Ik had een idee voor een verhaal en ik heb het een beetje uitgewerkt.
Alleen ik ben nu benieuwd wat jullie ervan vinden en of het wel goed genoeg is.
Ik zou het heel fijn vinden als jullie het stuk wat ik al heb geschreven (ongeveer 1500 woorden) zouden willen lezen en daar jullie mening over te geven.
Ik kan tegen kritiek dus leef je uit 
Ik stap mijn bed uit en spring meteen op de weegschaal. Zodra ik de getallen zie verschijnen veranderd mijn humeur van neutraal naar verdrietig, boos en teleurgesteld tegelijk. Vorige week was ik zo blij geweest toen ik eindelijk twee kilo kwijt was maar nu ben ik gewoon weer drie kilo aangekomen! Het is niet eerlijk! Waarom moet ik dan ook weer zo dik zijn? Ik stap van de weegschaal af en pak het dichtstbijzijnde voorwerp. Al snel vliegt het door mijn kamer heen en komt het met een harde klap neer op de grond. Ik laat het liggen en plof terug op mijn bed. Waarom is het leven zo moeilijk!?
'Lena! Als je niet opschiet kom je te laat voor school!' Oh, Fijn dat hebben we ook nog.
'Ik kom al!' Roep ik terug. Ik stap mijn bed uit en wissel trek mijn pyjama uit. Mijn blik valt op het grote brandwond op mijn bovenbeen.
Ik zucht diep en trek vervolgens mijn kleren aan. Ik loop naar de badkamer en doe mijn haar op een nette staart. Als dat klaar is loop ik terug naar mijn kamer en pak mijn schooltas. Mijn tas is vandaag gelukkig niet zo zwaar. Ik werp nog snel een vlugge blik in de spiegel voordat ik naar beneden loop.
'Ah, daar ben je.' Zegt mijn moeder. 'Ik heb al brood voor je gesmeerd.' Zegt ze terwijl ze een trommeltje in mijn tas steekt.
'Bedankt.' Zeg ik terwijl ik mijn jas aan doe en naar buiten loop. Het is vanuit mijn huis twintig minuten lopen naar school. Mijn moeder heeft al meerdere keren gezegd dat ik ook gewoon met de bus mag gaan maar ik loop liever. Lopen is gezond. en bovendien houd ik ontzettend veel van de natuur.
Ik sta nog maar net op het schoolplein als de bel klinkt die aan geeft dat de eerste lessen over een paar minuten zullen beginnen. Ik loop gehaast naar mijn kluisje en wissel wat boeken. Zodra ik klaar ben kijk ik snel in mijn agenda waar ik naartoe moet, Nederlands. Ik loop naar het juiste lokaal toe en ga op mijn plek zitten. Zoals altijd zit ik helemaal alleen. Ik ben nou eenmaal niet zo populair maar daar ben ik ondertussen al wel aan gewend. vroeger had ik drie goede vriendinnen. Alexandra, Nina en Tessa. Alexandra is verhuisd toen haar ouders gingen scheiden. ik heb het daar nog best wel moeilijk mee gehad want ze verhuisde helemaal naar Nieuw-Zeeland wat dus betekent dat ik haar alleen maar in de zomer vakantie op kan gaan zoeken. 'Nina is naar een andere school gegaan omdat ze voor de tweede keer bleef zitten en Tessa begon mij gewoon plotseling te negeren.
'Allemaal gaan zitten.' Begint de lerares de les. Iedereen doet braaf wat de lerares zegt. 'Ik heb een opdracht voor jullie. Jullie krijgen er drie weken de tijd voor. Het is de bedoeling dat jullie een verhaal gaan schrijven over hoe jou perfecte leven zou gaan, dus met jouzelf als de hoofdpersoon.'
'Mevrouw, mijn leven is al perfect.' Zegt Cyanne op een tuttig toontje. 'Niemand leven is perfect. Misschien ben je tevreden met je leven maar er zijn altijd wel een paar dingen die je zou willen veranderen, zoals je haarkleur of de grote van je neus. En misschien zijn er ook nog wel gebeurtenissen waarvan je had gewild dat ze anders verlopen zouden zijn. Nou al die dingen moeten jullie gaan opschrijven met de bedoeling dat het een mooi verhaal word, dus niet allemaal losse zinnen.' Cyanne rolt met haar ogen en begint aan haar nagels te prutsen.
'Ik geef jullie allemaal een schrift met een harde kaft. het is de bedoeling dat daar alles in komt te staan.'
De lerares deelt de schriften uit. Er zijn verschillende soorten. ik krijg een schrift van A4 formaat met een gouden kaft, over die gouden kaft lopen rode Fluwelen sierlijnen. Ik sla het schrift open. De bladzijden hebben een hele lichte gouden tint terwijl de lijntje rood zijn. het is echt werkelijk prachtig.
In de grote pauze loop ik naar buiten en ga op het muurtje zitten waar ik altijd zit. Ik pak mijn broodtrommel uit mijn tas. Ik twijfel even of ik het op zou eten maar gooi de boterhammen uiteindelijk toch in de prullenbak. Die kilo's moeten er toch op een of andere manier weer af. Ik denk aan de opdracht voor Nederlands, een verhaal schrijven over je perfecte leven. Hmm, Dan moet ik al beginnen met een andere naam kiezen. Lena staat nou eenmaal voor wat ik ben in dit leven en niet voor mijn perfecte leven. Ik vind Lynn wel een mooie naam maar dat is weer te normaal, misschien als ik het een beetje aanpas zoals Lynna? Ja, in mijn perfecte leven zou ik Lynna heten. Ik pak mijn mobiel en zoek op wat die naam betekent. 'Beeldschoon'. Mijn gedachten woorden verstoord door een groepje kinderen dat langsloopt. 'Hey Lena, Heb jij al een date voor het bal? Oh wacht laat maar. niemand wil met jou naar het bal. Je bent echt dik, weet je dat wel? Misschien moet je er eens iets aan gaan doen.' Ik haal diep adem en probeer mijzelf te focussen 'lieve Cyanne, misschien moet je eens naar jezelf kijken. Misschien wist je het nog niet maar met die make-up zie je eruit als een pompoen. Echt! je bent helemaal oranje.' Cyanne kijk mij pissig aan, tuit even haar lippen en lacht daarna weer lief naar mij. 'Ach schatje, ik hoor het al. Ik snap wel dat je jaloers bent hoor.' Ze hangt haar tas over haar schouder en loopt weg. Meteen volgen de rest van haar 'vrienden' ook. Ik doe mijn ogen dicht en probeer weer rustig te worden. Ik heb er niks aan om nu in huilen uit te barsten. Ik knijp hard met mijn nagels in het vel van mijn arm terwijl ik rustig in en uit blijf adem. Zodra de bel gaat open ik mijn ogen weer. 'Alles komt goed.' Fluister ik zacht terwijl ik mij tas pak en weer naar binnen loop.
De bel gaat als teken dat de laatste les voor vandaag erop zit. Zie je wel? je kunt het wel, je doet het perfect. fluister ik in mijn gedachten. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht maar die verdwijnt al weer snel als ik op de grond beland. iedereen die op het moment in de hal staat blijft stil staan en begint te lachen. 'Ahw kijk nu toch eens, ze is gewoon zo dik dat haar arme benen haar niet meer kunnen dragen.' Roept Cyanne. meteen begint iedereen nog harder te lachen. Ik sta zo snel mogelijk op en probeer me door iedereen heen te wringen om hier weg te komen. Gelukkig laten ze me meteen gaan. Zodra ik buiten sta knijp ik opnieuw met mijn nagels in mijn arm, net zo lang totdat ze door mijn huid heengaan en het bloed over mijn arm stroomt. De pijn zorgt ervoor dat ik weer rustig word. Als ik bijna thuis ben besluit ik om nog een blokje om te lopen zodat er misschien nog een paar grammetjes meer af gaan.
Als ik uiteindelijk dan voor mijn huis sta is het al half zeven. Dat kleine blokje om werd uiteindelijk een nogal groot blokje om, maar dat maakt niet uit, dat is nou juist beter. voordat ik mijn huis binnenga trek ik de mouw van mijn shirt naar beneden zodat mam het bloed niet kan zien. Zodra de deur dichtvalt klinkt meteen ma's stem vanuit de keuken. 'Lena! Waar was je nou. je had al ruim drie uur geleden thuis kunnen zijn.' Ik doe mijn schoenen uit en loop daarna naar de keuken. 'Sorry mam, ik had moeten bellen maar ik moest mijn werkstuk op school afmaken. Je weet wel, die waar ik je gister nog over vertelt heb. Ik moet hem morgen inleveren alleen ik had hem nog niet af.' Eigenlijk ben ik nu keihard aan het liegen want hij hoef pas volgende week af te zijn maar oke, dat hoeft mam niet te weten. 'Oke dan, heb je hem nu wel af dan?' Ik knik. 'Mooi zo. Ik heb het eten al klaar dus ga maar alvast aan tafel zitten.' Ik loop naar het fornuis toe en gluur even in de pannen. Gehaktballen met spruitjes. 'Ik heb je lievelings eten gemaakt, omdat je de laatste tijd zo'n goede cijfers haalt.' Ik glimlach naar haar en bedank haar waarna ik aan de tafel ga zitten. In mijn hoofd vervloek ik mijn moeder omdat ze net nu mijn lievelings eten maakt. Oke, ik spreek gewoon met mijzelf af dat ik één gehaktbal pak en een klein schepje van de spruitjes. Ja, dat ga ik doen. Dan doe ik vanavond gewoon wat extra sit-ups en dan komt alles goed. Mam zet de pannen op tafel en komt dan tegenover mij zitten. Ik schep één gehaktbal op en een klein schepje spruitjes. 'Je moet toch wel iets meer eten hoor Lena.' Zegt mijn mam. 'Ik heb op de terugweg van school een chocolade reep gekocht dus ik heb niet zo veel honger.' mam knikt en schept vervolgens haar eigen bord vol. 'En hoe ging het vandaag op school.' Meteen schiet mijn hartslag weer omhoog en krijg ik de neiging om kei hard te gaan huilen en nooit meer op te houden. Kom op, vertel mam nou wat ze wil horen. Vertel haar dat alles prima gaat. Verzin maar iets. Praat ik mijzelf moed in. 'Goed hoor, Voor Nederlands hebben we een leuke opdracht gekregen en ik heb een uitnodiging voor het feest van Cyanne gekregen maar ik denk niet dat ik dan ga want dat is op de verjaardag van oma.' Goedzo, ik wist wel dat je het kon. Laat haar gewoon denken dat je veel vrienden hebt en dat alles goed gaat. Zeg ik weer in mijn gedachten. 'Tuurlijk moet je wel gaan. oma vind het heus niet erg als je niet komt, ze ziet je vaak genoeg.' Op sommige momenten haat ik mijn moeder echt. Hoe moet ik me hier nu weer uit redden. 'Ik zie oma helemaal niet vaak en Cyanne zie ik elke dag op school. Ik wil oma's feest echt niet missen hoor.' 'Nou oke dan, eet je eten nu maar op voordat het koud word.' Met tegenzin pak ik mijn vork en begin ik te eten. Als ik eenmaal begin te eten krijg ik steeds meer honger. Als mijn bord leeg is heb ik zoveel honger dat ik gewoon nog een gehaktbal pak. Wat maakt het ook allemaal uit. Ik ben toch al dik en ik zal altijd dik blijven. Als ik klaar ben met eten zet ik mijn bord in de vaatwasser en loop dan naar boven.
Ik pak mijn pyjama en loop naar de badkamer toe. Ik zet de douche alvast aan en doe vervolgens mijn kleren uit. Ik kan het niet laten om even in de spiegel te kijken. Meteen word mijn gedachten overspoelt door een gevoel van walging. Al die kinderen op school hebben gewoon gelijk. Ik ben lelijk. Hoor je dat LELIJK! Ik val gewoon niet meer te redden. Het maakt niet uit wat ik doe, ik ben gewoon lelijk geboren en dat zal ik ook altijd blijven. Ik stap onder de douche en laat voor een keer mijn tranen gaan. Waarom heb ik nou ook die tweede gehaktbal gepakt? Ik had toch afgesproken dat ik er maar een zou pakken! Waarom heb ik überhaupt gegeten! Ik krijg de neiging om mijzelf te straffen voor al het eten wat ik vandaag op heb, voor het te slap zijn en voor het geen zelfbeheersing hebben. Ik zet de douche op zijn koudst en ga er vervolgens onder zitten. Na een minuut is mijn hele dikke lelijke lichaam bezaaid met kippenvel. Toch blijf ik gewoon zitten. Na een tijdje begint mijn hoofd te bonken en voel ik mijn voeten niet meer. Ik probeer op te staan en zet de douche op veertig graden. meteen voelt het alsof mijn hele lichaam verbrand. Ik weet dat het niet waar is maar het voelt gewoon zo, net zoals als je in de winter buiten bent en je gaat dan naar binnen en je wast je handen met koud water, toch lijkt het alsof het koude water uit de kraan warm is. Langzaam begint mijn hele lichaam te tintelen. ik zet de douche uit en droog me af. Ik doe mijn pyjama aan en loop naar mijn slaapkamer waarna ik het licht uit doe en in mijn bed ga liggen. Hopend dat morgen alles beter zal zijn.
'Lena! Als je niet opschiet kom je te laat voor school!' Oh, Fijn dat hebben we ook nog.
'Ik kom al!' Roep ik terug. Ik stap mijn bed uit en wissel trek mijn pyjama uit. Mijn blik valt op het grote brandwond op mijn bovenbeen.
Ik zucht diep en trek vervolgens mijn kleren aan. Ik loop naar de badkamer en doe mijn haar op een nette staart. Als dat klaar is loop ik terug naar mijn kamer en pak mijn schooltas. Mijn tas is vandaag gelukkig niet zo zwaar. Ik werp nog snel een vlugge blik in de spiegel voordat ik naar beneden loop.
'Ah, daar ben je.' Zegt mijn moeder. 'Ik heb al brood voor je gesmeerd.' Zegt ze terwijl ze een trommeltje in mijn tas steekt.
'Bedankt.' Zeg ik terwijl ik mijn jas aan doe en naar buiten loop. Het is vanuit mijn huis twintig minuten lopen naar school. Mijn moeder heeft al meerdere keren gezegd dat ik ook gewoon met de bus mag gaan maar ik loop liever. Lopen is gezond. en bovendien houd ik ontzettend veel van de natuur.
Ik sta nog maar net op het schoolplein als de bel klinkt die aan geeft dat de eerste lessen over een paar minuten zullen beginnen. Ik loop gehaast naar mijn kluisje en wissel wat boeken. Zodra ik klaar ben kijk ik snel in mijn agenda waar ik naartoe moet, Nederlands. Ik loop naar het juiste lokaal toe en ga op mijn plek zitten. Zoals altijd zit ik helemaal alleen. Ik ben nou eenmaal niet zo populair maar daar ben ik ondertussen al wel aan gewend. vroeger had ik drie goede vriendinnen. Alexandra, Nina en Tessa. Alexandra is verhuisd toen haar ouders gingen scheiden. ik heb het daar nog best wel moeilijk mee gehad want ze verhuisde helemaal naar Nieuw-Zeeland wat dus betekent dat ik haar alleen maar in de zomer vakantie op kan gaan zoeken. 'Nina is naar een andere school gegaan omdat ze voor de tweede keer bleef zitten en Tessa begon mij gewoon plotseling te negeren.
'Allemaal gaan zitten.' Begint de lerares de les. Iedereen doet braaf wat de lerares zegt. 'Ik heb een opdracht voor jullie. Jullie krijgen er drie weken de tijd voor. Het is de bedoeling dat jullie een verhaal gaan schrijven over hoe jou perfecte leven zou gaan, dus met jouzelf als de hoofdpersoon.'
'Mevrouw, mijn leven is al perfect.' Zegt Cyanne op een tuttig toontje. 'Niemand leven is perfect. Misschien ben je tevreden met je leven maar er zijn altijd wel een paar dingen die je zou willen veranderen, zoals je haarkleur of de grote van je neus. En misschien zijn er ook nog wel gebeurtenissen waarvan je had gewild dat ze anders verlopen zouden zijn. Nou al die dingen moeten jullie gaan opschrijven met de bedoeling dat het een mooi verhaal word, dus niet allemaal losse zinnen.' Cyanne rolt met haar ogen en begint aan haar nagels te prutsen.
'Ik geef jullie allemaal een schrift met een harde kaft. het is de bedoeling dat daar alles in komt te staan.'
De lerares deelt de schriften uit. Er zijn verschillende soorten. ik krijg een schrift van A4 formaat met een gouden kaft, over die gouden kaft lopen rode Fluwelen sierlijnen. Ik sla het schrift open. De bladzijden hebben een hele lichte gouden tint terwijl de lijntje rood zijn. het is echt werkelijk prachtig.
In de grote pauze loop ik naar buiten en ga op het muurtje zitten waar ik altijd zit. Ik pak mijn broodtrommel uit mijn tas. Ik twijfel even of ik het op zou eten maar gooi de boterhammen uiteindelijk toch in de prullenbak. Die kilo's moeten er toch op een of andere manier weer af. Ik denk aan de opdracht voor Nederlands, een verhaal schrijven over je perfecte leven. Hmm, Dan moet ik al beginnen met een andere naam kiezen. Lena staat nou eenmaal voor wat ik ben in dit leven en niet voor mijn perfecte leven. Ik vind Lynn wel een mooie naam maar dat is weer te normaal, misschien als ik het een beetje aanpas zoals Lynna? Ja, in mijn perfecte leven zou ik Lynna heten. Ik pak mijn mobiel en zoek op wat die naam betekent. 'Beeldschoon'. Mijn gedachten woorden verstoord door een groepje kinderen dat langsloopt. 'Hey Lena, Heb jij al een date voor het bal? Oh wacht laat maar. niemand wil met jou naar het bal. Je bent echt dik, weet je dat wel? Misschien moet je er eens iets aan gaan doen.' Ik haal diep adem en probeer mijzelf te focussen 'lieve Cyanne, misschien moet je eens naar jezelf kijken. Misschien wist je het nog niet maar met die make-up zie je eruit als een pompoen. Echt! je bent helemaal oranje.' Cyanne kijk mij pissig aan, tuit even haar lippen en lacht daarna weer lief naar mij. 'Ach schatje, ik hoor het al. Ik snap wel dat je jaloers bent hoor.' Ze hangt haar tas over haar schouder en loopt weg. Meteen volgen de rest van haar 'vrienden' ook. Ik doe mijn ogen dicht en probeer weer rustig te worden. Ik heb er niks aan om nu in huilen uit te barsten. Ik knijp hard met mijn nagels in het vel van mijn arm terwijl ik rustig in en uit blijf adem. Zodra de bel gaat open ik mijn ogen weer. 'Alles komt goed.' Fluister ik zacht terwijl ik mij tas pak en weer naar binnen loop.
De bel gaat als teken dat de laatste les voor vandaag erop zit. Zie je wel? je kunt het wel, je doet het perfect. fluister ik in mijn gedachten. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht maar die verdwijnt al weer snel als ik op de grond beland. iedereen die op het moment in de hal staat blijft stil staan en begint te lachen. 'Ahw kijk nu toch eens, ze is gewoon zo dik dat haar arme benen haar niet meer kunnen dragen.' Roept Cyanne. meteen begint iedereen nog harder te lachen. Ik sta zo snel mogelijk op en probeer me door iedereen heen te wringen om hier weg te komen. Gelukkig laten ze me meteen gaan. Zodra ik buiten sta knijp ik opnieuw met mijn nagels in mijn arm, net zo lang totdat ze door mijn huid heengaan en het bloed over mijn arm stroomt. De pijn zorgt ervoor dat ik weer rustig word. Als ik bijna thuis ben besluit ik om nog een blokje om te lopen zodat er misschien nog een paar grammetjes meer af gaan.
Als ik uiteindelijk dan voor mijn huis sta is het al half zeven. Dat kleine blokje om werd uiteindelijk een nogal groot blokje om, maar dat maakt niet uit, dat is nou juist beter. voordat ik mijn huis binnenga trek ik de mouw van mijn shirt naar beneden zodat mam het bloed niet kan zien. Zodra de deur dichtvalt klinkt meteen ma's stem vanuit de keuken. 'Lena! Waar was je nou. je had al ruim drie uur geleden thuis kunnen zijn.' Ik doe mijn schoenen uit en loop daarna naar de keuken. 'Sorry mam, ik had moeten bellen maar ik moest mijn werkstuk op school afmaken. Je weet wel, die waar ik je gister nog over vertelt heb. Ik moet hem morgen inleveren alleen ik had hem nog niet af.' Eigenlijk ben ik nu keihard aan het liegen want hij hoef pas volgende week af te zijn maar oke, dat hoeft mam niet te weten. 'Oke dan, heb je hem nu wel af dan?' Ik knik. 'Mooi zo. Ik heb het eten al klaar dus ga maar alvast aan tafel zitten.' Ik loop naar het fornuis toe en gluur even in de pannen. Gehaktballen met spruitjes. 'Ik heb je lievelings eten gemaakt, omdat je de laatste tijd zo'n goede cijfers haalt.' Ik glimlach naar haar en bedank haar waarna ik aan de tafel ga zitten. In mijn hoofd vervloek ik mijn moeder omdat ze net nu mijn lievelings eten maakt. Oke, ik spreek gewoon met mijzelf af dat ik één gehaktbal pak en een klein schepje van de spruitjes. Ja, dat ga ik doen. Dan doe ik vanavond gewoon wat extra sit-ups en dan komt alles goed. Mam zet de pannen op tafel en komt dan tegenover mij zitten. Ik schep één gehaktbal op en een klein schepje spruitjes. 'Je moet toch wel iets meer eten hoor Lena.' Zegt mijn mam. 'Ik heb op de terugweg van school een chocolade reep gekocht dus ik heb niet zo veel honger.' mam knikt en schept vervolgens haar eigen bord vol. 'En hoe ging het vandaag op school.' Meteen schiet mijn hartslag weer omhoog en krijg ik de neiging om kei hard te gaan huilen en nooit meer op te houden. Kom op, vertel mam nou wat ze wil horen. Vertel haar dat alles prima gaat. Verzin maar iets. Praat ik mijzelf moed in. 'Goed hoor, Voor Nederlands hebben we een leuke opdracht gekregen en ik heb een uitnodiging voor het feest van Cyanne gekregen maar ik denk niet dat ik dan ga want dat is op de verjaardag van oma.' Goedzo, ik wist wel dat je het kon. Laat haar gewoon denken dat je veel vrienden hebt en dat alles goed gaat. Zeg ik weer in mijn gedachten. 'Tuurlijk moet je wel gaan. oma vind het heus niet erg als je niet komt, ze ziet je vaak genoeg.' Op sommige momenten haat ik mijn moeder echt. Hoe moet ik me hier nu weer uit redden. 'Ik zie oma helemaal niet vaak en Cyanne zie ik elke dag op school. Ik wil oma's feest echt niet missen hoor.' 'Nou oke dan, eet je eten nu maar op voordat het koud word.' Met tegenzin pak ik mijn vork en begin ik te eten. Als ik eenmaal begin te eten krijg ik steeds meer honger. Als mijn bord leeg is heb ik zoveel honger dat ik gewoon nog een gehaktbal pak. Wat maakt het ook allemaal uit. Ik ben toch al dik en ik zal altijd dik blijven. Als ik klaar ben met eten zet ik mijn bord in de vaatwasser en loop dan naar boven.
Ik pak mijn pyjama en loop naar de badkamer toe. Ik zet de douche alvast aan en doe vervolgens mijn kleren uit. Ik kan het niet laten om even in de spiegel te kijken. Meteen word mijn gedachten overspoelt door een gevoel van walging. Al die kinderen op school hebben gewoon gelijk. Ik ben lelijk. Hoor je dat LELIJK! Ik val gewoon niet meer te redden. Het maakt niet uit wat ik doe, ik ben gewoon lelijk geboren en dat zal ik ook altijd blijven. Ik stap onder de douche en laat voor een keer mijn tranen gaan. Waarom heb ik nou ook die tweede gehaktbal gepakt? Ik had toch afgesproken dat ik er maar een zou pakken! Waarom heb ik überhaupt gegeten! Ik krijg de neiging om mijzelf te straffen voor al het eten wat ik vandaag op heb, voor het te slap zijn en voor het geen zelfbeheersing hebben. Ik zet de douche op zijn koudst en ga er vervolgens onder zitten. Na een minuut is mijn hele dikke lelijke lichaam bezaaid met kippenvel. Toch blijf ik gewoon zitten. Na een tijdje begint mijn hoofd te bonken en voel ik mijn voeten niet meer. Ik probeer op te staan en zet de douche op veertig graden. meteen voelt het alsof mijn hele lichaam verbrand. Ik weet dat het niet waar is maar het voelt gewoon zo, net zoals als je in de winter buiten bent en je gaat dan naar binnen en je wast je handen met koud water, toch lijkt het alsof het koude water uit de kraan warm is. Langzaam begint mijn hele lichaam te tintelen. ik zet de douche uit en droog me af. Ik doe mijn pyjama aan en loop naar mijn slaapkamer waarna ik het licht uit doe en in mijn bed ga liggen. Hopend dat morgen alles beter zal zijn.
Als ik dit verhaal verder ga schrijven heb ik ook nog een naam nodig, dus ideeën zijn welkom!
X
[ bericht aangepast op 2 jan 2015 - 16:38 ]
Smiling but we're close tot tears, even after all those years
