• “Vanmorgen hebben twee vissers een lichaam gevonden in de Thompson River. Het lichaam is vermoedelijk van de vermiste studente Sophia Clare die een week geleden voor het laatst op de campus van St. Lawrence University is gezien. We houden u op de hoogte.”

    Een jaar geleden hebben zes studenten van St. Lawrence University ’s nachts ingebroken in de school en de examens gestolen. De school was de volgende dag al op de hoogte, maar tot de dag van vandaag hebben ze de daders nog steeds niet gevonden. Er is echter één iemand die van de daad van deze vijf jongeren af weet: Sophia Clare. Om wraak te nemen op haar ex – één van de zes daders – dreigde ze hun geheim door te vertellen. De zes studenten wilden haar een lesje leren, om te voorkomen dat Sophia het door zou vertellen, wat vreselijk uit de hand is gelopen.

    Dit RPG volgt de zes studenten en zes vrienden van hen, in de tijd na de vermissing van Sophia. Ze studeren allemaal aan St. Lawrence University en wonen daar op de campus. Lukt het ze om te zwijgen over hun daden, of lukt het ze niet langer en vertellen ze het door?


    De moord:
    De moord op Sophia is eigenlijk een ongeluk geweest. Sophia wilde wraak nemen op haar ex, die bij de zes daders hoort, door de school in te lichten over het groepje dat de examens heeft gestolen. De zes daders wilden dit voorkomen, want als school er achter zou komen, zou het betekenen dat de studenten van school getrapt zouden worden. Tijdens het jaarlijkse feest op de campus, besluiten ze haar een lesje te leren, in de hoop dat ze het niet doorverteld. Ze duwen haar in de rivier die langs de campus loopt en besluiten haar er na een tijdje uit te halen. Sophia komt echter niet meer boven water. De groep raakt in paniek en gaan zo snel mogelijk terug naar de binnenplaats van de campus, waar het feest plaats vindt, dat is dan ook hun alibi.

    Rollen;

    Moordenaars; VOL.
    – Rivals | Annie Jane Mitchell | 1.2
    – Californication | Sami 'Sam' Díaz | 1.2
    – ZaynJavaddMalik | Ace Floyd Scofield | 1.2 De ex van Sophia
    – Catesbeianus | Audrey Nevaeh Kingston | 1.4
    – NiallJamesHoran | Elijah Austin Kingston | 1.2
    – Frary | Adinah Esther Beckett | 1.2

    Overige studenten; VOL.
    – Cogitatio | Raelin Niamh Ladora | 1.9
    – Gally | Daniel Oliver Clare | 1.2
    – Gently |Lorette `Loren` Francille Waldorf | 1.2
    – xHoranx | Lauren Mayer | 1.2
    – Gally | Arthur Blake Oakley | 1.8
    – ZaynJavaddMalik | Trevor Kilian Burrows | 1.8

    Kamerindeling;
    Jongens
    Trevor – Elijah
    Ace – Arthur
    Sami – Daniel

    Meisjes
    Lorette – Raelin
    Annie – Lauren
    Audrey – Adinah


    Regels:
    – Minimum 300 woorden (een keer wat minder is niet erg)
    – Geen ruzie buiten de RPG
    – 16+ is toegestaan maar wel het liefst onder een spoiler
    – Niemand buitensluiten graag
    – Geen perfecte personages of die van een ander besturen
    – Niet meedoen en vervolgens niet actief zijn


    Begin;

    De personages zijn op de campus, maar ze kunnen overal zijn (kamer, campus café, in de les, bibliotheek etc) en ze horen allemaal het nieuwsbericht door de luidsprekers van de campus; ''Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurt met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.'' Ze kunnen al met iemand zijn maar dat is wel handig om even van te voren af te spreken in het praattopic. Daniël was al eerder ingelicht over het verlies van zijn zusje.


    Everything is illuminated by the light of our past.

    MT :Y)

    [ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 20:15 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    MT.


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    MT


    "The most beautiful things in life go unnoticed..."

    Gally schreef:
    MT :Y)

    MT.


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

    • Lorette `Loren` Francille Waldorf •


    ` Being scared doesn`t mean that someone is a loser. `

    Een kleine zucht verliet mijn lippen toen ik de boeken voor me bestudeerde. Ik hoorde eigenlijk zoals de anderen gewoon iets leuks te doen, maar ik moest me voorbereiden op een de biologie van de oer dieren en kon me gewoon niet veroorloven nu iets leuks te gaan doen - zeker niet als ik bijna niemand heb om iets leuks te doen. Uiteindelijk zag ik het rood gekafte boek een rijtje lager staan als daar waar die hoorde te staan en trok het boek zonder op de andere boeken, die naast elkaar neer vielen, te letten.
    Ik liep naar de tafel die ik voor me had reserveert door middel van mijn boeken en tas erop uit te breiden. Ik beet even op mijn onderlip, toen ik door het biologie boek bladerde. Dit kon nog eens lang duren. Voordat ik ook nog maar kon beginnen, ging de irritante piep van de luidsprekers door mijn oren - wat was er nu weer aan de hand ?
    » Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurt met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte. «
    Geschrokken hapte ik naar adem, Sophia.. Het boek liet ik vallen uit mijn handen, die inmiddels lichtelijk begonnen te trillen. Gevonden? Op slag schoot me één persoon door mijn hoofd; Daniel, haar broer. Beide waren altijd aardig voor me, maar hoe zou het hem gaan?
    Onhandig pakte ik mijn spullen bij elkaar en propte die in mijn donkerblauwe rugtas, die versierd was met een sleutel aanhangertje van de Eiffeltoren. Niet wetende wat ik moest doen, verliet ik de bibliotheek - naar buiten.
    Ik liet me tegen een grote boom zakken en pakte daar weer mijn boek in mijn handen, wat moest ik hiermee gaan doen? Leren of naar iemand gaan? Onbesluitend keek ik voor me uit.

    [ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 19:00 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."


    Sami 'Sam' Díaz

    ''Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurt met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.'' Mijn handen trilde lichtjes wanneer ik probeerde de sigaret aan te steken met de felroze aansteker. ''Ik heb niet kunnen slapen en werd om vier uur in zweet wakker,'' fluisterde ik bijna en zag dat de sigaret oplichtte en nam opgelucht een hijs. ''Daniël ligt naast mij,'' zei ik bijna jammerend en beet gefrustreerd op mijn lip. ''Annie, alsjeblieft. Wat als ze er achterkomen dat wij het waren of dat ik het was? Wat is mijn excuus?'' Ik zeurde aan een stuk door terwijl we wat afgelegen lagen op het buitenplein van de campus. Annie was naast me komen zitten en precies op dat moment werd de mededeling door de luidsprekers gebruld.
          Ik had geen behoefte om niemand te zien nu, de ruzie die ik met Daniël had bracht me nu pas op mijn zenuwen. Wat afwezig keek ik om mij heen met mijn voet tikte ik met een snel ritme op de grond. Ik was blij dat ik er met Annie over kon praten, ik werd gek sinds die ene avond. Hoe had ik dat kunnen doen? Het moment dat ik er nog hard om kon lachen was mij gauw vergaan. Ik schold in mezelf en trok mijn jack uit zodat ik nu in mijn shirt rondliep. Het voelde benauwd en ik had het gevoel dat het zweet op mijn rug liep, ik was nooit zo gestrest en kon meestal mezelf nog wel in bedwang houden maar dit leek zelfs mijn grenzen te overtreffen. ''Ze hebben geen bewijs toch? Zonder bewijs hoeven wij niet te vrezen,'' praatte ik mezelf gerust – hopend dat Annie het van mij over zou nemen en zou zeggen dat we nooit, maar dan ook nooit gepakt zouden worden. De sigaret hield ik in mijn iets wat trillende vingers en blies de rook gestrest uit om vervolgens in een hoestbui terecht te komen.

    [ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 20:58 ]


    Everything is illuminated by the light of our past.

    MT


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    [mt]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Daniel Oliver Clare




    "Godverdomme! Verdomme! "Had ik geroepen, mijn bureau omver gegooid. Het was één grote chaos, mijn boeken rond verspreid in de kamer, mijn glas water van gisteren in honderden scherven. Foto's in mijn hand. "Sophia? Waarom?" snikte ik waarna ik kwaad mijn kussen weggooide. Het mocht gewoon niet, ze mochten haar niet van me afnemen. Ze is de enige die ik dichtbij me had. Mijn zusje die ik liefhad.
    Dood
    Het is nu al zo'n drie uur later nadat ik het nieuws vernomen had en ik gekalmeerd was. Snikkend zat ik op mijn overhoop gehaalde bed, met mijn jeugdfotos op mijn schoot en mijn handen in mijn bruine lichtkrullende haren. "Hoe kon dit nou gebeuren..." fluister ik zacht, na zo'n week hopeloos naar mijn zus gezegd te hebben. Mijn mobiel altijd in mijn bijzijn gehad te hebben. Een vonkje hoop te hebben leek het in één slag uitgedoofd te zijn. Mijn mobiel licht waarschijnlijk ergens in de kamer gegooid te zijn, ik kon het bellende geluid gewoon niet meer aan. Ik hoefde geen medelijden van mensen. Ik wilde mijn zusje, levend en wel. Ruw veegde ik mijn tranen af en haalde even diep adem. Ik moest kalmeren, voordat ik weer een agressieve bui zou hebben en mijn bed uit het raam zou kieperen. Met een haperende zucht stond ik op, ik had wat lucht nodig. Eerst zocht ik achter mijn mobiel die ik dan met een barst in het scherm gevonden had bij de kast. Ik vloekte even, maar had andere zorgen aan mijn hoofd. De foto van Sophia en ik toen we kind waren stak ik in mijn zak, zodat ze toch bij me was. En nu helaas, naar buiten.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH



    Annie Jane Mitchell


    Mijn gedachten maalden door mijn hoofd, terwijl ik over de campus van mijn universiteit liep. Ik moest eigenlijk met mijn hoofd in de boeken zitten voor het proefwerk van volgende week, maar ik kon me niet concentreren. Niet heel gek, als je bedenkt wat ik - of beter gezegd, we - hadden gedaan. Ik slaakte een zucht van opluchting toen ik Sami zag. Het was hem ook niet in de koude kleren gaan zitten, hij zag er misschien nog wel beroerder uit dan ik. Niet gek, als ik met de broer van het meisje wat ik - vermoedelijk - heb vermoord op de kamer zou moeten slapen zou ik ook geen oog dichtdoen 's nachts. Daniel was dan wel een goede vriend van me, wat dit alles het nog ontelbare keren moeilijker maakte, maar ik had hem in de tussentijd nauwelijks gezien. Ik had hem dan ook zoveel mogelijk proberen te ontlopen. Wanneer ik hem dan wel tegenkwam op de campus, was het gesprek maar kort. Ik ging er vaak met een slechte smoes vandoor. Daniel leek er tot nu toe elke keer in te geloven, wat me verbaasde. "Hey Sam," zei ik zachtjes. "Vind je het goed als ik naast je kom zitten?"
    Ik wreef onzeker over mijn arm. Zonder een antwoord af te wachten, ging ik zitten. Sami kon vast en zeker wel wat gezelschap gebruiken. Net als ik. Op het moment dat ik mezelf op het gras liet zakken, klonk er een irritante piep. Mijn blik gleed richting de luidspreker die op de hoek van het grasveld stond.
    ''Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurt met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.''
    Ik merkte dat mijn borstkas vaker op en neer ging dan normaal. Ik sloeg een hand voor mijn mond en keek Sam met grote ogen aan. "Nee," bracht ik uit. "Nee, dit is één of andere grap. Iemand probeert ons te naaien."
    Ik legde een hand op de schouder van Sam, ik merkte dat mijn hand trilde. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het niet waar was. Sophia kon niet dood zijn. Wie was er nou niet in staat om te zwemmen?! Ik haalde diep adem en forceerde mezelf om Sam aan te kijken. "Ze zullen er niet achterkomen. Sophia is niet dood. Het kan niet. We zijn nog maar jong, Sami! We zijn geen moordenaars!"
    De paniek was duidelijk hoorbaar in mijn stem en ik dwong mezelf diep in en uit te ademen. Het hielp echter niet. Een stemmetje in mijn hoofd bleef herhalen dat ik de zus van mijn beste vriend had vermoord.


    "The most beautiful things in life go unnoticed..."



    Adinah Esther Beckett.



    Ik word wakker in een bed dat overduidelijk niet het mijne is. Ik zou nooit gegaan zijn voor een groen dekbedovertrek, en zeker niet in combinatie met kussens in deze kleur blauw.
    Mijn lichaam voelt beurs als ik recht overeind ga zitten en als de walgelijke dekens van me afvallen merk ik op dat ik geen enkel kledingstuk meer aanheb.
    Aan de andere kant van het bed hoor ik gekreun en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan - ik had afgesproken niet meer dronken met mensen in het bed te duiken, maar na gisteravond zat er voor mij maar een ding op. Waar sommige mensen niet konden slapen van de stress, waarschijnlijk, ging ik op de overlevingsstand. Dom wijf.
    De jongen naast me lacht naar me als zijn hoofd onder de dekens vandaan komt. Hij is niet lelijk, dat zeker niet, maar een rilling loopt over mijn rug.
    Een tuut klinkt in mijn oren, en waar ik eerst denk dat het het begin van mijn kater is, blijkt het een omroep te zijn.
    ''Geachte studenten, we hebben het tragische bericht ontvangen dat het lichaam dat gister is gevonden in de rivier; de Thompson River inderdaad het lichaam van de vermiste Sophia Carter is. Wat er precies is gebeurt met de studente is nog niet bekend, wij vragen U dan ook, als U vorige week vrijdag iets vernomen heeft, het bij de schoolraad te melden. Er wordt in het hoofdgebouw een aparte gedenkplek voor Sophia ingericht. Als school zullen wij ook een herdenkingsdienst organiseren, wanneer deze plaats zal vinden, wordt nader bekend gemaakt. Wij houden u op de hoogte.''
    Mijn hart slaat voelbaar over, ik voel mijn handen lichtelijk trillen en ik moet even naar adem happen.
    "Alles goed, prinses?" Het is de eerste keer, ten minste dat ik het me kan herinneren, dat de vreemde jongen zijn mond naar me heeft opengetrokken.
    Ik rol uit zijn bed, gris mijn ondergoed en kleding van de grond en vind mijn tas in de hoek van de kamer. Ik schiet in mijn ondergoed, hijs me in mijn broek en terwijl ik een pakje sigaretten uit mijn tas haal probeer ik ook mijn shirt over mijn hoofd te krijgen.
    "Adin?" Mijn hoofd komt door het daar voor bestemde gat en ik schud mijn haar in model. Ik wrijf in mijn gezicht, wrijf de slaap uit mijn ogen en pak mijn jas.
    "Ik moet gaan." De vreemdeling pruilt. "Kom op, prinses..."
    "Ik ben je prinses niet, eh..." "Adam." De jongen kijkt nu enkel teleurgesteld.
    "Juist. Adam. Kijk, gisteravond was leuk maar ik was dronken en het betekende niets."
    Hij glimlacht. "Mag ik je bellen?"
    "Nee, Adam, je mag me niet bellen." Met die woorden ruk ik de deur open, steek ik mijn armen in mijn leren jasje en vlucht ik de donkere, warme kamer uit.

    Waar ik normaal gesproken opgelucht ben om mijn vrienden te zien probeer ik nu niet te gaan gillen.
    Ze hebben overduidelijk het bericht ook gehoord en als ik me naast ze laat vallen druk ik net de derde stress-sigaret uit, waarna ik meteen een vierde opsteek.
    "Jongens..." Mompel ik en frons, iets wat ik nóóit doe want stel je voor dat ik voor mijn zeventigste rimpels krijg. "Sophia..."
    Ik laat mijn hoofd achterover op het gras vallen en blaas de rook uit terwijl mijn hart veel te snel klopt.
    "Ze is dood... We hebben haar..." Ik slik de woorden die op mijn tong liggen in, bang om gehoord te worden, bang om betrapt te worden. Maar diep vanbinnen wil ik het gillen, omdat ik het weet en het me zal achtervolgen. We hebben Sophia vermoord.

    [ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 18:41 ]


    I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

    • Lorette `Loren` Francille Waldorf •


    ` Being scared doesn`t mean that someone is a loser. `

    Een zacht zuchtje verliet mijn mond. Ik kon gewoon niet leren, zeker toen ik zonet had gehoord dat Sophia - één van de weinigen die aardig voor me was - dood is gevonden. Ik had het niet fout als zou zeggen dat iedereen geschrokken is om dit te horen via de luidsprekers van de school, meestal werden feesten aangekondigd - waar ik nooit was, dus ik kan daarover dan niks zeggen.
    Ik klapte mijn boek dicht en propte die onhandig in mijn kleine blauwe rugzak, die veel te vol en zwaar was voor een dag als deze - waar ik eigenlijk vrij kon nemen. Langzaam kwam ik van het gras overeind en ik hees met veel vaart de rugzak over mijn linkerschouder. Ik wankelde eventjes wat onhandig heen en weer en liep dan richting de gebouwen waar de kamers zich bevonden, die ik deelde met Raelin. Volgens mij was het een aardige meid, maar ik stapte niet gelijk op mensen af; beter zo omdat ze mij alleen maar raar aan zouden kijken.
    Toen ik bij het gebouw aankwam, glipte ik snel naar binnen en rende haast de trappen op. Uitgeput kwam ik bij mijn kamer aan en sloot deze open en sloeg de deur gelijk weer achter me dicht. Deze kamer, voornamelijk mijn deel, was echt netjes opgeruimd.
    Op mijn nachtkastje stond een lijstje van mijn vriendin in onze thuisstad, van mijn ouders en broer en een paar van Chara; mijn kleine kat. Het bureau was netjes tegen de muur met een paar boeken op elkaar gestapeld en de borstel die braaf in de hoek lag. Mijn bed is altijd opgemaakt en het zelfgemaakte schilderij, die heel groot is, van mijn broer hangt boven mijn bed. Kortom, netjes.
    De rugzak liet ik in de hoek vallen, waar ik alle tassen naast elkaar bewaarde. Vandaag was het niet meer een dag om te leren, de komende dagen niet; de dood van Sophia zou me vervolgen, zeker weten.
    Ik liep naar mijn kledingkast en haalde daar een donkerblauw vestje uit, gesierd met witte stippen en verliet hiermee alweer onze kamer. Ik liep weer naar buiten, het zonlicht in.


    "Satan's friendship reaches to the prison door."



    Ace Floyd Scofield
    Onrustig liep ik heen en weer, terwijl ik heftige trekken nam van mijn sigaret. Ik kon dit absoluut niet aan. Het beeld van Sophia en haar levenloze lichaam dat ik uit de rivier probeerde te trekken. Het had geen zin gehad. Ze was allang dood en het was mijn schuld. He was mijn idee geweest om haar in het water te gooien. Ik sliep werkelijk al nachten niet meer, bang voor het moment dat nu was aangebroken. Ze hadden haar gevonden. Het was een kwestie van tijd voordat ze er achter zouden komen. 'Ik kan dit niet aan Elijah.' Kwaad trapte ik mijn peuk aan en keek ik mijn beste vriend wanhopig aan, terwijl ik de volgende sigaret alweer opstak. Ik was geen moordenaar. Het was een ongeluk geweest. Een uit de hand gelopen grap. We hadden haar alleen bang willen maken, meer niet. Ik ging driftig met mijn handen door mijn haar. Ze zouden naar me toe komen met vragen. Ik zou de eerste verdachten zijn, omdat ik haar ex was. Iedereen wist hoe Sophia en ik uit elkaar gegaan waren. Ik zou genoeg aanleiding hebben om het te hebben gedaan. Was het niet dat het die aanleidingen niet waren. Toch was ik waarschijnlijk de eerste verdachten. Alle vingers zouden naar mij wijzen. En het ergste was, dat ik het nog echt gedaan had ook. Ik liet me neerzakken tegen een muur en nam nog een stevige hijs van mijn sigaret. Ik moest echt iets gaan verzinnen om mijn gedachtes te verzetten, want ik wist niet hoe lang ik dit nog vol ging houden. Ik kon nergens anders meer aan denken. Niet meer eten of slapen. Ik werd er werkelijk ziek van. Ik wilde niet naar de gevangenis. Maar ik wist niet hoe lang ik hiermee rond kon lopen.

    [ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 20:55 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''


    Daniel Oliver Clare


    Ik had mijn leren jack aangedaan en liep het campus gebouw uit. De frisse lucht deed me deugt, al vond ik de brandende blikken op me wat minder. Ik zag er waarschijnlijk beroerd uit, zeker aangezien de meeste me kennen als de vrolijkheid zelve. Ik haalde een hand door mijn lokken en daarna zocht ik mijn mobiel en oortjes uit mijn jaszak. De beste manier om de buitenwereld gewoon af te sluiten. Nadat ik mijn gebarsten mobiel vond en mijn oortjes uit mijn zak griste zocht ik vlug mijn muziek lijsten op ,op spotify. Echter stootte ik op die van Sophia en ik kon het niet over mijn hart laten deze over te slaan.
    Hoe kon het nou toch? Zou ze teveel gedronken hebben? Alhoewel Sophia dronk nooit veel op feestjes, toch niet genoeg om zomaar in haar eentje rond te dolen in de buurt van een rivier. Ik haalde een hand door mijn haar. En alleen dan nog? Er moest toch iemand mijn zusje gezien hebben die dag? Die avond waarop ze verdween... Ik had haar gezien, maar ik haat mezelf om niet te weten welk tijdstip dat was. Ik haatte mezelf om niet voor mijn zusje gekeken te hebben dat moment. Ik keek even op en mijn blik kruiste die van Ace, maar niet lang genoeg om iets te kunnen voelen behalve een steek van woede. Sophia was noch steeds niet over hem heen, dat hij Aubrey koos boven haar. Zelfmoord? Zou ze ongelukkig geweest zijn? Net toen ik bijna ik paniek begon te slaan bij de gedachten dat mijn zusje hetzelfde lot ondergaan is als mijn vader liep ik bruusk tegen iemand op. Vlug probeerde ik die persoon bij de arm te grijpen zodat ze niet zou vallen, met gevolg dat ik haar iets te hard trek en zelf mijn evenwicht verlies zodat ik op de grond viel met zij bovenop me.
    "Lorette!? Oh God, sorry ..." zei ik met een wat gênante en pijnlijke krak in mijn stem. Duidelijk dat ik op het moment van uitbarsten stond. Ik kuchte even en haalde diep adem, "Sorry..." zei ik dan wat vaster en probeerde haar rechtop te helpen.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH