Verloren - Speeltopic - 1 - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

4 juli 2014 - 20:21

SweetTooth 45624

Verloren gaat over een groep jongvolwassene dat zichzelf is kwijtgeraakt doordat ze in aanraking zijn gekomen met drugs. Ze zijn verslaafd en komen er maar moeilijk vanaf. De een is zwaarder verslaafd dan de ander.
Hun omgeving wordt er gek van en schrijft hen stuk voor stuk in voor een afkickkliniek. De Drugaway kliniek in Engeland. Ze hebben hier speciale methodes om de personen te helpen.
Maar wat de folder zegt blijkt binnen in de kliniek helemaal niet zo te zijn; Ze proberen hier in deze kliniek alleen maar drugs uit op de verslaafde om te zien wat het effect ervan is. Deze drugs zijn nog nooit gebruikt op mensen en de 'psychologen' vinden de cliënten een perfect doelwit.

Praattopic

Personages;

Cliënten; (max
- Ruedi Rutsaert - 19 - Avena -
- Barney Ian Moss - 24 - Bourne -
- Gereserveerd - MaIfoy - 30-6
- Caleb Hunter Sullivan - 19 - Tigresse -
- VRIJ
- Christen Maria North - 20 - Hemwin -
- Ombré Rose Carver - 18 - Descent -
- Sarah Katharina Rosanna Westfield - 20 - Foreverx -

Oprichter van de kliniek;
John Michiels

Psychologen/onderzoekers; (max 6)
- Bogatyr Rasskazov - 34- Avena -
- John Michiels - 60 - Debbaut -
- William Harrison Chandler - 32 - Tigresse -
- Gereserveerd - Mutatio - 30-6
- Rose June Hamilton - 31 - Promisess
- Gwen Sarah Timberland - 23 - GrandeGirl -

Regels voor de kliniek komen nog

De Drugaway Clinic;
- Administratie
- Zitruimte voor cliënten << Hier kunnen ze met elkaar praten, tv kijken, spelletjes spelen etc.
2
- Gangen << Alle gangen zien er vrijwel uit als deze
- Eetzaal << Elke morgen, middag en avond is hier een lopend buffet
- Slaapruimtes << Deze zijn voor iedere cliënt hetzelfde
- Badkamers << Deze zijn te vinden aan/in elke slaapruimte
- Onderzoekruimte << In de onderzoekruimtes worden de onderzoeken me drugs gedaan
Onderzoekruimte
Onderzoekruimte
Onderzoekruimte
- Buiten << Om het terrein zit een hek, dus de cliënten kunnen niet weg. Dit pad loopt om de hele kliniek heen

Algemene regels;
- Houd jongens en meiden gelijk!
- Leeftijden graag variëren. Het gaat hier om jongvolwassene, dus we maken de personages niet jonger dan 18 jaar
- Maximaal 2 personages p.p. Bespeel ze we beiden en verwaarloos ze niet
- Minimaal 200 woorden per post. Twee personages minimaal 400 woorden
- Bestuur alleen je eigen personage!
- Reserveringen blijven 3 dagen staan, na deze drie dagen krijg je nog één bericht en anders vervalt je reservatie
- Ik wil uiterlijk volgende week maandag het RPG openen
- OOC tussen haakjes
- Let op je ABN, spelfouten etc.
- Wees beleefd tegen elkaar, ik heb geen zin in ruzies buiten het RPG om
- Alleen ik open nieuwe topics tenzij anders aangegeven

Regels van de kliniek;

1. Contact met de buitenwereld is ten strengste verboden. Daarom worden alle elektrische apparaten die dit mogelijk maken ingenomen.
2. De psychologen zijn de baas, je dient naar hen te luisteren en ze te respecteren
3. We dineren op vaste uren;
-Ontbijt van 7:30 tot 8:00 uur
-Lunch van 12:00 tot 13:00 uur
-Diner van 18:00 tot 19:30
4. Om 23:00 uur is iedereen op zijn/haar kamers en om 23:30 gaan de lichten uit
5. 'S nachts is er niemand op de gangen. Wanneer een van onze medewerkers dit merkt zijn er straffen aan verbonden
6. Om 7:00 wordt iedereen gewekt door een alarm in de kamers. Hier dient naar worden te geluisterd
7. Er is geen mogelijkheid om van het terrein van de Drugaway kliniek te komen. Probeer dit dus ook niet uit. Eventuele straffen zijn hier aan verbonden

[ bericht aangepast op 8 juli 2014 - 20:15 ]
Ich liebe dich 27.12.23

8 juli 2014 - 19:05

Kalinda 10484

William "Will" Harrison Chandler || Psychologisch arts

Terwijl John en Bogatyr hun woordje deden en de nieuwelingen informeerden, vouwde ik mijn handen stilletjes ineen en verborg ik deze achter mijn rug. Mijn blik volgde voor enkele seconden de blonde Taylor, mijn oudere cliënte, die de ruimte verliet en zich moest vastklampen aan een jongen zodat ze niet zou bezwijken. Hij hield haar echter overeind en sleepte haar naar buiten, zodat ik gedwongen was om mijn blik weer op de nieuwe patiënten te vestigen.
John was na enkele minuten klaar met zijn inleidende gesprek. Hij had verteld welke cliënt aan welke psycholoog toegewezen was. Ik zou ervoor moeten zorgen dat Ruedi en Ombré hun vertrouwen in mijn handen durfden te leggen, zodat ik rustig mijn gang kon gaan en er geen problemen zouden optreden. Sommige mensen hielden ervan om een ruwe aanpak toe te passen, maar ik hield het graag bij een rustige, vertrouwelijke wijze. Mijn cliënten moesten me echter niet gaan ergeren, want dan zou ik mijn methode met alle plezier willen aanpassen.
Een ontspannen, vriendelijke glimlach krulde rondom mijn lippen en ik besloot om vanaf nu mijn eigen plan te trekken, zodat ik mijn nieuwelingen op een goede manier kon ontvangen. Ik kon weliswaar nu zo streng mogelijk proberen over te komen, maar daar zou ik niets mee opschieten. Mijn methode was prima uitgewerkt, en mocht deze niet werken, dan had ik altijd nog een hardere aanpak achter de hand.
"Willen Ruedi en Ombré zich bij mij voegen? We zullen ons gesprek voortzetten op mijn kantoor, daar is het wat rustiger."

[ bericht aangepast op 8 juli 2014 - 19:28 ]
"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

8 juli 2014 - 19:50

Poolster 2422

Rose June Hamilton || Psycholoog

Ik loop door de gang richting de kamer van Taylor. De witte gangen hebben veel weg van ziekenhuisgangen, daardoor moeten veel patiënten eraan wennen, want ze willen absoluut niet naar een ziekenhuis. Ik sla nog een gang in en kom bij de kamer van Taylor aan. Ik open de deur en blijf in de deur opening staan, ze ligt languit op haar bed met haar mobiel in haar handen.
"Hallo" ze schrikt op en kijkt me met grote ogen aan. Ik zie dat ze even een paar seconden nodig heeft om te beseffen wie ik ben.
"Jij.. Jij moet de psycholoog zijn" zegt ze terwijl ze snel haar telefoon in haar broekzak stopt. Ik knik.
"Ga je mee?" Zeg ik tegen haar. Haar ogen staan opmerkzaam, ze is sterk. Niet vraagt iets wat ik zie, ik heb liever dat ze meegaander zijn want dit meisje kan nog wel eens problemen op gaan leveren. Ze staat op van het bed en ik doe de deur voor haar open.
"Waar gaan we heen?" Nieuwsgierig, ook een eigenschap waar ik niet van hou.
"Mijn kantoor, drie gangen door, eerste kamer rechts" ik laat haar voor me lopen en denk na over wat ik tegen haar ga zeggen. Elke patiënt heeft een andere inleiding nodig, de ene wilt dat je aardig bent. Taylor lijkt vooral duidelijkheid nodig te hebben. Ik steek de sleutel in het slot van de deur en open hem. Taylor stapt aarzelend naar binnen.
"Ga zitten, wil je wat drinken?"

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

8 juli 2014 - 19:51

SweetTooth 45624

Ruedi Rutsaert
- Cliënt

"Ik ben achttien, bijna negentien," antwoordde Ombré. Dat was niet helemaal de bedoeling. Of zij was niet slim, of ik legde het niet goed uit. Misschien moet ik het bij het eerste houden. Ik vernauwde mijn ogen even kort en keek toen weer naar Barney. "En wat is jou leeft..." verstoord keek ik op naar de man die begon te praten. Hij was lang, en breed en had een vreemd accent. Het klonk een beetje Russisch. Maar aan zijn uiterlijk te zien zou het wel eens goed kunnen dat de man daadwerkelijk van Russische afkomst was.
"Mag ik jullie aandacht? Mijn naam is Bogatyr Rasskazov, de oude heer naast mij is oprichter en baas John Michiels, deze heer is Will Chandler en die dame daar is Gwen Timberland en de andere dame is Rose Hamilton. Alle nieuwe cliënten komen naar voor en nemen plaats op de stoelen die hiervoor staan. Een beetje opschieten want we willen verder. Alle andere cliënten kunnen vertrekken naar hun kamers." De man sprak luid en ik kreeg er eigenlijk wel last van van mijn oren. Ik was wel wat opgelucht toen hij klaar was met praten. Zijn stem irriteerde me. Ik kijk opzij als Barney opstaat en doe vrijwel meteen hetzelfde.
"Kom, ik denk dat we naar voren moeten. En als antwoord op je vraag, ik ben 24." Vierentwintig... dat had ik niet verwacht. Terwijl ik Barney even kort na kijk moet ik even nadenken over zijn leeftijd. Het is apart, maar zeker niet verkeerd. Het is juist een gift om er zo jong uit te zien met die leeftijd. Al is de leeftijd ook niet oud, of zo. Ik kijk even naar Ombré en glimlach kort waarna ik ook naar voor ga. Ik neem plek op een van de stoelen en bekijk de mannen en vrouwen die er staan.
''Welkom in de Drugaway Kliniek, jullie zijn hier om geholpen te worden en wij,'' Hij wees op hun allen. " zijn hier om jullie te helpen. Het is dus van groot belang dat jullie altijd naar ons luisteren. Je houdt je strikt aan de afspraken en regels, deze kun je bij de administratie opvragen, maar normaal gezien hebben jullie die thuis al gekregen.
Jullie zullen onder ons worden verdeeld, als ik je een psycholoog aanwijs ga je bij die persoon staan. Daarna kunnen jullie even kennismaken waarna jullie naar de kamers kunnen. Ook zullen jullie dan een eerste sessie afspreken.
Zullen begeleid worden door psycholoog William Chandler: Ruedi Rutsaert en Ombré Carver. De volgende mensen worden begeleid door psycholoog Bogatyr Rasskazov: Barney Moss en Caleb Sullivan. Sarah Westfield zal door Gwen Timberland begeleid worden. En Taylor Smith, uw psycholoog is nog niet aanwezig dus u mag naar uw kamer. En tot slot: Christen North mag naar mij komen." sprak de oudste van het stel en ik keek even rond. Ik zat dus met Ombré, bij WIll. Will was die donkerharige man, toch? Ineens voel ik wat onzekerheid toenemen. Iets dat betekend dat ik nu nodig wat moet nemen, of ik word stil, onzeker en emotioneel. En dat wil ik niet.
"Willen Ruedi en Ombré zich bij mij voegen? We zullen ons gesprek voortzetten op mijn kantoor, daar is het wat rustiger." Toen ik mijn nam hoorde, en wat erop volgde, stond ik op en liep naar Will toe. Ik bekeek hem even kort. Ik was zo klein naast die man. Naar vele hier eigenlijk. Ik sla mijn armen om mijn middel en staar voor mezelf uit terwijl ik een zachte; "Ik ben Ruedi." prevel.

Bogatyr Rasskazov
- Psycholoog

''Denk je dat ik haar niet aankan? Ik laat er nog veel achter me die jonger dan mij zijn!'' Ik lachte kort om John zijn opmerking en gaf de man een zachte schouderklop. ''Voor mij is het goed, maak jij dat lijstje Bogatyr? Ik heb het redelijk druk,'' Ik knikte en stond op, bracht mijn mededeling en liep kort weg om de foto's met de namen van de nieuwelingen te doorzoeken. Toen maakte ik een lijstje en kwam terug. Deze gaf ik aan John.
''Welkom in de Drugaway Kliniek, jullie zijn hier om geholpen te worden en wij,'' John wees ons allen even aan,'' zijn hier om jullie te helpen. Het is dus van groot belang dat jullie altijd naar ons luisteren. Je houdt je strikt aan de afspraken en regels, deze kun je bij de administratie opvragen, maar normaal gezien hebben jullie die thuis al gekregen.
Jullie zullen onder ons worden verdeeld, als ik je een psycholoog aanwijs ga je bij die persoon staan. Daarna kunnen jullie even kennismaken waarna jullie naar de kamers kunnen. Ook zullen jullie dan een eerste sessie afspreken.
Zullen begeleid worden door psycholoog William Chandler: Ruedi Rutsaert en Ombré Carver. De volgende mensen worden begeleid door psycholoog Bogatyr Rasskazov: Barney Moss en Caleb Sullivan. Sarah Westfield zal door Gwen Timberland begeleid worden. En Taylor Smith, uw psycholoog is nog niet aanwezig dus u mag naar uw kamer. En tot slot: Christen North mag naar mij komen." Ik knikte kort en bekeek de personen die voor ons zaten. Een jongen, Ruedi, leek van zeker naar onzeker te gaan. Het viel duidelijk op. Hij had net contact proberen leggen met Ombré en Barney en leek toen veel zelfzekerder. En Barney. Mijn blik gleed naar de jongen die onder mijn hoedde zou staan en ik bekeek hem aandachtig. Dat word een lastige. Maar tot nu toe is nog niemand te lastig geweest voor mij, dus ik ga me eraan wagen.
"Barney en Caleb kunnen naar mij komen. Wij gaan ons gesprek verder voortzetten in mijn kantoor." vertelde ik toen terwijl ik de twee jongens om en om aankeek. Ik wenkte ze en stapte van de ophoging af, waarna ik naar de deur die richting de gang leidde liep.

[ bericht aangepast op 8 juli 2014 - 20:04 ]
Ich liebe dich 27.12.23

8 juli 2014 - 20:02

Kalinda 10484

Caleb Hunter Sullivan || Cliënt

Terwijl ik het donkerblonde meisje afwachtend bekeek, riepen de begeleiders ons bijeen en beval één man met een zwaar, Russisch accent ons om plaats te nemen op de aangewezen stoelen.
Ik slaakte een onhoorbare zucht en kwam overeind, waardoor ik gedwongen was om het meisje alleen te laten en richting de stoelen te lopen. Ik plantte mezelf neer op één van de zetels en probeerde stilletjes te luisteren naar het verhaal dat de begeleiders ons vertelden, maar ik werd enkel afgeleid door het Russische accent van ene Bogatyr, en tijdens het gesprek van de oude man kon ik enkel naar zijn snor staren.
Al snel werd aan ieder van ons gevraagd om zich bij onze psycholoog te voegen. Ik was, samen met nog een andere jongen genaamd Barney, aan de Russische man waarvan ik de achternaam niet kon uitspreken toegewezen. Ik kwam zwijgend overeind en wilde in zijn richting lopen, totdat een vlaag van één van mijn laatste hallucinaties door mijn hoofd flitste. Ik kwam abrupt tot stilstand en staarde voor enkele seconden in het niets, totdat de enge beelden uit mijn hoofd waren verdwenen en ik verder kon lopen. Blijkbaar had ik nieuw spul nodig, want mijn hallucinaties begonnen steeds heviger terug te komen. Maar ik wilde niets meer nemen, dat had ik aan mijn zusje beloofd. En ik brak geen beloftes, niet als ik haar iets beloofde.
Ik merkte op dat mijn begeleider inmiddels in de gang stond en mijn naam noemde. Alsof ik daarnet niet een inzinking had gehad, voegde ik me bij mijn psycholoog en verborg ik mijn trillende handen zorgvuldig achter mijn rug.
"Ik ben Caleb," stelde ik mezelf voor, ook al zou hij dat zelf wel weten. Maar ik wilde niet met mijn mond vol tanden staan, dat overkwam me nou eenmaal niet.

[ bericht aangepast op 8 juli 2014 - 20:04 ]
"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

8 juli 2014 - 23:11

Descent 479

Ombré Rose Carver • 18 • Eetzaal
336 woorden

"Kom, ik denk dat we naar voren moeten. En als antwoord op je vraag, ik ben 24." zegt Barney als de man met het zware Russische accent is uitgesproken. Ik knik en sta op, 24 veel ouder dan ik gedacht had. Ik wacht even tot de jongens ook zijn opgestaan maar loop dan toch naar voren waar ik plaats neem op een stoel. Ongeduldig en een tikje zenuwachtig schuif ik heen en weer.
''Welkom in de Drugaway Kliniek'' begint de oudere man ''Jullie zijn hier om geholpen te worden en wij zijn hier om jullie te helpen. Het is dus van groot belang dat jullie altijd naar ons luisteren. Je houdt je strikt aan de afspraken en regels, deze kun je bij de administratie opvragen, maar normaal gezien hebben jullie die thuis al gekregen. Jullie zullen onder ons worden verdeeld, als ik je een psycholoog aanwijs ga je bij die persoon staan. Daarna kunnen jullie even kennismaken waarna jullie naar de kamers kunnen. Ook zullen jullie dan een eerste sessie afspreken.
Zullen begeleid worden door psycholoog William Chandler: Ruedi Rutsaert en Ombré Carver.'' Ik probeer Ruedi's blik te vangen ''De volgende mensen worden begeleid door psycholoog Bogatyr Rasskazov: Barney Moss en Caleb Sullivan. Sarah Westfield zal door Gwen Timberland begeleid worden. En Taylor Smith, uw psycholoog is nog niet aanwezig dus u mag naar uw kamer. En tot slot: Christen North mag naar mij komen.''
Ietwat aarzelend sta ik op.
"Willen Ruedi en Ombré zich bij mij voegen? We zullen ons gesprek voortzetten op mijn kantoor, daar is het wat rustiger."
Ik zie in mijn ooghoek Ruedi al naar de man lopen en snel volg ik hem. Ook nu had ik twee keuzes, of ik ging verlegen meisje uithangen óf ik ging er voor zorgen dat ik rebels overkwam, dat mijn vertrouwen op nul leek te staan. Ik koos er voor hard to get te spelen. "Ombré Rose Carver" stel ik mezelf voor, een arrogante toon in mijn stem laten doorklinken "Maar dat wist je waarschijnlijk al"

I like my choices. I hope she likes hers.

9 juli 2014 - 1:02

Kalinda 10484

William "Will" Harrison Chandler || Psychologisch arts

Zodra het koppel zich bij mij had gevoegd, stelden ze zichzelf voor. Ieder op een andere manier, en het verschil tussen de begroetingen klonk een tikkeltje amusant in mijn oren. De jongen, Ruedi, had zijn naam enkel zachtjes gepreveld, terwijl Ombré zichzelf zo arrogant mogelijk presenteerde. Leuk geprobeerd, maar ze moest toch echt een beetje beter haar best gaan doen als ze mij uit de tent wilde lokken.
"Leuke naam, Ombré Rose Carver, maar ik ga je toch Ombré noemen. Dat praat voor ons beiden wat makkelijker." zei ik, terwijl ik mijn hoofd een tikkeltje kantelde en haar vragend, maar ietwat geamuseerd aankeek. "En ik zou het fijn vinden als jullie mij gewoon Will noemden, tenzij je er erg veel waarde aan hecht om me bij mijn achternaam aan te spreken. Ik wil dat jullie je vooral gedragen op de manier waarop jij je comfortabel voelt, mits je -je daarbij ook aan onze regels houdt."
Nadat ik mijn korte inleiding had afgerond, wenkte ik de nieuwelingen en verliet ik de eetzaal, waarna ik twee trappen omhoog liep. Ik stopte voor de deur waar een naamplaatje ophing, die met krullerige letters mijn naam en functie afbeeldde. Mijn kantoor. Ik opende de deur en liep naar binnen, waarna ik wachtte totdat beide cliënten binnen waren en ik de deur achter mijn eigen rug sloot.
"Ga zitten," beval ik hen, hoewel ik nog steeds zo beheerst als altijd met ze communiceerde. "En maak je maar geen zorgen. Als jullie jezelf zo goed mogelijk inzetten, zullen jullie met mijn hulp binnen een mum van tijd deze kliniek kunnen verlaten."
Ik nam plaats in mijn eigen zetel, terwijl ik een grijns onderdrukte en beide jongeren met een vriendelijke blik bekeek. "Willen jullie iets over jezelf vertellen, of hebben jullie wellicht vragen? Vragen over deze kliniek, of vragen over mij? Ik ben één en al oor."

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

9 juli 2014 - 8:08

SweetTooth 45624

Ruedi Rutsaert
- Cliënt

Ik keek naar Ombré die zich na een tijdje bij ons voegde. Ze leek even te denken en ik bekeek haar kort.
"Ombré Rose Carver," ik schrok een beetje van de toon in haar stem. Zo had ik haar net niet ontmoet, toch? "Maar dat wist je waarschijnlijk al." Ik keek weg. Ik heb wat nodig, mijn handen trillen, ik voel me licht in mijn hoofd, ik word onzeker en wil huilen. Ik sla mijn armen nog strakker om mijn middel en hoopte eigenlijk dat ik zou verdwijnen.
"Leuke naam, Ombré Rose Carver, maar ik ga je toch Ombré noemen. Dat praat voor ons beiden wat makkelijker." zei Will en hij kantelde zijn hoofd iets. Zo te horen en zien was hij wel opgewassen tegen iemand als Ombré. "En ik zou het fijn vinden als jullie mij gewoon Will noemden, tenzij je er erg veel waarde aan hecht om me bij mijn achternaam aan te spreken. Ik wil dat jullie je vooral gedragen op de manier waarop jij je comfortabel voelt, mits je -je daarbij ook aan onze regels houdt." Ik knikte en volgde Will samen met Ombré naar zijn kantoor. Ik bekeek het naamplaatje en beet op mijn lip.
"Ga zitten. En maak je maar geen zorgen. Als jullie jezelf zo goed mogelijk inzetten, zullen jullie met mijn hulp binnen een mum van tijd deze kliniek kunnen verlaten." Ik nam plek op een van de stoelen en staarde voor mezelf uit. Ik had het koud. "Willen jullie iets over jezelf vertellen, of hebben jullie wellicht vragen? Vragen over deze kliniek, of vragen over mij? Ik ben één en al oor." Ik keek Will aan met een wazige blik.
"Ik haat mijn leven," zei ik toen zonder het echt te beseffen. "Ik wil dood." Voor ik het wist rolde de tranen over mijn wangen. Het kon me niets schelen dat de twee het zagen. Ik bleef voor mezelf uitstaren en voelde mijn hals nat worden. Ik wist, dat als ik nu niets zou nemen, het tien maal erger zou worden. En hoe diep van binnen ik het niet wilde, ik kon er niets tegen doen. Niets.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 8:13 ]
Ich liebe dich 27.12.23

9 juli 2014 - 10:24

Descent 479

Ombré Rose Carver • 18 • Kantoor Mr Chandler
266 woorden

Leuke naam, Ombré Rose Carver, maar ik ga je toch Ombré noemen. Dat praat voor ons beiden wat makkelijker." zei hij "En ik zou het fijn vinden als jullie mij gewoon Will noemden, tenzij je er erg veel waarde aan hecht om me bij mijn achternaam aan te spreken. Ik wil dat jullie je vooral gedragen op de manier waarop jij je comfortabel voelt, mits je -je daarbij ook aan onze regels houdt."
Bij elk woord die hij uitsprak leek mijn mond een stukje verder open te gaan, gedragen op de manier hoe ik me comfortabel voel? Niet op die mooie praatjes vallen Ombré zij het stemmetje in mijn hoofd. Hij wil alleen dat jij hem vertrouwt, zodat hij je daarna kan breken. Snel klap ik mijn mond weer dicht een volg Will naar zijn kantoor. "Ga zitten," beval hij ons "En maak je maar geen zorgen. Als jullie jezelf zo goed mogelijk inzetten, zullen jullie met mijn hulp binnen een mum van tijd deze kliniek kunnen verlaten." Ik grijnsde toen ik dat hoorde, dat beloofde íedereen in een kliniek.
"Willen jullie iets over jezelf vertellen, of hebben jullie wellicht vragen? Vragen over deze kliniek, of vragen over mij? Ik ben één en al oor."
Tot mijn grote verbazing begon Ruedi te huilen "Ik haat mijn leven. Ik wil dood". Hoe kun je je zo zwak opstellen dacht ik. Als hij je angsten en zwakheden weet kan hij je breken. Strak keek ik voor me uit, wat je ook zouden doen ze zouden niks uit míj krijgen.

I like my choices. I hope she likes hers.

9 juli 2014 - 15:34

Kalinda 10484

William "Will" Harrison Chandler || Psychologisch arts

Terwijl ik het mezelf gemakkelijk maakte in de zetel, kruiste ik mijn benen en leunde ik met mijn handen op het ebbenhouten bureau. Mijn blik gleed peinzend over de twee nieuwelingen en ik wachtte geduldig af totdat één van de twee zou beginnen met spreken. Ruedi staarde me aan met een glazige blik, en opeens vertelde hij dat hij een hekel had aan zijn leven en het liefste dood wilde gaan. De tranen begonnen over zijn wangen te stromen en ik leunde rustig naar voren, zodat ik de doos met tissues die op mijn bureau stond in zijn richting kon schuiven.
Ik zag elke dag mensen huilen. Elke dag schreeuwden er patiënten tegen me, en soms werden ze zo boos dat ze me probeerden te slaan. Het verbaasde me echter dat deze jongen zo snel in tranen was uitgebarsten. Ik had hem potentieel hoger ingeschat.
Ombré daarentegen keek strak voor zich uit en bleef zich zo star mogelijk presenteren. Ik gokte erop dat het enkel schijn was, aangezien ze daarstraks heel anders reageerde op haar omgeving.
"Wil je er over praten, Ruedi?" vroeg ik, nadat ik mijn ogen weer op de zijne had gevestigd en hem vragend aankeek. "We kunnen je sessie vervroegen, als je daar behoefte aan hebt."
Nu de jongeman toch op zijn zwakste punt was aangekomen, kon ik daar net zo goed direct gebruik van maken. Met Ombré zou ik nog eventjes moeten wachten, totdat ze haar arrogante houding had bijgesteld. Maar Ruedi daarentegen... Als hij me nu al iets durfde te vertellen, zou ik het proces kunnen versnellen. Ik had mijn nieuwe oogappeltje gevonden.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

9 juli 2014 - 16:00

SweetTooth 45624

Ruedi Rutsaert

- Cliënt

De omgeving om me heen werd wazig van de tranen, maar ik bleef vooruit kijken. Ik voelde de ogen van Ombré kort op mij gericht en ik keek kort haar kant uit. Toen ik weer naar Will keek zag ik dat hij wat naar voor kwam en een doos tissues naar me toe schoof. Ik keek er even naar zonder er iets mee te doen.
"Wil je er over praten, Ruedi?" Ik liet mijn blik naar Will's ogen gaan en keek hem aan. "We kunnen je sessie vervroegen, als je daar behoefte aan hebt." Ik knipperde even van wat hij zei. En dan zou ik voor altijd zo blijven zeker. Nee, ik wil gebruiken, dan is het leven veel leuker.
"Ik wil- gebruiken..." haperde ik en ik keek langs hem heen. Ik voelde mijn handen trillen en had het nog altijd koud. "Mag ik?" Mijn stem klonk wat schor, maar ik was wel verstaanbaar. Ik wil niet stoppen, ik moet wat hebben. Ik stond op en liet mijn lichaam me naar de deur leiden en legde mijn hand op de deurklink. Ik moest nú wat hebben, nu. Ik keek naar de deurklink en voelde mijn handen nog erger trillen dan dat ze al deden. Ik wil dit gevoel niet meer.

(Sorry dat het zo kort en zo lame is, maar ik wist niets xd)
.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 16:03 ]
Ich liebe dich 27.12.23

9 juli 2014 - 16:09

Shambles 32902

417 woorden
Barney Ian Moss || Cliënt || 24

Eenmaal voor de neus van de psychologen bekijk ik hen allemaal aandachtig. De meesten waren niet groter dan mij, behalve die met het Russisch accent, bogatyr. De oudere man was niet heel veel groter dan mij, een centimeter of drie, misschien vier. Dan begint de grijsaard de spreken en mijn aandacht verplaatst zich van de dame naar hem.
''Welkom in de Drugaway Kliniek, jullie zijn hier om geholpen te worden en wij,'' zegt hij wijzend op zijn collega's,'' zijn hier om jullie te helpen. Het is dus van groot belang dat jullie altijd naar ons luisteren. Je houdt je strikt aan de afspraken en regels, deze kun je bij de administratie opvragen, maar normaal gezien hebben jullie die thuis al gekregen." Gekregen, ja. Gelezen, nee. "Jullie zullen onder ons worden verdeeld, als ik je een psycholoog aanwijs ga je bij die persoon staan. Daarna kunnen jullie even kennismaken waarna jullie naar de kamers kunnen. Ook zullen jullie dan een eerste sessie afspreken. Zullen begeleid worden door psycholoog William Chandler: Ruedi Rutsaert en Ombré Carver. De volgende mensen worden begeleid door psycholoog Bogatyr Rasskazov: Barney Moss en Caleb Sullivan. Sarah Westfield zal door Gwen Timberland begeleid worden. En Taylor Smith, uw psycholoog is nog niet aanwezig dus u mag naar uw kamer. En tot slot: Christen North mag naar mij komen," zegt hij. Bogatyr, de Rus. Ik knipper met mijn ogen als Caleb, een jongeman van, naar mijn schatting, twintig. Ik slenter naar het duo toe. Caleb was al een paar keer blijven staan, zijn pupillen waren vrij wijd, dus ik gokte of hallucinaties. Ik had het eerder gezien bij mensen en ik ken de symptomen.
"Barney en Caleb kunnen naar mij komen. Wij gaan ons gesprek verder voortzetten in mijn kantoor." zegt de psycholoog. Ik zucht geïrriteerd en Caleb die duidelijk niet comfortabel was stelde zichzelf voor als Caleb. Hij leek me intelligenter en ik besluit er een opmerking over te maken.
"Als we goed hadden opgelet hadden we dat ook kunnen weten, Caleb. En ik denk niet dat jij de Psycholoog hier bent." zeg ik bot. Ik ben prikkelbaar omdat mijn spul uitgewerkt is. Ik weet dat ik zo meteen wel rustiger ga zijn, maar nu ben ik nog in een lichte roes. Toch begint er een lichte hoofdpijn op mijn schedel te drukken. Om eerlijk te zijn wil ik nu gewoon een bed, maar ik vrees dat die optie uitgesloten is, dus volg ik nu nog braafjes het olijke duo voor me.

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 16:10 ]
Sidera nostra contrahent solem lunamque

9 juli 2014 - 16:23

SweetTooth 45624

(Bogatyr komt vanavond denk ik wel, mocht ik tijd hebben )

Ich liebe dich 27.12.23

9 juli 2014 - 22:21

CookieMonsterr 416

Taylor Smith - 19 - cliënt - Onderzoeksruimte van Rose

"Ehm ja doe maar een cola" ik keek rond er was van alles en nog wat een tandartsstoel en alles, ik bleef wachten op mijn drinken ik liep nieuwsgierig rond toen ik trekte alle laatjes open en deed ze weer dicht ik hoorde de klink ik was dicht bij het raam en ging er zo snel mogelijk heen ze kwam binnen met mijn drinken ik liep naar haar toe en pakte mijn cola en ging zitten."Wat deed je bij het raam?" Vroeg ze, "Naar buiten kijken dhu" zei ik met een hardere stem, ik heb alleen een stukje van wolk gezien dacht ik in mijn hoofd maar ja pech voor haar tot mijn schrik zie ik nog een laatje openstaan ik moet ergens ander naar kijken en niet naar het laatje want dan heeft ze het door. Ik werp mijn blik elke keer naar iets en dan weer naar het laatje,"Gaat er nog wat gebeuren vandaag" zeg ik ongeduldig.

[Sorry dat het kort was maar ik ga niet de dingen doen die iemand anders hoort te doen wel een paar dingen maar niet zo veel en ik heb een vraag als je een gesprek voert mag je dan wat minder woorden??? Bijv 100 of 75 of meer of minder]

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 22:23 ]
A horse of course

9 juli 2014 - 22:34

Kalinda 10484

[Ik voer ook gesprekken met mijn personages, en dan kopieer ik niet eens de tekst van een ander. 200 woorden is makkelijk te halen, zelfs als je een gesprek voert. Daarbij weet ik heel zeker dat niemand er mee zit als een post eens ietsjes korter is, tenzij je het elke keer weer doet. ^^]

[ bericht aangepast op 9 juli 2014 - 22:35 ]
"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

10 juli 2014 - 11:08

SweetTooth 45624

MoonEye, ik heb je nu al een aantal waarschuwingen gegeven. Dit is de laatste en anders word je uit het RPG verwijderd. Het minimum is 200, als je op je mobiel zit en je hebt er 10 minder, meld dat dan gewoon even. Maar meer dan de helft of 10 sta ik gewoon niet toe. Laatste waarschuwing

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 11:09 ]
Ich liebe dich 27.12.23

Index RPG Actieve Topics Zoek