• “Vanmorgen hebben twee vissers een lichaam gevonden in de Thompson River. Het lichaam is vermoedelijk van de vermiste studente Sophia Clare die een week geleden voor het laatst op de campus van St. Lawrence University is gezien. We houden u op de hoogte.”

    Een jaar geleden hebben zes studenten van St. Lawrence University ’s nachts ingebroken in de school en de examens gestolen. De school was de volgende dag al op de hoogte, maar tot de dag van vandaag hebben ze de daders nog steeds niet gevonden. Er is echter één iemand die van de daad van deze vijf jongeren af weet: Sophia Clare. Om wraak te nemen op haar ex – één van de zes daders – dreigde ze hun geheim door te vertellen. De zes studenten wilden haar een lesje leren, om te voorkomen dat Sophia het door zou vertellen, wat vreselijk uit de hand is gelopen.

    Dit RPG volgt de zes studenten en zes vrienden van hen, in de tijd na de vermissing van Sophia. Ze studeren allemaal aan St. Lawrence University en wonen daar op de campus. Lukt het ze om te zwijgen over hun daden, of lukt het ze niet langer en vertellen ze het door?


    De moord:
    De moord op Sophia is eigenlijk een ongeluk geweest. Sophia wilde wraak nemen op haar ex, die bij de zes daders hoort, door de school in te lichten over het groepje dat de examens heeft gestolen. De zes daders wilden dit voorkomen, want als school er achter zou komen, zou het betekenen dat de studenten van school getrapt zouden worden. Tijdens het jaarlijkse feest op de campus, besluiten ze haar een lesje te leren, in de hoop dat ze het niet doorverteld. Ze duwen haar in de rivier die langs de campus loopt en besluiten haar er na een tijdje uit te halen. Sophia komt echter niet meer boven water. De groep raakt in paniek en gaan zo snel mogelijk terug naar de binnenplaats van de campus, waar het feest plaats vindt, dat is dan ook hun alibi.

    Rollen;

    Moordenaars; VOL.
    – Rivals | Annie Jane Mitchell | 1.2
    – Californication | Sami 'Sam' Díaz | 1.2
    – ZaynJavaddMalik | Ace Floyd Scofield | 1.2 De ex van Sophia
    – Catesbeianus | Audrey Nevaeh Kingston | 1.4
    – NiallJamesHoran | Elijah Austin Kingston | 1.2
    – Frary | Adinah Esther Beckett | 1.2

    Overige studenten; VOL.
    – Cogitatio | Raelin Niamh Ladora | 1.9
    – Gally | Daniel Oliver Clare | 1.2
    – Gently |Lorette `Loren` Francille Waldorf | 1.2
    – xHoranx | Lauren Mayer | 1.2
    – Gally | Arthur Blake Oakley | 1.8
    – ZaynJavaddMalik | Trevor Kilian Burrows | 1.8

    Kamerindeling;
    Jongens
    Trevor – Elijah
    Ace – Arthur
    Sami – Daniel

    Meisjes
    Lorette – Raelin
    Annie – Lauren
    Audrey – Adinah


    Regels:
    – Minimum 300 woorden (een keer wat minder is niet erg)
    – Geen ruzie buiten de RPG
    – 16+ is toegestaan maar wel het liefst onder een spoiler
    – Niemand buitensluiten graag
    – Geen perfecte personages of die van een ander besturen
    – Niet meedoen en vervolgens niet actief zijn


    Begin;

    De personages zijn op de campus, maar ze kunnen overal zijn (kamer, campus café, in de les, bibliotheek etc) en ze horen allemaal het nieuwsbericht door de luidsprekers van de campus; ''Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurt met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.'' Ze kunnen al met iemand zijn maar dat is wel handig om even van te voren af te spreken in het praattopic. Daniël was al eerder ingelicht over het verlies van zijn zusje.


    Everything is illuminated by the light of our past.


    Elijah Austin Kingston
    Ik stak de sigaret op die in van Ace in mijn handen geduwd kreeg, om me daarna zo tegen de muur te draaien dat hij weer in mijn gezichtsveld verscheen. Ik wilde zoveel tegen hem zeggen om hem gerust te stellen, maar de woorden leken mijn mond niet te willen bereiken. En de woorden die mijn mond misschien wel zouden bereiken zouden naar mijn mening alleen maar averechts werken. Sommige woorden in mijn hoofd zorgde namelijk ook alleen dat de onrust in mijn ogen toenam.
    Dat was ook de reden dat ik mijn mond hield, om de jongen uiteindelijk in een knuffel te trekken, hopende dat -dat zorgde dat hij wat rustiger werd.
    Het was niet mijn klierige gedrag van normaal, wat nu helemaal ver te zoeken was, maar juist het rustige, proberende te helpen. 'Doe jezelf geen pijn, want dan komt het helemaal niet goed,' mompelde ik zachtjes door zijn acties en bleef nog even zo zitten waarna een nieuwe zucht mijn mond verliet bij zijn toevoegingen. Ik liet hem los, om daarna te zorgen dat hij mijn kant wel op moest kijken. 'Ace, luister even heel goed naar mij en knoop deze woorden ook heel goed in je oren. Ja, het mocht jouw idee zijn, dat klopt, maar wij zitten net zo fout, hebben net zoveel schuld. Wij zijn erin meegegaan, wij hebben niets gegaan om iets te stoppen en wat er ook gebeurd, je staat hier niet alleen voor. Ook nu zal niemand je ook in de steek laten, want ten eerst: Het zijn onze vrienden, ten tweede: ze hebben net zoveel schuld en ten derde: we hebben je nog nooit in de steek gelaten.' Mijn blik stond op serieus, de onrust verdwenen. Hij moest weten dat ik meende wat ik zei. Of de helft, want de helft was sowieso een feit. 'Maak je dus niet gekker dan je al bent zonder al die zorgen.'
    Mijn telefoon trilde in mijn broekzak, maar liet deze voor wat het was. Mijn aandacht was nu wel ergens anders op gericht en zeker bij de laatste woorden van mijn beste vriend, om zijn blik te volgen en vervolgens weer terug te laten glijden toen ik Daniel zag. 'Dat doet en kan hij niet.'
    Na die woorden gleed mijn blik even naar mijn zusje, die zich inmiddels ook bij ons had gevoegd, om haar een zwakke glimlach toe te werpen. Daarna besloot ik toch ook even een blik op mijn telefoon te werpen, niet wetende wat ik kon verwachten. Alhoewel, toen ik het smsje gelezen had, had ik het ergens ook wel weer kunnen weten. Ik beet op mijn lip, niet wetende of het handig was om iets terug te sturen, ook al leken mijn vingers er anders over te denken, want deze gleden al over het scherm. En ik ben de geroepen persoon daarvoor? Hmm, wat dacht je van het spelletje verstoppertje? Jij telt tot tien en komt mij dan zoeken? ;p
    Natuurlijk wist ik dat hij dit niet bedoelde, maar we wisten beide hoe ik kon zijn en ik hoopte dat hij me sowieso ook wel weer snapte.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer



    Annie Jane Mitchell


    Het leek of de wereld om me heen stil stond. Gedachten maalden rond in mijn hoofd. Voornamelijk paniek. Hoe had ik het zover kunnen laten komen? Ik had Ace moeten stoppen toen het nog kon. Ik had nooit in moeten stemmen met het hele idee. Ik had nooit mee moeten gaan toen de groep de examens gingen stelen. Het was allemaal stom geweest. Ik had het gedaan, omdat het slecht ging op school. Mijn cijfers bleven al een tijdje rond de zes steken, waardoor mijn gemiddelde naar beneden storte. Ik wreef over mijn slaap, want ik voelde hoofdpijn op komen van al dat gepeins. Nu ik er zo over nadacht waren die problemen helemaal niet zo erg. Niets vergeleken met de problemen die ik nu voor mijn kiezen had gekregen. Sami en Adninah wisselden wat woorden, maar in mijn oren was het niet meer dan onverstaanbaar gemompel. Ik plukte wat aan het broodje wat ik had gekocht. Ik had geen honger meer en terwijl ik mezelf dwong om wat te eten, kreeg ik echt geen hap naar binnen. "Ik-" begon ik. Ik keek op van mijn broodje en liet mijn ogen over Sami en Adninah glijden. Adninah's ogen waren een beetje rood. Had ze gehuild? Dat was niets voor Adninah. Voor zover ik me kon herinneren was Adninah nooit zo goed bevriend geweest met Sophia. "Ik ga euh, even ergens heen."
    Ik forceerde een glimlach, stond op en liep weg. Waarheen wist ik zelf ook niet. Ik merkte vanzelf wel waar mijn voeten me heen zouden brengen.
    Ze brachten me naar de bieb, waar ik enkele minuten later naar binnen liep. Het geroezemoes van allerlei groepjes kalmeerde me gek genoeg. Waarschijnlijk hadden ze het allemaal over Sophia. Allerlei groepjes zaten in de bieb, bij elkaar voor steun, bij elkaar om te roddelen, ze hadden zo allemaal hun eigen redenen. Er was één iemand die alleen zat. Ik herkende haar vrijwel meteen; Lauren, mijn kamergenoot. "Hé," zei ik zacht, toen ik iets dichterbij was. "Hoe gaat het?"
    Ik had geen idee of Lauren en Sophia goede vriendinnen waren, of ze elkaar überhaupt kenden. Ik kende Lauren ook niet zo goed. We waren dan al wel een tijdje kamergenoten, maar ik zat het grootste deel van de tijd met mijn neus in de boeken, waardoor het bijna nooit tot een gesprek kwam. We hadden dan eigenlijk alleen nog maar oppervlakkige gesprekken gehad. Het was een lief en vriendelijk meisje, dat had ik al wel door.


    "The most beautiful things in life go unnoticed..."



    Lauren Mayer.
    Ik probeer mijn hoofd leeg te maken van Sophia en alle gedachten die me gek maken, ik moet me concentreren. Morgen heb ik een belangrijke toets en ik krijg de toetsstof maar niet in mijn hoofd. Ik zucht en neem nog een slokje water. In de bieb wordt er nu echt niet gestudeerd. Iedereen praat over de dood van Sophia. Op een of andere manier kende iedereen haar. Ik kende haar niet echt goed, maar toch trek ik het me heel erg aan. Ik wil dolgraag weten wat er gebeurd is, waarom uitgerekend zij in de rivier lag. Ze deed nooit een vlieg kwaad. Iedereen vond haar lief, aardig, leuk, ze was populair en iedereen kon met haar overweg. 'Hé.' Ik kijk op als ik ineens een stem hoor, ik schrik er toch wel van. 'Hoe gaat het?' Ik kijk op en zie Annie staan, mijn kamergenoot. Ik glimlach even kort en haal mijn schouders even op. Ik weet mezelf echt geen houding te geven. 'Goed hoor..' zeg ik zacht en ik staar weer naar mijn leerboeken. Ik ken Annie eigenlijk helemaal niet, terwijl we nu al een lange tijd kamergenoten zijn. Ik ken haar naam, en verder dan dat gaat het niet. Ik weet niet of ze goed bevriend was met Sophia of niet. Mijn hersenen draaien overuren. Ik kijk Annie even aan en haal diep adem. 'Met jou?' Wel zo beleefd om het ook aan haar te vragen.. Ik haal mijn hand even door mijn haren heen en speel met de vlecht die ik in mijn haar heb gedraaid. Tja.. En nu? Ik sla dan mijn boeken dicht en zucht diep. Ik geef me over, die toets morgen wordt een ramp. Met een beetje geluk spaart de docent ons en geeft hij ons uitstel, maar daar reken ik niet op. Ze zijn allemaal gewend van me dat ik achten en negens en tienen haal, maar morgen gaat dat niet lukken.

    [ bericht aangepast op 13 dec 2014 - 20:18 ]


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.


    Sami 'Sam' Smiths

    Ik voelde mijn telefoon trillen, ik beet op mijn lip – totaal in gedachten verzonken om het volgende berichtje te lezen; En ik ben de geroepen persoon daarvoor? Hmm, wat dacht je van het spelletje verstoppertje? Jij telt tot tien en komt mij dan zoeken? ;p Ik kreeg het er spontaan benauwd van en keek geschrokken op bij het horen van mijn naam, Adinah. ''Sam. . .'' Haar ogen gaan over mij heen, alsof ze dwars door mij heen keek. Ze blies de rook uit, ''nee, laat maar.'' Ik klakte geïrriteerd met mijn tong, ik haatte het wanneer ze zo deed. Als je iets wou vertellen moest je dat doen ook.
          ''Adinah, alsjeblieft. Je weet dat ik dat haat, wat wou je zeggen?'' De irritatie was duidelijk in mijn stem te horen en ik keek opzij naar Annie, "ik ga euh, even ergens heen." Ik knikte, het liefst werd ik op dit moment niet alleen gelaten met Adinah. Ik haatte haar niet, zeker niet maar het was anders en met Elijah in mijn achterhoofd voelde ik mij niet op mijn gemak. En Sophia. Sophia. . . Ik pakte een sigaret uit het pakje wat ze naar mij had toegeschoven en stopte het onaangestoken in mijn mond. ''Je rookt veel te veel,'' voegde ik er aan toe. Ze zat continu met een sigaret in haar handen en ondanks ik mij er liever niet mee wilde bemoeien deed ik het alsnog. Ik opende nogmaals het berichtje en las hem nog een paar keer over voordat ik wat typte; Misschien. . . Tot zo
          Zo kon ik wel even langsgaan, ik had tijd zat en met mijn neus in de boeken kon ik niet gaan zitten want overal werd ik herinnerd aan Sophia. De kamer die ik deelde met Daniel, de groepjes die deprimerend bij elkaar stonden en een volledige herdenkingsplek. Ik kon er niet van ontsnappen, dat was zeker.


    Everything is illuminated by the light of our past.



    Adinah Beckett


    ''Adinah, alsjeblieft. Je weet dat ik dat haat, wat wou je zeggen?'' Reageert hij, enkele seconden nadat ik mijn laatste woorden uitgesproken heb. Hij is duidelijk geïrriteerd, iets dat ik ken van hem. Als ik terugdenk aan de korte tijd dat we een relatie hadden, was hij toch minstens een kwart van de tijd geïrriteerd. Het klinkt vreselijk en ik heb hem een lange tijd de schuld gegeven, maar volgens mij was ik gewoon een vreselijke vriendin. Ach, in bed had hij ten minste niets te klagen. Ondanks de vreselijke situatie glijdt er kort een glimlach over mijn gezicht, die snel plaatsmaakt voor dezelfde, serieuze, uitdrukking die ik al de hele dag draag.
    Ondertussen staat Annie op en verlaat ze de tafel met een onduidelijk afscheid, maar het kan me momenteel weinig boeien. Als zij vaag wil doen, moet ze dat zeker doen.
    Sam steekt een sigaret tussen zijn lippen. "Je rookt veel te veel."
    Ik zucht en druk mijn nog brandende sigaret uit. "Mijn verslaving is none of your business, Diaz." Toch stop ik het pakje weg zonder een nieuwe peuk te makken en veeg ik wat haar uit mijn gezicht.
    "Maar, eh.." Ik vouw mijn handen in mijn schoot en bedenk een goed excuus voor een vraag. Ik kan moeilijk mijn gedachten uitspreken. "Weet jij of Audrey me gemist heeft, vannacht? Ik bedoel, we zijn kamergenoten en ze is mijn beste vriendin, maar ik heb haar nog niet gesproken en ik was vannacht niet in mijn, of onze, kamer en ja..." Verdomme, Adinah, je ratelt. Dat betekent dat je nerveus bent of dat je liegt, en iedereen weet het. Ademhalen, Adinah. "Niet dat dat enorm belangrijk is, hoor, maar ik vroeg het me af, weet je. Omdat we beste vrienden zijn. En ik dacht dat jij haar misschien al gesproken had, maar dat zal wel niet. En daarnaast, waarom zou jij je daarmee bezig houden..." Het geratel gaat maar door, alle woorden komen als een soort woordenbraaksel uit mijn mond vallen. Ik sluit de woordenbrij af met een glimlach en kijk weg van Sam, die hoogst waarschijnlijk doorheeft wat een waardeloze actrice ik ben.
    Wat een waardeloze oplossing ook, Adinah. Ja, vooral beginnen over je one-night-stand, Adinah. Wat een goed idee. Alhoewel de manier waarop Sam naar zijn telefoon staart dezelfde manier is als hij keek als ik hem uitdagende sms'jes stuurde, zoals die keer dat ik uitgebreid beschreef wat ik in de planning had voor die avond terwijl hij in gesprek was met Ace en ondertussen een blik wierp op zijn telefoon. Booty call?
    Ik kan mezelf alsnog wel voor mijn kop slaan, maar dat is zo niet mijn ding, dus ik gris wat van mijn spullen bij elkaar.
    "Ik ga maar eens, veel plezier zo meteen, hè."

    [ bericht aangepast op 14 dec 2014 - 22:31 ]


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted



    Annie Jane Mitchell


    Zodra ik Lauren aansprak, kreeg ik spijt van mijn keuze haar überhaupt aan te spreken. Ze leek te schrikken van mijn stem, voordat ze op keek. Als antwoord op mijn vraag glimlachde ze, maar haalde ze ook haar schouders op. "Goed hoor.." zei ze vervolgens. Ik glimlachde ook even kort.
    "Met jou?" vroeg ze vervolgens na een korte stilte. Ik haalde mijn schouders op, op dezelfde manier als Lauren net ook had gedaan. "Kan beter."
    Ik keek even vluchtig de bibliotheek door. "Net als iedereen op dit moment volgens mij," voegde ik aan mijn antwoord toe. Ik volgde Lauren's beweging toen ze haar boek dicht sloeg. Ik beet even op mijn onderlip, voordat ik mijn mond opende om iets te vragen.
    "Kende je haar goed?" vroeg ik zacht en onzeker. "Sophia bedoel ik."
    Ik wreef mijn zwetterige handen af aan mijn donkere spijkerbroek en keek Lauren vervolgens aan.
    Het liefst ging ik naar mijn kamer, deed de gordijnen dicht, sloot de deur en ging in mijn bed liggen, om er vervolgens niet meer uit te komen. Niet voordat iedereen Sophia was vergeten. Want dat zou gebeuren. Nu was iedereen aan het rouwen, zelfs de mensen die haar nooit hadden gekend leken ontdaan, maar zodra de herdenkingsdienst achter de rug was, zou iedereen weer verder gaan met zijn leven alsof er nooit iets gebeurd was. Ik haalde diep adem bij die gedachte. Alsof er niets gebeurd was, dat klonk goed. Was er maar niets gebeurd.


    "The most beautiful things in life go unnoticed..."



    Lauren Mayer.


    'Kan beter. Net als iedereen op dit moment, volgens mij.' Ik glimlach even en knik instemmend. Ze heeft gelijk. Het maakt niet uit wie Sophia wel of niet kende, iedereen is geschrokken, en iedereen mist haar. Ze was altijd die vrolijke meid die aanwezig was, het huppelende meisje door de gangen.
    'Ja..' antwoord ik zacht en ik speel met mijn haar.
    'Kende je haar goed? Sophia, bedoel ik..' hoor ik dan en ik kijk weer op naar Annie. Ook zij lijkt heel erg geschrokken door dit nieuws. Als antwoord schud ik mijn hoofd langzaam.
    'Niet echt. Ik zat vaak bij haar in de les, maar verder kende ik haar niet goed..' zeg ik haar en ik glimlach even naar mijn kamergenote. 'Ik weet alleen niet hoe ik dit moet verwerken, weet je wel. Zoiets maak je niet dagelijks mee.. zeker niet zo dichtbij.' Ik haal mijn schouders even op en bijt kort op mijn onderlip. Ik stapel de boeken en schriften op en leg mijn armen eroverheen, waarna ik weer naar Annie kijk. Ik ken haar verder helemaal niet, eigenlijk. We slapen al een flinke tijd samen op één kamer, maar echt contact was er nooit. Ik ben meer een einzelgänger, maar van Annie weet ik het niet.
    'Kende jij haar?' Ik glimlach even kort en doe mijn spullen langzaam in mijn tas. Misschien moet ik maar even ontspannen, even wat anders doen dan aan school en Sophia denken. En eerlijk, ik denk constant aan het meisje en haar familie. Haar broer, Daniel, loopt hier ook rond. Het is echt moeilijk om te bedenken dat hij zijn kleine zusje is verloren, dat ze ineens dood is. En haar ouders, die zijn hun dochter verloren, ze moeten hun kind begraven.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.


    Sami 'Sam' Díaz


    Een korte glimlach verscheen op haar gezicht maar nam al snel plaats voor een serieuze blik, ''mijn verslaving is none of your business, Díaz.'' Ze stopte het pakje toch weg en ik schudde mijn hoofd, natuurlijk. ''Maar, eh. . .'' Ze nam een houding aan en ik zag haar nadenken. ''Weet jij of Audrey me gemist heeft, vannacht? Ik bedoel, we zijn kamergenoten en ze is mijn beste vriendin, maar ik heb haar nog niet gesproken en ik was vannacht niet in mijn, of onze kamer en ja. . .'' Ze ratelde aan een stuk door en ik tikte geërgerd op de tafel met mijn nagels. Deed ze dit expres? Vertellen over bij wie ze nou vannacht weer had geslapen?
          ''Niet dat dat enorm belangrijk is, hoor, maar ik vroeg het me af, weet je. Omdat we beste vrienden zijn. En ik dacht dat jij haar misschien al gesproken, maar dat zal wel niet. En daarnaast, waarom zou jij je daarmee bezig houden. . .'' Ik knikte, ''waarom zou ik mij daar mee bezig houden, ja.'' Ze zat weer eens te ratelen, of ze was vreselijk zenuwachtig of ze was aan het liegen. Dat wist iedereen. Ik voelde haar ogen op mij brandde toen ik het smsje van Elijah ontving en wat terugstuurde. Ik keek op toen ze haar spullen bij elkaar raapte, ''ik ga maar eens, veel plezier zo meteen, hé.'' Mijn ogen werden iets groter, hoe wist ze dat? Nee, ze gokte gewoon. ''Adinah,'' zuchtte ik en had de neiging om haar terug te trekken. Ze zag het aan mijn gezicht, het kon niet anders, na al haar smsjes . Wat maakte het nou uit? Zij lag elke avond bij iemand anders. ''Slet,'' mompelde ik zachtjes en stak de sigaret aan die zij mij zonet had overhandigd en stond nu ook op. Achter haar aangaan wilde ik niet en had ik geen behoefte aan, in plaats van keek ik om mij heen en viel mijn blik op Elijah die met Ace en Audrey stond. Ik voegde mij er tussen en gaf allen een korte blik, Elijah keek ik iets langer aan. ''Is dit geen happy end?'' Zei ik sarcastisch en keek nu kort naar Ace die er moe en beroerd uit zag, ik was best pissig dat hij er ons in mee had genomen. Ik blies de rook uit en zakte neer tegen het muurtje – mijn blik liet ik nogmaals over het plein gaan, op zoek naar Adinah.


    Everything is illuminated by the light of our past.




    Ace Floyd Scofield
    Als ik de tijd terug kon draaien had ik het gedaan. Op dat moment had het geleken of het ergste was dat ons kon overkomen een schorsing was. Voor goed van school gestuurd worden, omdat we de examens gejat hadden. Maar het tegendeel was bewezen. We hadden nu een moord op onze naam staan en het was nu niet echt dat ik opgelucht was dat ik nog op school zat. Ik kon wel janken. Helemaal toen Elijah me uiteindelijk in we knuffel trok en me op mijn hart duwde dat ik er niet alleen voor stond. Dit was precies de reden waarom hij mijn aller beste vriend was en ik zou totaal niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Ik trok hem nog even stevig tegen mezelf aan, voordat ik hem langzaam losliet. 'Ik hoop dat de rest daar ook zo over denkt.' Mompelde ik zachtjes. Het waren inderderdaad onze vrienden en hun hadden net zoveel schuld. Al waren hun minder verdacht. Ik voelde de messteken van Daniël namelijk al haast in mijn rug. Het zou echt niet lan meer duren voordat die verhaal kwam halen. Dat wist ik zeker. Ik duwde even met mijn handpalmen tegen mijn slaap, sloot mijn ogen en zuchten diep. Ik moest er inderdaad bij blijven met mijn hoofd. Toen ik uiteindelijk mijn ogen weer opende, stond Audrey plots naast me. Ik glimlachte waterig naar haar, voordat ik een arm om haar middel sloeg en haar naar me toe trok. Ik duwde mijn lippen tegen haar slaap en haalde diep adem. 'Het spijt me.' Fluisterde ik zacht. Ook haar had ik hierin mee gesluurd. Ik hield haar stevig tegen me aan, toen ook Sami aan kwam lopen. Mijn blik werd alleen al giftig bij zijn worden. Al waren ze sarcastisch, ik kon ze niet zo goed hebben op dit moment. 'Ga lekker naar een Chinese massage voor je happy ending.' Ik rolde met mijn ogen en stak mijn zoveelste sigaret op.

    [ bericht aangepast op 17 dec 2014 - 14:15 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''



    Annie Jane Mitchell


    "Ja," zegt Lauren zacht, terwijl ze met haar haar speelt. Als ik haar vraag naar Sophia, schudt ze haar hoofd. "Niet echt. Ik zat vaak bij haar in de les, maar verder kende ik haar niet goed.." antwoordt ze, waarna ze kort glimlacht. Ik knik.
    "Kende jij haar?" vraagt ze, na een korte stilte. Ik knik mijn hoofd weer en kijk hoe Lauren haar spullen in haar tas doet, terwijl ik nadenk over een antwoord. "Ze was het zusje van mijn beste vriend," antwoord ik. Ik voel een brok in mijn keel wanneer ik de woorden uitspreek. Ik ben medeplichtig aan de moord van het zusje van mijn beste vriend. "Ik heb hem nog helemaal niet gezien sinds het nieuws," vertel ik, meer in mezelf dan tegen Lauren. Ik wrijf over mijn slapen. Ik ben de slechtste vriendin ooit. En dat is dan nog een understatement ook. Een behoorlijke. Waarschijnlijk kan ik Daniel nooit meer recht in zijn ogen aankijken. Zijn vriendelijke ogen.
    "Het is echt afschuwelijk," mompel ik. Weer een understatement. Er zijn geen woorden om uit te drukken hoe messed up alles is. Ik blijf mijn hele leven met dit enorme schuldgevoel zitten. Ik heb eigenlijk behoefte om met de rest van de groep hierover te praten, zij begrijpen vast en zeker hoe ik me voel. Ik kijk even naar Lauren. Ze kende Sophia nauwelijks, maar zelfs zij is er ontdaan van. Ik zucht even, op het moment klinkt de gevangenis heel plezant. Dan hoef ik Daniel nooit meer in zijn ogen te kijken, wetend dat ik die pijn heb veroorzaakt.


    "The most beautiful things in life go unnoticed..."


    Audrey Nevaeh Kingston

    Ace glimlachtte waterig naar me, waarna hij een arm om me heen sloeg. Ik voelde dat hij het moeilijk had. Ik voelde dat hij zich zorgen maakten en hij was niet de enige. Steeds meer zorgen en gedachten over de toekomst kwamen in mijn hoofd op. Ik wilde niet dat dit alles onze toekomst zou verpesten. Ace was misschien degene met de meeste schuld, maar we hadden hier allemaal aan meegedaan, dus konden het niet aan hem overlaten. Wij hadden ook schuld.Ook mijn broer glimlachtte naar me, maar aan zijn glimlach kon ik merken dat hij het niet meende. Even zwak als hem glimlachtte ik naar hem. Ik voelde Aces lippen tegen mijn slaap en hoorde zijn diepe adem. 'Het spijt me.' Fluisterde hij me in. Ik kon dit niet accepteren. Het was niet alleen zijn schuld, dus hij mocht zich niet spijten dat ik ook schuld had. Dat kwam toch echt door mij zelf. "Niet doen." Zei ik dus zacht. "We hebben hierin allemaal schuld en dat komt echt niet door jou." Ace trok me dicht tegen hen aan en ik genoot van zijn aanwezigheid. Het was fijn dat we er in zulke tijden voor elkaar waren en nu ik wist dat hij het zwaar had, zou ik voor zorgen dat hij zich beter voelde.
    Intussen kwam ook Sami er ook aan. Net als ons zag hij er niet echt blij uit. ''Is dit geen happy end?'' Ik kon de pissigheid gewoon horen in deze sarcastische opmerking. Vervolgens zakte hij tegen het muurtje aan en blies een beetje rook. Eigenlijk vond ik roken nogal smerig, maar aangezien veel van mijn vrienden het deden, was ik een lange tijd geleden al gestopt om steeds te vragen of ze ermee konden stoppen of in ieder geval niet wilden roken als ik er bij was. Zeker in deze omstandigheden was het niet bepaald iets om veel aandacht aan te besteden.
    Ik voelde aan Aces bewegingen dat hij Sami's opmerking op het moment niet zo goed kon hebben. Eveneens kon ik het merken aan wat hij als reactie tegen Sami zei. Vervolgens stak ook hij een sigaret op. "Jongens, laten we nu even rustig blijven." Mijn stem klonk een beetje paniekerig en dun. Ik haalde diep adem en ging verder met praten. "We kunnen nu beter samen een oplossing bedenken, dan allemaal boos worden op elkaar. We hebben immers allemaal schuld."


    you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman



    Adinah Beckett


    Ik weet niet waar ik naartoe moet als ik wegloop. In de verte zie ik Ace, Audrey en Elijah, verder heeft het plein maar weinig interessante mensen te bieden.
    "Adinah," hoor ik Sam achter me zuchten maar ik haal mijn schouders op. Als ik omkijk zie ik zijn lippen nog een laatste woord vormen, maar verstaan kan ik het niet. Het lijkt beledigend, maar hem aanvliegen zou me nu te veel energie kosten.
    Als ik langs een reflecterend vlak op een willekeurige muur kom schrik ik even - ik zie er uit alsof ik jaren niet heb geslapen, en zo voel ik me ook.
    Ik heb me in tijden niet zo radeloos gevoeld, en ik wil dat het ophoudt.
    Als ik opkijk en opschrik uit mijn diepe gedachten zie ik dat Sam opgestaan is en nu bij Ace en zijn groepje staat. Audrey is er ook, en mijn hart maakt een sprongetje. Ik word altijd ergens enorm gelukkig als ik haar zie.
    Ondanks mijn rare afscheid van Sami ongeveer een minuut of drie geleden loop ik naar het groepje toe, waar ik nog net een flard opvang van wat Audrey zegt. "oplossing bedenken, dan allemaal boos worden op elkaar. We hebben immers allemaal schuld."
    Stilzwijgend voeg ik me bij de groep - normaal gesproken zou ik Audrey een knuffel gegeven hebben, maar de arm van haar vriendje ligt krampachtig om haar heen en ik wil die twee niet uit elkaar drijven.
    "Mee eens" mompel ik dan, terwijl ik toch weer naar mijn sigaretten grijp en er eentje opsteek. Ik kijk ongemakkelijk naar Sami, ik word eigenlijk nooit op deze manier in verlegenheid gebracht.


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted



    Lauren Mayer


    Ze aarzelt even voor ze op mijn vraag antwoordt. Heh? Ik heb mijn boeken ingepakt en leg mijn armen eromheen zodat ik wat kan leunen. In de afgelopen dagen heb ik amper geslapen. De reden is mij onbekend, school, Sophia, het kan alles zijn. Ik weet het echt niet.
    'Ze was het zusje van mijn beste vriend,' zegt ze dan en ik slik even. Au. Dat moet voor haar zo pijnlijk zijn. 'Ik heb hem nog helemaal niet gezien sinds het nieuws,' voegt ze eraan toe en ik bijt op mijn lip. Ik wil mijn hand uitsteken om haar gerust te stellen, maar ik doe het toch niet. Misschien wil ze dat helemaal niet.. Ze staart omlaag en weigert me aan te kijken. Voelt ze zich... schuldig? Waarom dan?
    'Het is echt afschuwelijk.' Ik zie hoeveel pijn het haar doet en ik haal diep adem voor ik mijn arm dan toch uitsteek naar haar en mijn hand op haar onderarm leg.
    'Het is niet jouw schuld, Annie...' probeer ik haar moed in te spreken. Zij kan het niet helpen dat Sophia dood is, dat ze in de rivier lag. 'Het was waarschijnlijk gewoon een ongeluk.' Ik glimlach even vriendelijk naar haar en haal mijn hand dan weg. Ik snap heus wel dat ze zich zo rot voelt, ik doe het ook. Ik kende Sophia niet eens echt, maar zij wel, ze was het zusje van Annies beste vriend, Daniel. Ik til mijn tas op en zet die op mijn schoot neer waarna ik weer even slik.
    'Ze komen er wel achter wat er is gebeurd, heus.' Wat praat ik ineens veel. Zoveel woorden heb ik nooit tegen iemand gesproken. Ik denk dat het vooral komt omdat ik wil dat niemand zich zo eenzaam voelt als ik.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    • Lorette `Loren` Francille Waldorf •


    ` Being broken doesn`t mean to give up. `

    "Ik euh, wilde ergens koffie halen en dan naar de stad gaan." Ik knikte eventjes en keek hem met een korte, opbeurende lach aan.
    "Ging jij ook ergens heen? Of wil je meegaan?" De plotse vraag liet me dom opkijken, waardoor ik gelijk weer beshaamd mijn blik afwendde. "Ik, euh, wou een smoothy halen en middageten in de stad. Ik zou wel mee kunnen," antwoordde ik maar, "natuurlijk alleen als je wil." Voegde ik er nog snel aantoe.
    Het was niet leuk voor Daniël, zou hij alleen ergens heen moeten. Vooral omdat hij altijd zo vrolijk is en zijn zusje er niet meer is. Alweer slikte ik een brok in mijn keel weg en keek snel een andere kant op. Ik wou het niet erger maken en verdriet verspreiden. Het kon niet erger gemaakt worden, dan dat het al was.
    Ik slikte en raapte moed bij elkaar en pakte uiteindelijk Daniël bij zijn arm. "Laten we gaan, ik trakteer." Ik trok hem van het plein af en hoopte hiermee een - een beetje vrolijkerige Dan te zien.

    [ bericht aangepast op 27 dec 2014 - 17:43 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."


    Daniel Oliver Clare


    Ze knikte even en keek me aan met een troostende glimlach, al hielp het niet zo. Mijn vraag leek ze eerder niet te verwachten, maar algauw wende ze haar blik weg. Ik dacht het al, niemand wilde met me omgaan vandaag of morgen of in de loop van de week, tot na de begraving van Sophia en iedereen doet alsof er niets geweest is.... "Ik, euh, wou een smoothy halen en middageten in de stad. Ik zou wel mee kunnen," Zei ze wat stil, maar duidelijk genoeg om toch een klein zwak glimlachje op mijn lippen te laten verschijnen."Natuurlijk alleen als je wil." voegde ze eraan toe en ik knikte. "Graag, wat gezeldschap is altijd welkom."
    Lorette nam mijn arm vast en trok me zachtjes mee over het plein. "Laten we gaan, ik trakteer." ik schudde grinnikend mijn hoofd en ging met haar mee richting de stad.


    (prut stukje sorry :c )


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH