook. Hij was praktisch de enige persoon waarbij ik mezelf was en niet die kille meedogenloze persoon waar iedereen me voor aanzag.
Volgepakt met energie voor wat er komen zou nam ik de klink van mijn eikenhouten deur vast, trok hem verder open dan nodig was en stak de hal over richting de voordeur.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 21:21 ]

---

Geloof niet alles wat je denkt

Dominic Harris.
Hij zuchtte nog eens diep en zag Caleb lopen, volledig in pak. Dominic daar in tegen had besloten gewoon in een zwarte spijkerbroek en rood vest te gaan. Hij vond het onzin in pak te gaan, de meisjes zouden hem uiteindelijk toch dagelijks te zien krijgen in dit soort kleding, dus dan konden ze hem maar direct zo voor hun krijgen. Hij stond op van de stoel waar hij op had gezeten en liep achter Caleb aan de hal in. De jongen was zijn halfbroer en tevens beste vriend. Ondanks dat ze geen volledige familie waren beschouwde hij de jongen als zijn volle broer, hij had tenslotte een jaar hetzelfde meegemaakt en eigenlijk was hij de enige die wist dat Dominic littekens had, die momenteel verborgen waren onder zijn kleding. Het enige zichtbare litteken was het kleine ding boven zijn lip, iets waar Dominic zich absoluut niet druk om maakte. Het kwam tenslotte maar van de kleine parkiet die op dat moment ongesteld was of iets dergelijks.
      'Als je even wacht, ga ik met je mee.' Inmiddels stond hij achter Caleb, wat een heel verschil gaf. Je zal nooit denken dat Dominic met zijn kriele gestalte ook maar op welke mogelijke manier familie zou zijn van de jongen voor hem, en nu hij daar in zijn alledaagse kleding stond en zijn halfbroer in pak, was het verschil toch duidelijk te zien. Ze leken in geen opzicht op elkaar, al waren ze toch echt familie.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Olive Ruby Sentiment

Langzaam doe ik de deur van mijn kleine kamertje open. Het is een krakende deur, een hard bed, een ruimte die te klein is om fatsoenlijk in te kunnen leven, een muffige geur en het is er werkelijk altijd ongelofelijk heet of ongelofelijk koud. Jarenlang heb ik me eraan geërgerd, maar half onbewust ben ik er ook van gaan houden. Het is de enige plek waar ik me veilig kan noemen, of in elk geval veilig tot op zekere hoogte. Het is een soort van mijn huis, wat ik nu noodgedwongen moet gaan verlaten en inruilen voor weet ik veel wat. Zonder nog om te kijken trek ik de deur achter me dicht. Als ik wel zou omkijken zou dit alleen maar pijnlijker worden dan het nu al is. Zuchtend ga ik op weg naar de ceremonie en probeer ik niet teveel na te denken over dit alles. Naar mijn mening ben ik al veel te snel daar aangekomen. Als ik binnenkom en alle mensen en dan vooral de mannen zie, dan voel ik me nogal ongemakkelijk. Al gelijk voel ik me een of ander huisdier die ze willen kiezen. Ik draag een stom wit jurkje waardoor ik niet eens normaal kan gaan zitten zonder dat mijn onderbroek zichtbaar is. Het zou leuk bij mijn zwarte haar moeten staan. Nou, zo leuk vindt ik het niet staan. Al gelijk zoek ik een muur op waar ik een beetje leunend tegenaan kan gaan staan, terwijl ik hoop dat ik niet eccht opval.

---

She was always looking for more..

Dominic Harris.
Eenmaal in de zaal, viel zijn oog direct op een meisje met zwarte haren, in een wit jurkje. Hij wist nog niet precies hoe hij dit aan ging pakken, het was een stuk moeilijker de meisjes te pijlen nu. Ze waren zenuwachtig en zouden anders reageren, maar hij zou wel wat rond gaan kijken en zien wie het meest gehoorzaam reageerde. Hij moest niet iemand hebben die continu alles ging vragen, liever iemand die gewoon stil was wanneer hij haar een boek gaf.
      'Hallo.' Hij glimlachte even kort, oprecht vriendelijk. Het was dat ze waarschijnlijk wel zou denken dat hij een groot spelletje met haar speelde, dat hij in werkelijkheid even driehonderd keer zo erg was. Ergens had ze een punt, vanavond was de enige nacht dat hij een beetje zijn best deed glimlachend rond te lopen. Hij haatte dit hele gedoe nu al. 'Wat is je naam?' Hij bekeek het meisje kort, niet dat lang. Het was nou ook weer niet de bedoeling dat hij over kwam als een of ander pedofiel. Rustig haalde hij een hand door zijn haren terwijl hij wachtte op een reactie van het meisje. Hij was niet te dicht bij gaan staan, hij wilde weten hoe ze reageerde op hoe hij normaal zou zijn, alleen was hij in werkelijkheid even wat minder spraakzaam en zal ze alles zelf mogen doen.

(Net geen 250, sorry!)

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Amelia Meghan Neits

      Er komt een jongen naar me toe, maar ik laat geen emotie zien. Ik kijk recht voor me uit en maak geen enkele beweging. Ik zie uit mijn ooghoek dat de jongen naast mij gaat zitten en ik slik. Wat gaat hij doen ?
      "Aangenaam, ik heet Jason.", zegt de jongen op zijn gemak, terwijl hij dichter bij mij gaat zitten. Ik kijk hem even vreemd aan en ga dan een beetje verder van hem zitten.
      "En ik wil jou hier niet naast mij", zeg ik met een sarcastische glimlach. Hij heeft het door, en ik heb het gevoel dat hij me niet mag. Ik blijf nog even zitten en besluit dan maar weg van die jongen te gaan. Gaat dit zo verder, heel de avond ? Ik voel me mezelf veel sterker worden dan een paar minuten geleden. Het is gewoon simpel. Ik ga de jongens steeds wegjagen. Een paar minuten geleden was ik nog bang, voor niets. Ik ga me door die mannen echt niet laten intmideren. Ik blijf mezelf ! Ik loop met veel zelfvertrouwen naar de bar. Even twijfel ik. Eigenlijk, heb ik niet zo'n dorst, maar nu ik hier toch ben..
      "Een cola alstublieft", zeg ik met een fake glimlach op mijn gezicht. De barman gaat meteen doen wat ik vraag. Al snel brengt hij het glas en ik knik als dank. Ik drink even, maar heb al snel genoeg van de drank en laat hem eenzaam achter. Ik stap weer verder, en laat me in een zetel neerzakken.

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

Olive Ruby Sentiment

Ik houd de zaal goed in de gaten. Sommigen jongens spreken meisjes aan. Geen enkele lijkt daar gelukkig mee te zijn. Ik hoop maar dat ik hier niet veel opval, maar al snel zie ik een jongen op mij aflopen. Even zucht ik zacht. Uiteraard, waarom ook niet. Laat de avond maar beginnen. De jongen heeft blond haar, is een beetje aan de dunne kant en ziet er naar mijn mening een tikkeltje jong uit.
"Hallo." Zegt hij zodra hij bij mij is aangekomen. Automatisch ben ik een beetje terughoudend. Hij is dan ook immers van het andere geslacht, hij hoort bij degenen die dit alles hebben verzonnen. Hoe zou ik hem dan vrolijk kunnen begroeten? Niet dus. Ik zeg niet dat alle jongens gelijk slecht zijn, alleen al door een jongen te zijn. Je kan niet kiezen wie je bent en deze ceremonie bestaat al veel langer dan de leeftijd van de jongens. Zij hebben dit hele gebeuren niet verzonnen, dus van al die jongens moet er toch wel eentje zijn die niet vreselijk is? Als die bestaat wil ik in ieder geval daar terecht komen, maar voordat ik erachter ben gekomen wie dat is ben ik toch maar terughoudend. "Wat is je naam?" Vraagt hij daarna, waarna ik dus wel moet antwoorden.
"Olive Ruby Sentiment." Antwoord ik. Sommigen zullen vinden dat je tweede naam zeggen arrogant is, maar hoe arrogant kan een meisje nou zijn op deze ceremonie? Gewoon niet. Dus erg arrogant vindt ik het niet echt klinken. Verder zeg ik niets. Ik heb mezelf voor gehouden dat ik hier de jongens alleen iets zeg als ze iets vragen, maar niet meer dan dat. Als ze zien dat ik dan ontzettend saai ben wilt niemand me, of dat hoop ik tenminste.

---

She was always looking for more..