200 | Jurassic Park | speeltopic 01 - Speeltopics

---

Het enorme Jurassic Park is net geopend! Bezoekers vanuit de hele wereld komen het park bezoeken, dat goed loopt. Maar zodra iedereen in het park is, gaat het ineens mis. De stroom valt uit, waardoor alle dinosaurussen weten te ontsnappen. Mobiele apparatuur is niet toegestaan op het eiland, voordat ze erheen gingen, moesten ze alles inleveren. Ze willen namelijk niet dat er beeldmateriaal van het park vrijkomt, de mensen moeten maar komen om het te zien. De taak van de medewerkers en de gasten is om de stroom aan te krijgen en levend te ontsnappen van het eiland.

Rollen

Vriendengroep 1 (16-20 jaar oud, Amerika)
° Alyssa Christine Benson - 19 - Khamul 1,1
° Catherine Mia Cassidy - 17 - Amphrobia 1,3

° Aaron Matthew Reynolds - 18 - drapetomania 1,4


Vriendengroep 2 (19-25 jaar oud, Engeland)
° Madelyn Noëlle Kessler - 20 - Gustin 1,2
° Elisabeth Baker - 25 - NPC - 1,4

° Rhys Harrison Walker - 25 - Assassin 1,1
° Sebastian Ethan Moore - 23 - Elrohir 1,4


Gezin 1 (Amerika)
° Moeder - Meredith Phelps - Bauer - 38 - NPC - 1,7
° Dochter - Annabeth Bauer - 6 - NPC - 1,7

° Vader - Tom Bauer - 34 - NPC - 1,3
° Zoon - Jay-Jay Bauer - 15 - Majikku 1,3


Medewerkers:
° Stagiaire - Marisa Fitzgerald - 17 - Assassin 1,4
° Marketing - Mariana Emilia de Santigo - 24 - Gustin 1,5
° Receptioniste - Cassandra Juliëtte Vinson - 24 - Ryess 1,5

° Informaticus - Andrew Alvin Norrell - 25 - Flatsound 1,4
° Beveiliger - Noah Lex Wright - 27 - Sigil 1,4




Begin
Iedereen is aangekomen op het park en zit in de auto's die door de poort zijn gegaan. De auto's zijn elektrisch en volledig automatisch en elke groep heeft zijn eigen auto's. Normale auto's hebben 4 zitplaatsen, als een groep groter is, hebben ze 6 zitplaatsen of anders 8. Tussen elke auto zit ongeveer 10 minuten rijden afstand. De werknemers zijn allemaal gewoon rustig aan het werk. Dan valt de stroom uit en heerst er paniek.

[ bericht aangepast op 8 nov 2014 - 19:01 ]

---

Your make-up is terrible

Sebastian Ethan Moore

Een blijvende opwinding sinds dit idee ontstaan was, een opwinding die alleen maar groter was geworden in de loop van de tijd. Nu waren we dan eigenlijk daar! Met z'n vieren zaten we in een auto, rondrijdend door Jurassic Parc. Als een klein opgewonden jongentje at ik daar in die auto, me helemaal blij te maken aan de dinosauriërs die ik rond zag lopen. Ik was zo ongelofelijk blij dat de anderen mee gegaan waren in dit plan en we uiteindelijk ook alles hadden geregeld om hier te kunnen komen.
Wanneer ik geconcentreerd op zoek ben naar de Gallimimi, die in dit gebied zouden moeten rondlopen volgens het kaartje dat we hebben mee gekregen, voel ik opeens de auto tot stilstand komen. Eerst heb ik nog moeite om mijn aandacht naar dit probleem te verplaatsen, juist omdat ik net wat gezien dacht te hebben. Maar omdat de auto blijft stilstaan en ik mijn vrienden hoor praten hierover, richt ik mijn aandacht toch maar op de stilstaande auto. Het is eigenlijk niet echt logisch dat hij opeens onaangekondigd stil komt te staan, niet als we in een park midden tussen de dino's zitten. Waarschuwingen vooraf zijn dan wel gewenst.
'Sebastian, druk eens op de intercom!' hoor ik Rhys dan zeggen en volg met mijn blik het knopje wat hij aanwijst. Maar als ik erop druk volgt er niets, helemaal niets. Ik druk nog een paar keer, maar nog steeds geen enkel teken van dat hij werkt. Ergens maak ik me daar toch lichtelijk ongerust over.
'Blijkbaar hebben we een storing,' merk Beth op. 'De meer tijd dat we even zo'n prachtbeest kunnen zien, voordat dat ding weer doorrijdt.' Ik weet niet echt wat ik van deze storing moet vinden, meer tijd hebben om te kijken is inderdaad geweldig, maar toch voel ik me niet zo op mn gemak bij een storing midden in een park vol met dino's. En ze zijn zeker niet allemaal onschuldig... Maar een stout plan komt wel in me op.
'Nu we toch stilstaan, kunnen we misschien de dino's wat beter bekijken door uit te stappen, die Gallimimi zijn niet zo gevaarlijk zolang je maar niet te dicht bij ze komt. En zolang we de auto in de gaten blijven houden, kunnen we op tijd weer terug zijn, als ie weer werkt? Wat denken jullie? Zo gevaarlijk kan het ook weer niet zijn en je moet gebruik maken van je mogelijkheden.' Maar ergens wist ik wel dat dit misschien niet zo'n heel goed plan was.


{Sorry guys, niet geweldig, maar ik had mijn hoeveelheid schoolwerk onderschat ):}

[ bericht aangepast op 6 nov 2014 - 23:05 ]

Marisa Fitzgerald

Gehaast loop ik door de gangen van het complex heen, van de wetenschappers terug naar de bezoekers. De dag is al in volle gang en ik hou een klembord tegen mijn borst gedrukt, een klembord met belangrijke informatie erop. Het is mijn taak om deze ergens anders heen te brengen, ze gebruiken me hier gewoon als loopjongen, of meisje in mijn geval, in plaats van me ook echt iets nuttigs te leren. Misschien zijn ze wel bang dat ik het straks beter weet. Toch haast ik mezelf omdat het echt belangrijk is, anders zou ik het waarschijnlijk toch rustig aan gedaan hebben.
      Plotseling loopt er iemand tegen me aan, waardoor ik een schril gilletje slaak, tot mijn schaamte. Er spat hete koffie op mij en het klembord. Degene tegenover me laat van alles uit zijn handen vallen en probeert onhandig nog dingen op te vangen. Ik raak gelijk geïrriteerd, maar de jongeman bukt zich zonder een geluid te maken om zijn papieren van de grond af te raken. Hij werpt een verontschuldigende blik op me en schuift naar achteren, waardoor ik iets te luid zucht. Ik ben net klaar om iets tegen hem te snauwen als het licht plotseling uitgaat.
      "Wil iedereen rustig blijven! Ik ben zeker dat ze het enkel een korte stroomonderbreking is. De lichten zullen zo meteen weer aanspringen!" wordt er door de gang gezegd. Het is zo donker dat ik niet weet of het uit een luidspreker komt, of dat iemand in de gang het zegt. Al snel besef ik dat het iemand in de gang moet zijn als het een stroomonderbreking is.
      "Geweldig. Koffie over dit belangrijke ding én een stroomonderbreking," zucht ik. "Een stroomonderbreking in een park vol dinosauriërs! Hebben ze dan geen noodgeneratoren of zo?" In mijn stem klinkt hoge verontwaardiging door. Mijn ogen beginnen ondertussen aan het donker te wennen en ik kan vage vormen van mensen onderscheiden. Mensen die in paniek raken, maar ook mensen die rustig afwachten. Ik hoor voetstappen door de gang lopen, maar blijf zelf staan waar ik sta, terwijl ik me richt op degene wie tegen me aan was gelopen.
      Ik herkende hem vaag toen ik hem zag, maar ik wist niet precies waarvan. Niemand iemand met wie ik samen heb moeten werken, maar mijn geheugen is goed en ik weet dat hij aangewezen en benoemd is. Andrew Norrell, informaticus. Op de één of andere manier vinden ze hier dat het geen onderdeel van mijn stage hoeft te zijn. "Kan jij soms niet kijken waar het aan ligt op je computer?"

[ bericht aangepast op 7 nov 2014 - 12:38 ]

---

Your make-up is terrible

Beth Baker

Ik weet dat ik niet vaak de kans zal krijgen om een dinosaurus van dichtbij te zien. Het is al ongelofelijk dat we er met een auto tussendoor rijden, maar toch...
Ik voel aan de deur, maar deze geeft niet mee.
'Het zijn automatische deuren,' brom ik. 'Maar ze moeten ook anders open kunnen in geval van nood.'
Ik laat mijn hand langs de zwarte deur glijden totdat ik op een hendeltje stuit en trek er dan aan. De deur zwiept open en ik maak de gordel los en stap uit. Mijn handen trillen lichtjes terwijl ik door het vochtige gras stap. Nu ik de auto uit ben, lijkt alles nog veel echter. Ik kijk over mijn schouder om te zien of er iemand volgt, maar mijn aandacht wordt afgeleid als ik vanuit mijn ooghoek iets zie bewegen. Ik draai mijn gezicht opzij en krijg een dinosaurus in het oog. Gek genoeg had ik in mijn gedachten een heel ander beeld gevormd van de gallimimmi, want hij bleek veel groter te zijn.
Ik tast even als automatisch naar mijn broekzak om mijn telefoon te pakken om een foto te maken, maar herinner me dan dat we deze om deze reden bij de ingang in bewaring hadden moeten achterlaten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jay-Jay Bauer

"Waarschijnlijk krijgen we straks iets bijzonders te zien." Ik keek naar mijn vader en knikte toen. Waarschijnlijk wist het dus niet dat de karretjes door moesten rijden of niet. Waarom had hij het dan verteld tegen ons dat we niet zouden stoppen?
"Het hoort er allemaal bij," Zei pap toen en ik fronste even toen hij naar mam keek. Anna keek ondertussen naar de dinosauriërs die verderop aan het eten waren. Ik keek ook even maar wist niet zo goed waar ik moest kijken. Terwijl ik rond keek fronste ik even.
"Pap, die stroompaal, daar hoort toch een licht op te zitten zodat de helikopter weer waar hij moet landen? Waarom staat die nu niet aan?" Ik keek mijn vader aan en maakte de riem om mijn middel los. "Pap, is het stroom uitgevallen?" vroeg ik toen ik naar voor boog om op het dashboard te kijken waar net nog lampjes brandde. Ik stapte uit het wagentje.
"Jay-Jay?" Ik keek naar Anna die naar mij keek.
"We kunnen toch niet verder, het stroom is uitgevallen. Ik ga lopen hoor. Ik ga niet uren in die wagen vastzitten zonder hulp of zo." Ik begon het pad dat duidelijk gemaakt was door de automatische auto's te volgen. Wanneer ik niemand achter mij hoor kijk ik om. "Nou, komt er nog iemand anders mee?" vroeg ik terwijl ik mijn armen in de lucht stak.

---

Ich liebe dich 27.12.23

In gedachten verzonken kijk ik naar het platform dat Jay Jay heeft aangewezen. Hij heeft gelijk. Ik werp een blik op mijn dochter, maar die blijft kalm zitten. In tegenstelling tot mijn vrouw, die een beetje onrustig heen en weer schuift.
‘Er zijn noodgeneratoren,’ stel ik haar op een zachte toon gerust. ‘We lopen hier geen enkel gevaar.’
Ze kijkt me even indringend aan. ‘Jay Jay.’
Nu pas krijg ik in de gaten dat mijn zoon is uitgestapt. Met grote stappen been ik achter hem aan.
'Niets daarvan! Je blijft in de auto wachten! De stroom gaat vanzelf weer aan en anders komen ze ons wel halen!'
Ik presteer het om de arm van Jay Jay vast te grijpen.
'Je zusje kan zo'n eind niet lopen en daarnaast is het ons ten strengste verboden om het voertuig te verlaten!'
Ik laat de grip op zijn arm iets verslappen omdat ik hem geen pijn wil doen, maar ik kan er niet bij dat hij zomaar is weggelopen uit de auto en te voet verder wil gaan. Wat een nonsens.
De voertuigen zullen straks vanzelf weer gaan rijden en als we alles te voet doen, zijn we al afgepeigerd voordat we bij het volgende district komen.

[ bericht aangepast op 7 nov 2014 - 23:54 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

[Het is de bedoeling minimaal 200 woorden te hebben. Je kunt mijn tekst overnemen of nog wat bij verzinnen.]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Hmm, ik vind het een beetje zinloos om gewoon honderd woorden van jou over te nemen puur en alleen zodat ik genoeg woorden heb, terwijl ik eigenlijk gewoon iets herhaal dat er al staat. Maar prima, dan zal ik de post later uitbreiden - als ik nog wat weet- want ik moet nu weg! (:

--

Edit: ik heb de post langer gemaakt. (:

[ bericht aangepast op 7 nov 2014 - 23:54 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

[ bericht aangepast op 8 nov 2014 - 18:14 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Rhys Harrison Walker

Sebastian doet wat ik zeg, maar er gebeurd niks. "Blijkbaar hebben we een storing. De meer tijd dat we even zo'n prachtbeest kunnen zien, voordat dat ding weer doorrijdt," zegt Beth, waar ik het helemaal mee eens ben, waardoor ik hevig knik. "Nu we toch stilstaan, kunnen we misschien de dino's wat beter bekijken door uit te stappen, die Gallimimi zijn niet zo gevaarlijk zolang je maar niet te dicht bij ze komt. En zolang we de auto in de gaten blijven houden, kunnen we op tijd weer terug zijn, als ie weer werkt? Wat denken jullie? Zo gevaarlijk kan het ook weer niet zijn en je moet gebruik maken van je mogelijkheden."
      Naast me schud Maddie gelijk met haar hoofd, iets wat ik ook wil doen. Met grote ogen kijk ik toe hoe Beth uit de auto stapt, maar ik kan me niet voordoen als een angsthaas. "Het zijn gallimimus," verbeter ik haar, terwijl ze me vast niet meer hoort. "Jullie mogen wel buiten kijken," zegt Maddie tegen ons. "Ik blijf wel opletten of de auto weer gaat rijden." Ik knik een beetje angstig, en open de deur op dezelfde manier als Beth dat eerder deed, aangezien ze niet normaal opengaan. Vast een beveiliging of zo.
      Dinosauriërs zijn iets waar ik nog redelijk veel vanaf weet door mijn kindertijd, toen ik enorm in ze geïnteresseerd was. Ik verzamelde allerlei boekjes erover en weet dat ook redelijk wat over deze soort. Ze waren nou niet bepaald zeldzaam en er zijn veel botten van gevonden. Maar ze waren ook behoorlijk groot, groter dan een mens, en alles eters, al aten ze -waarschijnlijk- alleen kleine dieren.
      Ik sta naast Beth en voor ik het weet, ook naast een gallimimus. Mijn ogen worden groot en het liefst was ik gelijk weer terug in de auto gestapt, maar ik durf me amper te verroeren. Gelukkig lijkt het grote dier zich op haar gericht te hebben en niet op mij. "Aai hem eens," grap ik, om mijn angst te verbergen. Beth steekt aarzelend haar hand uit, waardoor het dier ineens schrikt en een vreemd geluid laat horen. Hij doet me enorm denken aan die vogel van Up, maar dat houd ik voor me, alsof het een goed teken is dat ik animatiefilms kijk.

---

Your make-up is terrible

---

kindness is never a burden.

Noah Lex Wright


"Ja geen probleem, maar ik ben aan het werk schatje. Ik spreek je later. Laat Mama maar even oke? Hou van je" Ik grinnik terwijl ik op hang. Mijn zusje ook. Het is een schatje maar nog echt aan het puberen. Ik sta nu even in de buurt van de receptie, maar ik moet straks richting het park. Daarom heb ik ook slecht een t-shirt van het park aan met mijn handige broek. De tattoages zijn ook duidelijk te zien. Aangezien mijn hele arm onder zit. Echter heeft niemand daar ooit een probleem van gemaakt. Zolang ik het Vtje draag, zodat iedereen kan zien dat ik van de beveiliging ben. De lichten vallen uit en Ik hoor een soort nood piepje en zie een rood lampje branden. Stroom storing? In een park vol Dinosauriërs. Ik zucht, en rol met mijn ogen voor ik richting de gang sprint. Waar is die gozer, die informaticus? hij moet dit toch wel kunnen regelen?
Na enkele bochten genomen te hebben zie ik hem nog nergens maar de stagiaire wel, met een klembord en koffievlekken. "hey!" zeg ik gehaast, "Marisa was het toch?" "heb jij Andrew gezien?" vraag ik aan haar. Ik haal mijn hand even door mijn blonde haar. "Het lijkt me namelijk niet zo heel ideaal als de stroom nog lang uit blijft. Met al die dino's en zo. Misschien dat hij wat kan regelen, maar ik kan hem niet echt vinden" Ik lach iets wat beschaamd. "of is hij toevallig bij zijn kantoor? Ik heb daar nog niet gekeken namelijk" Dom. Andrew zit altijd bij zijn kantoor. Hoe kan ik dat nou missen maar ik vind het ook zo onbeschoft om nu ineens daar naartoe te rennen terwijl ik net aan Marisa vraag of ze weet waar hij is.

[sorry dat ik zo laat pas post. Heb het erg druk met me tentamens gehad.]

[ bericht aangepast op 10 nov 2014 - 13:00 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Ik ben net aan het werk op de computer, wanneer die plots uitvalt, tegelijkertijd met het licht en de airconditioning. Het ligt niet aan mijn werkruimte, want de lichten in de gang zijn ook uit. Meerdere mensen hebben zich op de gang verzamelt, waarschijnlijk omdat iedereen zich afvraagt wat er aan de hand is. 'Wil iedereen rustig blijven! Ik ben zeker dat ze het enkel een korte stroomonderbreking is. De lichten zullen zo meteen weer aanspringen!' Yeah right, want dat valt ook echt vast te stellen als nog niemand er naar heeft gekeken.
      Mijn gedachten flitsen naar de bezoekers die zich momenteel in het park bevinden en er nestelt zich een naar gevoel in mijn buik. Er zou iemand naar ze opzoek moet gaan. Mijn blikt glijdt rond over de mensen op de gang en blijft hangen op een bewaker, die volgens mij Noah heet, en de stagiaire, Marisa.
      Ik loop naar hen toe en wanneer ik bij hen ben zie ik dat het meisje enkele koffievlekken op haar kleding heeft. Ik trek kort mijn wenkbrauwen lichtelijk op, waarna mijn blik op de papieren in haar handen vallen. 'Die zijn voor mij, als het goed is.' Ik neem de papieren over en richt hierna mijn aandacht op de bewaker. 'Kunnen jij en de andere bewakers je in twee groepen splitsen? Enkele mensen moeten hier blijven, en de grootste groep moet eigenlijk het park in, om op zoek te gaan naar de bezoekers, voor het geval dat.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Sebastian Ethan Moore

'Het zijn gallimimus,' hoorde ik Rhys zeggen, nadat Beth uit de auto gestapt was. Ik heb geen idee tegen wie hij het had en gezien ik me daarin ook aangesproken voelde, reageerde ik op hem.
'Ik had het over meervoud. En gezien ik Gallimimussen zo idioot vind klinken, gebruik ik liever Galimmimi als meervoud.' Daarna weidt ik me aan het uitkomen van de auto.
Het duurde niet lang voor ook ik eruit was uitgestapt. Al begon ik wat minder subtiel met het openkrijgen van de deuren. Nadat ik merkte dat ze niet zomaar open gingen, begon ik er eerst op de beuken, om dan te zien dat Beth deze openmaakte door een verborgen hendeltje. Ietwat beschaamd keek ik de auto rond, waarna ik mijn deur ook op die wijze opende.
Eenmaal buiten bekeek ik de dinosaurussen met nog meer verrukking. Het voelde fantistisch om er gewoon tussen te kunnen staan in de natuur, niet opgesloten in zo'n auto. Op een licht drafje kwam ik achter Beth aan en ook Rhys kwam er snel bij staan. Vol verbazing aanschouwde ik het grote dier dat voor ons stond en kon enkele seconden er alleen maar naar kijken.
'Aai hem eens,' grapte Rhys dan tegen Beth en zij deed dat ook. Toen de Gallimimus, een raar geluid uitslakend, wegrende, barstte ik in lachen uit, waardoor enkele andere Gallimimmi ook verschrikt opkeken en wegrenden.
'Oops, was niet mijn bedoeling ze allemaal weg te jagen,' grinnikte ik. Daarna begon ik, ditmaal een stuk voorzichtiger, op een andere Gallimimus af te lopen. Ook ik wilde eigenlijk wel eens een poging doen er één te aaien, eens kijken of deze niet weg zou rennen. Echter werd ik gelijk al argwanend aangekeken en toen ik mijn hand wilde uitsteken, rende de Galimimus al weg.
'En ze laten zich blijkbaar ook niet aaien,' stamelde ik wat beteuterd.