Hallo allemaal,
We wilde nog eventjes reclame maken voor onze story love's mysterious ways
We zijn eigenlijk al bijna klaar met deel 1 dus jullie hoeven niet bang te zijn dat we stoppen met het verhaal zonder reden! Ik hoop dat jullie het wat vinden! In de spoiler vinden jullie de proloog terug 
“Adel, hurry! We’ll miss our flight.” Mama’s koude stem zorgt voor kippenvel over mijn gehele lichaam. Ik versnelde mijn pas, hopend haar niet nog bozer te maken dan ze al was.
Sinds ze wist dat er een wezentje in mijn zestienjarige lichaam groeide, kon ik niets meer goed doen. Ik was niet meer de perfecte dochter. Ik was veranderd en Asthon Irwin was hier de reden van, volgens haar.
“Adelaide, I mean it.’ Een stille zucht verliet mijn gebarsten lippen, waarna ik een klein sprintje maakte en naast haar halt hield. “Why do we have to go?” fluisterde ik. Mijn vader keek me streng aan. Hij was nooit een man geweest van veel woorden en als hij wat zei moest er geluisterd worden. “I don’t want to leave.” Nors keek hij vooruit. “You should have thought about it earlier, young lady. I don’t want to hear one single word about that Irwin-boy anymore. Do you copy that?” Ik knikte stilletjes, wetende dat dit niet mijn keuze was en dat ik niets anders kon dan gehoorzamen. In gedachten beloofde ik mezelf en mijn ongeboren kind dat ik ooit terug zou gaan. Dat hij het ooit zou weten….
twee jaar. Exact twee jaar geleden. De dag dat ik mijn veilige thuishaven moest verlaten door een fout. Eén fout die zijn afdruk op de rest van mijn leven zou achterlaten. Een echte fout kon ik het niet noemen, want mijn kleine Fletcher was allesbehalve een fout voor mij. Toch konden mijn ouders het niet laten om me elke keer te wijzen op mijn gebreken. “Mommy, are we there yet?” Zijn kleine, hoge stemmetje laat me glimlachen waarna ik liefdevol door zijn bruine krullen streel. “Almost, Fletch, be a little patient, honey.” De jongen lachte stilletjes waardoor twee kuiltjes zijn wangen sierde.
Ik moest toegeven dat het pijn deed. Het deed pijn dat hij zoveel op zijn vader leek. Het deed pijn omdat ik nog altijd met heel mijn hart van Ashton hield. Zelfs na al die jaren zonder hem, hield ik nog van hem.
“Dear passengers, please fasten your seatbelt. We’ll land in five minutes.”
Zenuwen gierde door mijn lichaam, terwijl ik Fletcher hielp zijn gordel vast te maken. De reden van mijn terugkeer was minder gelukkig dan dat ik gehoopt had. In mijn gedachten zou ik terugkeren als Fletcher oud genoeg was om te begrijpen dat zijn vader hier woonde en Ashton zou eindelijk herenigd worden met zijn zoon. Helaas was het niet helemaal zo gegaan. De reden van mijn terugkeer was allerminst om mijn zoontje en zijn vader met elkaar te herenigen.
Sinds ze wist dat er een wezentje in mijn zestienjarige lichaam groeide, kon ik niets meer goed doen. Ik was niet meer de perfecte dochter. Ik was veranderd en Asthon Irwin was hier de reden van, volgens haar.
“Adelaide, I mean it.’ Een stille zucht verliet mijn gebarsten lippen, waarna ik een klein sprintje maakte en naast haar halt hield. “Why do we have to go?” fluisterde ik. Mijn vader keek me streng aan. Hij was nooit een man geweest van veel woorden en als hij wat zei moest er geluisterd worden. “I don’t want to leave.” Nors keek hij vooruit. “You should have thought about it earlier, young lady. I don’t want to hear one single word about that Irwin-boy anymore. Do you copy that?” Ik knikte stilletjes, wetende dat dit niet mijn keuze was en dat ik niets anders kon dan gehoorzamen. In gedachten beloofde ik mezelf en mijn ongeboren kind dat ik ooit terug zou gaan. Dat hij het ooit zou weten….
twee jaar. Exact twee jaar geleden. De dag dat ik mijn veilige thuishaven moest verlaten door een fout. Eén fout die zijn afdruk op de rest van mijn leven zou achterlaten. Een echte fout kon ik het niet noemen, want mijn kleine Fletcher was allesbehalve een fout voor mij. Toch konden mijn ouders het niet laten om me elke keer te wijzen op mijn gebreken. “Mommy, are we there yet?” Zijn kleine, hoge stemmetje laat me glimlachen waarna ik liefdevol door zijn bruine krullen streel. “Almost, Fletch, be a little patient, honey.” De jongen lachte stilletjes waardoor twee kuiltjes zijn wangen sierde.
Ik moest toegeven dat het pijn deed. Het deed pijn dat hij zoveel op zijn vader leek. Het deed pijn omdat ik nog altijd met heel mijn hart van Ashton hield. Zelfs na al die jaren zonder hem, hield ik nog van hem.
“Dear passengers, please fasten your seatbelt. We’ll land in five minutes.”
Zenuwen gierde door mijn lichaam, terwijl ik Fletcher hielp zijn gordel vast te maken. De reden van mijn terugkeer was minder gelukkig dan dat ik gehoopt had. In mijn gedachten zou ik terugkeren als Fletcher oud genoeg was om te begrijpen dat zijn vader hier woonde en Ashton zou eindelijk herenigd worden met zijn zoon. Helaas was het niet helemaal zo gegaan. De reden van mijn terugkeer was allerminst om mijn zoontje en zijn vader met elkaar te herenigen.
Kusjes
Made in China
