Hollywood arts high school || Speeltopic - Speeltopics

Rollen:
Leerlingen (zitten in 4e jaar):
Meisjes: Vol!
- Lola Catherina Jhonsen~GrowStronger~1,2
- Alexandra Carmen del Rio.~Bohen~1,3
- Alicia Carmen del Rio~Mevalina~1,1
- Lucy Jones~MoonEye~1,1
- June Autumn Cole~Promisess~1,7

Jongens: Vol!
- Liam Christoffer Jhonsen~GrowStronger~1,2
- Tyler Elijah Castilla~Bohen~1,3
- Austin Reagan~CrazyM0f0x~1,6
- deze jongen komt er na kamp in hij is ziek ofzo

Leraren Vol :
- Thom Dell~MoonLights~Toneel~1,6
- Jason Alexander Hale~ Promisess~Dans~1,7
- Rose Ariana Hale~ Promisess~Zang~1,6
- Angelina Stone~MoonLights~Muziek(Instrumenten)~1,5

Regels:
- Geen ruzie buiten het RPG
- Alleen ik maak nieuwe topics aan!
- Er is geen minimum woorden!
- Vakanties graag doorgeven

Vakanties van spelers:


Tentindeling:


Het begin:
Iedereen is bezig met de voorbereidingen van het kamp de leeraren met de tent indelingen en de kinderen met inpakken en afscheid nemen van hun ouders. Om 10:00 uur moeten ze op school zijn dat gaan ze inladen en om 10:45 vertrekken ze!

[ bericht aangepast op 24 juli 2014 - 21:46 ]

---

A horse of course

Zoe ene moderator de titel willen veranderen in speeltopic???

---

A horse of course

Mijn topics.

---

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Rose Ariana Hale

"Dus dan komen Alicia, Lucy en June bij elkaar in de tent?" Zeg ik terwijl ik onder de tafel naar Jason's hand zoek. Ik vind hem en knijp zachtjes in zijn hand.
"Dan komen Lola en Alexandra ook bij elkaar" zegt Angelina met haar zangerige stem die prettig in de oren klinkt. Ik werp een blik op de klok, het is negen uur, nog een uur voordat de leerlingen arriveren. Ik kijk omhoog en kijk recht in de ogen van Jason, hij glimlacht.
"Ik ga even naar het toilet" zeg ik terwijl ik opsta en de stoel aanschuif. Ik open de massieve deur en loop de gang in. Ik zie een meisje staan samen met haar ouders.
"We vroegen ons af waar we moesten verzamelen omdat er op de afgesproken plek niemand is" zegt de man met een zware stem.
"Dat klopt want jullie zijn een uur te vroeg" ik kan de neiging niet weerstaan om te glimlachen.
"Kom maar met mij mee"

---

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Lola Catherina Jhonsen
Snel gooi ik mijn laatste spullen in mijn koffer. Dan veeg ik een pluk haar achter mijn oor. Ik zucht en adem diep in en uit. Misschien had ik beter wat eerder kunnen beginnen met het inpakken van mijn spullen, maar er waren andere dingen te doen. Vanochtend had mijn moeder me dus uit bed getrokken, letterlijk, en ze stond erop dat ik begon met mijn koffer. Het probleem is, dat ik nooit klaar ben met inpakken. Er is altijd wel iets wat ook mee moet. Met het gevolg dat ik nu waarschijnlijk mijn koffer niet eens dichtkrijg. Ik probeer het natuurlijk wel, maar die koffer is blijkbaar sterker dan ik. Zuchtend draai ik me om en kijk ik mijn broer Liam smekend aan. Hij staat al de hele ochtend in de deuropening te grijnzen over hoe onhandig ik inpak.
"Alstjeblieft." Smeek ik hem. Gelukkig weet hij wat ik bedoel en komt hij eindelijk in beweging. Hij loopt naar mijn koffer toe, gaat erop zitten en ritst hem zonder enige moeite dicht. "Bedankt." Zeg ik tegen hem. We zijn dan wel elkaars tegenpolen, maar als het erop aankomt dan helpen we elkaar. Of liever gezegd: dan helpt hij mij.

Liam Christoffer Jhonsen
Lola kijkt altijd zo blij als ik haar ergens mee help.
"Laten we maar naar beneden gaan, anders komen we nog te laat." Zeg ik tegen haar terwijl ik haar koffer optil en meeneem naar beneden. Lola komt achter me aan gelopen. Ik zet haar koffer naast de mijne neer die er al netjes staat te wachten sinds gisteren. Dan loop ik samen met Lo naar de woonkamer waar onze ouders koffie zitten te drinken. "Hoe laat moeten we ongeveer gaan?" Vraag ik aan ze. Mijn moeder kijkt gelijk al op van haar krant en richt zich dan op haar horloge.
"Ik denk ongeveer over een kwartiertje. Hebben jullie je spullen al klaar staan?" In dit geval bedoelde ze met jullie duidelijk alleen haar dochter.
"Mijn koffer is al helemaal ingepakt. Zou je denken dat ik nu nog moet beginnen of zo?" Zeurt Lola tegen iedereen in de kamer. Ik gniffel stilletjes. Zonder mij, mijn moeder en mijn vader zou Lola nog helemaal nergens aan begonnen zijn.

Daniël Joseph Mallory

"I know something you don't know!" Screamde ik als laatst mee met het liedje Chelsea Smile. Bring Me The Horizon was een geweldige band, geen enkel liedje van hun was slecht. "Dan, bijna klaar?" Riep mijn vader naar boven. "Ja, wacht even!" Riep ik terug. Snel schoot ik in mijn bekende zwarte ripped skinny jeans, een Misfits tanktop en een zwart vest eroverheen. Wat neuriënd liep ik naar de badkamer waar ik de eyeliner pakte die op het randje van de wasbak lag, en ging aan de slag met mijn ogen. Pas toen ik na tien minuten klaar was met het eerste oog bedacht ik me dat ik geen eyeliner had ingepakt in mijn koffer. "Shit," mompelde ik. Zo snel mogelijk ging ik verder met het tweede oog, en toen ik daarmee klaar was holde ik weer terug naar mijn kamer. Uit het nachtkastje naast mijn bed haalde ik eyeliner, die ik in de zwart met rode Vans rugzak propte die op mijn bed lag. "Daniël, opschieten! Als je te laat komt loop je maar naar dat kamp!" Riep mijn vader. "Ben bezig!" Was mijn antwoord terug. Als hij nuchter was - was mijn vader wel oké, maar zodra hij dronken was dan zou ik het niet in mijn hoofd moeten halen om nog zo lang bezig te zijn. Nog als allerlaatste trok ik mijn - hoe kan het ook anders - zwarte Vans aan, pakte de rugzak van mijn bed en rende van de trap af. "We gaan, ik moet zo op mijn werk zijn," meldde mijn vader me. Ik knikte zonder nog wat te zeggen en pakte mijn koffer uit de gang. We liepen de deur uit en stapten in de auto, ik ging maar achterin zitten zodat ik dadelijk gelijk uit kon stappen met mijn spullen. De korte reis naar school verliep in stilte, geen van ons beide had zin om wat te zeggen of de radio aan te zetten. Na enkele minuten stopte de auto bij school. Met een snelle "doei" gemompeld te hebben pakte in mijn rugzak en mijn koffer, en stapte de auto uit. Gelijk reed mijn vader alweer weg. Toen ik om me heen keek zag ik helemaal niemand. Top, ik was dus kei vroeg en de eerste. Uit verveling plugde ik maar oortjes in mijn telefoon, ging tegen een muurtje aan zitten en begon maar muziek te luisteren.

---

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

June Autumn Cole.

" You came into my crazy world like a cool and cleansing wave. Before I knew what hit me baby you were flowing through my veins..." jankte ik mee met de muziek. Janken, zo beschrijf ik het terwijl mijn omgeving het als 'prachtig' of 'zuiver' beschouwd.
"Kom je?" Hoor ik mijn moeder van beneden roepen. Ik werp een blik op de klok en zie dat het al bijna tijd is. Snel werp ik nog een paar dingen in mijn koffer om hem vervolgens dicht te ritsen.

---

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Lucy Jones

Ik word langzaam wakker het is nu 09:00 om 09:15 sta ik beneden in de keuken mijn ontbijt te maken na tien minuten heb ik het op ik loop naar boven en doe mijn kast open zoek wat kleren uit en dan trek ik mijn kleren ik pak gelijk mijn tas (dat is de tas van de foto) en loop naar beneden ik doe er lekkere tussendoortjes, een fles water en een fles groene ijsthee in en er zitten natuurlijk nog andere handige dingen in dan loop ik naar boven en doe mijn make-up op mascara en eyeliner als dat erop zit pak ik mijn koffer en ga ik naar beneden mijn ouder zijn eindelijk wakker "Ben je klaar?" vraagt mijn vader "Ja ik denk het wel ik heb mijn kleren, toilet spullen en nog veel meer" antwoord ik "Oke, mooi" zegt mijn moeder terwijl ze me een knuffel geeft daar komt mijn vader bij "O, wat gaan we je missen!" zeggen mijn ouders tegelijk "Dat zeggen jullie elk jaar en elk jaar reden jullie het best! Nu moet ik gaan breng jij me ma?" Vraag ik "Tuurlijk" zegt ze "Doei pap" ik geef hem een kus op zijn wang ik loop naar de auto die mijn moeder al heeft gestart ik stap in en dan vertrekken naar school.

[ bericht aangepast op 24 juli 2014 - 16:11 ]

---

A horse of course

June Autumn Cole

Ik kijk naar de omgeving die voorbij schiet. Mijn ouders zitten voorin, ze stonden erop dat ze me beiden naar school brachten. Hoewel ik dit al mijn vierde jaar is doen ze nog steeds alsof ik klein ben en naar een nieuwe school ga. Ze moeten gewoon beseffen dat ik hun kleine meisje niet meer ben. Mijn ouders hebben een gesprek over mijn zus die economie aan Harvard studeert. Ze willen dat ik haar achterna ga, maar zo ben ik niet, mijn passie is acteren, zingen en dansen. Ik kijk naar de school die in het zicht komt. Er staan meerdere mensen op het parkeerterrein, een paar herken ik. Ik zie Lucy staan en ren op haar af.
"Hey" zeg ik terwijl ik mijn armen om haar nek leg.
"Hey, heb je er zin in?" Zegt ze met een big smile op haar gezicht.
"Of course! Zoals altijd" lach ik.

---

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Lucy Jones

Als we zijn aangekomen geef ik mijn moeder ook een kus en een knuffel daarna pak ik mijn koffer er is nog niet een bekend iemand aangekomen dan arriveert June ze ziet me gelijk staan en rent op me af "Hey"' zegt ze terwijl ze haar handen op mijn nek legt "Hey, heb je er zin in?" Vraag ik met een big smile "Of course! Zoals altijd" lacht ze "Ik heb er ook zin in" zeg ik terug "Oke mooi" antwoord ze terug "Kom we gaan naar de bus daar is vast de rest al!" Roep ik terwijl ik June mee trek.

---

A horse of course

June Autumn Cole

"Laten we maar alvast onze klas opzoeken" zeg ik terwijl ik wordt meegesleurd door de drukte.
"Wacht even" ik probeer mijn hand los te rukken en wijs naar een jongen die ik zie staan.
"Oh god, hij is hot" lacht Lucy. Ik zwijmel nog even na terwijl Lucy al weer aan mijn arm trekt. Ik zie een paar andere klasgenoten staan en kijk naar onze leraren die nog een paar dingen proberen te regelen, met nadruk op proberen, ze komen bijna niet boven de herrie uit. Ik kijk naar mevrouw Hale die de hand van meneer Hale vast heeft en zich voorover buigt op een papier. Ze zijn getrouwd en ze lijken een perfect stel, maar niets kan perfect zijn, het is niet zwart of wit, er is altijd een hele boel grijs. Lola komt aanlopen samen met haar broer Liam. Ze zwaait naar ons.
"Hey, fijne vakantie gehad?" Lacht ze.

---

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Lola Catherina Jhonsen
Ik zing luidruchtig mee met een vaag liedje op de radio. Links naast me zit Liam me aan te kijken alsof ik gestoord ben, waardoor ik het liedje vergeet en in de lach schiet.
"Waarom lach je?" Vraagt hij daarna.
"Om jouw. Waarom moet je me altijd zo gestoord aankijken?" Vraag ik hem. Hij kijkt me wel altijd gestoord aan namelijk.
"Waarom denk je? Ik ben niet degene die zingend en half dansend in de auto zit." Jemig, wat is hij altijd toch saai. Gelukkig voor hem zie ik wel een klein glimlachje op zijn mond verschijnen.
"Vind je me grappig?" Nu lacht hij nog duidelijker.
"Nee, ik vind je iets te spontaan, maar dat zal je waarschijnlijk wel niet snappen." Hij heeft ergens in elk geval wel gelijk in. Ik snap het niet.
"En jij bent te saai, nou goed." Zeg ik iets kattiger dan hoe ik het had bedoeld. Ik duw het portier open en ik adem de frisse lucht in. Overal staan mensen met elkaar te praten en ik kijk er glimlachend naar. Daarna kijk ik toe hoe Liam en mijn vader de koffers uit de achterbak halen. Liam duwt de mijne letterlijk in mijn hand.
"Alstublieft mevrouw." Ik lach. "Ben ik nu niet saai meer?" Vraagt hij me.
"Nou." Ik doe net alsof ik er nog even over na moet denken. "Je bent iets minder saai. Ben je daar blij mee?"
"Ja." Zegt hij simpel, waarnaar hij afscheid neemt van mijn vader en richting de bus loopt. Ik neem ook nogal haastig afscheid en hol achter hem aan. Net als ik er bijna ben valt mijn koffer om. Dat heb ik weer. Zodra ik hem heb opgeraapt zie ik Lucy en June.
"Hey, fijne vakantie gehad?" Vraag ik lachend. "Wij in elk geval wel, toch Liam?" Die knikt.
"Hebben jullie er ook weer zin in." Vraagt hij dan.

[ bericht aangepast op 24 juli 2014 - 21:13 ]

Austin Reagan
Een diepe zucht verliet zijn mond toen de wekker afging. Hij heeft een enorme hekel aan vroeg opstaan en in zijn ogen is negen uur al té vroeg. Kijk was het tien uur of elf uur dan was het al een stuk beter, maar alles daarvoor is té vroeg. Een tweede zucht verliet zijn lippen toen hij overeind krabbelde. Nog half slapend haalde hij een hand door zijn warrige haar voordat hij opstond en naar de badkamer slenterde. Binnen een mum van tijd stond hij onder de douche en niet veel later stond hij aangekleed en al in de keuken ontbijt te maken. Zijn vader zat ook beneden, hij had hem namelijk zover gekregen om hem naar school te brengen. Rustig smeerde hij een broodje en in datzelfde rustige tempo at hij het op.
''Klaar voor het kamp?'' Vroeg zijn vader vanaf de bank. Austin knikte even en mompelde iets in de trant van: Jahoor. Toen hij zijn ontbijt ophad, ruimde hij zijn bord en beker op. De laatste spullen had hij al ingepakt na het douchen, dus hij was in principe klaar voor vertrek.
''We kunnen gaan pap.'' Zei hij en pakte zijn koffer op om hem vervolgens naar de auto te brengen en hem in de kofferbak te leggen. Beide stapten ze in en reden richting school.
''Bedankt voor de rit trouwens.'' Zei hij snel toen ze aankwamen bij de school. ''Geen probleem.'' Was het antwoord dat hij kreeg. Pas toen de auto stilstond stapte hij uit. Hij pakte zijn koffer en nam afscheid van zijn vader. ''Nogmaals bedankt!'' Riep hij grijnzend naar zijn vader toen hij wegliep richting de verzamelplaats. Het kon hem nu niet zoveel meer schelen hoe vroeg het was.

Hopelijk is het niet erg dat het geen ik-vorm is? Anders verander ik het wel hoor ^^

[ bericht aangepast op 24 juli 2014 - 21:15 ]

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Ik zou me graag af willen melden omdat er geen minimum woorden is, en als ik zo naar sommige stukjes kijk weet ik al dat dit uit gaat lopen tot one-liners. Mijn excuses.

---

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Preciado schreef:
Ik zou me graag af willen melden omdat er geen minimum woorden is, en als ik zo naar sommige stukjes kijk weet ik al dat dit uit gaat lopen tot one-liners. Mijn excuses.

O, oke

---

A horse of course