We hebben vandaag een toneel gehad met school, en ik moet zeggen dat het me oprecht raakte. Op het einde zat ik er helemaal in shock, letterlijk.
Het verhaal ging over een Britse soldaat tijdens de eerste wereldoorlog, Henry Tandy, die veelal geprezen werd na de oorlog voor moed en zelfopoffering, en daar dan ook een medaille voor ontvangen heeft. Hij had ook veel heldendaden verricht als zich opofferen voor zijn land, zijn strijdmakkers helpen, ze beschermen, et cetera. Hij was echter niet het soort type dat van moorden hield: Hij vond dat zelfs de vijand mensen waren.
Op een bepaald moment kreeg hij dus medelijden met een bepaalde Duitse soldaat (ik weet nu niet of hij dat met meerdere Duitsers had en ook deed wat ik hieronder zeg, maar dat laten we even terzijde), die helemaal gewond was en niet meer deftig kon schieten, en liet hij hem lopen, terug naar het kamp. Lijkt heel edelmoedig van hem en heel lief, is het trouwens ook, maar die beslissing heeft uiteindelijk zo'n ruime 72 miljoen mensen het leven gekost, want wat blijkt? Die Duitse soldaat had een naam, en die naam was Adolf Hitler.
Het pakkende aan die voorstelling was dat ze het niet expliciet zeiden, maar de man die Hitler speelde, zei: "Ik maak dagelijks nog steeds plannen, en daar ben ik die Britse soldaat dankbaar voor, omdat ik ze nog kan maken." En op dat moment wrijft hij met zijn vingers in een potje verf en wrijft het onder zijn neus, als de snor van Hitler. Ik zat er echt met open mond, want ik kende dat verhaal niet (ik wist wel dat Hitler soldaat was in WWI, maar de rest niet) en het was een behoorlijke shock. Natuurlijk had iemand anders wel min of meer hetzelfde gedaan als Hitler, wat leidde tot WWII, want ik denk niet dat ook maar iemand het leuk zou vinden economisch plat gelegd te worden, maar ik was wel serieus geschrokken, eerlijk gezegd.
Zijn jullie ooit al naar een theatervoorstelling/musical/whatever geweest, die jullie zo pakte?
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
