[Rpg] House Of Night || Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 25 sep 2014 - 18:19 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Avery Victoria Edrice Vanity Harper

Een korte zucht verliet mijn lippen. Mijn blik gleed naar de grote wandklok. Er was nog best wel veel tijd. En het werd om de minuut drukker. Ik klapte mijn boek dicht. De alsmaar irritante geluiden begonnen weer. Schuivende stoelen. Vrolijk geklets. Mijn blauwe kijkers namen de rest waar, het werd drukker en drukker. Ik schoof mijn stoel wat naar achter en stond op.
Ik zag dat de tafel waar ik net had gezeten, toestroomde met andere meiden. Waarschijnlijk wou niemand bij mij in de buurt zitten. Deels snap ik het. Iedereen heeft zijn eigen groepjes. En waarschijnlijk omdat ik, Avery Harper, niet zo met anderen omging. Ze gingen me uit de weg. Ja, het is ook mijn probleem. Ik stap niet graag op anderen af en laat mijn gevoelens zien, of er komt iets raars uit mijn mond. Weer kwam er een zucht van me vandaan.
Het was benauwd hier. Ik wapperde met mijn hand voor mijn gezicht, zonder veel succes. Het bleef zo warm. Het bleef zo benauwd. Dan maar naar buiten. Ik had zo meteen toch boogschieten, dus why not ? Ik opende de grote, houten deuren en stapte naar buiten. Een koele wind liet mijn haren door elkaar waaien. Oké, het was koud. Maar het gevoel frisse lucht te hebben, was fijn.
Ik liep trappen af, het grasveld op. Ik zag Mrs. Griffin al bezig met boogschieten. Ze kon het echt goed. Daarom was ze dus waarschijnlijk ook docente boogschieten geworden. Ik wou haar niet storen, dus ik maakte maar een omweg. Ik liep het hele grasveld om, opzoek naar een rustige plek. Ik zag een aantal bomen staan.
Ik liet me met een diepe zucht tegen de boom vallen. Ik ging in het gras zitten. Nog eventjes. Ik sloot mijn ogen en genoot nog van het moment, dat het stil was. Rustig en vredig.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Aiden Ryland Brown

Mijn cornflakes heb ik ondertussen al bijna op, wat betekent dat Simba zo wel weer terug zou komen, aangezien hij altijd zo snel mogelijk weer terug komt om bij me te zijn. En inderdaad niet veel na deze gedachte, klappert het kattenluikje en komt Simba vrolijk naar binnen gelopen. "Veeg je poten af!" zeg ik hem en ik draai me om op mijn stoel, om hem recht aan te kijken. Met zijn hoofd een beetje verwaand in de lucht trippelt hij terug naar de deurmat en veegt braaf zijn pootjes af. "Goed zo, brave jongen!" zeg ik dan en aan mijn toon weet hij ondertussen al dat hij snoepjes gaat krijgen. Enthousiast komt hij op me afgerend en komt wat piepend en doorschuivend naast mijn stoel tot stilstand, aangezien de tegels een beetje glad zijn voor zijn kleine hondenpootjes. Lachend haal ik wat snoepjes tevoorschijn uit het zakje dat ik daarvoor altijd bij heb en geef ze hem. Zonder snoepjes kan je een hond niet goed trainen natuurlijk.
Wanneer ik plots mijn naam hoor, kijk ik op in de richting van de deuropening. Ik zie hoe Desiré vrolijk de kantine komt binnengelopen. "Hey, meid!" glimlach ik vrolijk terug. Het is typisch iets voor mij om niet echt namen te gebruiken, daar ben ik wat te lui voor. Mijn hand laat ik naast mijn lichaam hangen en meteen voel ik hoe Simba zijn kop ertegenaan drukt. Afwezig begin ik hem te aaien, terwijl ik toekijk hoe ze voor me aan tafel komt zitten.
"Ik heb best goed geslapen, ja. Jij?" vraag ik dan met een glimlach terug.

[ bericht aangepast op 10 sep 2014 - 21:16 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Aylin Moore || geest

De kantine begint al wat meer vol te lopen en het wordt stilaan drukker. Ik eet in alle rust mijn cornflakes op, wat ik ook graag heb zo. Ik kan ook veel minder verkeerd zeggen op die manier, aangezien onhandig zijn mijn specialiteit is en dan bedoel ik niet alleen met handelingen maar ook met woorden. Ooit hoop ik hier echt van af te geraken. Het is ontzettend frustrerend om die persoon te zijn. Mensen beginnen al te lachen als ze je gewoon zien, aangezien ze wel weten dat er iets grappigs zal volgen. Ik haat het om in de aandacht te staan, maar alsnog ben ik degene die vaak bekeken word, omdat ik steeds opnieuw de aandacht van iedereen trek en ze weten dat ik wel weer wat grappigs zal doen. Volgens mij zijn er samen met mij heel wat mensen die zich afvragen waarom ik nou net de affiniteit geest geschonken ben. Sterk in persoonlijkheid en karakter ben ik alles behalve. Er zijn hier zoveel meiden en jongens die echt heel wat meer zijn. Die stralen een en al persoonlijkheid uit, een en al geest toch? Of is dat niet hetzelfde? Zou ik zulke dingen niet moeten weten, aangezien ik zelf degene ben die het element kan besturen? Waarom koos de godin mij uit?
Deze dagelijkse vragen blijven nog even door mijn hoofd spoken tot ik merk dat Demetris zich bij ons aan tafel komt zetten.
"Goedemorgen." glimlach ik dan terug en beantwoord ook meteen haar vraag. "Best wel ja, hoe heb jij geslapen?" Ondanks dat ik Demetris al lang ken en me wel op mijn gemak voel bij haar, voelt het spreken voor mezelf zeer onnatuurlijk, alsof ik hakkel of stamel, ook al doe ik dat neit in het echt. In mijn gedachten klinkt het gewoon allemaal zo dom.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Mijn ogen schieten open als ik door een harde klap uit mijn slaap wordt gewekt. Snel en op mijn hoede kijk ik een keer om me heen om de oorzaak van deze harde klap te vinden. Mijn blik stopt als ik een klein grijs met zwart hondje achter een omgevallen bijzettafel vandaan zie rennen. Alfa, mijn pup van zo’n 2 maanden oud, rent al keffend op mijn bed af en doet een wanhopige poging om er op te komen. Een lichte glimlach komt op mijn lippen te staan als ik toch nog iets wat slaperig rechtop ga zitten en Alfa op mijn bed neer zet. Als ik merk dat hij weer wil beginnen met blaffen, begin ik hem maar over zijn kop te aaien zodat deze geluiden uitblijven. Hoewel dit wel vaker gebeurt, wil ik Arlynn niet nogmaals wekken met het opstandige gedrag die Alfa vertoont. Voor eventjes til ik Alfa op zodat ik de dekens van me af kan slaan. Mijn rug zet ik tegen de wand van de kamer aan en ik zet mijn hondje weer op mijn schoot neer.
Zo’n maand geleden zag ik dit kleine hondje zitten, vastgemaakt aan een ijzeren paal vlakbij de school. Blaffend en huilend deed hij een poging los te komen van het touw dat in zijn nek sneed. Een tijdje heb ik naar het hondje zitten kijken om de voors en tegens tegen elkaar af te wegen voor als ik het beestje mee naar huis zou nemen, maar ik heb uiteindelijk toch besloten hem los te maken en met me mee te brengen. Vanaf dit moment volgt het diertje me overal waar het mogelijk is. Ik laat Alfa weer los zodat hij weer zijn eigen gang kan gaan en zet mijn voeten dan naast het bed neer. Als mijn voeten in contact komen met de grond gaat er een rilling door me heen. Mijn hand haal ik een keer door mijn donkerbruine krullen die op dit moment compleet in de war zitten terwijl ik mijn rug nu helemaal recht. Tijd voor weer een nieuwe schooldag.

[ bericht aangepast op 10 sep 2014 - 22:47 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Desiré Saphire Moon

Een glimlach siert mijn lippen "Mooizo, ik ook. Heerlijk geslapen" lach ik vrolijk "En, nog bijpassende sneakers aan kunnen doen of was het weer zo'n ochtend dilemma?" vervolg ik met een speelse grijns rond mijn lippen.
Even kijk ik de ruimte opnieuw door, alleen Aiden en Simba zijn aanwezig. Niemand is dus ongemerkt binnen gekomen terwijl ik hier zit. Ayla blaast naar de kleine speelse Simba en springt op tafel, waar de hond volgens haar niet kan komen. Ik grinnik, verwaande kat.
"Heb jij zin in de lessen? Ik heb zo dichtkunst" murmel ik dan verveeld. Ik rol wat met mijn ogen. Alsof ik dichten leuk vind. Het is iets voor meisjes, en niet het type meisje dat ik ben. Als ik een heel gedicht moet gaan schrijven dan komt er niks van want ik kan niet rijmen als het moet. Het is dan ook altijd dood saai als de leraar of leerlingen iets voorleest..

---

Little do you know

Aiden Ryland Brown

Ik moet lachen om haar vraag over mijn sneakers, dat is iets wat zeker onder mijn vrienden algemeen bekend is en waarschijnlijk de anderen ook wel al opgevallen is. Mijn kast puilt uit van de schoenen en ik kan er nooit genoeg hebben. Als er iemand op mijn schoenen staat, kan ik ook echt kwaad worden. Ooit heb ik er ook echt iemand voor geslagen, maar hij deed het dan ook expres. Daarna heeft hij me in ieder geval niet meer lastig gevallen.
"Het feit dat ik hier nu al zit, bewijst dat ik meteen het juiste paar kon vinden." grijns ik, terwijl ik Simba nog even een paar klopjes op zijn hoofd geef en opsta. Terwijl ik mijn kom cornflakes weg zet, luister ik naar wat ze nog zegt. "Ik vind dichtkunst nog wel mee meevallen. De lerares is in ieder geval knap." grijns ik. "Volgens mij begin ik met 2 uren geschiedenis." zeg ik walgend, terwijl ik me weer omdraai richting de tafel, om te zien dat Simba me gevolg heeft tot hier. Grijnzend schud ik mijn hoofd en loop weer op de tafel af, maar beslis dan dat ik daar geen zin in heb.
"Heb je zin om even naar buiten te gaan? Dan kunnen we in ieder geval nog wat zuurstof opnemen voor we in die muffe lokalen vast zitten." vraag ik haar dan.


{Het is maandag toch? Even voor de zekerheid}

[ bericht aangepast op 11 sep 2014 - 21:24 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Met mijn gezicht in mijn lussen verstopt woelde ik wat in mijn bed, ik wist dat het tijd was om op te staan, maar de slaap hield me stevig vast. Veel zin om het warme nestje te verlaten had ik niet, maar na enkele minuten gooide ik de lakens van me af en ging rechtop zitten. Vervolgens rekte ik me uitgebreid uit, wat er voor zorgde dat Na'el ook wakker werd en ronkend op mijn bed sprong om me dan te knuffelen. Glimlachend aaide ik de speciale Chimera cat en stond daarna op om schuifelend richting mijn klerenkast te gaan. Een simpel setje kleden wat bestond uit een zwarte trui, grijs shirt en zwarte chino's gepaard met een paar goedzittende schoenen was het voor vandaag. En daarna vervolgde ik mijn weg richting de badkamer. Nadat ik mijn spullen uitgesteld had en mijn pyjama ontdaan had stapte ik onder de heerlijke hete douche. Na een kwartiertje moest ik er helaas weer uit en kwam de koude wind me tegemoed wat voor een rilling over mijn rug zorgde. Zo'n halfuurtje later kwam ik fris de badkamer uit aangekleed enal. Echter had ik niet echt veel honger en zou ik ook niet weten wat ik zou willen eten. Ik zou het gemakkelijk kunnen volhouden tot lunch, dus doolde ik maar wat door de gangen. Na drie jaar kende ik deze plek toch al behoorlijk goed, bijna vanbuiten zelfs. Elke ruimte of lokaal wist ik wel te vinden al was het uurrooster vanbuiten leren wat ingewikkelder. Na even wandelen kwam ik buiten, de avond was gelukkig al gevallen dus had ik geen last meer van de onaangename zonnestralen. Terwijl mijn blik door de menigte gleed merkte ik Dean op, hij was wat ouder dan mij en een zesdejaars maar hij was erg aangenaam gezelschap. Ik liep op mijn gemak richting het oosten en begroette hem met een klein glimlachje om mijn lippen en een simpele, maar vriendelijke "Hey,"

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Met gesloten ogen luisterde ik naar het tikken van de klok. Iedere dag weer voelde het nog vreemd te slapen, terwijl iedereen die ik kende buiten school hard aan het werk waren, iedereen waarvan ik hield of verachtte, alle mensen. Mensen, dat was het sleutelwoord. Zij waren mensen, dagwezens die zich schuil hielden in de nacht en opbloeiden in het zonlicht als planten. Heel anders dan vampiers, of in mijn geval, halfwassen. Soms was ik wel eens bang dat het sterke onderscheid dat mij soms dwarszat mij maakte tot iemand die de Verandering niet zou doorstaan, maar ik kon niet anders dan heel langzaam en voorzichtig loslaten. Ik was niet iemand die makkelijk van mijn plannen en ideeën was af te zetten, laat staan dat ik snel kon accepteren dat ik de dingen achter mij moest laten en opnieuw moest beginnen met werken aan een realistisch toekomstbeeld. En dus was er bijna elke dag wel een moment dat mijn ogen open vlogen en ik weer even verlangde naar vroeger.
Een haast onhoorbare zucht ontsnapte mijn lippen en zo stil mogelijk draaide ik mij naar mijn andere zij. We deelden immers kamers en ik wilde Eve niet tot last zijn. Ze was naar mijn idee de perfecte kamergenote. Toen ik gemerkt werd, zat ze hier al even. Eigenlijk zat ze gewoon een jaar hoger en dat maakte dat ik onwijs veel aan haar had gehad, hoewel zij dat misschien anders zag. Ik kon de dingen de eerste dagen een beetje van haar afkijken en als ik vragen had, kon ik ook makkelijk bij haar terecht, gezien zij al een jaar gewend was. Bovendien was ze aardig en eerlijk en vooral dat laatste stelde ik zeer op prijs. Ik beschouwde haar dan ook als een goede vriendin, iemand op wie je kon rekenen. Een glimlach sierde mijn lippen bij het veilige gevoel dat ik in deze kamer had en wist weer voor even weg te zakken in een droomwereld vol voorspoed.
Toen een luide bonk door de kamer klonk, was ik weer terug in het hier en nu, mij afvragend wat er in de Godinsnaam gebeurd was. Echter hoorde ik dat ook Evernette er wakker van was geworden. Haar pogingen om stil te doen, lieten mij weten dat Alfa, haar pup, de oorzaak was van het kabaal. Ik kon dus niet anders dan heel even op mijn wekker te spieken voor de tijd -tijd om op te staan helaas- en mijn ogen weer te sluiten in de hoop nog heel even een minuutje rustig wakker te kunnen worden. Jammer genoeg moest ik na dat veel te korte minuutje toch echt mijn bed uit komen, om rustig te kunnen aankleden en ontbijten voor de lessen begonnen. Ik volgde dus het voorbeeld van Eve en kwam overeind om even te knipperen met mijn ogen en hierin te wrijven. Een luide gaap kwam omhoog, waarna ik mij uitstrekte. Langzaam draaide ik mij richting Evernette.
'Goedemorgen Eve,' verliet slaperig maar opgewekt mij lippen voor ik mijn blik op de pup richtte. 'En ook een hele goede morgen Alfa,' vervolgde ik lachend en ik gunde hem een korte aai over zijn bol.

[ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 12:21 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Hij kwam bijna bij de boom aan toen hij een zachte “Hey” hoorde. Hij draaide zich om en zag Gabriël naar hem lopen. Officieel was zijn eerste naam Thomas ,maar Dean had Gabriël altijd beter bij hem gevonden dus noemde hij hem altijd bij zijn tweede naam. Dean had hetzelfde met zijn naam gedaan. De naam waarmee hij geboren was, was Liam Dean Singer en Dean had die eerste naam altijd verschrikkelijk gevonden dus zodra hij hoorde dat hij zijn naam mocht veranderen , werd hij Dean Singer. “Hey, Gabriël, hoe gaat het?” vraagt hij. Melinda sprong uit zijn handen en liep langs Gabriël richting het jongensgebouw. “Met mij is alles oké”, antwoordt Dean terug en glimlacht naar hem. Hij kijkt even naar boven, naar de felle maan en de sterren en haalt even zijn hand door zijn haar. “Geeft het als we wandelen, ik was onder weg naar de grote boom in ’t oosten?” hoort Dean zichzelf zeggen. Meestal was het een plek waar hij altijd alleen wou zijn, dat hij iemand uitnodigde om mee te lopen… Een zucht verliet zijn lippen en het bleef even stil tussen de twee. Nog een klein uurtje en ze zouden naar hun eerste les moeten. Dean had school altijd verschrikkelijk gevonden maar op de één of andere manier vond hij het niet zo erg hier. Eindelijk kwamen ze bij de boom aan en Dean zette zich voorzichtig aan de stam neer en sloot even genietend zijn ogen.

Avery Victoria Edrice Vanity Harper

Het was stil. Ik kon genieten van de stilte. Het was heerlijk rustig. Geen geluid. Geen drukte. Het bevalt me als het zo rustig is. Ik haat de drukte. Altijd die starende blikken, waar je niet aan kunt zien of het minachting of vreugde is. Bij mij voelt het altijd alsof het minachting is. Daarom voel ik me niet op mijn gemak met anderen. Ik voel gewoon niet aan, wanneer ze je irritant vinden of dat ze je heel erg mogen. Ik ben bang. Ik ben serieus bang voor zulke reacties. Eigenlijk moet ik ook op anderen afstappen. Iedereen heeft hier goeie vrienden. Minstens één. Behalve ik. Het is wel dat ze naar me glimlachen, maar wat zit er dan achter die glimlach? Spot? Of vriendelijkheid?
Een diepe zucht verliet mijn lippen. Ik opende mijn ogen weer. Alles was nog hetzelfde. Dezelfde bomen. Dezelfde grasvelden. Dezelfde hemel. Soms wou ik gewoon kunnen, dat ik mijn ogen sluit en als ik ze weer open, ben ik in een totaal andere wereld. Eigenlijk moest ik niet zeuren. Hier heb ik het goed. Voordat ik hier was, waren er andere problemen. Ik wil het gewoon is tegen iemand zeggen. Iemand die ik kan vertrouwen. Iemand waar ik mezelf kan zijn. Maar ik kon het niet. Ik met mijn domme hoofd, kon het niet opbrengen om zoiets te doen. Af en toe ben ik echt twijfelachtig.
Ik zuchtte weer. Mijn blauwe kijkers waren wazig. Had ik nou serieus tranen in m'n ogen. Ik? Mijn tanden zetten zich vast in mijn onderlip. Mijn hand doorwoelde mijn donkere haren nog meer. Een korte grijns omspeelde mijn lippen. Bij de meeste meisjes en jongens zag het er elegant uit, wanneer ze hun hand door hun haar halen. Ik lijk waarschijnlijk een gestoorde professor.
Ik duwde me van de boom weg en kwam langzaam overeind. Ik streek mijn uniform wat netter en liep langs de grote bomen. Ik zag twee jongens zitten. Volgens mij waren ze in een paar lessen van me. Ik beet weer op mijn onderlip. Zal ik hallo zeggen? Of onbeleefd door lopen. Ik grijnsde bij een idee, door mijn hoofd schoot. Terwijl ik nonchalant langs ze heen liep, verliet een "hey" mijn lippen. Ik keek ze even met mijn felblauwe kijkers aan en liep door.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Heather Griffin || Leerkracht || Dichteres/ziener

Na een tijd stop ik met het boogschieten, zodat ik mezelf kan klaarmaken voor de lessen. Als ik het me goed herinner heb ik straks Drama bij de 3e en 4e jaars, maar ik kan er ook helemaal naast zitten, hoor. Op dat gebied ben ik nogal een warhoofd, mijn schema hou ik daarom liefst bij de hand, maar nu was ik het vergeten meenemen. Zorgvuldig berg ik mijn boog op, nadat ik de pees ontspannen heb en sluit vervolgens het kastje en de deur van het schuurtje. Nog steeds op mijn blote voeten loop ik door het gras terug richting het gebouw waar mijn kamer zich bevindt. Een glimlach siert ondertussen mijn lippen. Het is zo rustgevend en opvrolijkend om even wat pijlen te schieten. Soms lijkt het alsof ik aan elke pijl een klein beetje van mijn zorgen kan hangen en die mee weg kan schieten. Met een krachtige pas loop ik terug naar mijn kamer. Zodra ik daar binnenkom, blokkeren mijn armen en benen. Mijn ogen draaien weg en een akelig koud gevoel trekt door me heen. Hijgend en zwetend blijf ik voor even staan en weet me dan blindelings een weg te banen richting mijn bureau waar ik wat papier en een pen vindt. Ik begin onmiddellijk te schrijven, het lijkt wel alsof de letters uit mijn pen vliegen.

Ether
In bloedrood
Begon een vrouwennaam
Dood neemt allen mee
Fataal

Zodra de letters op het papier staan, ontspannen mijn spieren zich en kan ik weer normaal voor me kijken. Gelukkig zit ik al neer op de stoel achter mijn bureau of ik was zo door mijn benen gezakt. Zo misselijk als wat laat ik mijn hoofd eerst even op het houten blad van mijn bureau rusten tot ik me niet meer voel alsof ik ieder moment over mijn nek kan gaan.

{Sorry ben niet zo goed in dichten ;/}

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Matthew "Matt" Tyler Jones
Slaperig doe ik 1 oog open en ik kijk op de wekker. Rotding. Ik wil mijn bed helemaal niet uit maar het zal toch moeten. Ik rek mezelf uit en dan merk ik pas de zwart-witte kater op die op mijn buik ligt. "Ash opstaan." mompel ik en de kat rekt zich uitgebreid uit. "Ik heb goed geslapen, jij ook zeker, op mijn buik" zeg ik en ik zie Ash triomfantelijk kijken. Ik kriebel de kater even achter zijn oren en dan loop ik naar de badkamer om mezelf te verzorgen. Mijn kamergenoot Dean was er al vandoor maar mijn andere kamergenoot Noah lag nog vredig te slapen. Toen ik klaar was verruilde ik mijn hemd en boxershort om voor mijn schooluniform. Ook zette ik mijn haar nog in een kuif met behulp van wat gel. Nadat ik ook mijn bed had opgemaakt en mijn rugzak had gepakt liep ik de kamer uit. Ash liep zoals gewoonlijk naast me, tja, die is altijd bij me. We liepen de nog niet zo drukke kantine in en ik pakte een dienblad. "Waar heb jij zin in Ash?" vroeg ik de kater en hij keek me even aan. Ik zuchtte. "Voor jou dus een glas melk en ik neem wel wat cornflakes met een muffin en sinaasappelsap" zei ik grijnzend tegen Ash en hij leek het goed te keuren. Ik zette alles op het dienblad en draaide me om naar de tafels. Voordat ik naar een lege kon toelopen had Ash al eentje uitgezocht. Ik grinnikte en nam plaats aan de tafel waar Ash ongeduldig op zijn melk zit te wachten. "Hier, ik heb er ook maar een schaaltje bij gehaald" zei ik tegen hem en ik zette het glas voor zijn neus neer. Ik schonk wat melk op het schoteltje en Ash dook meteen op zijn melk. Ik grinnikte en nam een hap van mijn chocolademuffin. Ik keek de kantine rond of ik Demetris ergens zag, ze zat aan tafel naast twee meiden waar ik de naam van vergeten was. Ik zwaaide even om haar aandacht te trekken, ze had me in het oog gekregen gelukkig. Ik glimlachte breed en toen richtte ik me weer op mijn eten en op Ash. Het schaaltje was leeg maar Ash leek me te smeken om meer. Ik schonk nog wat melk in en Ash begon weer het op te lebberen. Ik nam nog een hap van mijn muffin zalig smaakte, dat is een goed begin van de dag. Toen ik de muffin op had werkte ik de cornflakes naar binnen die ook geweldig smaakte en daarna sloeg ik nog een glas sinaasappelsap achterover wat me weer wat energie en vitamines gaf. Nu zat ik eerlijk gezegd ook wel vol, het lijkt misschien niet veel maar voor mij is dit genoeg. Ash had zijn schaaltje weer binnen een mum van tijd leeg maar nu mocht ie van mij niet meer. Gewone melk is slecht voor katten omdat ze dan ziek worden en ik wil niet dat Ash ziek wordt. Ik aai de kat over zijn rug en hij begint alleen nog maar harder te spinnen. "Kleine motor" zeg ik liefkozend en hij begint nog harder te spinnen. Ik grijns en aai hem over zijn bol.

[ bericht aangepast op 15 sep 2014 - 23:32 ]

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

“Hey, Gabriël, hoe gaat het?” Vroeg Dean na zich omgedraaid te hebben "Prima, met jou?" vroeg ik vriendelijk terug waarop hij antwoorde dat alles goed ging en daarbij glimlachte. Het was altijd een beetje raar om mijn tweede naam te horen als roepnaam, maar hij vond het geen probleem dat sommigen dat fijner vonden. “Geeft het als we wandelen, ik was onder weg naar de grote boom in ’t oosten?” Vroeg Dean waarop Thomas zijn hoofd schudde, hij vond het geen probleem, de boom in het oosten was altijd een rustgevende plek geweest, heel af en toe klom ik er graag in, vooral als Na'el in de boom klauterde en dan vervolgens miauwde om hulp. Intussen is ze dat al wat afgeleerd maar goed. Onderweg naar de boom was het stil en Thomas kon Dean zelfs horen zuchten al leek het er niet op dat hij hem stoorde. Dean zat net als ik ook en Drama klas en ik haf toe dat hij erg goed was een waardige concurrent in wedstrijden dat zeker. Na'el mijn kattin was me blijkbaar gevolgd want eenmaal Dean en ik bij de boom aankwamen kwam ze tegen mijn been aan-ronken. Ik hief de Chimera op en zette ze op mijn schoot om ze vervolgens te strelen, iets wat ze graag had. "Hoe ver zit je eigenlijk al met het stuk voor drama?" vroeg ik Dean om de stilte tussen ons te verbreken. Dean was een jaar ouder en had meer ervaring. Ook kwam hij steeds dichterbij het vampier worden terwijl ik nog 2 jaar op mijn kiezen zal moeten bijten. Mijn blek gleed ondertussen over het plein en ik knikte vriendelijk een meisje toe die ons begroette. Ik had ze niet echt vaak gezien op het Hon en gezien het symbool op haar kleding aantoonde dat ze een derdejaar was, was ze vast nog maar nieuw hier.

Noah Valentino Isaac Candres

Mokkend had ik de dekens over me heen geslagen, weigerend om dit bed nog uit te komen. Ik was hier nog maar drie dagen en in die dagen leek niets anders dan vragen en pijn door me heen te vloeien. Was het zo makkelijk voor mijn moeder om me buiten te gooien omdat ik gemerkt ben, haf ze dan niet om me? Waarom ik, ik ben christelijk niet ... vampierlijk? De weg naar deze verdomde school werd ik nog ook eens achterna gezeten door een wilde hond die en heel dit huis zat vol met beesten. Een trillerige zucht verliet mijn lippen zodra ik de deur hoorde dichtgaan en ik er zeker van was dat ik de enigste was in deze kamer. Ik ging rechtop zitten en rekte me uit waarna ik mijn knieën optrok en mijn gezicht in de holde ertussen verborg. Ik haatte het hier, ondanks dat het mijn 'nieuwe' thuis was. De lessen waren moeilijk te volgen en ik had niet echt contact durven maken met anderen. Zelfs mijn kamergenoten niet, ze hadden überhaupt mijn stem nog niet eens gehoord. Ik keek op en beet op mijn lip. Ik moest mezelf hier zien te herpakken. Zoals mijn oom zou gezegd hebben dat ik niet mocht opgeven. Ik gooide de lakens van me af en schuifelde naar de badkamer toe. De tegels waren enorm koud onder mijn voeten iets wat ervoor zorgde dat ik op de tippen van mijn tenen liep. Eenmaal bij de spiegel aangekomen keek ik naar mezelf. Ik zag iemand anders. Een kapotte jongeman, zijn oogkleur was dofgroen geworden en het leven dat er ooit in had gezeten leek eruit gezogen. Wallen onder zijn ogen van het niet kunnen slapen en de kleur uit zijn huid leek vertrokken te zijn. Dit was niet ik, niet Noah. Ik draaide de kraan open en spetterde meteen water in mijn gezicht. Na me te verfrissen en om te kleden vervolgde ik men weg richting de eetzaal één van de enigste plekken die ik wel wist te vinden hier. Ik koos zorgvuldig mijn ontbijt wat bestond uit yoghurt met aardbijen en ging daarna met wat tegenzin aan een tafel zitten waar er nog een plekje leek vrij te zijn. Misschien volgende keer vroeger opstaan.

Blake Owen Daughetry || Leraar Drama & Geschiedenis

Met een heerlijke mok dampende koffie in mijn handen liep ik op mijn gemak door de hangen van het Hon gevolgd door mijn trouwe viervoeter. De avond was gevallen en zo ook de nacht, het moment waarop de lessen hier zullen beginnen en de halfwassen hun best doen om een volwaardige vampier te worden. De afgelopen weken, maanden was er niets vreemds gebeurd. Geen enkele halfwas zijn we verloren en alles lijkt te gaan naar wens van Nux, onze godin welke we dankbaar zijn voor het schenken van dit nieuwe leven. Over een uur zouden de lessen beginnen waarbij ik geschiedenis haf aan de vijfde en zesdejaars hier. Het was altijd leuk om hier les te geven, het Hon in Tulsa was een vaste en hechte groep met elk hun karakter trekjes en meningen al lijken ze altijd toch begrip te hebben voor elkaar en voor ons de leraren. Ik nam een slok van mijn lauw geworden koffie en begaf me na enkele minuten bij het geschiedenis lokaal. Een plak vol kaarten, geschriften, boeken som maar op. Een geweldige plek om hier te zijn dit altijd. Ik plofte me neer op mijn bureau.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Dean Singer - MarkOfCain => Deamon