[200] When Generations meet - HP - Topic 5 - Speeltopics

Harry Potter en zijn vrienden en vijanden gaan weer naar school voor hun zesde jaar. Wat als ze er opeens achter komen dat hun ouders en hun toekomstige kinderen ook naar Zweinstein gaan? James Potter, Harry Potter en Albus Potter zitten alle drie in hun zesde jaar en komen elkaar tegen. Niemand weet wat er aan de hand is. De toekomstige kinderen mogen niets tegen hun ouders zeggen over de toekomst, maar kunnen ze dat wel volhouden? En wat als de ouders erachter komen wat er later van hun gaat worden, dat sommige vriendschappen verbreken? En Voldemort is er ook nog. Kunnen ze hem tegenhouden?
Rollen:

[ bericht aangepast op 10 sep 2014 - 16:22 ]

Spoiler alert: you will save yourself

Sorry maar ik heb een vreselijke buikpijn op dit momrnt en met dat kan ik niet goed denken. Post maar grlijk campbell erachter aan en george zojn reactie prop ik er wel tussen in

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Maar eerlijk; george is zo :p

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

SphinxX schreef:
Sorry maar ik heb een vreselijke buikpijn op dit momrnt en met dat kan ik niet goed denken. Post maar grlijk campbell erachter aan en george zojn reactie prop ik er wel tussen in

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

2 September 2023/1996.

Zo dichtbij was ik. Zo dichtbij mijn pleegouders en ik wist zeker dat ik ze de pijn en leed aan kon doen die ik wilde dat ze zouden voelen. De pijn en leed die ik voelde toen ik bij hen was. Toch was er voor het eerst wat onverwachts gebeurt. 1 September 2023 of 1996 zoals de tijd telt waar ik nu in bevind. Mijn hele leven lijkt een onverwachte weg ingeslagen te zijn en de weg terug lijk ik niet meer te kunnen vinden. Allerlei leerlingen uit verschillende jaren zitten opeens vast in deze tijd terwijl ik nog niet eens geboren was in 1996. Ik kan slechts naar ideeën gissen hoe dit tot stand is gekomen maar de ene idee is nog absurder dan de ander en dat frustreert me. Je kan alle vragen aan mij stellen en op ieder zou ik correct antwoorden maar nu lijk ik slechts in het duister te tasten. Ik moet tot mijn eerlijkheid toegeven dat ik ook niet goed research ernaar heb gedaan. Mijn gedachtes zijn te wazig en mijn hersens te onrustig. Waar ik normaal achterin de bibliotheek rustig een boek las of zelfs nu op de astronomietoren zit met overzicht op heel het schoolterrein lijkt mijn hart evenals mijn hersens onrustig. Ik zou willen zeggen dat ik last van een griepje had maar dat is het niet. Tot mijn ellende gaat het nog veel dieper dan dat. Ik denk dat het te maken heeft met een persoon. Een persoon genaamd George Weasley.
Ik snap het niet. Ik kende hem al in de toekomst. Toen ik ooit in Greenwitch was toen ik op research was trof ik Fred Weasley Jr aan. Ik had al verscheidene keren met hem gepraat op Zweinstein en ik kon zo zeggen dat hij mij geweldig vond. Niet dat ik dat niet begreep. Hij stond erop dat ik mee ging naar zijn huis waar ik zijn vader; George aantrof. Zijn toekomst beeld trok mij totaal niet aan terwijl het nu lijkt alsof we samen magneten zijn en hoe hard ik ook ren ik weer terug gekaatst word. Iets wat ik totaal niet fijn vind. Hij maakt mij zwakker en haalt allerlei rare emoties en herinneringen omhoog. Emoties en herinneringen die ik liever opsloot dan ze een vrije loop gaf. Ik zit nu te schrijven als een verliefd tienermeisje- waar ik van walg. Ik probeer met alle macht weg te drukken wat ik voor George koester. Wat voor emotie dat ook is en tot mijn ergernis ben ik bang dat ik verliefd op hem ben geworden door een onnaspeurbare reden. Ik wil niet verliefd worden; dat doet te veel pijn. Ik wil niet houden gezien dat een zwakte is waar men gebruik van kan maken. Ik wil het liefst mijn hart uitsnijden en begraven diep in de grond waar niemand het ooit kan vinden. Ik wil een leegomhulsel die nooit een vorm van angst zou voelen noch op pillen moeten blijven leven. Het was enorm gênant om te zien hoe ik op Scorpius moest rekenen voor de tweede keer voor mijn pillen. Ik had ze moeten slikken toen ik bij George in de wc opgesloten was maar door de pil die George mij gaf was ik het vergeten. Of misschien kwam het omdat ik direct het Verboden Bos terecht kwam. Eigenlijk maakt het niet uit. Het is gebeurd en tijd kan je niet terug draaien anders had ik alles willen terug draaien tot aan de trein en zal ik gewoon naar mijn vertrouwde en officiële jaartijd gaan zodat ik nooit George ontmoet had. Nooit deze gevoelens ontmoet had; deze hunkeringen die ik niet in mijn hart of brein kon temperen.

Liefde word vaak vergeleken met rozen wat overigens waar is. Maar niet over de bloemblaadjes van het plant maar over de doorns. Eerst vertrouw je ze n is alles zuiver tot het moeilijk voor de ander word waardoor hij je op de eerste en scherpste doorn valt en je hart verscheurt word en iedere keer kom je een doorn verder tot het zich verschrompelt tot as. Eigenlijk is het een vrijwillige egoïstische mentale zelfmoord gezien je al weet dat liefde nooit eeuwig duurt. Liefde is slechts een tijdverdrijf voor de brein die getemperd hoort te worden.’

Er is een lichtpuntje in het duisternis. Ik heb waarschijnlijk mijn eerste echte zelfgemaakte spreuk geperfectioneerd tot een meesterwerk; Trompet ‘d La Mort oftewel de doodshoorn waarbij het lijkt alsof je in een onzichtbare kooi zit terwijl al het geluk uit je gezogen word en een koude sluier je hart zowel je lichaam omringt. Het is algemeen bekend dat mentaal pijn meer pijn doet dan fysiek en dat is iets waar ik me meer op ga focussen. Ik vond altijd fascinerend hoeveel impact dementoren op mensen had maar een dementor kon tegen je keren als hij dat wilt waardoor het geen trouwe mede stander is. Het is veel handiger om zijn krachten in een spreuk te zetten geziene spreuken zich niet tegen je keren. Na research gedaan te hebben zegt men dat de eerste weerwolf transformatie van een mens naar de maandelijkse gruwel pijnlijker is dan de crucio spreuk. Ik wil daarmee gaan testen om na Trompet ‘d La Mort een nieuwe spreuk te ontwikkelen waardoor het handig is om bij Ralf Auron in de buurt te blijven…

[ bericht aangepast op 1 sep 2014 - 0:35 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

Ik pakte het boek uit Georges handen waarbij mijn ogen over het papier schisten voordat ik George weer een blik waardig gunde.
‘Ik weet niet eens hoe het allemaal precies begonnen is.’ Zei ik kil waarbij ik zachtjes over mijn boekje wreef.
‘Het enige wat ik me als eerste herinnering herinner is het weeshuis. Verlaten en verstoten door mijn bloedeigen ouders waar ik toch nog iedere dag op wachtte. Iedere dag zat ik voor het raam. Wachtend voor een teken op hoop dat mijn ouders me zouden halen en vertellen dat het een fout was; dat ze me kwijt geraakt hadden tijdens een ongeluk hoewel ik zou weten dat het niet waar was maar toch zou ik het geloven. Gewoon omdat alles beter is dan de waarheid. Maar niks hiervan gebeurden. Dag in dag uit zat ik voor het raam te staren terwijl niks gebeuren. Geen teken van hoop; geen schijn van liefde tot ik op een dag rond mijn zesde levensjaar geroepen werd door de begeleiders van afdeling B. Twee mensen waren gekomen; een vrouw en een man die mij wilde adopteren. Algauw werd mij duidelijk dat het niet mijn officiële ouders waren. Ik wilde niet mee. In die tijd dacht ik nog dat mijn ouders werkelijk nog na zes jaar mij op zouden komen halen. Ook al waren ze zes jaar te laat. Ik wist niks van mijn ouders. Ik wist alleen dat ik de naam draag van een dreuzel die me gevonden had.
Toch had ik geen keus. Ze waren liever de weeskinderen kwijt dan rijk. Ik werd meegenomen naar een huis waar ik de mensen aan moest spreken bij hun namen die in het werkelijkheid niet hun officiële namen zijn. Eerst leek alles normaal. De eerste week. Hoewel ik tot tegenstelling van al mijn leeftijdgenoten niet naar de dreuzel basisschool hoefde. Ik zat dag in dag uit dreuzelverhalen te lezen in het hoekje van mijn kamer. Stipt op dezelfde plek en ook hen hadden het gemerkt. Na een week begon alles pas. Alsof ze me een dier vonden die eerst aan hun ruimte moest wennen voordat ze het gingen testen. Ik heb geen flauw idee of de vrouw des huize wist wat haar man deed maar iedere keer kwam hij naar boven. Raakte me aan op plekken die ik niet wilde. Plekken die fout waren om iemand aan te raken en als je tegenstribbelde werd ik in elkaar geslagen. Ik weet niet precies hoe lang ik daar gezeten had. Alleen dat langzaam ik mijzelf verloor. Ik was niet meer in mijn lichaam als hij me aanraakte op een gegeven moment. Het leek alsof ik uit een hoekje naar een jongen keek die betast werd door een man. Ik sprak zo en zo al geen woord maar toen helemaal niet. De lol voor de man verdween. Ik was slechts oud vuil voor hem geworden en dat werd pas kenbaar gemaakt toen mijn eerste gehoest viel. Ik hoorde ze discussiëren dat ze van mij af wilde en uiteindelijk concludeerde ze dat ze me konden dumpen als oud vuil in oud verlaten bos waar ik zou sterven door infecties gezien ik toch al verzwakt was door een griep. Wat kon ik doen? Kon ik wegrennen? Ik was dood vanbinnen en alles was beter dan bij hen blijven. Ik werd gedumpt in een bos waar ik inderdaad bijna omgekomen was als een stel wandelaars me niet gevonden hadden waardoor ik naar het ziekenhuis gebracht werd. Ik weet zeker dat ze dingen op mijn lichaam gezien hadden dat het ook duiden op misbruik en mishandeling waardoor ik weer naar het weeshuis gebracht werd en moest ik om de twee dagen met een therapeut praten.’ Ik snoof waarbij ik op dezelfde kille monotone stem door praatte.
‘Ik wilde niet dat iemand wist wat mij overkomen was. Misschien was het uit schaamte maar ook uit een zekere zin door woedde. Zij; de mensen van het weeshuis hadden mij gedwongen met hun mee te gaan terwijl ik niet wilde. Ik was bij vreselijke mensen gedumpt en nu hadden ze een therapeut op mij gezet die toch niks uit mij kreeg. Geen woord. Geen emotie slechts het omhulsel wat ze van mij gemaakt hadden terwijl iedere keer de therapeut allerlei dingen uit mij probeerde te vissen. Ze hadden kunnen weten dat ik het vroeg of laat zat zou worden. Werkelijk. Ik wist toen niet hoe ik het gedaan had maar de weeshuis stond in vuur en vlam. Iedereen moest en zal dood gaan. Iedereen die me naar die mensen hadden laten gaan en vooral de therapeut. Degene die maar niet kon stoppen om te vissen en ik was bereid om daarna mee te gaan in de vlammen. Ik kan nog steeds het gegil van de weeskinderen horen terwijl ik daar op mijn kamer onder mijn raam zat terwijl de vlammen bijna klaar waren om mij mee te nemen naar de dood. Helaas kwam er iemand binnen die me meetrok waardoor een deel van mijn zij in brandstond en ik nu een brandwond draag van mijn zij tot mijn heup. Ik was woedend. Ik wilde opgaan in het vuur maar dat was niet aan mij besteed. Ik heb het gevoel dat ze wisten dat ik het veroorzaakt had gezien ik in een psychisch centrum gegooid werd waar ik op medicijnen moest gaan leven. Ze hadden kunnen weten dat ik vroeg of laat de medicijnen zou omzijlen en mijn eigen ik zou blijven in plaats van een levende zombie. Ik teisterde de psychische gevallen teveel waardoor k weer een stukje verhuisde en van duistand naar London verhuisde naar weer een weeshuis. Voor het eerst sinds jaren kwam iemand langs terwijl ik gruwelijk was naar mijn mede weeskinderen. Er zat zoveel woedde in mij die bij mij tot uiting kwam; onmacht van de jaren voorheen. Er kwam een vrouw genaamd professor Anderling. Schoolhoofd van Zweinstein 2018.
Ze vertelde me dat ik een bijzondere gaven had. Dat ik kon toveren en dat ze me een plek aanbood op Zweintein. Wie was ik om alle kansen voorbij te laten gaan om beter te komen; hogerop dan het weeshuis. Ik had destijd al meer gruwelijke magische dingen geproduceerd op de weeskinderen als ze me weer eens lastigvielen; irriteerde of te hard krijste. Maar er was een probleem; ik had natuurlijk geen geld. Althans dat dacht ik. Een of andere rare dreuzel zet iedere keer geld op mijn rekening zodat ik niet bij hem in huis hoef te komen. Gezien het dreuzelgeld is die ik ieder jaar omwissel in tovenaarsgeld denk ik dat het een dreuzel is. Gruwelijk hoe mensen kunnen zijn. Afijn. Professor Anderling hielp mij naar de wegisweg en voor ik het wist zag ik allerlei vreemde winkeltjes met bezemstelen en noem maar op. Natuurlijk bleef ik stilhangen bij de boekenwinkels waar ik meteen meer boeken inkocht dan nodig. Ik wilde alles weten. Het is dan ook niet raar dat ik in mijn eerste jaar de beste leerling was en nog steeds. Zonder te leren haal ik al een U. Ik weet gewoon te veel en ik weet dat professor Anderling dat ook weet waardoor ik niet tot klassenoudste benoemd werd maar Scorpisu wel. Moet je na gaan; Scorpius. De jongen die nooit iemand straf zal durven geven. Scorpius is alles behalve een model-leerling maar alles leek waarschijnlijk beter dan mijn kracht te voelen vond ze. Misschien zag ze het al in de stille jongen die ze ontmoette. Zelfs toen ze vertelde dat ik een tovenaar was bleef ik stil. Zelfs toren we door de steegjes van de wegisweg liepen bleef ik stil. Ze kon geen enkele emotie van mijn gezicht lezen tot onze afscheid. Toen ik eenmaal bij de sorteerceremonie was en de hoed op moest zetten duurde het ook verschrikkelijk lang tijdens het sorteren. De hoed kwam er niet uit en ik spoorde hem ook niet aan om een afdeling te kiezen. Ik weet nog hoe verbaasd iedereen was maar gezien ik van alle afdelingen had gelezen koos ik Slytherin wat direct uitgeschald werd. Meteen was kleine Scorpius verknocht aan me terwijl ik nog geen woord gezegd had. Ik was iemand met een enorm hoge gezag gehalte en meestal werden de stille jongens of meisjes gepest maar niemand durfde zich aan mij te wagen terwijl ik de emoties, gedrag en alles bestudeerde van de leraren; leerlingen. Ik moet zeggen dat ik een snelle leerling ben. Ik wist binnen de kortste tijd met mijn stilte en kennis allerlei leraren en leerlingen te charmeren. Mijn mysterieuze kant trok mensen aan en het was algauw dat ik geen moeite hoefde te doen. Zo ging het jaar in jaar uit terwijl ik steeds meer verdiepte in boeken en algauw mijn plannen verrichten in daden. Ik gebruikte leerlingen om mijn doelen te behalen en als ze niet deden wat ik wilde zagen ze mijn agressie die ze nooit zagen. Ze werden dan wel gewilliger naar mij. Alles liep in een perfecte cyclus tot nu. Nu de tijd veranderd is en ik jou ontmoet. Mijn hele karakter; mijn hele ik is gesloopt. Je bent de eerste die mijn ware verhaal hoort. De eerste die het lef heeft om mijn dagboek te lezen die normaal beschermt is door magie. Je hebt geluk dat hij opengeklapt stond anders kon jij je stoutste vermoedens nooit bevestigen. Dus George; hoe voelt het als enige te zijn om diegene die zich Campbell Saunders moet noemen ontrafelt te hebben?’

Zo post van 1571 woorden (: exclusief deze.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

James Sirius Potter

Ik zag hem met zijn wenkbrauwen spelen voordat zijn hand naar mijn gewaad ging waar ik normaal zijn hand weggeslagen hebben zodat ik zijn boek kon houden bleef ik deze keer stil staan terwijl zijn hand terwijl hij naar het boek viste mijn lichaam raakte. Ik keek gauw weg alsof we iets fout deden terwijl ik ook Albus hand weg voelde gaan die het boek omklemden gezien mijn gewaad een stuk lichter werd.
‘Ik mag wel dom lijken maar ik ben niet blind, James. Dankjewel.’ Ik glimlachte en hield mijn adem in terwijl ik mijn arm om hem heen sloeg en hem meetrok naar binnen richting de Grote Zaal. ‘Gezien ik waarschijnlijk toch weer je boek zal slopen als ik hem afpak lijkt het me een beter idee om te gaan eten. Wie weet zie je mam wel. Ik ben wel benieuwd naar hoe ze er uit ziet op haar vijftien jarige leeftijd. Naar jouw reactie te zien als een godin.’ Ik trok hem automatisch nog dichter naar mij toe hoewel het deze keer anders aanvoelt waardoor ik hem gauw losliet aan de tafel van Gryffindor waar ik plaats nam.

Ron en Sirius voor James & Albus? @ Gryffindor tafel voor avondeten?

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Omg dat was veel gelezen :'o

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Ik ga niet alles overnemen van jou, alleen de "zo George" zin anders word het ook te veel :p

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Leora schreef:
James Sirius Potter

Ik zag hem met zijn wenkbrauwen spelen voordat zijn hand naar mijn gewaad ging waar ik normaal zijn hand weggeslagen hebben zodat ik zijn boek kon houden bleef ik deze keer stil staan terwijl zijn hand terwijl hij naar het boek viste mijn lichaam raakte. Ik keek gauw weg alsof we iets fout deden terwijl ik ook Albus hand weg voelde gaan die het boek omklemden gezien mijn gewaad een stuk lichter werd.
‘Ik mag wel dom lijken maar ik ben niet blind, James. Dankjewel.’ Ik glimlachte en hield mijn adem in terwijl ik mijn arm om hem heen sloeg en hem meetrok naar binnen richting de Grote Zaal. ‘Gezien ik waarschijnlijk toch weer je boek zal slopen als ik hem afpak lijkt het me een beter idee om te gaan eten. Wie weet zie je mam wel. Ik ben wel benieuwd naar hoe ze er uit ziet op haar vijftien jarige leeftijd. Naar jouw reactie te zien als een godin.’ Ik trok hem automatisch nog dichter naar mij toe hoewel het deze keer anders aanvoelt waardoor ik hem gauw losliet aan de tafel van Gryffindor waar ik plaats nam.

Ron en Sirius voor James & Albus? @ Gryffindor tafel voor avondeten?

Spoiler alert: you will save yourself

Zal ik dan met Albus posten nu of zal ik wachten op iemand die komt ? Ron of Harry dus/ Ron Sirius :p

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

SphinxX schreef:
Zal ik dan met Albus posten nu of zal ik wachten op iemand die komt ? Ron of Harry dus/ Ron Sirius :p

Spoiler alert: you will save yourself

Alb gaat zijn vader ontmoeten wat leuk ^-^

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Sirius Black
'Sirius, kom je mee eten?' Hoor ik iemand vragen. Ik draai me om en zie dat het Harry is, de zoon van James. Eigenlijk had ik gehoopt dat het James was, maar Harry is ook aardig en hij lijkt het geweldig te vinden om bij me te zijn. Waarschijnlijk omdat ik al dood hoor te zijn.
'Kom eraan,' zeg ik en ik sta op. Eenmaal in de leerlingenkamer zie ik Harry, Ron en Hermelien staan. Die drie zijn onafscheidelijk. Ze praten druk over een of andere les die Harry zal krijgen maar ik let niet echt op. Het ziet er hier hetzelfde uit, hoewel de leerlingen allemaal anders zijn. Ik ben serieus alleen nog maar James tegengekomen, die ik sinds gisteravond ook niet meer kan vinden. Dus eigenlijk vind ik er helemaal niks aan. Aan de tafel van de Grote Zaal zie ik James Potter junior en Albus Potter zitten. Ik trek Harry mee naar de jongens toe en ga naast ze zitten.
'Hallo, dit is Harry Potter. Harry, dit zijn Albus en James Potter.' Ik zie hem even fronsen bij de namen. Hij kijkt de twee jongens - zijn zoons - aan. Ik grijns en schep wat eten op.
'James Potter als in... Mijn vader?' vraagt hij. Ik schud lachend mijn hoofd.
'James Potter als in jou zoon,' grijns ik.

Spoiler alert: you will save yourself

Albus Severus Potter

Hij sloeg een arm om me heen en trok me mee de grote zaal in.
‘Gezien ik waarschijnlijk toch weer je boek zal slopen als ik hem afpak lijkt het me een beter idee om te gaan eten. Wie weet zie je mam wel. Ik ben wel benieuwd naar hoe ze er uit ziet op haar vijftien jarige leeftijd. Naar jouw reactie te zien als een godin.’ ik grijnsde even en schudde afkeurend met mijn hoofd tot James me dichter tegen hem aan trok en ergens vond ik het fijn; vertrouwelijk wat vreemd was aangezien ik hem al lang al had weg getrokken. Hij liet me snel los en absurd beet ik op mijn lip alsof er iets ernstigs was gebeurt en namen plaats aan de gryffindor tafel, ik naast hem.
'Jammer; Ginny is in het ziekenzaal denk ik. Tenminste, George heeft haar daarheen gebracht. Als je wilt kunnen we haar straks.. bezoeken..' mijn stem haakte af toen ik twee jongens in de verte zag lopen. De een herkende ik als Sirius, en de andere.. zwart warrig haar, ronde bril op zijn neus en een litteken in de vorm van een bliksemschicht op zijn voorhoofd. O god.
'Pap?' Fluisterde ik voordat de twee jogens voor ons kwamen zitten.
'Hallo, dit is Harry Potter. Harry, dit zijn Albus en James Potter.' Begon Sirius en even viel mijn mond open. Uh, natuurlijk, mensen uit de toekomst en verleden zijn nu onder ons maar ik had pap zijn verleden helemaal vergeten. Oh god, dit is pap..
'James Potter als in... Mijn vader?' Begon hij en een lach suerde rond mijn lippen.
'James Potter als in jou zoon,'
'Eh- o, heei!' Riep ik spontaan en begon breed te grijnzen.
'.. oh- zo vreselijk dat Lily er niet is,' murmelde ik richting James en glimlachte even.

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Harry Potter

Ik staar ongelovig naar de twee jongens die voor me zitten. Mijn zoons... Ik moet toegeven, ze lijken best wel op mij. Maar toch kan ik niet aan het idee wennen. En dan natuurlijk is er nog de grote vraag met wie ik ga trouwen. Ik bekijk de jongens en draai me dan om naar Sirius.
'Je maakt geen grapje, toch?' vraag ik. Het lijkt me best wel iets voor Sirius om hierover een grap te maken. Het voelt goed om hem weer bij me te hebben, hoewel hij nu een roekeloze tiener is.
'Ik heb niet voor niets mijn naam gekregen, Harry. Dus ja, ik ben Siri....eus.' Ik kan het niet laten om te lachen en kijk weer naar de jongens. Dit is zo raar. De jongste van de twee, Albus volgens mij, heeft mijn ogen.
'Wie eh... Het klinkt raar en ik weet niet of ik het mag vragen maar wie is jullie moeder?' vraag ik met een beetje een rood hoofd. Ik kan het niet laten om snel even naar de Ravenklauw tafel te kijken waar Cho zit te eten met haar vriendinnen. Snel kijk ik weer naar de jongens. Ze lijken allebei niet op Cho - maar ze lijken dan ook wel veel op mij. 'En eh.. Heb ik nog meer kinderen?'

Spoiler alert: you will save yourself