[RPG] The Bachelor - Speeltopics

---

1O mannen worden verteld dat ze 25O,OOO kunnen winnen als ze meedoen aan een tv show. Er zit alleen één addertje onder het gras: Ze moeten doen alsof ze homo zijn, terwijl ze stuk voor stuk hetero zijn. Niemand weet het van elkaar, omdat hen verteld wordt dat ze de enige hetero zijn. De enige die daadwerkelijk op hetzelfde geslacht valt, is de Bachelor –– degene waarvan ze het hart moeten winnen. Hoe ver zouden ze gaan voor een geldprijs? Want met verschillende verleidingen die er zullen zijn, wordt het almaar lastiger. Zeker als de director van het programma een prachtige vrouw is.

---

ROLLEN ––
Bachelor •
      Casper Dean Saxon | Assassin, 1.1
Vrouwelijke director •
      Ellis Amy Carlyle | Frodo, 1.2
Kandidaten •
–– Miguel Huddler | Gardenzio, 1.2
–– Carlos Alessandro Ramos | Californication, 1.2
–– Oliver Ari Flynn | C_A_L_M_, 1.4
–– Jedd Connor Fitzpatrick | Feline, 1.4
–– OutlawQueen, 1.3

Praattopic | Rollentopic

REGELS

[ bericht aangepast op 30 nov 2014 - 0:22 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

---

Een oplossing is niet gemakkelijk te vinden, beslis ik in het uur waarin ik besteed mezelf op te frissen. Zojuist had ik gezien hoe de andere mannen binnengekomen waren, met hun nette kloffies en gekamde kapsels. Als ik dat eerder had geweten, misschien dat ik mezelf dan eveneens wat opgeknapt had. Hoogstwaarschijnlijk niet veel omdat ik me niet al te gemakkelijk voel in pak, maar voor dit programma zal ik me daar wel overheen moeten zetten. Hierdoor neem ik eerst een snelle, warme douche, waarna ik mezelf afdroog en door de grote badkamer loop met een spierwitte handdoek om mijn middel. Ik besluit tenslotte om mezelf toch te scheren, waardoor ik er weer geheel goedverzorgd uitzie. Snel trek ik mijn nette kleding aan, kam mijn haren en voer de laatste dingetjes uit om mezelf vervolgens naar beneden te begeven.
Ik ben zo lang ik me al kan herinneren slecht geweest in charismatische verleidingen, iets wat een normaal persoon "flirten" noemt. Daar kom ik nu weer eens erg handig achter wanneer ik plotseling de Bachelor op me af zie komen. Het valt te begrijpen waarom hij als aantrekkelijk beschouwd wordt, maar het gegeven dat ik geen daadwerkelijke homo ben en dit samen met het flirten zal moeten spelen, maakt het me enkel lastiger. Toch waag ik een poging en glimlach, al ziet het er nog best voorzichtig uit —alsof ik wat verkeerd gedaan heb. Ik had niet eens gemerkt dat hij de trap af was gelopen of had besloten mij uit de rest te kiezen, iets waardoor ik onbewust enkel ongemakkelijker van word. De "waarom" — vraag blijft me hierbij maar lastig vallen, zelfs meerdere malen nadat ik het weg probeerde te drukken naar de achtergrond.
      "Miguel, was het toch?" Hij krijgt dat soort zaken natuurlijk van te voren te weten, krijg ik naar me toe geslingerd in mijn gedachtegang. Ik knik ietwat nerveus, omdat er geen geluid uit mijn keel schijnt te komen, en haal onhandig een hand door mijn achterover gekamde haar, want ik kan me niet herinneren wat zijn naam is. Heeft hij het al vermeldt op het begin van onze aankomst? Had hij het daarstraks vermeld toen hij aan kwam lopen? Ik ga al mijn hersenspinsels na, maar ik kom erachter dat het allemaal een bij elkaar geraapt zooitje was en ik geef al snel de moed op. Het moment dat ik het in mijn schoenen voel zinken, hoor ik zijn stem echter opnieuw dus houd ik mijn adem in.
      "Vertel eens iets over jezelf, waar kom je vandaan, wat doe je?" We hebben zo'n beetje dezelfde lengte, waardoor we elkaar recht in de ogen kunnen kijken —nog een gegeven waardoor mijn act moeizamer zou worden. Laat staan dit gesprek alleen al, gezien ik op een moment als dit al één of andere openingszin klaar heb liggen. Hard druk ik mijn lippen op elkaar om het in te houden, alleen hierdoor vervolgt de stilte zich dodelijk en ik bedenk vlug wat om te zeggen.
      "Eh..." Hij heeft jou uitgekozen, zeg wat! "Ik eh..." Zeg wat, verdomme! "Houston, Texas," begin ik dan, terwijl ik mezelf er — vloekend wel te verstaan — aan herinner dat die camera's op ons gericht zijn, hoewel ik er niet naar kijk. "daar kom ik vandaan en ik woon pas sinds een aantal jaar hier." Hoewel ik er wat woorden uitgekregen heb, was het met moeite en de nerveuze toon was duidelijk te horen, net zoals mijn accent. "Ik ben monteur, meer voor vliegtuigen dan voor auto's, dat doe ik alleen als een soort hobby." Bijna wil ik erbij vermelden dat mijn grootvader me zijn vliegtuig na had gelaten nadat hij was overleden, maar ik zwijg en zeg na enkele tellen: "Ik heb mijn vliegbrevet, maar er zijn al wat jaren voorbij gegaan dat ik geen vliegtuig bestuurd heb." Waarom dat is, zeg ik er niet bij. In tegenstelling tot eerst vliegen mijn woorden er nu razendsnel uit en ik vraag me eigenlijk af of hij het wel gevolgd heeft. Ik merk op dat hij een glas drank in zijn hand heeft, iets wat wel meerderen schijnen te hebben — bedenk ik me wanneer ik rondkijk, ik ben zowat de enige die geen glas vast heeft. Momenteel heb ik dat wel nodig, ik kan wel door de grond zakken. Snel gris ik er een van een dienblad af en drink deze zowat in één teug leeg.
      "Eh —waar kom jij vandaan?" durf ik dan aan hem te vragen, waarbij ik hem aankijk en kort over mijn droge lippen lik. Door de nervositeit zo nu en dan houd mijn accent nog altijd aan.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Casper Dean Saxon

---

De jongeman knikt op mijn vraag en leid me even af door zijn hand door zijn haar te halen. Het is jammer dat hij niet zo nerveus geworden is door mijn verschijning, maar door iets heel anders. Maar dat hoor ik niet te weten, dus blijf ik charmant naar de man voor me glimlachen, waarna ik zeg dat hij iets over zichzelf moet vertellen. Het blijft vervolgens even stil en ik hou mijn hoofd iets schuin, komt er nog wel iets uit?
      "Eh... Ik eh..." begint hij en nu begin ik me toch wel zorgen te maken over zijn toestand. Maar zodra ik mijn wenkbrauwen vragend iets optrek, komt er toch iets zinnigs uit. "Houston, Texas, daar kom ik vandaan en ik woon pas sinds een aantal jaar hier." Het gaat met moeite, maar ik kijk geïnteresseerd naar hem en knik erbij. Zijn accent maakt ook wel duidelijk waar hij vandaan komt, ik vraag me af of dat bij mij ook zo duidelijk te horen valt. "Ik ben monteur, meer voor vliegtuigen dan voor auto's, dat doe ik alleen als een soort hobby. Ik heb mijn vliegbrevet, maar er zijn al wat jaren voorbij gegaan dat ik geen vliegtuig bestuurd heb."
      Mijn grote ogen kijk ik toe hoe hij een glas van het dienblad van de ober die langsloopt grist en die in één tuig leegdrinkt. Gelukkig weet ik me redelijk snel te herstellen. Zelf nip ik zo af en toe aan mijn glas, zodra ik teveel drink, vind ik mezelf onuitstaanbaar worden. "Vliegtuigmonteur... Dat hoor je ook niet welke dag," glimlach ik naar hem. "Dat klinkt heel interessant."
      "Eh —waar kom jij vandaan?" vraagt Miguel, terwijl hij over zijn lippen likt. Mijn focus word er kort naar getrokken, voor ik antwoord.
      "Ik heb mijn eerste zes jaar in Engeland doorgebracht, maar sindsdien heb ik altijd hier gewoond. Mijn vader is namelijk Engels en mijn moeder een Amerikaanse. Engeland is een leuk land, maar hier voel ik me toch meer op mijn gemak. Engelsen hebben toch een raar gevoel voor humor" vertel ik hem, maar dat laatste lach ik een beetje en probeer ik hem op zijn gemak te stellen. "Ik werk als advocaat, maar dat is niet echt een interessant beroep zoals die van jou. Je zei dat auto's een soort hobby zijn? Knap je ze graag op, van die oldtimers, of hou je meer van snelle, nieuwe auto's?"

---

Your make-up is terrible

---

Het gegeven dat hij de expressie van de heer Saxon niet had bespeurd, is wellicht een beter teken voor hem, aangezien hij anders weer terug in de staat zou schieten waarin hij zich eerder bevond. De drank maakte hem ook wel wat losser, wat bij hem resulteerde in gemakkelijker communiceren met de medemens en er niet meer zo nerveus uit zien. Hierdoor zou hij eerder één van zijn slechte openingszinnen over zijn lippen laten rollen, misschien was het ook wel beter voor hem dat hij er niet zo over nadacht.
      “Vliegtuigmonteur... Dat hoor je ook niet elke dag,” glimlachte de man richting hem, waarvan hij de naam door de nervositeit nog altijd niet zeker wist – iets met een C, zoveel wist hij dan wel weer. “Dat klinkt heel interessant.”
      “Ja, ik heb vaker gehoord dat ze het niet verwacht hadden,” beaamde ik zijn woorden, waarbij ik kort een glimlachje waagde. De eerste keer dat ik niet het gevoel had dat het faalde, wat me best voldoening gaf. Ik was niet veel in Texas te vinden, aangezien mijn grootvader zowat wekelijks ritjes maakte met zijn vliegtuig – voor het plezier of voor werk. Bij beide gelegenheden nam hij mij mee, naast hem had ik namelijk niemand die voor me kon zorgen. Na een aantal jaren, toen ik eindelijk op leeftijd kwam, veranderde dat echter en was ik degene die voor hem moest zorgen. Hij had in al die jaren allerlei dingen meegemaakt die hij niet meer van zijn netvlies kreeg en dat begon aan hem te vreten als een groep termieten. “Sommigen probeerden zelfs een reisje voor elkaar te krijgen in een vliegtuig dat ik toen had, alleen die heb ik helaas moeten verkopen.” Nu had ik al meer gezegd dan ik überhaupt wilde mededelen, maar ik besloot er toch bij te glimlachen, al weet ik niet zeker of het serieus overkwam.
      “Ik heb mijn eerste zes jaar in Engeland doorgebracht, maar sindsdien heb ik altijd hier gewoond. Mijn vader is namelijk Engels en mijn moeder een Amerikaanse. Engeland is een leuk land, maar hier voel ik me toch meer op mijn gemak. Engelsen hebben toch een raar gevoel voor humor,” vertelde hij, waarbij ik even gniffelde en me al meer rustig voelde worden in zijn bijzijn, iets waar ik toch opgelucht over was. Pas toen hij aan me bekend had gemaakt dat hij in Engeland had gewoond, merkte ik zijn lichte accent op die bijna niet te ontdekken viel. Bij mij zal dat toch wat anders zijn, maar het voelde fijn om wat meer over de ander te weten te komen. Zo herinner ik mezelf er bijna niet meer aan dat we hier allemaal voor hem zijn en ik me als een man die op hetzelfde geslacht valt, moet voordoen. Ik wilde vragen of hij hedendaags contact heeft met zijn ouders, alleen ik bang dat hij dan naar mijn familie zou vragen en dat zou wel een hele domper voor het gesprek zijn.
      “Ik werk als advocaat, maar dat is niet echt een interessant beroep zoals die van jou. Je zei dat auto's een soort hobby zijn? Knap je ze graag op, van die oldtimers, of hou je meer van snelle, nieuwe auto's?” Ik had net het tweede glas te pakken, zette het andere weg en duwde de gedachte weg dat ik niet bepaald goed tegen alcohol kon. Na de volgende slok kwamen er zelfs al lichte blosjes op mijn wangen, en ik zag er wat relaxter uit. Ik kon me hem wel voorstellen in dat beroep en plotseling kwam de gedachte in me op dat ik wel kon begrijpen dat hij als aantrekkelijk wordt gezien, niet enkel door vrouwen maar eveneens mannen.
      “Het lijkt me wel een interessant beroep,” bekende ik – met de gedachte van mijn vader in mijn gedachten, die was voor hij overleed advocaat. Hierdoor was hij echter nooit te bekennen en scharrelde hij met verschillende vrouwen rond. Dat was echter één van de weinige zaken die ik over hem kreeg te horen van mijn grootvader, ze konden ook niet zo goed met elkaar overweg. Ik weet niet of ik meer over het beroep zou willen weten omwille van hem of om simpelweg beleefd te zijn jegens de Bachelor. Om toch nog enigszins sociaal over te komen, gokte ik maar op het laatste. “als je er meer over kwijt wilt, luister ik er graag naar.” Ik dacht kort na over de vraag die hij me gesteld had en opende opnieuw mijn mond. “Dat is een lastige vraag, in feite allebei wel – al zijn er moderne wagens die ik absoluut niet aan kan zien. Zoals... Ferrari's, bijvoorbeeld.” Hopelijk had ik nu niet wat verkeerd gezegd. Nu kwam het lastige gedeelte: zijn naam vragen – ik kon het me eerlijk waar niet herinneren.
      “Je weet dat ik Miguel heet, maar hoe heet ben jij?” vroeg ik hem, wat voor mij normaal klonk, tot het binnen kwam wat ik daadwerkelijk gezegd had. Onbewust had ik één van mijn openingszinnen over mijn tong laten glijden, waardoor mijn wangen ditmaal niet rood werden door de drank maar door de schaamte. Lichtjes stamelde ik, “Sorry, ik bedoel... Hoe heet b-, eh,” Shit, wilde ik het weer bijna zeggen. “Wat is je naam?” vroeg ik maar op een andere manier aan hem, waarna ik mijn gezicht in mijn hand verborg.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.