• The Brotherhood.


    Moderne variant op Assassin’s Creed.
    Je hoeft het spel niet gespeeld te hebben om mee te doen.


    × .Verhaal. ×
          Het was niet echt te verwachten, maar ook in 2022 zijn er nog huurmoordenaars, en vergeleken met vroeger is The Brotherhood enorm gegroeid, inmiddels zit er namelijk in elk land minimaal één hoofdkwartier. Ezio Auditore Da Firenze heeft het gestart, en niemand is van plan het te beëindigen – of misschien toch wel?
          Hier zijn we in het grootste trainingscentrum van Amerika, in Texas. Enkele nieuwe worden getraind door “veteranen”, mensen die in elk geval al langer in het vak zitten, maar nu even niet meer kunnen door middel van verwondingen. Sommigen helpen er al jaren anderen trainen.
          Nu is er een aanval geweest in het trainingscentrum, dus moeten degene die er trainen naar een anders hoofdkwartier, om daar hun trainingen af te maken. Deze zit in New York, en dat brengt zo zijn verleidingen mee. Ondertussen krijgen de “rookies” soms kleine opdrachtjes, terwijl de veteranen de rookies blijven trainen.
          Er zullen natuurlijk ook huurmoordenaars zijn die gewoon even willen trainen, om bepaalde dingen opnieuw te leren, of gewoon iets nieuws te leren, zij worden de “tussendoortjes” genoemd.

    × . Rollen. ×
    Rookies.
    × James Abraham Visscher. || 24 || Enchanter || 1.2
    × Cathrina Natasha Williams. || 25 || Anobrain || 1.3
    × Audrina Collins. || 36 || Sheamus || 1.4

    Veteranen.
    × Beckett Dashiell Hudson. || 30 || Kayfabe || 1.1
    × Colt. || 40 || Gardenzio || 1.2
    × Dorea Lime Tergenson. || 32 || Enchanter || 1.1

    Tussendoortjes.
    × Derek James Halter. || 34 || Anobrain || 1.2
    × Evangeline Scarlett Ross. || 22 || Kayfabe || 1.1


    Wie traint wie.
    Beckett Dashiell Hudson wordt gekoppeld aan Cathrina Natasha Williams.
    Colt wordt gekoppeld aan James Abraham Visscher.
    Dorea Lime Tergenson wordt gekoppeld aan Audrina Collins.
    Derek James Halter wordt gekoppeld aan Evangeline Scarlett Ross.


    × . Regels. ×
    » Minimum van 200 woorden.
    » Maximaal twee personages.
    » Bestuur alleen je eigen personages, tenzij je toestemming hebt.
    » Leeftijd is minimaal 20 jaar.
    » Geen perfecte personages.
    » 16+ is toegestaan.
    » Naamsveranderingen graag doorgeven.
    » Geen ruzies rondom dit RPG.
    » Relaties worden pas besloten in het praattopic!
    » Ik ben de enige die nieuwe topics maakt, tenzij ik een ander aanwijs.


    [ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 17:19 ]


    I'm your little ray of pitch black.

    Vergeten neer te zetten hoe of wat we beginnen, en er dan ook maar gelijk een bump van maken. x:

          Het is vroeg in de ochtend, misschien hebben sommige met hun trainer afgesproken, sommige misschien later pas? Ze zijn net enkele dagen in New York, dus er zijn vast ook mensen die even een rondje willen lopen. In elk geval gewoon een normale dag als ieder ander.


    I'm your little ray of pitch black.

    [MT]


    16 - 09 - '17

    > Mijn topics.


    Quiet the mind, and the soul will speak.



    Evangeline Scarlett Ross.

    ×××



         
    Gekleed in niets meer dan een cocktailjurkje en hoge stiletto’s baande ik mijn weg naar mijn eigen appartementencomplex. De taxi had ik enkele straten terug al laten stoppen aangezien ik voor de zoveelste keer niet genoeg contant geld bij me had. Ik dronk teveel, verloor teveel geld, en dan was de weg terug een hel. De afterparty was helemaal geweldig geweest, maar ik wist al wat minder geweldig zou worden. Mijn training met Derek.
          Ik onderdrukte die gedachte voor nu aangezien ik nog een snelle douche wilde nemen. Als ik de klok kon geloven betekende het dat ik nog zo’n uur had om bij het hoofdkwartier te komen. Ik deed er zo’n twintig minuten over, dus dat moest lukken.
          Toen ik mijn appartement in was gelopen zette ik de douche aan terwijl ik al wat sportkleding klaar legde. Dit zou een zware training worden. Dit zou gewoon een zware dag worden in het algemeen. Even keek ik mijn appartement rond. Het was echt zo’n New Yorker ruimte, met stenen muren en grote industriële ramen. Ik was er echt dol op. Altijd had ik in Texas gewoond, dit was de eerste keer dat ik echt daarbuiten leefde. Ik werkte er wel, maar dat was niet te vergelijken. Nu was ik echt hier, en ik wilde echt niet meer weg. Ik was verliefd geworden op de magie die New York uitstraalde, ook al had het natuurlijk ook extreme minpunten.
          Ik hees me uit het jurkje en trapte de schoenen uit, gevolgd door de lingerie die ik eronder droeg. Daarna sprong ik snel onder de douche. De alcohollucht moest van me af, anders zou mijn pa me vermoorden. Als hij er überhaupt zou zijn. Ik droogde me af nadat ik mijn haren verder had gewassen en trok de sportkleding aan.
          Iets wat gestrest begon ik mijn huid te verzorgen. Dag crèmepjes en dergelijke, dat was een dagelijkse routine van me geworden sinds ik hier was gekomen. Ik had geen behoefte aan make-up, dat had toch geen nut bij het sporten.


    I'm your little ray of pitch black.

    Mt c:


    would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

    [MT]


    “You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man

    COLT

    Mijn stormgrijze ogen glijden over het verouderd stuk papier, waarop de prent van de meest beeldschone vrouw stond met een betoverende glimlach. Ze had altijd al twinkelende prachtige, reebruine poelen gehad waarin mosgroene spikkels te bevinden waren. Wanneer ze één van haar glimlachjes liet merken, benam het mijn adem elke keer opnieuw, eveneens door het verschijnsel dat er in haar kijkers schitteringen verschenen. Zelfs op dit oude kiekje van minstens twintig jaar oud, waardoor de randen vergeeld en verkreukeld waren, was de intensiteit van haar blijdschap te ontdekken. Ik heb haar amper somber of boos meegemaakt in al die jaren dat wij samen waren, maar laat je daar vooral niet door de gek houden ——deze vrouw kon binnen enkele seconden over een belangrijk onderwerp erg razend worden.
          Vanochtend had ik minstens twee wandelingen gemaakt door het meest dichtstbijzijnde park, hopend dat het beeld van mijn netvlies verdween wat ik als laatste met haar meegemaakt had. Echter, dat mocht natuurlijk niet baten. Het zorgde er enkel voor dat het zich in mijn hoofd vestigde en meerdere momentopnames aan mij liet waarnemen. Hierdoor belandde ik voor ik er erg in had op de versleten, bruine bank met de foto van haar tussen mijn vingers. Zo langzamerhand zou ik naar het hoofdkwartier moeten vertrekken, daar heb ik weet van en alsnog beslis ik om nog even naar het prachtige gezicht van mijn vrouw te kijken. Hoewel ze al meerdere jaren verdwenen is, zal ze altijd de enige vrouw voor mij zijn en daardoor moet een getrouwde man zich altijd aan zijn woord houden. In ziekte en welzijn zal ik mijn rol vervullen, zelfs al moet ik jaren wachten. Desondanks lijkt het gemis met de dag erger te worden, in plaats van minder.
          Gisteravond, nog voor de klok twaalf uur sloeg, had ik Evangeline — voor mij blijft ze deze naam behouden — gebeld, maar opnemen deed ze niet. Ze lijkt zoveel op haar moeder, ik zet nog altijd mijn vraagtekens bij het blonde haar dat ze nu heeft. Het trainen zal wel uitgesteld moeten worden, iets wat lastig voor mij is, omdat ik niet nogmaals een dierbaar persoon kwijt wil raken. Toch houd ik me in en besluit naar het hoofdkwartier te gaan, met de foto van Lacey in de binnenzak van mijn leren jack. Eens zien of het groentje, die ik hard moet maken, is komen opdagen.

    [ bericht aangepast op 14 dec 2014 - 19:58 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.



    Beckett ”Beck” Hudson.


         
    Ik was wat vroeger op het hoofdkwartier aangekomen. Dit was echter niets vreemds voor mij, ik hing er graag rond. Inmiddels was ik aan de praat geraakt met een van de secretaressen, die me iedere dag vriendelijk begroet had. Ze vertelde dat haar kleinzoon ziek was, en dat ze vandaag eerder naar huis wilde. Geen idee waarom die informatie mij verteld werd, maar dat effect had ik al snel op mensen. Ik kreeg vaak informatie te horen waar ik niets aan had. Soms kwam er immers belangrijkere informatie naar boven, dus ik hield het maar vol.
          Vriendelijk zei ik de oudere vrouw gedag waarna ik naar de lift toe ging, met mijn sporttas over mijn schouders. Ik begroette een paar bekende gezichten waarna ik op het knopje drukte. Er kwamen twee mannen in pak achter me staan, ik kon het zien via de liftdeur. Mijn oren hield ik gespitst en mijn ogen wijd open.
          De lift ging open en ik stapte langzaam in de ijzeren kist, waarna ik op het juiste knopje drukte. Het trainingscentrum hadden ze ergens op een van de bovenste verdiepingen gestopt, wat ik nog altijd totaal niet logisch vond. Maar goed, het was New York, dus niets was logisch hier.
          Het duurde niet lang voordat de mannen alweer uitgestapt waren en ik alleen in de lift had gestaan. Ik bekeek mijn haren even in de spiegel en bedacht me dat de krullen toch echt wel te warrig zouden worden. Zuchtend ging ik er met mijn hand doorheen. Ik haatte het zo als ik naar de kapper moest.
          Ik vroeg me af of Cath de memo over de afspraak nog op tijd had ontvangen, of überhaupt gelezen had. Het systeem in New York was ook een grote frustratie van me geworden. Mijn vorige locatie had alles veel beter geregeld.


    I'm your little ray of pitch black.

    James Abraham Visscher.
    Misschien ligt het aan het feit dat ik nog niet lang in dit vak zit. Hoogstwaarschijnlijk komt het doordat we zojuist zijn verplaatst, naar de grootste stad die ik ooit heb gezien. Wat, als ik het mag benoemen, ook nog eens bekeken wordt als een van de grootste steden op aarde. Het laat me slikken, uit angst, mogelijk uit het feit dat ik al meer dan vijf uur niets gedronken heb.
    Ik zal zo voor het eerst training hebben van een nieuwe instructeur. Het is niet zozeer dat ik nog niet eerder ben getraind, maar ik de ergste dingen over mijn instructeur gehoord. Met betrekking tot zijn trainingsmanieren. Het zal waarschijnlijk wel niet zo erg zijn, ze probeerden me enkel maar een beetje bang te maken.
    Ik geef het niet graag toe, maar op het moment dat ik ingetrokken was in mijn minuscule appartement en ik het briefje ontving van mijn eerste training. Sloeg mijn hart al een beetje over.
    Op het moment werk ik mijn weg door de mensenmassa, richting de trainingsruimte. In Texas stopten de meeste mensen om naar mij te kijken, naar mijn ogen. In New York daarentegen, lijkt niemand het ook maar iets uit te maken. Ze werpen nog geen blik op me. Het zal me niets verbazen als ze aan nog vreemdere dingen gewend zijn dan mijn gezicht. Daar ben ik wel blij om.
    Voor de zoveelste keer deze dag kijk ik naar het briefje. Inderdaad... dit is het adres. Moet ik nu gewoon naar binnen gaan? Waarschijnlijk wel. Ik ben aan de vroege kant, dus ik besluit koffie te halen bij de koffiezaak aan de overkant van de straat. De komende twintig minuten maar uitzitten denk ik dan.

    Dorea Lime Tergenson.
    Het is me nog niet vaak eerder voorgekomen, dat ik iemand moest gaan trainen die ouder was dan dat ik dat ben. Met opgestoken haar loop ik de ruimte binnen waar de trainingen zouden worden gegeven. Ik weet met zekerheid te zeggen dat ze mijn brief heeft ontvangen, de vraag of ze hem ook heeft gelezen is daarentegen een die nog steeds open staat.
    Uit de rapporten die ik over haar heb gelezen, kan ik er van uit gaan dat ze naar me zal luisteren. Dat is maar beter ook, vandaag duld ik maar weinig dingen.
    Met een schuin oog kijk ik naar mijn hand, zwart gelakte nagels omsluiten het pasje dat ik in mijn handen heb. Ik draai het twee maal om in mijn vingers en kijk dan op. Ik weet niet meer zeker waar het in zijn geheel is, maar het is mij aangeraden om de trap te nemen. Alhoewel, ik heb het mezelf aangeraden. De lift nemen is nooit het beste wat ik doen. Dan sta ik te lang stil. Traplopen is ook beter voor mijn kuiten, om mijn dijen bij te houden, moet je er toch iets voor doen nietwaar? Met een zucht open ik de deur naar de trappen. De geur van nat beton en menig mens zijn niet opgeruimde kots komt mij tegemoet. Met enige tegenzin werk ik mijn weg naar een van de bovenste verdiepingen. Eenmaal daar zal ik wel even moeten wachten... maar goed, iedereen kan genieten van rust in een drukke stad als dit.


    “You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man

    [img]https://31.media.tumblr.com/9b444ced433512baa12f51968124487a/tumblr_mntt0tl0Hv1rlm9uro3_400.gif[/i]

    Cathrina Natasha Williams


    Ik ben nog steeds niet gewend in New York. De drukte staat me niet aan, het getoeter van de gele taxi's blijft na ringen in mijn oren en mijn New Yorkse medemens is op z'n zachts gezegd erg onbeschoft. Texas was zoveel rustiger, wat de trainingen voor me wat gemoedelijker maakte.
    Beck's memo heb ik gisterenavond binnengekregen, en ik loop nu als een dolle mijn spullen bij elkaar te pakken in het kleine appartement. We hadden om 8 uur afgesproken, en het is nu 5 voor 8. Ik ben nooit echt punctueel geweest wat tijd betreft, het is niet echt handig maar ach, wat doe je eraan?
    Wanneer ik mijn spullen bij elkaar heb gepakt, ren ik naar buiten en vergeet haast de deur te sluiten. Haast, haast, haast. Ik houd een taxi aan, en laat me naar het trainingscentrum brengen. Eenmaal aangekomen in het trainingscentrum druk ik zo'n 10 keer op het liftknopje totdat de deuren opengaan. Er staat niemand in, ik ben alleen. Perfect om heel even tot rust te komen en even de stress van het haasten van me af te laten glijden. Langzaam adem ik in en uit.
    Wanneer de lift op de bovenverdieping arriveert, stap ik snel de gang in en loop naar de gigantische trainingszaal.
    "Je bent er", zegt Beckett wanneer ik de trainingszaal binnenstap en mijn tas in een hoek gooi.
    "Wat dacht je dan?" zeg ik. "Let's go!"


    would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

    Anobrain schreef:


    Cathrina Natasha Williams


    Ik ben nog steeds niet gewend in New York. De drukte staat me niet aan, het getoeter van de gele taxi's blijft na ringen in mijn oren en mijn New Yorkse medemens is op z'n zachts gezegd erg onbeschoft. Texas was zoveel rustiger, wat de trainingen voor me wat gemoedelijker maakte.
    Beck's memo heb ik gisterenavond binnengekregen, en ik loop nu als een dolle mijn spullen bij elkaar te pakken in het kleine appartement. We hadden om 8 uur afgesproken, en het is nu 5 voor 8. Ik ben nooit echt punctueel geweest wat tijd betreft, het is niet echt handig maar ach, wat doe je eraan?
    Wanneer ik mijn spullen bij elkaar heb gepakt, ren ik naar buiten en vergeet haast de deur te sluiten. Haast, haast, haast. Ik houd een taxi aan, en laat me naar het trainingscentrum brengen. Eenmaal aangekomen in het trainingscentrum druk ik zo'n 10 keer op het liftknopje totdat de deuren opengaan. Er staat niemand in, ik ben alleen. Perfect om heel even tot rust te komen en even de stress van het haasten van me af te laten glijden. Langzaam adem ik in en uit.
    Wanneer de lift op de bovenverdieping arriveert, stap ik snel de gang in en loop naar de gigantische trainingszaal.
    "Je bent er", zegt Beckett wanneer ik de trainingszaal binnenstap en mijn tas in een hoek gooi.
    "Wat dacht je dan?" zeg ik. "Let's go!"

    [ bericht aangepast op 15 dec 2014 - 19:50 ]


    would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

    [sorry voor die twee reacties mijn computer flipte hem even :x]


    would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~



    Beckett ”Beck” Hudson.


         
    Ik zag Cath aankomen en glimlachte opgelucht. Natuurlijk was ik bang geweest dat ze er niet zou zijn. Of dat ze niet zou komen opdagen. Grijnzend keek ik naar haar blauwe haren. Daar zou ze nog wel een opmerking over krijgen. ‘Je bent er.’
          ‘Wat dacht je dan?’ ze smeet haar tas in de hoek neer, ‘let’s go!’
          Ik knikte tevreden terwijl ik mijn vest uittrok, daaronder had ik een zwart shirt aan. ‘Nieuw kleurtje?’ Het was natuurlijk logisch dat ik het over haar haren had. Ze had al vreemde kleuren gehad, en ik kon nou niet echt zeggen dat ik het nou zo verstandig vond bij dit vak. Maar goed, ieder zijn ding natuurlijk. Het paste wel bij haar karakter.
          Snel pakte ik mijn bidon van de grond die ik daar neer had gezet net en nam een grote slok, waarna ik hem terugzette. ‘Laten we maar beginnen met de warming up, al zie je er al vermoeid uit.’ Plagerig keek ik haar aan.
          Om het haar allemaal wat makkelijker te maken bleef ik maar altijd vriendelijk en maakte ik grapjes, anders zou de training ook niet prettig zijn voor diegene. Het kon nou ook niet echt flirten worden genoemd, het was gewoon een normale omgang voor mij met een rookie.
          Ik begon me uit te rekken. ‘Heb je een goed weekend gehad?’ Even keek ik naar haar, waarna ik mijn hoofd naar de grond richtte om me goed uit te kunnen rekken. 'Niet teveel gefeest?' Ik ging ondertussen rustig verder en verving de ene oefening voor de andere. 'Al gewend aan New York inmiddels?'


    I'm your little ray of pitch black.

    [Sheamus > Ziggler
    Sorry, ik probeer deze avond te reageren]


    16 - 09 - '17

    [Ah jongens, kom op?]


    I'm your little ray of pitch black.