Hi iedereen,
Ik heb een heel lang zeurverhaal, en ik ben benieuwd wie hem wilt lezen 
Ik zit sinds vorig jaar op floorball (unihockey), en ik train mee met het Heren 3 team, omdat die splitsen met beginners, maar dat maakte me niets uit, want ondanks dat hun heel goed zijn, namen ze alle tijd om het me te leren. Alle jongens, stuk voor stuk, waren heel aardig tegen me, vragen of ik ze kwam aanmoedigen op wedstrijd, et cetera. Één van die jongens kende ik al, B, en een andere jongen leerde ik daar kennen, N. N en ik hebben heel veel gemeen, dus hij, B en ik, trokken vrij vaak met elkaar op. Na twee maanden ongeveer begon N me te negeren, en zei B dat hij een vriendin had, wat mij betreft allemaal best, ik vond hem toch niet leuk. Maar dat was wel de eerste trigger waarmee het allemaal begon. N begon gewoon vervelend tegen me te doen, te negeren in de eerste instantie, maar als ik in de buurt kwam met de training maakte hij gewoon k*t opmerkingen, en B ging daarin mee. Als het ware was het dus hun twee tegen mij, tót er nog een meisje mee kwam trainen, E. Omdat wij nu met z’n tweeën waren, was er weer even rust in het ‘huis’ weder gekeerd. Ze hebben serieus nog even geprobeerd om E om te praten, maar dat werkte niet. Ik had het idee om aan het einde van het seizoen iets leuks te doen met het hele team (lees, 10 man incl trainers), dat vond iedereen leuk. Een bbq ofzo. Toen heeft N achter mijn rug om wél een bbq geregeld, maar mocht alleen Heren 3 daar naar toe komen. Hij zei, en ik citeer ‘rare mensen mogen niet komen’ waarop E zei, ‘mag jij dus ook niet komen’ – en toen was het seizoen klaar. Mijn trainer wist van de situatie af, en heeft het met N besproken, wat daaruit kwam, geen idee.
Maar twee weken terug begon het seizoen weer. N zou sowieso weer meetrainen, maar B zou in de eerste instantie naar een hoger team gaan, Heren 2. N was heel aardig, hij vroeg hoe mijn vakantie was geweest, en ik antwoorde braafjes terug, ik dacht, zolang hij iets zegt, zeg ik gewoon iets terug, maar ik keek wel echt de kat uit de boom. B wilde ook weer contact, dus gingen we skypen (je moet weten dat hij ook vunzige snapchats heeft gestuurd, en heeft toegeven geil van mij te worden, ik heb die foto’s bewaard, met zo’n stiekeme app, maar dat weet hij niet, maar ik dacht, mocht ik kwaad willen worden..hij heeft een vriendin, ik heb die foto’s). Skypen dus. Dat was echt heel gezellig, en gewoon normaal, hij wilde zaterdags afspreken, dus ik had zo iets van, is goed. Beetje voorzichtig, want ik wist hoe het de vorige keer ging met die twee. Dus ik zaterdag wachten, hij zou half drie komen. Ik heb vier uur gewacht, hij kwam niet. Dus ik hem een berichtje gestuurd, geen reactie. Kwam ik gisteren op de training, zegt N, ‘B komt zo’ – dus ik dacht, al, ik wist dit. Ik zag dit aankomen. Maar iedere keer als hun twee steeds samen zijn lopen ze gewoon de boel in de zeik te nemen. Heel agressief tegenover mij, beetje kut lopen te doen, vervelende dingen zeggen. En dan raak ik gewoon in de stress. Ik heb iedere ochtend op woensdag al het gevoel van, shit die training is vandaag, en ik ben gewoon bang voor hen. Ik voel aan mijzelf dat het niet meer leuk wordt/is, en ik ga al met mijn hakken in het zand, al verdedigend die training in.
Toen de training was afgelopen gingen E en ik naar onze fiets toe, waar B en N ook stonden. 'Wachten we op iemand? Nee, he, want waarom vier uur op iemand wachten op iemand die toch niet komt', zei E, net iets te hard misschien, maar ze bedoeld het goed.
Gisteren ben ik dus heel overstuur thuis gekomen, B had nog gedag gezegd toen hij naar huis ging, waarop ik steevast niks zei, want waarom nu wel gedag zeggen, en eerst niet op komen dagen? Mijn moeder wilde al meteen naar zijn huis (hij woont toch om de hoek), om hem te confronteren, maar dat wilde ik niet. Straks doen we dat, kom ik op de training, gaat ie dat tegen iedereen zeggen. Maar ik wil ook niet meer trainen, maar de sport is zo leuk.
Ik weet het niet meer, wat zouden jullie doen? Nog maar een keer met de trainster praten, de situatie uitleggen, en gewoon zeggen dat ik het eigenlijk niet meer wil? Ergens anders trainen kan, maar is eigenlijk net niet te doen qua buurt, en tijdstip. Ik zelf had de oplossing wel met mijn training mee te doen (beginners training), maar het partijtje uitzitten (wat we altijd met H3 doen, en daar gaat het meestal bij mis).
Maar twee weken terug begon het seizoen weer. N zou sowieso weer meetrainen, maar B zou in de eerste instantie naar een hoger team gaan, Heren 2. N was heel aardig, hij vroeg hoe mijn vakantie was geweest, en ik antwoorde braafjes terug, ik dacht, zolang hij iets zegt, zeg ik gewoon iets terug, maar ik keek wel echt de kat uit de boom. B wilde ook weer contact, dus gingen we skypen (je moet weten dat hij ook vunzige snapchats heeft gestuurd, en heeft toegeven geil van mij te worden, ik heb die foto’s bewaard, met zo’n stiekeme app, maar dat weet hij niet, maar ik dacht, mocht ik kwaad willen worden..hij heeft een vriendin, ik heb die foto’s). Skypen dus. Dat was echt heel gezellig, en gewoon normaal, hij wilde zaterdags afspreken, dus ik had zo iets van, is goed. Beetje voorzichtig, want ik wist hoe het de vorige keer ging met die twee. Dus ik zaterdag wachten, hij zou half drie komen. Ik heb vier uur gewacht, hij kwam niet. Dus ik hem een berichtje gestuurd, geen reactie. Kwam ik gisteren op de training, zegt N, ‘B komt zo’ – dus ik dacht, al, ik wist dit. Ik zag dit aankomen. Maar iedere keer als hun twee steeds samen zijn lopen ze gewoon de boel in de zeik te nemen. Heel agressief tegenover mij, beetje kut lopen te doen, vervelende dingen zeggen. En dan raak ik gewoon in de stress. Ik heb iedere ochtend op woensdag al het gevoel van, shit die training is vandaag, en ik ben gewoon bang voor hen. Ik voel aan mijzelf dat het niet meer leuk wordt/is, en ik ga al met mijn hakken in het zand, al verdedigend die training in.
Toen de training was afgelopen gingen E en ik naar onze fiets toe, waar B en N ook stonden. 'Wachten we op iemand? Nee, he, want waarom vier uur op iemand wachten op iemand die toch niet komt', zei E, net iets te hard misschien, maar ze bedoeld het goed.
Gisteren ben ik dus heel overstuur thuis gekomen, B had nog gedag gezegd toen hij naar huis ging, waarop ik steevast niks zei, want waarom nu wel gedag zeggen, en eerst niet op komen dagen? Mijn moeder wilde al meteen naar zijn huis (hij woont toch om de hoek), om hem te confronteren, maar dat wilde ik niet. Straks doen we dat, kom ik op de training, gaat ie dat tegen iedereen zeggen. Maar ik wil ook niet meer trainen, maar de sport is zo leuk.
Ik weet het niet meer, wat zouden jullie doen? Nog maar een keer met de trainster praten, de situatie uitleggen, en gewoon zeggen dat ik het eigenlijk niet meer wil? Ergens anders trainen kan, maar is eigenlijk net niet te doen qua buurt, en tijdstip. Ik zelf had de oplossing wel met mijn training mee te doen (beginners training), maar het partijtje uitzitten (wat we altijd met H3 doen, en daar gaat het meestal bij mis).
Een koekje voor iedereen die dit gelezen heeft.
Not every fairy tales ends with: and they lived happily ever after - Prince Harry of Wales
