Halverwege mijn werkcollege voel ik een verschrikkelijke hoofdpijn opkomen. Ik probeer het te negeren, maar aan het einde van het werkcollege is het zo erg dat ik aan mijn vriendinnen aangeef dat ik het dat volgt hoorcollege oversla. Ik neem de eerste trein terug en tot mijn grote verbazing - en blijdschap - zie ik Bram op het perron staan.
We begroeten elkaar en de terugweg praten we weer over van alles en nog wat.
Het blijkt dat hij met Erik heeft afgesproken, dus we zitten ook in de bus naast elkaar. Erik is de reden dat ik Bram heb leren kennen - hij is mijn broer en tevens de beste vriend van Bram.
Ik stap een paar haltes eerder uit dan hij, omdat ik mijn fiets ergens anders heb staan, en zeg hem dat ik hem bij mij thuis wel weer zie. Opnieuw een lach op mijn gezicht, al heeft mijn hoofdpijn zich inmiddels wel verergert tot standje ontploffing binnen mijn hersenpan.
Tijdens mijn kleine fietstocht naar huis voel ik mijn mobiel in mijn zak trillen. Nieuwsgierig als ik ben stop ik om te kijken wie er belt, maar ik ben net te laat. Een gemiste oproep van Bram. Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op. Ik heb geen beltegoed om het op te halen, maar ik kan me niet goed een reden bedenken waarom hij me zou bellen.
Ik stop mijn mobiel weer in mijn zak en fiets wat sneller, omdat ik nu toch wel graag thuis wil zijn. Ik wil weten waarom Bram me gebeld heeft - zou er iets met hem gebeurd zijn? De ergste scenario’s spoken door mijn hoofd en ik ben dan ook heel erg opgelucht als ik hem gewoon op de oprit zie staan.
Zijn gezichtsuitdrukking kan ik echter niet plaatsen; hij lijkt geschokt.
‘Rianne…’ Als ik mijn fiets gedumpt heb, doet hij een stap naar voren, aarzelend, en dan weer naar achteren. ‘Rianne, er is… Dit is…’
Mijn oog valt plotseling op het keukenraam. ‘Wat?!’ Het raam is volledig in stukken gebroken: er zit bloed aan de weinige stukken glas die er nog in het frame zitten. Mijn hart begint luid te bonzen en ik durf nauwelijks naar binnen te kijken.
Mijn nieuwsgierigheid overwint en ik kijk toch. Alles lijkt normaal, behalve dat er sporen van bloed liggen. Alsof iemand die hevig bloedde, over de keukenvloer is gesleept.
‘Erik…’ Ik weet dat Erik thuis was, maar mijn ouders volgens mij ook. ‘Erik! Pap, mam!’ Ik trek de deur open en voordat Bram me terug kan trekken, ben ik al naar binnen gesprint. Ik heb niet door hoe roekeloos ik bezig ben op het moment dat ik kapot van bezorgdheid het huis doorzoek, terwijl ik de naam van mijn familieleden blijf roepen.
Er reageert niemand. Het blijft in het hele huis doodstil en als Bram me heeft ingehaald - ik sta inmiddels op mijn broers slaapkamer - zak ik door mijn benen en barst ik in tranen uit.
