[200] Blood and Sand || Speeltopic - Speeltopics

Te paard was ik naar een van mijn vrienden gereden, met één enkel persoon bij me. Mijn vertrouwde bewaking – die echter begonnen was als simpele slaaf, en waarvan ik potentie zag om gladiator te worden. Nu was hij haast altijd in mijn buurt te vinden, en ik vertrouwde hem met mijn leven.
      De deur werd al snel geopend toen een slavin van Seppius mij gezien had, en ik liet mijn paard dan ook bij haar achter. Ik zag hoe ze hem neerzette bij de anderen, dus liep ik zelf kalm door naar binnen.
      Even bleef ik staan in de grote hal. Ik was hier al een hele tijd niet meer geweest, vooral gezien ik een lange reis had gemaakt. Vanaf het moment dat ik hoorde over de rebellen ben hier zo snel mogelijk heen gereden. Zelfs dat heeft haast weken geduurd, met amper slaap. Seppius had me per brief gecontacteerd en me verteld wat er gaande was, en dat ik nodig was.
      Omdat ik een trouwe vriend was had ik al mijn taken daar opgegeven om hierheen te komen, om ze te helpen tegen de slaven. Ik stond over het algemeen bekend om mijn marteltechnieken, en dat was erg geliefd in deze tijd waar alles meestal zo snel mogelijk opgelost moest worden – en je dus dingen moest horen, die niet al te vrijwillig uitgesproken zouden worden.
      Ik kreeg al gauw de mededeling dat Seppius op dit moment naar de stad was voor een paar uur, dus liep ik het huis maar rond. Chara moest hier ook ergens zijn, en in haar aanwezigheid had ik me ook altijd wel vermaakt. ‘Chara, schoonheid?’
      Niet veel later hoorde ik voetstappen, en daar verscheen Chara. In al haar glorie. Het was geen geheim dat ik deze jongedame aantrekkelijk had gevonden, zelfs niet voor haar. Ze had al veel meegemaakt met mannen, dus had ik besloten haar maar niet meer te zien als een trouwe vriendin. Ik had teveel bagage om op haar te gooien. Al zou ik dit liever anders zien, natuurlijk.

Terwijl ik mijn weg maakte door het bekende huis hield ik mijn bewaking in de gaten. Het was wel een slaaf geweest, en had zich gemakkelijk bij de anderen slaven kunnen voegen. We hadden lang gereisd, enkel met zijn tweeën, dus eigenlijk had hij tijd zat kunnen hebben om mij te doden, maar dat had hij niet gedaan. Hij had me eens gered, al was dat eigenlijk niet nodig. Ik vertrouwde hem wel, maar niet tussen deze mensen. Ze waren me te dierbaar. Ik knikte daarom naar hem zodat hij naar het slavenvertrek vertrok. Hij kende het hier goed genoeg.
      Ik hoorde Chara’s voetstappen voor haar verschijning de kamer verlichtte. Natuurlijk kreeg ik automatisch een glimlach op mijn gezicht. ‘Gaius!’ Had ze vrolijk geroepen.
      ’Wat had ik nou gezegd, dat hoeft niet,’ had ik haar voor de zoveelste keer proberen duidelijk te maken over de buiging. Het hoorde erbij, daar was ik me bewust van. Ik verwachtte het echter niet van mijn vrienden. Zo bijzonder was ik ook niet. Ik had gewoon technieken die mensen bevielen, en dat had me ver gebracht.
      Ik had haar gevolgd naar de kleinere hal waar ze plaats had genomen op een van de grote stoelen die er stonden. ‘Wat brengt jouw hier? Blijf je hier?’
      ’Jij?’ had ik lachend gezegd, waarna ik een wat serieuzere houding aannam, ‘Seppius, hij had mijn hulp ingeroepen.’
      Ik nam plaats op een van de ligstoelen en ging er gemakkelijk in zitten. Een van de slavinnen van het huis was al gelijk de kamer ingelopen om mij en Chara een beker met wijn toe te reiken. Ik knikte naar haar, waarna ik haar nakeek toen ze de kamer verliet. Kalm nam ik een slok van de wijn. Het was gezoet met honing, mijn favoriet.

De wijn zette ik op het plateau voor me, dat als een tafel moest dienen. Ik vond het echter veel te klein, en zelfs na vele discussies met Seppius zou ik het nooit een tafel noemen. Zulke vrienden waren we geweest, dat we zulke trieste discussies hadden. Hij had me vaak zat gezegd dat Chara me zag zitten, en dat als ik haar zou willen nemen tot mijn vrouw, ze dan ook zonder twijfel ‘ja’ zou antwoorden. Ik kon het gewoonweg niet. Ze had al teveel meegemaakt, en ik was als beschadigde goederen. Ik was haar niet waard. Ik probeerde me dus wat gesloten op te stellen, al wist ik eigenlijk ook wel dat ik dat nooit lang volhield in haar aanwezigheid.
      ‘Dus, waarvoor heeft Seppius je hulp nodig? Ik bedoel, ik weet dat er iets met de slaven is die uitbreken en ik hoef er verder geen uitleg over; maar denk je nou serieus dat het een probleem is? Je ziet net zelf hoe we hier bediend worden, de slaven krijgen genoeg wat voor hun goed is en klaar,’ ze had me nieuwsgierig aangekeken, waarna ze een blos op haar wangen had gekregen.
      Dat was nou wat ik zo leuk aan haar vond. Ze nam letterlijk geen enkel blad voor haar mond, ze sprak haar gedachten. Al leek ze er achteraf vaak spijt van te krijgen. ‘We denken dat het nog geen groot probleem is, maar dat het wel zal gaan escaleren. Het is niet zo dat er maar één enkele slaaf ontsnapt is, het gaat om meerdere huizen, en het groeit naar de grotere huizen.’ Meer kon ik er eigenlijk niet over vertellen, ik was te ver weg geweest om alles mee te krijgen. En bovendien kon ik haar echt niet hierin meeslepen.
      ‘Wat nou; stel je eens voor dat ik jouw slaaf was bij jouw landgoed, zou je me dan ook zo behandelen als nu of zou je me als een voorwerp zien en me gebruiken wanneer jij het erna hebt?’ ze zweeg even, ‘antwoord eerlijk.’
      Kort had ik gelachen om de toevoeging. ‘Ik behandel mijn slaven zoals ik bekenden behandel. Ik behandel ze niet als vrienden, en daar heb ik één logische reden voor. Als je dat gaat doen zullen ze je niet respecteren, dan zullen ze je eerder zien als gelijke. Jou zou ik echter íets anders behandelen. Maar sowieso zou jij toch echt wel te koppig en teveel een flapuit zijn om een slaaf te zijn.’ Ik had haar een scheve grijns toegeworpen, aangezien ze me zelf een uitdagende blik had gegeven. Hierna nam ik opnieuw een slokje van mijn gezoete wijn.