[300] RPG || The Murderer || Speeltopic - Speeltopics

Op een nacht wordt een meisje, Rose, bruut vermoord. Het komt als een schok aan voor al haar nabestaanden en ook voor de mensen die in dezelfde stad wonen. Velen kennen het meisje en het feit dat ze was vermoord is als een dreun voor hun. Op het plaats delict wordt er een briefje gevonden, met tien namen erop. Eronder staat ik bloed geschreven; Zij zijn de volgenden.
De politie grijpt gelijk in en stuurt alle mensen die op het briefje staan naar het buitenland toe. Daar schuilen ze in een groot afgelegen huis. Sommigen protesteren, maar anderen gaan gewoon mee. Mensen kennen elkaar al en anderen niet, maar of ze elkaar nou kennen of niet, mogen of niet, ze moeten met elkaar zien op te schieten totdat de moordenaar wordt opgepakt. De politie is ondertussen alles aan het uitzoeken in het thuisland van het meisje. Ze denken dat de kinderen veilig zijn in het huis en de bewaking die ze daar naartoe brengt, gaat dan ook gelijk weer weg.
Ze denken dat ze veilig zijn tot er vreemde dingen beginnen te gebeuren. Verwondingen komen en dingen verdwijnen. Spanning loopt op in het huis en het lijkt erop dat de moordenaar onder hun is. Maar wie is het? En kunnen ze de moordenaar pakken voordat hij toeslaat?

Meisjes

†† Rose Felicia Romano || 1,4

† Lily Katherine Harding || Verityy || 1,10
† Violet Luna Romano || Forman || 1,7
† Phoebe Daye Chapman || Frary || 1,2
† Gereserveerd door Mashtonx
† Evangeline Isilde Curtis || Cogitatio || 1,3
† Christal Monique Alice Smith || StoryWriterx ||1,10
† Lavender `Lavy` Chanelle Moore || Gently || 1,7

Jongens

† Luca Eathan Reynold || KiIi || 1,7
† Gavin Felix Stump || Kayfabe || 1,4
† Francis Haselton || OneColdDay || 1,2
† Demian Wright || FairyGothMother || 1,2
† Jason Daniel Harding || Rosea || 1,6
† Gereserveerd door Luke_Pinguin
† Tyler ‘Ty’ Nicholas Joseph || Anobrain || 1,5

Regels

† Minimaal 300 woorden schrijven.
† Graag melden als je een nieuwe usernaam hebt, of als je een tijdje niet kan reageren.
† Probeer minimaal één keer in de week te reageren.
† Geen ruzie, maar dit mag natuurlijk wel in de RPG.
† Geen perfecte personages.
† ABN
† Bestuur alleen je eigen personage.

† Invullen

Naam:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Wat voor contact met Rose:
Geschiedenis:
Extra:

[ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 20:11 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Wieeeeeeej Mon topics.

---

I'm your little ray of pitch black.

Mt ^-^ woah ik heb er zin in

---

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

Kayfabe schreef:
Wieeeeeeej Mon topics.

MT ^^

---

We all just wanna be somebody

Demian Wright & Oom

---

Zodra ik voor het huis sta, klaart mijn gezicht helemaal op. Misschien wordt dit nog zo slecht niet, een rustige vakantie, helemaal gratis. Geweldig huis en geweldige omgeving, wat wil je nog meer? Het vertrouwde gewicht van mijn camera bungelt om mijn hals en nodigt me uit om enkele foto's te nemen. Snel zet ik mijn sporttas op de grond, zodat ik het huis van enkele hoeken kan fotograferen. Tevreden kijk ik op het schermpje wat het geworden is. Die foto's kan ik doorsturen naar mam, bedenk ik me. Zij is natuurlijk ook nieuwsgierig naar waar ik terecht ben gekomen. En doodongerust, dat is ze nog het meest van allemaal. Het gebeurt niet elke dag dat een van je kleinkinderen wordt vermoord en je zoon en anderen worden aangeduid als de volgenden. Een rilling loopt over mijn rug, terwijl ik het feit overdenk dat ik misschien wel de volgende kan zijn, die dood lig met een mes tussen mijn ribben. Nee dankje, het liefst leef ik nog even volop. Het is natuurlijk verleidelijk om mijn broer weer terug te kunnen zien, maar voorlopig moet ik maar tevreden zijn met de glimpen die ik van hem kan opvangen in de spiegel. Ooit, wanneer mijn leven helemaal geleefd is en ik mijn hoofd eindelijk neerleg om te rusten, zullen we elkaar weerzien. Ik zal zien dat hij op me gewacht heeft, zodat we weer als een nieuwe tweeling in een heel ander land en met andere ouders zouden kunnen reïncarneren. Natuurlijk zouden we ons niets meer herinneren van onze vorige levens, maar we zouden alsnog een hechte band opbouwen, zoals we dat in dit leven hadden gedaan. Uiteindelijk steek ik mijn handen maar in mijn zaken en kijk wat om me heen, nieuwsgierig of er nog andere mensen verschijnen of niet. Ik weet grotendeels wie er betrokken is in dit ziekelijke spelletje van die moordenaar, maar ben toch nieuwsgierig naar wie er als tweede zal opdagen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Mt

---

-

     

Uitgeput van de taxirit kom ik aan voor het huis waar ik zou komen te zitten. De sporttas die naast me op de bank ligt zit niet echt heel vol, misschien had ik wat meer mee moeten nemen. Ik was nou eenmaal simpel als het hierop aankwam.
      Er ging een hek open, en langzaam reden we het terrein op. Er waren veel bomen te zien, waarschijnlijk om het goed beschut te houden. Het zag er verrassend goed uit, dat was niet wat ik verwacht had. Ik had echt zo’n krot verwacht in een of andere achterhoek ergens. Maar dit was luxe, al moest ik niet te vroeg juichen. Het huis moest nog in beeld komen.
      En alsof het magie was verscheen het grote witte gevaarte. Dat was niet echt meer een huis te noemen, dat was gewoon een villa. Een grote misplaatste villa. Ik stond versteld, aangezien ik geen idee had dat de politie zoveel geld overhield.
      Er was al iemand voor het huis te vinden, en toen ik goed keek zag ik dat het een bekend gezicht was. Demian. Oh shit, dat is Rose’s oom. Die heeft het al zwaar, en dan ook nog eens hierheen komen? Verdomme, wat een hel lijkt me dat. Het was een goede man, hij had al veel meegemaakt.
      De taxi stopte. Ik gaf hem daarom wat geld en stapte uit met mijn sporttas in mijn hand geklemd. Kalm liep ik op Demian af met een licht glimlachje op mijn gezicht. ‘Schattig huisje, vind je niet?’
      Ik bekeek de omgeving nog eens, en ik merkte op dat de lucht hier erg zuiver rook. Misschien was het door alle bossen om ons heen, maar het deed me goed.
      Mijn tas zette ik ook op de grond, net als Demian had gedaan terwijl ik bij hem ging staan. ‘Ik ben benieuwd naar hoe het er verder uitziet.’

[ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 20:56 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

MT, yesssss.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Evangeline Isilde Curtis

      Mijn blik glijdt over het mooie landschap terwijl ik in de taxi zit. Mijn gedachten zijn vooral bij Rose en waarom we in dit huisje moeten zitten. Ergens is het wel wat eng, maar dat laat ik niet blijken. Ik heb er thuis nog grapjes over zitten maken met mijn zusje. Gewoon, een gratis vakantie. Nu ik er ben dringt de boodschap wel bij me door. We zitten hier voor onze veiligheid. Daarbij wilt iemand mij dood hebben! Waarom? Ik ben toch gewoon ook maar iemand? Wat heb ik dan misdaan om dit te krijgen?
      Er kruipt een grijns op mijn gezicht als ik het huis zie. Wat mooi! En hier mag ik verblijven. Als het er van buiten al zo mooi uit ziet, ziet het er van binnen waarschijnlijk nog mooier uit. De taxi stopt en binnen het paar minuten sta ik weer op de grond – na een lange rit. Ik merk twee mannen op die bij het huis staan en besluit op ze af te lopen. Ik pak de handvat van mijn koffer en rol hem mee naar de twee mannen waar ik nog een klein stukje van hun gesprek op vang. “Ik ben benieuwd naar hoe het er verder uitziet.”
      “Je bent niet de enige. Misschien is het een idee om naar binnen te gaan?” Glimlach ik. De ene man herken ik, Rose haar oom – Demian. Ik heb hem wel eens op haar verjaardag gezien. De andere man ken ik niet. Ervan uitgaande dat hij me ook niet kent steek ik mijn hand naar hem uit. “Ik ben Evangeline.” Ik voel me redelijk jong tussen deze twee oudere mannen maar ik weet zeker dat er nog wat jongere mensen komen.

[ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 21:11 ]

Mt (:

---

“A queen will always turn pain into power.”

Demian Wright & Oom

---

"Schattig huisje, vind je niet?"
Nieuwsgierig draai ik me om. Gavin komt op me afgelopen en dropt zijn tas naast de mijne. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Gavin is een zeer vriendelijke man, die me heel erg geholpen heeft in de moeilijkste periode in mijn leven. Door hem ben ik erin geslaagd gemoedstrust te vinden en de chaos is steeds meer verdwenen. Ook heeft hij me geholpen met het beseffen dat ik mijn dromen moet volgen en het leven niet aan me moet laten voorbijschieten, omdat ik mijn ouders hun verwachtingen wil waarmaken. Uiteindelijk blijkt dat ze even blij zijn met mij als fotograaf dan ze zouden zijn met mij als dokter. Ik had het natuurlijk wel kunnen zien aankomen. Mijn ouders zijn gelukkig als ik dat ook ben, maar toch lag die verwachting zwaar op mijn schouders. Nu leef ik een gelukkig leven, met mijn camera altijd bij de hand.
"Ik ben benieuwd naar hoe het er verder uitziet." gaat hij dan verder. Voor ik zelf kan reageren op zijn woorden komt er al een meisje aanzetten. “Je bent niet de enige. Misschien is het een idee om naar binnen te gaan?”
Het meisje herken ik ergens wel van, waarschijnlijk heb ik haar een keertje gezien toen ze met Rose was. Ik weet dat ik niet moet proberen haar naam te herinneren, aangezien ik altijd al verschrikkelijk ben geweest daarin. Gelukkig stelt ze zichzelf niet veel later voor aan Gavin, waardoor ik haar naam ook meteen weer te weten kom. Oef. Ik wil me niet inbeelden hoe het zou zijn als ze tegen me zit te praten en ik enkel kan denken: hoe heet ze ook alweer? Mij kennende zou ik zoiets ook niet meteen vragen, aangezien ik haar ergens van ken en haar naam eigenlijk zou moeten weten.
"Kijk uit Gavin, dit is eentje die van aanpakken weet." grijns ik, terwijl zij haar hand naar hem uitsteekt. Dat is niet bepaald iets wat ik me echt herinner van haar of zo, maar zo komt ze gewoon over in die korte indruk die ik van haar heb kunnen krijgen.

[ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 21:40 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

De taxi stopt voor een groot en verlaten landhuis. Er staan al een paar mensen, en ik herken Demian. Hij is Rose's oom en ik loop stage bij hem. De vrouw en de man herken ik zo snel niet.
Het landhuis is groot en ziet er nu nog erg luxeus uit, niet wat ik verwacht had. Ook zijn er veel bomen. Vroeger van Rose het geweldig om in bomen te klimmen...
Weer die enorme 'boem' die ik voel als ik aan haar denk. Dat lege gevoel in mijn borst, waar ooit Rose heeft gezeten. En nu is ze weg; vermoord.
Trillend loop ik naar het kleine groepje toe, terwijl ik Rose uit mijn gedachten probeer te houden. Wat nogal moeilijk is, aangezien we hier zitten dankzij haar.
Wie heeft haar vermoord? En waarom? En waarom zijn wij de volgende? Het zijn teveel vragen, teveel mysterie. Het liefst zou ik rustig rouwen om Rose, maar dat kan nu niet.
Nu zie ik de twee andere mensen. Het miesje herken ik als Evangelie, de voormalige vriendin van Rose. Totdat ze het niet meer waren. Ik heb geen idee wat er allemaal is gebeurt, maar het zal wel. De andere man herken ik vaag. De naam 'Dokter Stump' komt omhoog; volgens mij is hij Rose's psycholoog. Was.
Ik voeg me bij het groepje, waar Evangeline en de psycholoog kennis maken. Hoe vaak heb ik Rose moeten aanhoren over bijde? Hoe Dokter Stump haar zo goed geholpen heeft, en hoe een stom kind Evangeline is? Het voelt raar dat ze nu kennis maken. Rose zou het niet gewild hebben, denk ik.
Hopelijk komt Violet zo. Naast Demian is zij de enige hier die ik echt goed ken, en graag mag. Wat vrienden van Rose en ik en familie zijn er ook, maar ik heb niet goed opgelet wie precies. De enige twee die ik onthouden heb zijn Demian en Violet.
Uiteindelijk ga ik naast Demian staan, met mijn rug naar het huis, turend naar de oprit. Wachtend op de anderen.

[ bericht aangepast op 11 dec 2014 - 13:36 ]

---

“A queen will always turn pain into power.”

MT ^^

---

Seasons will change, but I shall remain

MT

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

     

Er was een jonger meisje aan komen lopen, dat had ik pas opgemerkt toen Demian om had gekeken en ik zijn voorbeeld had gevolgd. ‘Je bent niet de enige. Misschien is het een idee om naar binnen te gaan?’
      ‘Dat zouden we inderdaad kunnen doen, maar misschien is het wat netter te wachten op anderen?’ ik glimlachte lichtjes.
      ‘Ik ben Evangeline,’ ze stak haar hand uit en ik nam hem vriendelijk aan. ‘Ik ben Gavin.’ Normaal zou ik me wat traditioneler voorstellen, met dokter voor mijn naam, maar dit was nu wat netter. Ik was hier niet voor werk. Ik was hier voor mijn veiligheid.
      ‘Kijk uit Gavin, dit is eentje die van aanpakken weet,’ hoor ik Demian zeggen, met een grijns op zijn gezicht. Iemand wil de sfeer wat verzachten, zo te merken. Ik grijns kort terug naar hem.
      Dan komt er een andere jongen aan, ik herken hem van zijn foto in de krant. Hij was het vriendje van Rose, en blijkbaar had hij buiten dat ook al wat meegemaakt. Hij zag er nog best prima uit voor iemand die het zwaar had – en dat vond ik alleen maar positief. Of misschien kropte hij het wel allemaal op, dat was natuurlijk weer enorm slecht.
      Ik gaf hem een kort knikje toen hij even mijn kant op keek, waarna ik weer naar het huis keek. Het was echt gigantisch, iets anders had ik er eigenlijk niet over te zeggen. Ik vroeg me nog altijd af hoe het erbinnen uit zou zien, al verwachtte ik geen krot meer na het zien van dit.
      Even keek ik naar de mensen die al om me heen stonden. Het was nu al een zeer aparte groep die bij elkaar te vinden was. Ik vroeg me af of dat nog erger kon worden. Vast wel.

---

I'm your little ray of pitch black.