Het begon denk ik allemaal toen ik samen met mijn familie verhuisde. Ik vond het vreselijk, want ik had best wel een goed leven en ik ben er echt heel erg slecht in om vrienden te maken etc. Om het nog erger te maken, kwam ik in een heel erg vervelende klas. Ik werd in een soort extra klas geplaatst waar ik de ochtend was, in de middag was ik bij de normale klas. Al meteen kreeg ik vervelende opmerkingen naar mijn hoofd. Ik was helemaal niks gewend en de beledigingen zijn er best wel ingehakt. Ik maakte een vriendin, die vol bleef houden tegen anderen dat we geen vriendinnen waren hoewel ze zich toch wel echt gedroeg als een vriendin. Er kwam een jaar later een nieuw meisje op school en meteen trok de groep pesters naar haar toe. Ik werd voornamelijk genegeerd, maar niemand wou met me samenwerken en ik werd buitengesloten etc. Nu was dat allemaal op de basisschool in groep acht, en zit ik nu al een jaar op de middelbare school.
Ik ging naar de middelbare! Een verlossing! Ik ging met die ‘vriendin’ van me naar een nieuwe school en al meteen zag ik in de klas een paar kinderen waarvan ik wist dat ze me niet zouden mogen. Ik had gelijk, maar ze lieten me voornamelijk met rust. Ongeveer midden in het jaar kwam ik terecht in een groepje vriendinnen. Ik was echt heel erg blij omdat ik eindelijk een echte groep vriendinnen had gevonden en ze zijn nog steeds echt goede vriendinnen. Met de rest van de klas hebben we soms wat ruzie, maar het doet me vrij weinig omdat ik weet dat ik mijn vriendinnen heb.
Nu kregen we echter steeds meer problemen met de anderen en bij groepsprojecten daalden onze cijfers ervan. We zijn naar onze mentor gestapt en zij gaat er actie in ondernemen. Zelf heb ik er echt geen vertrouwen in. Ik geloof niet dat ik bevriend kan raken met de ‘populaire’ groep. Zij laten vaak genoeg merken dat ze mij niet mogen, hoewel ze sommige van mijn vriendinnen wel mogen. Ik ben heel erg bang dat als de ruzie opgelost wordt en dat een deel van ons groepje wel geaccepteerd wordt en een deel niet. Als dat zo is, dan weet ik zeker dat ik buiten het bootje val én mijn vriendinnen niet meer heb. Ik durf ze dit alleen niet te vertellen. Ik heb wel hier en daar wat opmerkingen laten vallen, maar echt duidelijk zeggen wat ik denk, lukt me niet.
Ik ben de laatste tijd dus echt heel down en ik denk best vaak aan de dood. Ik kan de gedachte niet uit mijn hoofd krijgen, hoe graag ik dat ook wil. Ik heb gewoon het gevoel dat hoewel ik best een goed leven heb, ik niet gelukkig kan zijn. Hoe kan ik dan ooit gelukkig zijn? Ik voel me echt een zeikwijf hierdoor, maar ik kan er niks aan doen. Ik ben echt heel slecht in dingen tegen anderen vertellen (dit stukje schrijven duurde echt heel lang) en ik weet sowieso niet tegen wie. Ik heb gewoon het gevoel dat niemand me écht mag om wie ik ben en dat iedereen me irritant vindt (ik vind mezelf irritant) en ik baal van ieder woord wat ik zeg. In mijn hoofd speel ik wel met de gedachte dat ik depressief ben, maar ik wil geen aandacht trekken om iets wat niet waar is. Daarom besloot ik dit topic te maken. Ik durf het echt tegen niemand te vertellen en ik zit hier al zo lang mee en ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
