Nadat het een periode van een maand of 1,5 goed is gegaan, begint het nu weer bergafwaarts te gaan met mij. Het begon allemaal toen we van de vakantie terugkwamen. Ik was moe, uitgeput en weet ik niet veel wat en ik wilde met mijn vriend praten. Hij was echter aan het gamen met vrienden en had op zijn manier geen tijd voor mij. Toen was ik daar niet zo blij mee en uiteindelijk kregen we een beetje ruzie. Dit is wel uitgepraat en helemaal goedgekomen, maar het spookt nog steeds rond in mijn hoofd.
Nu heb ik ook al een paar nachten wakker gelegen van de muggen, omdat die krengen het vertikken om een ander slachtoffer dan mij uit te kiezen? Maar waarom ook niet? Ik ben kennelijk nog niet ongelukkig genoeg. Nu was ik vandaag de hele dag dus niet te spreken, ondanks dat ik wel mijn medicatie heb gehad en het merendeel van mijn omgeving mij alleen maar te genieten vindt, als ik mijn medicatie heb gehad.
s'Avonds escaleerde de situatie echter helemaal. Ik was naar de barbecue even boven gaan zitten en voor ik het weet zat ik uren met mijn vriend te praten. Ik wilde om een uur of tien naar beneden gaan, gewoon even gezellig met m'n broertje en zus beneden zitten. Begint die bitch van een zus te zeggen dat ik maar naar de kat moet gaan, die in de bijkeuken zit te miauwen, omdat ze per se een programma moesten kijken. Ik kon dat echt niet hebben, omdat ik gewoon een enorme baaldag had gehad. Meerdere dingen waren mislukt vandaag, waardoor ik me gewoon een enorme failure voelde.
Ik toen ben ik maar in mijn bed gaan liggen huilen. Mijn moeder hoorde dat en die is dus naar m'n zus toegegaan om te zeggen dat ze me niet zo buiten moet sluiten. Komt dat rotkind naar mijn kamer toe en begint ze er helemaal omheen te lullen zodat het hoe dan ook niet haar schuld is, maar dat het gewoon ligt aan de manier hoe ik het opvat. Dat is gewoon bullshit, want als zij er is sluit ze me altijd buiten. Dan is het altijd als zij de hond moet uitlaten 'Hé broertje, ga je mee?' en mij laat ze altijd zitten. Ze gaat met hem altijd naar Utrecht, Amsterdam en alle coole dingen en mij laat ze stikken. Ik vind haar een achterbakse trut, natuurlijk zeg ik dat niet, maar ik mag haar echt niet. Ik ben altijd blij als ze naar haar kamer gaat, zodat ik me tenminste weer een beetje gewenst kan voelen.
Als zij er is hebben mijn ouders ook alleen maar aandacht voor haar. Het draait alleen maar om haar, hoe goed zij het doet en hoe goed zij ontwikkelt. Ik echter, nee, ik ben een antisociaal geval dat alleen maar boven op haar laptop zit. Iedereen om me heen roept tegen mijn ouders en zus dat ze zich zorgen maken over mijn sociale ontwikkeling, omdat ik bijna nooit van mijn kamer afkom. Waarom ze dat niet tegen mij zeggen? Ik weet het niet. Ik weet echter wel dat het me enorm kwetst dat er zo achter mijn rug om over me gepraat wordt.
Ik voel me nu een nog grotere mislukkeling. Het liefst wil ik gewoon weg, op kamers naar in een onbekende stad en nooit meer terug naar huis komen. Ik ben het zo ongelooflijk zat. Ik zit nu al de hele tijd te huilen, omdat ik simpelweg niet weet wat ik anders moet doen. En nu zoemt er ook nog zo'n klote mug om me heen, als het allemaal al niet erger kon. Dat wordt dus weer een nacht niet slapen.
Ik haat mijn leven zo enorm erg. Ik voel me alles behalve gewenst. Alleen op het forum voel ik me thuis, omdat hier mensen zitten die wél aandacht voor me hebben en niet achterbaks achter mijn rug om over mij praten - althans dat hoop ik van niet. Als ik echter teveel op dit forum zit, word ik in de realiteit weer antisociaal genoemd en gaan mensen weer over mij zeuren. Ik ben het zo ongelooflijk zat allemaal. Overal oordelen hypocriete mensen over mij en ik word er gek van.
Wat moet ik doen?
Ik hoef niet per se adviezen, echt niet, ik wil gewoon even mijn ei kwijt :c
26 - 02 - '16