• The Brotherhood.


    Moderne variant op Assassin’s Creed.
    Je hoeft het spel niet gespeeld te hebben om mee te doen.


    × .Verhaal. ×
          Het was niet echt te verwachten, maar ook in 2022 zijn er nog huurmoordenaars, en vergeleken met vroeger is The Brotherhood enorm gegroeid, inmiddels zit er namelijk in elk land minimaal één hoofdkwartier. Ezio Auditore Da Firenze heeft het gestart, en niemand is van plan het te beëindigen – of misschien toch wel?
          Hier zijn we in het grootste trainingscentrum van Amerika, in Texas. Enkele nieuwe worden getraind door “veteranen”, mensen die in elk geval al langer in het vak zitten, maar nu even niet meer kunnen door middel van verwondingen. Sommigen helpen er al jaren anderen trainen.
          Nu is er een aanval geweest in het trainingscentrum, dus moeten degene die er trainen naar een anders hoofdkwartier, om daar hun trainingen af te maken. Deze zit in New York, en dat brengt zo zijn verleidingen mee. Ondertussen krijgen de “rookies” soms kleine opdrachtjes, terwijl de veteranen de rookies blijven trainen.
          Er zullen natuurlijk ook huurmoordenaars zijn die gewoon even willen trainen, om bepaalde dingen opnieuw te leren, of gewoon iets nieuws te leren, zij worden de “tussendoortjes” genoemd.

    × . Rollen. ×
    Rookies.
    × James Abraham Visscher. || 24 || Enchanter || 1.2
    × Cathrina Natasha Williams. || 25 || Anobrain || 1.3
    × Audrina Collins. || 36 || Sheamus || 1.4

    Veteranen.
    × Beckett Dashiell Hudson. || 30 || Kayfabe || 1.1
    × Colt. || 40 || Gardenzio || 1.2
    × Dorea Lime Tergenson. || 32 || Enchanter || 1.1

    Tussendoortjes.
    × Derek James Halter. || 34 || Anobrain || 1.2
    × Evangeline Scarlett Ross. || 22 || Kayfabe || 1.1


    Wie traint wie.
    Beckett Dashiell Hudson wordt gekoppeld aan Cathrina Natasha Williams.
    Colt wordt gekoppeld aan James Abraham Visscher.
    Dorea Lime Tergenson wordt gekoppeld aan Audrina Collins.
    Derek James Halter wordt gekoppeld aan Evangeline Scarlett Ross.


    × . Regels. ×
    » Minimum van 200 woorden.
    » Maximaal twee personages.
    » Bestuur alleen je eigen personages, tenzij je toestemming hebt.
    » Leeftijd is minimaal 20 jaar.
    » Geen perfecte personages.
    » 16+ is toegestaan.
    » Naamsveranderingen graag doorgeven.
    » Geen ruzies rondom dit RPG.
    » Relaties worden pas besloten in het praattopic!
    » Ik ben de enige die nieuwe topics maakt, tenzij ik een ander aanwijs.


    [ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 17:19 ]


    I'm your little ray of pitch black.

    Ambrose schreef:
    [Ah jongens, kom op?]

    Whut?


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Gardenzio schreef:
    (...)
    Whut?


    Ik wil niet dat deze sterft.


    I'm your little ray of pitch black.

    Ambrose schreef:
    (...)
    Ik wil niet dat deze sterft.

    Oh, ik dacht al. Er mag wel iemand naar Colt gaan.


    Quiet the mind, and the soul will speak.


    James Abraham Visscher.
    Met een hete kop koffie in mijn hand werk ik mijn weg naar boven. Ik was overduidelijk te laat en ik wist niet in zijn geheel hoe mijn trainer daar tegen op zou kijken. Naast het feit dat de rij in de koffiezaak ontichelijk lang bleek te zijn, wou ik nou geen arrogante zak zijn om direct weer te vertrekken. Daarnaast stond in al in de rij toen ik eerder weg wou gaan, echter op dat moment stond er al iemand achter me en schreeuwde iedere cel in mijn lichaam dat ik mijn missie om wakker te worden niet mocht verlaten. Eenmaal met de koffie in mijn handen wist ik het zover te krijgen om mezelf op de motorkap van een voorbij razende taxi te krijgen. Goede sluipmoordenaar ben ik dan wel weer.
    Zonder er met veel verwondingen van af te zijn gekomen, had ik uiteindelijk weer het gebouw aan de overkant. Het zweet staat op mijn voorhoofd en een zacht laagje begint zich ook te vormen bij de haargrens in mijn nek. De lift lijkt niet snel genoeg te gaan.
    Wanneer de liftdeuren zich openen komt er een gigantische ruimte tevoorschijn. Een diepe zucht komt uit mijn keel. Oké dan, hier gaan we. Met trillende benen, - waarom gebeurt dit altijd bij iedere nieuwe trainer?- loop ik de ruimte in. Mijn ogen scannen de kamer. Aan de andere kant van de ruimte zie ik een wat oudere man staan, nou ja, niet oud, maar waarschijnlijk twee keer mijn leeftijd. Dat moet Colt zijn, een veteraan. Ik besluit naar hem toe te lopen.
    Met volle moed stap ik op hem af en steek ik mijn hand naar hem uit met een flauw glimlachje. "Jij moet Colt zijn, ik ben James."







    “You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man


    Audrina Collins


    Ik bond mijn haren nog snel in een paardenstaart en stapte dan uit mijn oud wrak van een auto. Ik had niet veel, dus ik moest het maar met dit wrak doen, niet dat ik er problemen mee had want ik had vervoer en dat was wat telde voor mij.
          Ik zou vandaag mijn veteraan zien hier, ik moest trainen. Het was allemaal wel spannend als ik moest trainen. Je wist dat je klaar gestoomd werd om groter te worden en dat was wel spannend. Ik wilde altijd mijn best doen om meteen beter te worden. Het was niet altijd fijn om de 'rookie' te zijn omdat ik heel erg het gevoel had dat ik ook echt een rookie was, maar dat zou in de toekomst veranderen. Daarbij kregen de rookies af en toe ook een opdrachtje, dus dat was nog wel fijn.
          Terwijl ik rond keek in het gebouw dat ik net binnen liep, zocht ik naar de juiste plaats waar ik naartoe moest. We moesten nu hier trainen wegens een aanval die geweest was. Zou Dorea er al zijn? Dan moest ik niet wachten tot ze er zou zijn.
          Ik had me thuis al snel omgekleed, zodat ik hier geen tijd zou verliezen. Zo kon ik sneller trainen en had ik ook meer tijd om te trainen in plaats van me steeds om te kleden. Beckett stond in de spiegel te kijken, misschien wist hij of Dorea er al was. Ik gooide mijn tas neer en liep richting Beckett.
          "Hallo, Beckett. Heb jij Dorea toevallig al gezien?" vroeg ik hem vriendelijk.


    [Sorry dat het zo saai is..]


    16 - 09 - '17

    COLT

    Hij bleek er niet te zijn, wat me in het geheim al uitermate ergerde. Ik besloot er echter niets van te laten zien, hoewel ik van mening was dat jonkies met de dagen asocialer werden. Het was nu niet bepaald alsof ik dit met plezier deed, niet meer althans. Niet sinds mijn vrouw vermist is geraakt en mijn dochter praktisch gezien een hekel aan me heeft. Het is niet bepaald het leven dat ik voor ogen had.
    Na een tijdje, ik had geen horloge om simpelweg doordat het nutteloze krengen zijn, besefte ik dat ik lichtelijk aan het knarsetanden was. Het moment dat de jongeman aan kwam kakken, moest ik moeite doen mijn gezicht strak te houden. Nonchalant werkte hij met een mok richting mij toe en hoewel ik hem al in de gaten had, keek ik pas op toen hij bij me stond. Een snelle blik op hem maakte me duidelijk dat hij veel te leren had - ontiegelijk veel - iets wat ik al wel doorhad toen ik er voor Jan Lul bleek te staan wachten. Op tijd ofwel te vroeg komen, dat was het eerste wat hij zou leren.
          'Jij moet Colt zijn, ik ben James.' Zijn uitgestoken hand negeerde ik, terwijl ik hem rechtstreeks aankeek met een waarschuwende expressie in mijn stormgrijze ogen. Mijn kille blik gleed als een sluwe slang over hem heen als een evaluatie: knikkende knieën, zweet op voorhoofd, nervositeit gewikkeld in onverschillige status.
          'Je bent te laat, knul.' Het kwam er als een dreigende grom uit, hoewel ik mijn postuur afstandelijk hield. 'Hopelijk voor jou heb je een bruikbare uitvlucht bedacht,' vervolgde ik, waarna ik mijn poelen in die van hem boorde. Hij zag er echt uit als een snotneus. 'Wat is de reden dat je nu pas op komt draven?' Mijn wenkbrauwen zijn gefronst door de boze uitdrukking op mijn gezicht.

    [Omg, sorry, ik zag je eerste post pas nadat ik klaar was met die van mij...]

    [ bericht aangepast op 24 dec 2014 - 19:34 ]


    Quiet the mind, and the soul will speak.


    Evangeline Scarlett Ross.
         
    Vrolijk fluitend haastte ik me de trappen op van het gebouw. Naarmate ik de juiste verdieping begon te bereiken begon het fluiten toch wel minder te worden, en stopte het zelfs twee verdiepingen voor het betreffende getal. Misschien wat minder drinken de dag ervoor.
          Eenmaal boven rekte ik me even uit, vooral mijn benen. Ook kneep ik mezelf enkele keren zacht in mijn wangen voor wat extra kleur. Er zou maar geklaagd worden. Sowieso kon ik niet naar alcohol ruiken, daar had ik genoeg aan gedaan, zelfs een kauwgumpje voor in mijn mond gestopt – terwijl ik die dingen niet uit kon staan. Ze verloren hun smaak na zo’n twee keer kauwen. Compleet nutteloos als je het mij zou vragen.
          Ik kwam er aan en trof al gelijk wat mensen aan – inclusief Colt. Ik zwaaide naar wat bekenden. ‘Een bijzonder goedemorgen allemaal!’ Ik besefte me te laat hoe hees mijn stem wel niet klonk, maar ondanks dat liep ik richting de geluidsinstallatie, die ik zachtjes aanzette. ‘Als dit geen probleem is.’ Het was zo zacht gezegd dat ik dan ook hoopte dat niemand er tegenin zou gaan. Ik had geen zin in gezeik aan mijn hoofd.
          Derek had ik nog niet gezien, maar die was nooit te laat – dus daar vreesde ik niet voor. Op mijn gemak zette ik mijn tas in de hoek en begon ik me rustig met uitrekken. Ik was immers een half uur te vroeg voor onze afspraak – vreemd genoeg. Waarschijnlijk was deze ochtend weer zo’n moment dat kloklezen niet mijn sterkste punt was. Ik ging rustig verder met strekken terwijl ik mijn hoodie opende en mijn sport bh tentoonstelde. Waarschijnlijk zou dit de eerste training ooit zijn zonder die hoodie. Ik had het veel te warm, maar ondanks dat ik stiekem wist dat het door de alcohol kwam dwong ik mezelf vol te houden dat het kwam omdat het hier drukker was dan normaal.
          Zacht neuriede ik mee met de muziek terwijl ik in mijn tas naar mijn flesje water graaide. Tijd voor vocht, want dat schrale geluid dat uit mijn mond was gekomen hoefde daar overduidelijk niet te blijven hangen.


    I'm your little ray of pitch black.