[250] The 50th Hunger Games ~ Speeltopic - Speeltopics

De 50th Hunger Games, al vijftig jaar zijn de verschrikkelijke spelen bezig. Maar dit jaar word het speciaal ! Het capitool heeft een nieuw decor, nieuwe mutanten, nieuw vergif,... Maar ook de regels zijn veranderd. 24 deelnemers, één winnaar !


Hier een paar regels :
- Max. 4 personnages per persoon
- 1 jongen en 1 meisje per district
- 16 + is toegestaan, alleen als je dat wilt
- Geen ruzie buiten de RPG
- Geen personnages vermoorden zonder toestemming van diegene
- Je mag een personnage verwonden als je dat aan degene in een PB of GB vraagt.
- Je mag stoppen tijdens de Hunger Games wanneer je wilt, je moet jezelf er gewoon uitschrijven door dood te gaan of aan iemand vragen of hij/zij je personnage vermoord.
- Als je meer dan 2 weken niet reageert mag je personnage vermoord worden. Dit geld alleen voor de quizletters die een tribuut spelen. (alleen als je hiervoor een goeie reden hebt of het even meld)
- Degene die het langst vol kan houden (dus schrijven) wint de Hunger Games !
- Minimaal 250 woorden, dat moet lukken !
- Hou ook rekening dat in district 1 en 2 meestal gemene beroeps zitten.
- Have fun !
- Bondgenoten mogen ! Spreek het af.

Hier is de plattegrond.

District 1 - Luxeartikelen:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Rose Natalia Clarke | Levinia
- Pyralis 'Pyr' fianna Velarde | XY390
- Kris Dion| Nuevo
-

District 2 - Wapens:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Sofia Natalia Horsell | Phortion
- Skyler Jordan Mouthen | Mevalina
- Lucas 'Luke' Schneider | Caeden
- Thormund “Thor” Odius Beorn |Asmodom
District 3 - Technologie:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annalynn Jeane Aegers | Piaffe
- Gereserveerd | StoryWriterx

District 4 - Visvangst:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | Torquay
- Matthew ''Matt' Tyler Jones. | LoveHemmings

District 5 - Medisch onderzoek:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Gereserveerd | StoryWriterx
- Joseph 'Josh' Gerrans |Lenny_jwz

District 6 - DNA manipulaties & mutaties:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Callie ”Cal” Selenia Bennett | Mashtonx
- Oliver Ivar Nelsons | Phortion

District 7 - Hout:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Vanessa Megan McAllister | LoveHemmings
- Gereserveerd | Torquay

District 8 - Textiel:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Annabeth Kane | CharmedPaige
-

District 9 - Graan:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Dawnelle “Dawn” Eguskine | Asmodom
- Alicia Menarc Dhor | Levinia
- Flynn Poynter | XY390

District 10 - Vee:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Olivia Heather Colton | Solise
- Cole Granger | WillNotLearn

District 11 - Landbouw:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Makela Clairson| Nuevo
- Noah Hirriss | Ring

District 12 - Steenkool:

Mentor: hoeft niet
-
Tributen:
- Yva "Yv" Gray. | Quamar
- Xy Arias |Sketches

Bondgenoten :
-Thor, Kris, Rose, Skyler en Sofia {beroeps}
-Olivia, Noah, Makela, Matt en Luke
-Cal, Oliver en Flynn
-Yva, Annalynn en Vanessa

''Ik begroet u, mensen.
We hebben voor de 50ste Hunger Games enkele nieuwe regels geplaatst ! Het speelt wordt dit jaar nog beter en spectaculairder ! Hier zijn ze dan, de nieuwe regels !"
- De spelen zijn dit jaar van 12 tot 20 jaar !
- Dit jaar krijg je een speciaal armbandje aan. Deze gaat ontzettend moeilijk uit en kan elk moment een elektrische shok geven waar je dan vaak dood van bent. Hij moet dus zo snel mogelijk uitgemaakt worden.
- Dit jaar wordt de arena een groot bos. Meer dan een vierde van de arena bestaat uit water. Bij sommige plekjes is deze water drinkbaar, bij andere is deze vergiftigd. Er is ook soms wel wat woestijn. Hier vind je geen water en kan je niet lang blijven overleven. Maar er komen weinig tributen en dat is een voordeel. Ook is er een bloemenparkje. Dit is het gezelligste plekje van de arena. Maar er bestaan er wel moordende planten en insecten . Tenslotte is er ook meer dan een vierde bos. Hier komen veel tributen. De hoorn des overvloed zit dit jaar bij een woestijn.

Het begin :
1 ste dag : De kandidaten worden wakker in hun eigen kamer in het capitool. Ze maken zich klaar, kleden zich aan, ... Dan gaan ze ontbijten met hun mentor en districtsgenoot. Na het ontbijt kunnen ze hun tanden nog even gaan poetsen en dan moeten ze de eerste trainingsdag beginnen. Ze maken dus ken is met de andere tributen, maken misschien bondgenoten en oefenen wat ze uit willen oefenen.
2 e dag : 2e trainingsdag.
3 e dag : de laatste trainingsdag en de dag voor de Hunger Games ! In de namiddag hebben ze een interview met Caesar.

---

Everyone is good as it is, do not change people

Dawnelle Eguskine || District 9

Status: Licht gewond aan haar linkerzij en linkerarm || Bondgenoten: Momenteel geen || Beschikt over: Een blaaspijp met gewone en giftige pijltjes met een handig klein draagtasje en een lege waterzak || Locatie: Buitenkant derde ring -> Bos

In mijn duikvlucht schraapte het zand langs mijn huid en kroop het onder mijn shirt en broek. Een zeer vervelend en vies gevoel, maar het zorgde er wel voor dat het mes dat bedoeld was mij te doden, slechts pijnlijke oppervlakkige sneeën in mijn zij en binnenkant van mijn arm achterliet. Hierdoor verliet slechts een pijnlijke kreun mijn lippen, maar was ik instaat met mijn rechterarm het tasje met de pijltjes en het blaaspijpje over mijn schouder te gooien en vervolgens de waterzak op te pakken. Mijn linkerhand wikkelde zich om het mes van het meisje, waarna ik het op een rennen zette. De pijn was echter zeer duidelijk aanwezig, hoewel de adrenaline dit nog ietwat verlichtte en ik dus op mijn kiezen moest bijten om door te zetten en zo snel mogelijk zo ver mogelijk bij de hoorn vandaan te komen. Zonder verder na te denken ging ik het bos in. Mijn lichaam gaf op alle mogelijke manieren aan dat ik niet gemaakt was voor het rennen van zulke afstanden en ik bovendien gewond was, maar ik rende door. Hoe verder van de andere tributen en dan vooral de beroeps af, hoe veiliger ik was. Later zou ik de wonden wel verbinden met repen kleding en mijzelf wassen als ik water tegenkwam, want dat was ook belangrijk: water. Dat kon ik immers veel moeilijker uit de planten en bomen om mij heen halen. Dat moest ik echt vinden.
Helemaal gericht op het feit dat ik door moest rennen, liep ik haast blindelings door, waardoor ik opeens met een harde knal tegen iets aanbotste, toen ik mij door een groepje bosjes heen had gewerkt. Samen met hetgeen waar ik tegenaan was gelopen, viel ik op de grond, om vervolgens snel overeind te krabbelen en binnen slechts enkele seconden mijn blaaspijpje had omgetoverd in een dodelijk wapen waar ik geheid mee zou raken. Echter toen ik de jongen voor mij zag, schatte ik hem niet in als een gevaarlijke beroeps. Sterker nog, het was gewoon een jongen uit tien. Hij mocht dan misschien langer zijn dan ik, maar de trekken op zijn gezicht en de helderblauwe ogen verraadden dat hij jonger was. Ik schatte hem zo'n veertien a vijftien jaar. Dit alles hield mij tegen om meteen één van de giftige pijlen op hem af te vuren. Ik ontspande echter niet en hield de blaaspijp klaar om te vuren. Mijn blik dwaalde langs zijn handen en de ster die hij daarmee vasthield, klaar om deze te ontwijken, mocht het nodig zijn. Even wist ik niet wat ik moest zeggen, maar uiteindelijk opende ik dan toch maar mijn mond.
'Ik ben Dawn. Jij was Cole toch?' vroeg ik hem met lichte onzekerheid in mijn stem. Het waren zoveel namen die ik had geprobeerd uit mijn hoofd te leren, dat ik niet met zekerheid kon zeggen of ik ze allemaal goed wist. Bovendien had ik ook niet de moeite genomen de anderen echt te leren kennen, bang om om iemand te gaan geven. Dat was immers super onhandig in de spelen. Het was mij wel opgevallen dat sommigen dit compleet waren vergeten, vrienden hadden gemaakt en tijdens de trainingsdagen had ik soms zelfs meer gezien dan slechts vriendschap. Wat moest je dan? Samen zelfmoord plegen? Samen winnen zat er immers niet in. Je won in je eentje, of je ging met alle anderen dood. Dat was de regel en het leek mij sterk dat ze hier vanaf zouden wijken. Misschien slechts voor even om de kijkers wat romantiek te laten beleven, maar meer dan één uiteindelijke winnaar zou er nooit komen. Dat was ook de reden dat ik geen moeite had gedaan om bondgenoten te zoeken tijdens de afgelopen dagen. Ik kon onbekenden als het echt nodig was best doden, oog om oog, tand om tand. Ze moesten dus wel een bedreiging vormen, maar om vrienden, bondgenoten, mensen waar ik om gaf koelbloedig van kant te maken? Nee, dat zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen.
'Als jij mij niet probeert te vermoorden, zal ik dat ook niet bij jou doen, goed?' stelde ik daarom voor. Hopelijk was hij niet blind, want alles aan mij zei dat ik oprecht was. Ik liet daarom ook mijn blaaspijpje iets zakken. Niet zoveel dat hij niet binnen een seconde dood kon zijn, maar wel zoveel om aan te geven dat dat niet mijn eerste plan was. 'Ben je alleen, of heb je bondgenoten?' vroeg ik verder nog aan hem. Ik had niemand gezien, noch gehoord. Als hij bondgenoten had, had hij ze nog niet gevonden na het bloedbad, maar dat kon je hem niet kwalijk nemen. Zolang waren de spelen nog niet bezig.

[ bericht aangepast op 17 sep 2014 - 12:15 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Pyralis 'Pyr' Fianna Velarde ~ District 1
Status: Niet gewond, vluchtend || Bondgenoten: Geen || Beschikt over: Gestolen wapens en twee tassen met onbekende inhoud || Locatie: Bos.


Ik merk dat Thormund en Sofia allebei bezig zijn met ook aanvallers te vermoorden. Aan deze kant zijn ze eigenlijk allemaal al weg. Er loopt nu al een dun straaltje zweet langs mijn voorhoofd door de hitte van de woestijn. Ook zit er zand tussen mijn vingers en blijft alles plakken door het bloed. Ik kniel even bij de wapens neer om de boog en pijlen even te rangschikken, maar dan hoor ik een geluid. Als een prooidier schiet mijn hoofd omhoog en ik kijk wat het geluid veroorzaakt. Een half gewonde jonge vrouw strompelt op me af met een pijl, een van Sofia of Thormund gok ik, in haar borst. Ze strekt haar arm naar me uit en denkt blijkbaar dat ik haar wil helpen, Mijn hand rust op een koud handvat van een bijl. Zonder mijn ogen van de vrouw af te houden kom ik vliegensvlug overeind met de bijl in mijn hand. Ik haal uit, met een lange zwaai van mijn arm, zodat ik haar vol raak met de bijl. Ik geef een voldane schreeuw als ik de bijl weer uit het lichaam trek en haar in het zand gooi. De besmeurde bijl leg ik terug in het zand en ik probeer mijn handen ergens aan af te vegen, maar ik zie niks bruikbaars. Fijn, nu loop ik dus rond met handen die nat zijn én ook nog eens bedekt met zand.
'Ik zit op vijf,' hoor ik Sofia's stem. Ik lach schamper. Probeert ze op te scheppen over hoeveel mensen ze doodt? Wil ze aandacht van ons of van de kijkers? Het maakt mij niet uit hoeveel mensen ik dood, als ik maar mijn reputatie hoog houd. Ik kom overeind en kijk naar Thor, die met zijn rug half naar mij toe staat, en Sofia die naar Thormund kijkt. 'Mensen, slepen we alle overige spullen naar de hoorn? Als een soort kamp?' vraagt ze dan. Thormund stemt in.
'Is goed.' zeg ik en kniel bij de wapens naast me neer. een boog met wat pijlen, een ervan besmeurd met donkerrood vocht. Een bijl, onder het bloed, echt ranzig om iemand zo te vermoorden. Maar wel effectief. Een zwaard zie ik liggen, wat messen, touw, nog een boog.
'Sofia, waar is Luke? Ik neem aan dat je hem van kant hebt gemaakt, gezien hij hier niet is om ons te helpen?' vraagt Thor dan opeens. Terwijl Sofia een smoesje aan het bedenken is, kijk ik geïnteresseerd naar de wapens. Een kleine lach verschijnt op mijn lippen als er een plan in mij opkomt. Deze wapens zijn fantastisch, veel te handig om te delen. Waarom zou je deze spullen met elkaar delen? Ik heb niemand nodig, alleen kan ik het prima en zelfs beter. Met elkaar loop je alleen maar in de weg en zit je zo erg op elkaars vingers te kijken dat er agressie ontstaat. Zo ontstaat er haat en dan heb je geen bondgenootschap meer. Er zijn zoveel mensen die compleet gefocust zijn op het krijgen van bondgenoten en dit is iets wat ik niet snap. Wat is er zo belangrijk aan het hebben van een bondgenoot? Misschien kunnen ze in het begin wel bruikbaar zijn, maar uiteindelijk zijn ze je alleen maar tot last. Mijn lichte ogen schieten vluchtig weer terug naar Sofia en Thor om hen goed in me op te nemen. Sofia zag er echt als een rebel uit door haar witblonde haar en haar kleine lichaam dat toch respect afdwong. Mijn blik dwaalt af naar Thor. Hij is gespierd, misschien net iets te, kort haar, woeste blik en totaal geen moeite met mensen doden gezien wat er net was gebeurd. Ik wrijf even langs mijn neus. Nog steeds knielend strijk ik met mijn vingers door mijn haar en begin dan de irritante, te strakke vlecht langzaam los te maken. Als ik dat heb gedaan schud ik even mijn haar los en bind die dan vast in een iets comfortabelere knot. Nu voelt het minder zweterig en beschermt het toch een beetje mijn hoofdhuid tegen de zon. Voorzichtig kom ik overeind en houd mijn ogen goed op de anderen gericht, terwijl ik vluchtig de bijl aan mijn zij bind. De pijlenkoker en de beste boog die ik zo snel kon zien gaat over mijn schouders. Ook zie ik een tas die ik over mijn andere schouder werp zonder echt te weten wat er in zit, maar handig kan het altijd zijn. Ook het zwaard dat bij mijn linkervoet ligt ziet er veelbelovend uit. Daarom buk ik zachtjes en pak die op, waarbij ik ook een mes mee gris. Dan werp ik mijn laatste blik op Thor en Sofia en dan het bos. Ik kan nu gaan. De vingers van mijn vrije, linkerhand, sluiten zich op het laatste moment nog om nog een tas en dan begin ik te rennen. De wapens irriteren me niet, het geeft juist een goed gevoel, al die aanval mogelijkheden bij mij. Ik weet dat ze het merken en dat ze waarschijnlijk achter me aan gaan, maar ik kan altijd het risico nemen. Liever in mijn eentje dan met drie. De bomen komen steeds dichterbij en daar ben ik blij om; de zon is veel te fel. Ik kijk niet achterom of iemand me volgt maar blijf gewoon doorrennen en voel dan eindelijk de koelte van de schaduw die wordt gecreëerd door de bomen over me heen vallen. Vluchtig schiet ik tussen de bomen door en voel takken tegen me aan slaan, terwijl ik steeds dieper het bos in ren en steeds plotseling een andere richting opduik, zonder te kijken of er iemand achter me rent. Volgens mij hoor ik voetstappen, maar dat kan ook van mijzelf zijn. Het zou niet raar zijn als ik word achtervolgd door Thormund of Sofia, overigens.

[ bericht aangepast op 18 sep 2014 - 22:48 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Noah Hirriss ~ District 11
Status: lichtgewond aan arm. Bondgenoten: Olivia en Makela. Beschikt over: Twee schoenen.

De jongen duwt me van zich af en Olivia trekt me tegelijkertijd naar achteren. Nadat ik door beiden uitgekafferd ben kijk ik de jongen nog een keer vuil aan.
'Ik ga niet met hem mee,' zeg ik uiteindelijk nors en doe mijn schoen weer aan terwijl ik de blonde jongen nauwlettend in de gaten blijf houden. Het liefst had ik allebei mijn schoenen aangehouden, maar ik weet niet wat voor giftige beesten hier over de grond kruipen en daarbij is het handig om beide handen vrij te hebben. Ik kijk op en wend me tot Olivia.
'Zullen we verder gaan? Anders staan zijn vrienden hier straks om ons af te maken,' zeg ik, de jongen expres niet aankijkend. Dat dat waarschijnlijk mijn schuld zou zijn laat ik achterwege; als de jongen gewoon doorgelopen was, was ik ook niet boos geworden.
Ik kijk omhoog en zie dat Makela nog steeds op de tak zit. Ik wenk haar en draai me dan snel weer om. De jongen vertrouw ik voor geen cent. Misschien komt het doordat ik hem heb zien trainen, misschien door het feit dat hij uit District Twee komt. Waarschijnlijk door allebei. Hoe dan ook, ik mag hem niet, vertrouw hem niet en snap niet waarom we hier nog staan. Als ik ons was, zou ik zo hard mogelijk wegrennen. Maar ik ben geen Ons, slechts een deel ervan. En ik ben ook niet Onze leider. Daarom leun ik tegen de boom aan terwijl ik wacht tot Makela naar beneden komt.

---

-

Thormund “Thor” Odius Beorn || District 2

Status: Niet gewond || Bondgenoten: Sofia en Carter? || Beschikt over: Een boog met een koker pijlen en een strijdvlegel + overige spullen bij de hoorn || Locatie: Hoorn -> Bos

Een zachte zucht verliet haar mond voor ze zich naar mij omdraaide. De frons op mijn voorhoofd werd dieper, gezien het antwoord wel lichtelijk ongewillig kwam. Althans, dat deed de zucht vermoeden. Bovendien had ze ook meteen verslag kunnen doen over wat er was gebeurd. Dat zou ik in ieder geval gedaan hebben. Dat was veel interessanter voor de beroeps dan het aantal doden. Aan opschepperij, een meestal door emoties gedreven actie, hadden we niks. Emoties waren voor mensen die zich dat konden veroorloven en daar hoorde ik noch Sofia bij. Ik hoopte maar dat ze dat snapte, want anders zou het waarschijnlijk haar dood beteken -misschien zelfs wel dankzij mij. Ik had namelijk geen zin in tributen met een hele rugzak aan gevoelens achter zich aan. Dat zou alleen maar ophouden. Toch leek de uitleg geloofwaardig, maar het kon ook gewoon zijn dat ze goed in liegen was. Ach, als het zover kwam kon ik haar altijd nog van kant maken. Voor nu kon ik haar het beste maar gewoon geloven. Ze was misschien een beroeps, maar fysiek waren mannen toch meestal sterker dan vrouwen. Oftewel, ik was niet bang voor haar.
'Luke ging achter een meisje uit twaalf aan en Matt,' begon ze en aan haar stem was te horen dat ze het er niet mee eens was, hoewel ik zijn beslissing wel kon begrijpen. Als hij ze nu te pakken kreeg, hoefden we niet de halve arena meer door te zoeken naar het stelletje tortelduifjes. 'De spullen heeft hij gedumpt zodra hij ze niet in kon halen ermee. Maar die batches hebben een bijl, pijl en boog en messen. Dat Is iets te veel om ze te laten gaan vond Luke. Daar kan ik me wel in vinden.' Ik knikte. Dat was naar mijn idee ook een logische reactie. Ik zou er zelf ook achteraan zijn gegaan. Nadenken of dat verstandig was, was tijdverspilling naar mijn idee. 'Anyway, om er met ze tweeën achteraan te gaan zou een beetje overdreven zijn geweest, dus ben ik terug gegaan, Luke red het wel,' was haar conclusie. Even dacht ik na over de twee tributen, maar dat echt heel kort. Ik was geen denker. Het zou wel goed komen en anders... 'En zo niet maakt het ook niet veel uit,' vulde Sofia mijn gedachtes aan en dus knikte ik weer. Volkomen in stilte aan mijn kant had ik haar uitleg aangehoord en het klonk wel prima. Zin om er verder over te piekeren had ik dan ook niet.
Toen Sofia de spullen naar de hoorn begon te verslepen, hielp ik dus rustig mee. We hadden redelijk veel spullen overgehouden, er lagen echter wel nog allemaal doden, die waarschijnlijk opgehaald zouden worden, als wij ons kamp bij de hoorn hadden opgezet. Dat hoopte ik in ieder geval, want in die hete woestijn roken ze nou niet bepaald lekker. Echter hadden sommigen nog wapens vast of pijlen in hun lichaam, die we konden gebruiken, dus moesten ook die één voor één gecontroleerd worden. Terwijl we dit alles deden, deed ik een poging ook de omgeving nog goed in de gaten te houden. Echter was ik een man en kon ik dus maar slecht twee dingen te gelijk, waardoor Pyralis al een heel stuk van ons was verwijderd, toen ik haar vlucht opmerkte. Abrupt kwam ik overeind naast het lijk dat ik aan het fouilleren was en sprintte eigenlijk zonder na te denken achter haar aan, het bewijs dat ik precies hetzelfde reageerde als Luke. Mijn verbazing over het feit dat juist zij ervandoor ging, was duidelijk aanwezig. Ze was overduidelijk een beroeps en we hadden samen de hoorn verdedigd. Waarom zou ze er nu dan in godsnaam vandoor gaan met maar een klein gedeelte van de spullen? Echter was ik ook niet zo stom om de verbazing in de weg te laten staan van het terughalen van de spullen. Nee, hier ging ze niet zomaar mee weg komen.
Hitte brandde op mijn huid en het zweet parelde langs mijn voorhoofd naar beneden, maar dat deerde mij niet. Mijn passen waren krachtig en mijn ademhaling regelmatig. Misschien dat de hitte nieuw was, maar verder leek dit zeer veel op de trainingen uit district 1. Ik kon dit makkelijk een heel stuk volhouden. Vlak bij het bos werd het mij duidelijk dat ik wel op haar inliep. Dat maakte dat ik op mijn kiezen beet en probeerde nog iets te versnellen. Ergens was dit natuurlijk een domme actie. Als de andere beroeps ook het idee kregen voor zichzelf te beginnen, was ik waarschijnlijk alle spullen kwijt. Ik had immers alleen mijn strijdvlegel en boog met pijlen die ik al de hele tijd meedroeg meegenomen. Geen eten, water of wat dan ook. Maar het zou toch niet dat ze alle spullen van de hoorn mee zouden proberen te zeulen? Ach, omkeren kon nu ook moeilijk.
Een stuk het bos in, was ik op gehoorsafstand van Pyralis en besloot naar haar te roepen. 'Dus vosje, had je zin om opgejaagd te worden dat je zomaar wegrent?' riep ik haar toe en viste al rennend een pijl uit mijn koker om de boog te kunnen spannen. 'Of was je gewoon zo arrogant te denken dat je ons allemaal wel in je eentje aankon, plus nog dat zooitje achterlijke idioten dat denkt een kans te maken om te winnen?' vroeg ik haar spottend. Mijn blik ging even naar de hemel om de stand van de zon in de gaten te houden om straks de weg terug te vinden, maar zoals ikj niet goed was in meerdere dingen tegelijk doen, ging dit bijna mis, omdat ik half struikelde over een boomstronk, maar gelukkig wel overeind bleef. Zacht vloekte ik voor ik mijn blik weer richtte op de roodharige waas voor mij. 'Zelfs als je nu ontkomt, zal ik op je blijven jagen, dus waarom geef je de spullen niet gewoon terug. Misschien laat ik je dan zelfs leven!'

(sorry dat het zo lang duurde. Hopelijk kan iedereen er wat mee...)

[ bericht aangepast op 24 sep 2014 - 13:01 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Pyralis Fianna Velarde || District 1
Status: Niet gewond || Bondgenoten: Geen || Beschikt over: Meegenomen wapens en tas met onbekende inhoud.|| Locatie: Bos

Ik merk hoe mijn ademhaling als maar heviger word, maar ik dwing mezelf niet moe te zijn. Ik kan niet nu stoppen met rennen, zeker niet nu ik merk, ik voel dat er iemand achter me aan zit Ik hoor een zware ademhaling en voetstappen dus ik verwacht Thor. Ik weet dat ik zo dood kan zijn als hij daar zin in heeft, maar ik ga me niet zomaar aan hem overgeven. 'Dus vosje, had je zin om opgejaagd te worden dat je zomaar wegrent?' Klinkt zijn stem opeens luid en helder door de stille lucht tussen de bomen. Met een woest gebaar draai ik voor het eerst mijn hoofd om en hierbij zwiept mijn haar, dat inmiddels half los zit met mijn gezicht mee. Met een ruk trek ik het elastiek uit mijn haar en hierdoor valt mijn haar in lange lokken naar beneden. Hijgend probeer ik door te blijven rennen en tegelijkertijd om te kijken hoe deze spierbundel achter me aan komt rennen. Hij pakt zijn boog en legt er met gemak een pijl op. Hierbij grijp ook ik mijn pijl en boog en leg de pijl langs mijn oor. De pees trilt vervaarlijk terwijl ik hem zorgvuldig tussen de ogen van Thormund richt, maar ik laat niet los. 'Of was je gewoon zo arrogant te denken dat je ons allemaal wel in je eentje aankon, plus nog dat zooitje achterlijke idioten dat denkt een kans te maken om te winnen?' De spot druipt van die zin af. Ik snuif als hij even omhoog kijkt en onwillekeurig schieten mijn ogen ook daarheen, maar als ik terugkijk zie ik hoe Thormund struikelt en bijna valt, maar toch blijft staan. Ik hoor hem iets vloeken en dan kijkt hij weer naar mij, maar nu ben ik weer een stuk verder gerend. 'Zelfs als je nu ontkomt, zal ik op je blijven jagen, dus waarom geef je de spullen niet gewoon terug. Misschien laat ik je dan zelfs leven!' 'Oh echt!' zeg ik met een harde, hoge en honende lach en blijf stil staan. Mijn pijl is nog steeds op Thormund gericht, maar nu op de plek van zijn hart. Mijn borst gaat hevig op en neer door het rennen en ik voel zweet langs mijn gezicht stromen. Ik knijp mijn ogen samen en kijk strak in Thor's ogen. 'Denk je dat ik daar intrap?' zeg ik vurig en gooi met een beweging van mijn hoofd mijn haar naar achter. 'Ik ben echt niet zo dom als jij misschien denkt. Je denkt misschien dat jij en je spieren hier de slimste zijn en de rest te dom om in jouw trucjes te trappen. Nou je hebt pech!' Ik haal nog steeds woest adem en blijf mijn wapen naar hem gericht houden. Ik voel de pijl die aan mijn zij hangt zachtjes tegen de riem tikken. We cirkelen als een soort roofdieren om elkaar heen met de pijlen op elkaar gericht. Waarom is hij hier? Alleen voor de wapens, of wil hij gewoon nog een moord er bij hebben? Moet ik ook op zijn afstreeplijstje? Ik probeer dit te bepalen door naar zijn ogen te kijken, maar hij is zo gesloten dat ik hier niets uit kan opmaken. 'En wat wilde je met me doen als ik je de spullen teruggaf dan, hè?' vraag ik zacht hoewel hij het nog steeds kan horen. Het is onnatuurlijk stil in het bos, afgezien van de takjes die breken onder onze voeten en de bladeren die ritselen door de aanraking van onze armen. 'Mij misbruiken en dan bruut vermoorden? Doen alsof er niks is gebeurd en me terug nemen naar de hoorn?' Ik zet uitdagend een stap in zijn richting zodat er niet zo heel veel ruimte tussen onze pijlen is verwijderd. Ik zou kunnen schieten, hij zou kunnen schieten, maar we doen het niet. Nog niet, in ieder geval. Thormund valt niet te lezen, ik kan hem niet voorspellen.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel