• Familie dawnknight moordmysterie




    Het is hartje winter, en de familie Dawnknight heeft zich in het grote familie landhuis gevestigd voor een week vol kerstwensen en vreugdevolle beloften rond de haard om warm te blijven, want het weer buiten is zeker geen pretje om door te reizen; sneeuw stormt over het land heen en maakt het zelfs gevaarlijk om openlijk de weg op te gaan.

    De eerste dagen gaan geweldig, maar al snel slaat de gemoedelijke sfeer om wanneer er een lugubere ontdekking word gedaan.
    Want na het grote avondmaal op kerstavond, waarop ieder diens wensen voor het nieuwe jaar jegens zichzelf en jegens anderen uitgesproken had, word lord Dawnknight dood aangetroffen in zijn studeer kamer. Er is na nader inspectie duidelijk geen sprake van een natuurlijke dood en zelfmoord is ook al snel afgeschreven.
    Wie heeft het gedaan? En vooral waarom? Iedereen leek van de man te houden.
    Als aanwezigen in het landhuis gaan jullie op onderzoek uit, maar één van jullie is de schuldige.
    Kunnen jullie het mysterie oplossen? Of wint de moordenaar het?



    Ik heb eens op een ander forum meegedaan aan een moordmyserie RPG en ik dacht, 'Hé, het leek me leuk om dat hier ook eens te proberen.' Al heb ik geen idee of dit al eens gedaan is.

    Je kan familie zijn; Lord of Lady, de oom, de neef, de tante, nicht, dochter, zoon maar ook iemand in het huishouden zoals; de butler, schoonmaakster, kokkin, etc.
    Het verhaal speelt zich af rond het einde van de 19e eeuw; 1899
    en het speelt zich af in een gemeente in de buurt van London. Er bestonden dus al wel telefoons en elektriciteit, maar het is allemaal veel simpeler / ouderwets (duh).
    Meer informatie over die tijd, bijv. de kleding en het huis komt nog, ik wil eerst kijken hoeveel mensen er nog weer in geïnteresseerd zijn om mee te doen.

    Leeftijden en verbanden

    Aangezien er in het vorige topic er op een gegeven moment redelijk veel ongeloofwaardige leeftijd verhoudingen opdoken doe ik het nu maar even zo.

    Kleinkinderen; moeten tussen de 5 en 16 jaar zijn en er mogen geen kleinkinderen aangemaakt worden zonder een link met een volwassene, anders hebben we opeens allemaal kleinkinderen die bij geen volwassene hoort.

    Volwassene; De minimale leeftijd bij volwassenen is 29, maar dan kan ze dus geen dochter van 16 hebben, tenzij ze dus op hele jonge leeftijd is verkracht... maximum leeftijd is 45 voor de kinderen, want dan zou Richard 20 zijn geweest, dus dat kan nog wel.

    De leeftijd van de mensen in dienst van het landhuis; Dit maakt eigenlijk niet uit, je kan een schoonmaakster / bediende zijn van 18, een kok/kokkin van 34 of een butler van 82, dit mag je zelf weten, maar houd het wel realistisch.


    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~×××××××××~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

    De Lord :


    Naam: Richard Edison Dawnknight
    Leeftijd : Hij is 65 jaar, jarig op 04 Februari, dus met nog twee maanden was hij 66 geweest.
    Uiterlijk : FC : Sean Connery.
    Innerlijk : Richard kon heen strict zijn jegens zijn familie. Het was een trotse man die zeker koppig in het leven stond, maar hij hield ook van zijn familie en zou niemand een kwaad hart toedragen, al gaat dit soms een beetje tegenstrijdig met zijn wens naar strictheid, discipline en aanzien.
    Hij had vele hobby's; als hij al niet rondreisde als particuliere archeöloog en paleontoloog, daarnaast was hij verfijnt en gediplomeerd bioloog en was hij ook geïnteresseerd in Cryptozoölogie. In zijn studeerkamer kun je dan ook veel boeken, opgezette dieren, kasten vol met potjes met mysterieuze inhouden als poedertjes en vloeistoffen vinden.
    Ondanks dat zijn uit de hand gelopen hobby veel geld in beslag nam was hij aanzienlijk rijk en deelde dit af en toe in kleine mate met de familie, hij was niet geheel gierig, maar hij wou hen ook niet te veel verwennen dat zij zelf niets meer gingen doen om zo van zijn geld te kunnen tappen.


    De Moord :
    Iemand vind Richard in zijn studeerkamer, het zou een toeval kunnen zijn op het eerste gezicht, maar de rode plas bloed dat uit de wonden komt - Een steekwond in zijn maag en een tussen de ribben door- en het witte shirt dat hij aan had was ook helemaal donkerrood gekleurd.
    Bij nog nader inspectie werd duidelijk dat er een woord op zijn borst was gekrast, een woord wat niet te lezen viel, misschien een andere taal? Een raadsel?
    Richard kennende was hij zelfs op die leeftijd nog fit en behendig, dus hij is niet onderuit gegaan zonder een gevecht, maar iets zorgde ervoor dat hij niet goed de kans kreeg om echt terug te vechten.
    Misschien was de moordenaar al in de kamer, misschien bewoog de persoon wel zo zachtjes dat hij het niet opmerkte.

    Meer komt nog... x)




    De rollen :

    Vrouwen :
    #{1,1} Zara-Loïs Bell × Schoonmaakster × Griffiths
    #{1,3} Odette Mabelle Dawnknight × Dochter DreamerN
    # {1,5} Christina Ella Bardot × Schoonmaakster × AlphaFox
    #{1,3} Yun Yuan/Dawnknight × Geadopteerde kleindochter Mad_Hatter
    #{1,3} Mary Diana DiMario × Nicht × TheHorcrux
    #{1,3} Adaeze × Dienstmeid × Mad_Hatter
    #{1,5} Catherina Maria Dawnknight-Locksley × Vrouw v.d. overledene × Fairytalest
    #{1,7} Aveline Carver × Keukenmeid × Bederov
    #{1,7} Rosalie Henriëtta Dawnknight × Tweelingzus × ComingToTheTree

    Mannen :
    #{1,1} Mason James × Kok × Assassin
    #{1,1} Charles Wingsteins × Butler/koetsier × Debbaut
    #{1,2} Andrew Richard Dawnknight × Kleinzoon × OutlawQueen
    #{1,2} James Richie Matthews × Butler × Sheamus
    #{1,3} Edmund 'Ed' Buford Jones × Achterneef × Tarth
    #{1,9} Jeremy Jackson Dawnknight × TheHorcrux
    #{1,7} William Antonio DiMario × Oom × OutlawQueen





    Regels

    ~ Ieder mag 2 personages max.
    ~ Reserveringen blijven 5 dagen staan.
    ~ Minimaal 250 woorden per post.
    ~ Niet iemand anders personage besturen.
    ~ Niet iemand opzettelijk ernstig verwonden/ vermoorden zonder het te overleggen met de andere speler.
    ~ 16+ Toegestaan.
    ~ Geen Mary-Sue of Marty-Stu personages (;
    ~ OOC tussen ( ) { } [ ]
    ~ Speel het eerlijk en leuk, ga dus niet rondvragen aan anderen wie de moordenaar is.
    ~ De rest is nogal vanzelfsprekend (;

    [ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 17:02 ]


    Credendo Vides

    Mason James - Kok

    Voor mij was dit een ontiegelijk zware week geweest. Ik moest het kerstdiner inplannen, bespreken met meneer en daarna alles bestellen, zorgen dat het eten op tijd binnen was en dan nog alle voorbereidingen treffen. Ik was gister al begonnen met dingen te maken en heb vandaag non-stop moeten werken. Anders had ik het nooit afgekregen, nu de hele familie weer op bezoek is. Een normaal diner voor gasten regelen kost al behoorlijk wat moeite, maar het extra speciale en spectaculaire kerstdiner valt in een heel nieuwe categorie.
          Gelukkig is het ergste nu voorbij. De keuken schoonmaken is toch niet helemaal mijn taak, ik zorg er gewoon voor dat mijn spullen op de juiste plek terecht komen en verdeel de porties voor de andere medewerkers van wat er overgebleven is van het heerlijke maal. Ik maak altijd expres teveel zodat wij ook nog iets hebben, maar ik kan echter geen kippenpoot meer zien op het moment.
          "Aveline!" roep ik geïrriteerd als de afwas nog niet gedaan is. "Waar ben je toch, meid. Schiet verdomme nou eens op. De afwas laat niet de hele nacht op zich wachten!"
          Ik zucht en breng een nieuw bord naar de plek waar wij eten. James, de oude butler, zit er net te eten als er een luide gil door het huis klinkt. Hij schrik er zo van dat hij zijn glas rode wijn laat vallen. Hij staat op en gaat naar de oorzaak zoeken, maar daar heb ik helemaal geen tijd voor. Die rotzooi moet hier weer opgeruimd worden, maar het hele huis zal wel opzoek gaan naar de oorzaak en er is geen dienstmeid te bekennen. Ook de schoonmaakster is er niet, die is waarschijnlijk in de dinerkamer bezig. Wat een aangefloten zooitje is het hier ook! Aveline heb ik al met zoveel werk opgezadeld, maar ik ga het mooi niet zelf doen, dat is mijn taak niet.

    [ bericht aangepast op 13 nov 2014 - 19:21 ]


    Your make-up is terrible

    Cenation schreef:
    [Sorry, maar ligt het nu aan mij of zien Odette en Catherina er hetzelfde uit?]


    {Hihi, ze zijn dochter en moeder, mijn FC is Jennifer Morrison en de FC van Catherina is Michelle Pfeiffer, maar ze lijken op de foto's idd best wel op elkaar xD}


    Credendo Vides

    DreamerN schreef:
    (...)

    {Hihi, ze zijn dochter en moeder, mijn FC is Jennifer Morrison en de FC van Catherina is Michelle Pfeiffer, maar ze lijken op de foto's idd best wel op elkaar xD}


    Laten we dit alles opvatten als een groot faceclaim compliment ^^


    Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

    Aveline Carver



          'Aveline!' hoor ik Mason roepen, maar zoals wel vaker het geval is, reageer ik er niet op.Waar ben je toch, meid. Schiet verdomme nou eens op. De afwas laat niet de hele nacht op zich wachten!' Ik rol met mijn ogen. Die afwas laat heus wel op zich wachten, het heeft tenslotte geen benen waarop het weg kan lopen. Daarnaast is afwassen niet eens echt mijn taak, maar die van de scullery maid. Hij kan beter hen vragen, want ik ga het niet doen. Ik heb vandaag al ontzettend veel gedaan. De drukte met het kerstdiner is echt ongelofelijk. Aan de einde kant is het fijn, de drukte, maar die drukte wordt op een gegeven moment te veel. Ik heb ook nooit echt iets met kerst gehad, gezien ik niet bepaald familie heb met wie ik het kan vieren, en al zal ik dat wel hebben, dan zou dat alsnog niet kunnen omdat iedereen tijdens de kerstdagen hier nodig is.
          Na nog enkele minuten gewacht te hebben, verlaat ik mijn "schuilplaats", om toch maar naar de keuken te lopen. Terwijl ik naar de keuken loop, hoor ik een luide gil. Ik maak me er echter niet druk om. De gil klonk vrouwelijk, dus waarschijnlijk heeft iemand een spin gezien. Dat zou me in ieder geval niks verbazen.
          Eenmaal in de keuken valt mijn blik op de tafel, waar bedienden horen te eten, echter liggen er enkel een paar borden met niet opgegeten eten. Waarschijnlijk is het halve huis op die gil afgegaan. Wat een heisa om iets wat waarschijnlijk toch enkel een spin is. Op de tafel ligt ook een plas wijn. Mijn god. Als iemand z'n wijn al omstoot na zo'n beetje dan beloofd dat ook niet veel goeds.
          Ik zucht even en kijk dan naar de berg afwas, om vervolgens naar Mason, de hoofdkok te kijken. 'Bekijk het maar dat ik dat allemaal in me eentje op ga ruimen. Je bent gek als je denkt dat ik dat ga doen.' Ik zet mijn handen in mijn zij en blaas een blonde lok, die uit mijn knot is ontsnapt, uit mijn gezicht. 'Ik heb nota bene nog niet eens iets gegeten.'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    {Woops zie dit topic nu pas moet echt beter opletten morgen komt post}


    “A queen will always turn pain into power.”

    Mary Diana DiMario
    Als ik naar mijn man kijk loopt hij naar me toe en hij omhelst me troostend. Pas dan gaat er door mijn hoofd wat er nu aan de hand is... mijn ogen schieten vol van ongeloof en verdriet. Welk gestoorde mens doet zoiets? Wie doet zo'n aardige man zoiets aan?
    Dan pas sla ik mijn armen ook om William heen, en verberg ik mijn gezicht tegen hem aan. Achter me hoor ik hoe er meer voetstappen en stemmen de kamer vullen, de vrouw van Richard komt dan ook binnen gelopen. Ze zal het er waarschijnlijk wel het moeilijkste mee hebben... dit is gewoon zo vreselijk. Anderhalf uur geleden zaten we allemaal nog zo vrolijk aan het kerstdiner en nu... nu is een familielid vermoord, bruut vermoord. Angst giert door mijn lichaam, angst voor het feit dat de schuldige nog steeds hier rond loopt. Zonder dat wij maar iets door hebben heeft iemand in deze familie zo iets over zijn of haar hart verkregen. Mijn angst voor een nieuw slachtoffer is groot, ik zou willen dat ik iedereen in dit huis nog kon vertrouwen... maar nu is niemand meer te vertrouwen, niet na dit. Iedereen is een verdachte, iedereen.. dus ook ik. Ook William. Zelfs de kinderen zullen uiteindelijk verdacht worden... te vreselijk voor woorden.

    Jeremy Jackson Dawnknight
    Mijn ogen staan nog altijd op het lichaam van Grootvader gericht. Al dat bloed...
    Dan voel ik twee armen om me heen geslagen. Het is Andrew, mijn grote broer. Ik draai me om, wakker geschud uit de shock. Andrew vraagt wat er gebeurt is en ik haal mijn schouders op, alsof het niks is... Het is vreemd maar zo naar vind ik het niet. Ik zou nu voor mijn leven lang dit beeld op mijn netvlies hebben staan, maar op het moment doet het mij nog niks. Ik wil gewoon weg lopen, op mijn kamer zitten of naar beneden om te spelen, rond te rennen... nu kan het weer. Nee, dit slaat nergens op. Ik hoor niet zo te denken! De man die mij altijd zo teleurgesteld en streng aan keek is weg, maar het is niet vrolijk, het is niet goed. Ookal hoef ik me nu niet meer stom te voelen... iemand hier heeft hem vermoord. Dat is slecht, daar word men heel erg op gestraft tegenwoordig. Dan kijk ik de kamer rond, gezicht tot gezicht, hopend dat misschien iemand zichzelf verraad... maar nee, niemand.


    -Crappy posts, sorry :']-


    Little do you know

    Rosalie Henriëtta Dawnknight ~ Tweelingzus van de Lord

    Ik zit zo vol. Het kerstdinee was heerlijk, maar ik had dan ook niet anders verwacht. Richard kennende, zou hij alleen de beste koks in dienst nemen. Zal ik vragen om nog een kopje thee? Dan kan ik nog wat drinken met Richard. We hebben elkaar de afgelopen tijd niet veel meer gesproken, en we hebben dan ook nog veel te vertellen, zonder twijfel.
    Uiteindelijk besluit ik om maar even richting de keukens te lopen om het te vragen. De mensen hier zijn uiterst vriendelijk, dus ik denk ook niet dat het een probleem zal vormen. Ik sta op en begin richting de locatie van de keuken te wandelen, als een harde, angstige gil door het huis galmd.
    Mijn hele kopje thee idee valt in duigen, en ik loop zo snel als mijn ouderdom me toestaat in de richting van de gil. Het duurt eventjes voordat ik door heb dat het uit Richards studeerkamer komt. De studeerkamer die ooit van onze vader is geweest, en daarvoor die van hem. Nu behoort hij tot Richard, en later zal hij behoren tot zijn zoon.
    Het is druk binnen. Ik herken de stem van William, mijn dochters echtgenoot. Hij praat nogal paniekerig. Zou hij die gil hebben geslaakt? Dat zou toch wel een hele prestatie zijn geweest, zo een hoge gil uit zijn mond. Ik stap de kamer binnen, en zie Yun angstig aan haar moeders been hangen. Yun is zo een leuk kind, en ik ben dan ook erg blij dat Odette het hart heeft gehad haar in huis te nemen. De brand waarin haar ouders zijn omgekomen was vast vreselijk voor haar. Ik ben blij te kunnen zeggen dat Yun en ik een redelijk goede band hebben. Alsof het mijn (geadopteerde) kleindochter is, niet Richards.
    Ik probeer een beetje langs alle mensen heen te lopen, naar waar Odette staat. En dan wens ik dat ik het niet had gedaan. Want daar, op de grote stoel achter zijn bureau, zit Richard. Morsdood.


    “A queen will always turn pain into power.”


    Odette Mabelle Dawnknight


    Steeds meer mensen kwamen de ruimte binnen, maar er ontging nog veel aan me.
    Maar wat me niet ontging was mijn moeder die mijn vaders naam zei met een gebroken stem voor ze naast zijn lichaam neerzakte. "Richard." Haar stem kwam tot niet meer als een fluistering bij me door. "Waarom jij?"
    Waarom hij, wat had vader ooit iemand aangedaan om dit te verdienen? Wie heeft dit gedaan? Waarom hij?!
    Ik wou naar mijn moeder toe gaan, maar hield me in. We waren dan wel moeder en dochter en in mijn jeugdjaren was ik vaak bij haar te vinden tot ik volwassen werd en me verder ontwikkelde tot de vrouw die ik nu ben waardoor we steeds verder uit elkaar groeiden, vader was altijd de persoon geweest naar wie ik ging, puur ook omdat ik het gevoel had dat mijn moeder zich voor me afsloot met een onbekende reden, al wist ik wel dat ze liever vaak alleen was om aan haar boeken te werken en waarschijnlijk was het ergens automatisme geworden om haar niet te storen in haar werk.
    Vader...
    Ik liet mijn hand over het haar van Yun dralen en draaide me zo half om dat Yun er absoluut niet meer naar kon kijken, ze had echt al veel te veel gezien.
    "James." Mijn stem was een emotioneel wrak, maar ik hoopte dat de woorden de butler zouden bereiken. "Zou u de kinderen naar de keuken willen brengen, dit is geen zicht waar ze lang bij moeten zijn." Ik probeerde me groot te houden, vooral voor moeder aangezien ik het begreep als zij die rol nu even niet kon vervullen, want voor niemand anders dan haar zou dit het pijnlijkst zijn en ik was niet zo egoïstisch om haar dat af te nemen. Ergens wou ik iedereen de studeerkamer uitgooien zodat zij even alleen met hem kon zijn om afscheid te nemen, al was hij al heengegaan, en me later weer bij hem kon voegen.
    Om mijn woorden bij James kracht bij te zetten maakte ik de armpjes van Yun voorzichtig los van mijn been en ging door mijn hurken. "Lieverd, ga maar even met James mee, dan krijg je een lekker kop warme melk en dan ben ik zo weer bij je." Ik drukte weer een kus op haar hoofd zoals ik had gedaan voordat dit alles ontdekt was en gaf haar een bemoedigende knuffel.
    Ik weet dat het waarschijnlijk niet veel uit zou maken, ze had het gezien, maar ik kon de kinderen hier niet langer laten blijven.
    Net toen ik Yun zachtjes de richting van de gang op wou duwen met een begeleidende hand kwam tante Rosalie binnen, de tweelingzus van mijn vader.
    Ik had altijd al een redelijk goede band met haar gehad , we hadden dezelfde interesses die we ook met vader deelde, maar ze deed nooit met ons mee met het werk en ik vroeg me af waarom dat was.
    De emotioneel aangeslagen gezichten van de mensen waar ik van hou en het levenloze lichaam van mijn dierbare vader deden me de das om en tranen stroomden nu vrijelijk over mijn wangen heen.
    Ik moest hier weg, ik kon hier niet langer blijven.
    Er waren dagen geweest dat gebeurde wat net gebeurd was, maar dan verweet ik mezelf nog geen seconde later om die gedachte. Ik hou, ik hield van Richard als vader. Het was een goed man die dit absoluut niet verdiende.
    Een ongekende bitterheid nam bezit van me tussen de tranen door.
    Wie de moordenaar ook was, ik zal er achter komen.
    En zonder ook nog maar op antwoord van James te wachten nam ik zelf Yun op mijn arm en spurtte richting de keuken, we konden allebei wel een warme kop melk gebruiken om van de schok bij te komen.


    Credendo Vides

    Rosalie Henriëtta Dawnknight ~ Tweelingzus van de Lord

    Eerst voel ik helemaal niets. Leegte. Dan komt de pijn. In een grote, harde vlaag komt de pijn, en ik heb zin om te schreeuwen, te huilen, te gillen. Maar ik doe het niet. Want ik ben nu de oudste hier, niet samen met Richard, maar alleen. Een herrinering komt tot leven in mijn hoofd. Toen we vijf waren, en geheim agentje speelde. Omdat ik het meisje was wilde ik perse degene zijn die doodgeschoten zou worden. Maar Richard zei dat meisjes gelijk zijn aan jongens, iets wat onze ouders niet vonden. Dus hij vond dat ik hem dood moest schieten. En dus deden we het zo; ik was de goederik en Richard de slechterik. En ik schoot hem dood.
    Maar nu is hij echt dood.
    Odette schiet langs me heen, met Yun in haar armen. Tranen stromen over haar wangen. Ik wil haar troosten, maar het lijkt alsof ik verlamd ben. Uiteindelijk stap ik naar voren en zak naast Catherine neer. Tranen glijden over haar wangen. Ik neem haar in mijn armen en ze snikt het uit. Ze schudt hevig, en haar tranen maken mijn jurk nat. Het maakt me niet uit. Catherine heeft het nu het moeilijkst. Haar man, de liefde van haar leven. Odette en ik komen pas als tweede. Ook al heb ik mijn kindertijd en al mijn geheimen gedeeld met mijn geliefde tweelingsbroer, het is Catherine die het meeste pijn moet hebben. Maar als het mij al zoveel pijn doet, als het bij mij al voelt alsof mijn hart in stukjes is gehakt, hoe moet Catherine zich dan voelen?
    Ik druk haar maar nog wat dichter tegen me aan. Want haar man, en mijn tweelingbroer, Odette's vader, Yun's opa, hij is weg. En hij komt niet meer terug. Hij zal Catherine niet meer lachend tegen zich aan drukken. Hij zal niet meer met mij praten over zijn geheimen. Hij zal Odette geen advies meer geven. Hij zal Yun niet meer op schoot nemen. Hij is weg, dood.
    En dan besef ik, dat iemand hem vermoord heeft. Hij had nog veel langer en gelukkiger kunnen leven. We hadden nog in hetzelfde bejaardentehuis kunnen gaan wonen, zoals we vroeger altijd zeiden. Vroeger, herriner ik me nog, vonden we het stom dat we een tweeling waren. Want dan konden we niet trouwen. Vader zei toen: 'Is een tweeling zijn niet al bijzonder genoeg? Iemand met wie je alles deelt? Dat je iemand hebt waarmee je je hele leven kan samenzijn, van wie je houdt? Kinders, een tweeling zijn is al erg bijzonder. Een tweeling deelt dingen die je niet met een geliefde kan delen. Een tweeling broer of zus hebben, dat is bijzonder en dat moet je koesteren. Wees nou niet teleurgesteld. Wees blij, en geniet ervan.'
    De precieze woorden. Ik kan het me nog zo goed herrineren. Richard zei toen: 'Ja vader, u heeft wel een beetje gelijk, eigenlijk. Maar dan wil ik niet trouwen, hoor. Dan gaan Rosalie en ik wel gewoon samenwonen, net als nu. Toch, Rosalie?' en ik knikte hevig. Toen rende we weer weg, hand in hand, zingend: 'Richard en Rosaliehie, Richard en Rosaliehie zijn beste vrienden.'
    Maar Richard is weg. Voor altijd. De lange gesprekken, de koppen thee op zondag. Weg, weg, weg. En het komt nooit meer terug.

    [ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 11:50 ]


    “A queen will always turn pain into power.”

    [Cenation > Sheamus]


    16 - 09 - '17

    [Het spijt me echt enorm, ik had helemaal niet door dat er een speeltopic was]

    (mehh ik wil eigenlijk echt door schrijven maar dat kan niet want ik ben de laatste die gepost heeft;3)


    “A queen will always turn pain into power.”

    {Ik kan misschien wel helpen, als ze tenminste de taak op zich wil nemen om de kinderen naar de keuken te brengen. Je kiest maar ^^}

    Yun Yuan/Dawnknight × Geadopteerde kleindochter



    Ik kijk naar mama, terwijl ze al die dingen tegen de meneer in zijn pinguinpak zei, maar echt luisteren doe ik niet. Enkel het basisidee kan ik uit haar woorden halen: kinderen naar de keuken. Ze maakt mijn armpjes los van haar benen en eigenlijk wil ik haar niet loslaten, maar mama haar gezicht ziet er zo triest uit dat ik maar braaf luister. Ik schrik wanneer er dan plots zoveel traantjes op verzamelen, net zoals op mijn gezicht toen mijn mama en papa dood waren. Oh, maar haar papa is ook dood. Opa is haar papa!
    Ze tilt me plots op en begint met me richting de keuken te lopen. Terwijl we oma passeren, strijk ik even met mijn hand langs haar schouder. "Oma." zeg ik zachtjes, eigenlijk kan ik bijna enkel namen zeggen in deze vreemde taal. Ik kijk toe terwijl alle kindjes blijven staan, maar mama zei kindjes naar de keuken. Dat is niet goed, zo mag het niet. Wanneer ik mama haar traantjes in mijn hals voel vallen, verspringt mijn aandacht weer op haar. Ze is triest, haar papa is dood... Maar ze moet niet triest zijn, dat weet ik nu ook. Ze zal haar papa echt wel terug zien!
    "Niet dood... Ander leven." fluister ik dan, in het gebrekkige Engels dat ik kan. Ik hoop dat mama me kan begrijpen. "Terugzien." zeg ik dan nog, met een stralende glimlach om mijn lippen. Mijn kleine armpjes sla ik stevig om haar hals, hopend dat ze mijn woorden had verstaan.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    (Mensennnnn laat t topic niet doodgaaaaaaaaan)


    “A queen will always turn pain into power.”

    Rosea schreef:
    (Mensennnnn laat t topic niet doodgaaaaaaaaan)


    { Ik was even afwezig de afgelopen twee dagen, had even andere dingen aan mijn hoofd, maar ik zal kijken of ik zo een stukje kan schrijven en ik zal ook een praattopic aanmaken, de link zal ik in dit topic zetten. }


    Credendo Vides