Een zoveelste windvlaag hief mijn lange blonde lokken omhoog terwijl ik standvastig de pedalen van mijn fiets in beweging hield. Wat had me in hemelsnaam bezield om met dit weer op mijn fiets te klimmen? Papa had nog voorgesteld mijn naar huis te brengen, maar neen Renaey Chesterfield was weer te koppig, zij wou met de fiets, door dit weer, op dit uur… Alsof het allemaal niet erg genoeg was, sprong het stoplicht voor me op rood, waardoor de rit naar mijn appartement weer drie minuten langer duurde. Een luidde zucht, nauwelijks hoorbaar door de gure wind, verliet mijn lippen. Waarom was ik in de eerste plaats met de fiets gegaan? Waarom moest ik altijd denken dat ik het beter wist dan het weerbericht? Louis had mij nog zo gewaarschuwd.
Het licht sprong weer op groen, waarna ik zuchtend terug begon te fietsen. Ik haatte het weer hier in Londen. Het was zo wisselvallig, zo onvoorspelbaar. Daarbij zorgde het voor pluizig haar en vele, vele verkoudheden.
Nu wist ik van mezelf dat ik misschien lichtjes overdreef. De rit van mijn ouders naar mijn huis duurde slechts tien minuutjes, waardoor ik al snel voor mijn appartementencomplex stond.
Mijn fiets plaatste ik in de hal en ik bevestigde het grote roestige slot aan de voorband waarna ik de trap op spurtte naar de derde verdieping.
“Ben thuis!” Mijn zachte stem vulde elk hoekje van mijn veel te kleine en vooral veel te dure appartement. “In de keuken!”
Een glimlach verscheen rond mijn smalle lippen, hij was al thuis… Ik smeet mijn jas in een hoekje en snelde me naar de keuken waar een paar heerlijke zachte lippen de mijne vonden. Gewillig zoende ik hem terug, sloeg mijn armen rond zijn iets te smalle schouders. “Hmm… Je bent aan het koken.” Een jongensachtige grijns verscheen rond op zijn gezicht, zorgde ervoor dat zijn felblauwe ogen oplichtten. “Zeker weten, Spaghetti a la Louis Parkers. De lekkerste spaghetti die je ooit zult proeven.” Lachend drukte ik mijn lippen nogmaals in zijn nek. “Ik ben benieuwd, zorg maar dat het niet flopt, Parkers, ik heb grote honger.” Hij lachte, schudde zijn hoofd en ging terug naar zijn pannen. “Lily niet hier vandaag?” vroeg ik terwijl ik me op één van de houten stoelen neerzette. Lily was zijn driejarig dochtertje, een ongelukje met zijn vorige vriendin. Het was een schat van een kind, altijd vrolijk, altijd optimistisch, net als haar vader. “Hm, ja, ze wilde graag bij mijn moeder slapen en oma had daar uiteraard geen problemen mee.” Ik knikte. “Nog iets van Tamara gehoord?” Tamara was de moeder in dit verhaal, hoewel ze niets weg had van een moeder. Ze verwaarloosde lieve kleine Lily, spendeerde al haar geld aan drugs en liet zich door vier verschillende mannen tegelijk neuken. Het was dan ook geen wonder geweest dat de rechter Lily bij ons had geplaatst. Het kind had ook geen weet van haar moeder, ik was al in haar leven vanaf het prille begin, ik had haar eten gegeven, ik had haar kleren gekocht, ik had haar leren lopen. Ik was meer haar moeder dan Tamara ooit zou zijn.
“Niets, ook geen alimentatie trouwens. Haar begeleider krijgt ook geen contact met haar. Maar om eerlijk te zijn, heb ik geen behoefte om over haar te praten.” Ik knikte begrijpend en schonk hem een kleine glimlach. “Het zal wel in orde zijn. Je kent Tamara… Maar goed, wat had je moeder te vertellen?” Louis glimlachte, boog zich terug over zijn pan en begon over zijn moeder te vertellen.
Louis’ moeder was een geweldig persoon. Ze was zo’n soort persoon dat je in haar hart sloot en je behandelde alsof je haar eigen dochter was. Het was dan ook geen wonder dat zo’n lieve vrouw zo’n geweldige kinderen kreeg. Al haar kinderen hadden een hart van goud.
“Zo,” knikte de man voor me terwijl hij het gas afzette. “wij kunnen aan tafel, milady.” Een meisjesachtige giechel verliet mijn lippen. “Super, ik dacht dat je me ging laten verhongeren.” De man trok zijn wenkbrauwen op en tuitte zijn lippen. “Is dat wat je denkt ja?” vroeg hij, met een spelende ondertoon in zijn stem. Ik knikte al pruilend. Louis greep me vast aan mijn heupen, porde me in mijn zij, totdat ik mij proestend overgaf. “Zeg dat het je spijt.” Lachend greep ik naar mijn beuk. “Het spijt me.” “Sorry wie?” vroeg hij. “Sorry mijn allerliefste .Louis.” Hij grijnsde, boog zich naar me toe en kuste me vurig. Mijn lichaam reageerde direct op zijn kussen. Al drie jaar waren we samen, al drie jaar kreeg ik deze kussen, toch kon mijn lichaam er niet aan wennen. Hij was speciaal, hij was perfect. Het kon niet anders.
Louis verbrak de kus. “Hmm… als we nu niet stoppen belanden we ergens anders dan aan de eettafel.” Ik glimlachte. “Alsof je dat erg zou vinden.” Hij schudde zijn hoofd, plaatste een kusje op mijn mondhoek en stapte dan achteruit. “Het zou zonden zijn om mijn heerlijke, met liefde bereidde spaghetti koud te laten worden, toch?” Met een gemaakte pruillip knikte ik. “Voor deze keer dan! Neem jij da pannen? Ik neem de borden en de kaas.” Louis knikte en al snel zaten we aan tafel te genieten van de heerlijke spaghetti.
“Je hebt jezelf overtroffen, Meneer Parkers. Je moet me dit recept echt geven.” Een jongensachtige grijns verscheen rond zijn lippen. Zijn prachtige ogen fonkelde vrolijk. “Het is een familierecept, sorry.” Ik pruilde, nam nog een champignon op mijn vork en stak deze in mijn mond. “Kan je voor mij geen uitzondering maken?” Hij deed alsof hij diep nadacht, nam een denkbeeldige baard tussen zijn vingers en speelde er mee. “Ik kan maar één oplossing verzinnen,” zei hij. Nieuwsgierig keek ik toe hoe hij opstond, naar de kast liep en er iets uit haalde, vervolgens liep hij mijn kant uit. Hij legde het kleine zakje voor me neer, ging terug zitten en keek me afwachtend aan. “Maak open,” knikte hij. Nieuwsgierig liet ik mijn vingers over het zakje glijden, opende het voorzichtig en haalde er een doosje uit. “Swarovski?” vroeg ik al fronsend. Hij wuifde het weg, wilde dat ik het verder open maakte. Zo gezegd zo gedaan. Ik zocht met de toppen van mijn vingers naar het slotje en opende het doosje.
“Lou-” Toen ik opkeek van het voorwerp zat hij niet meer op zijn stoel, maar zat hij voor me op één knie, precies zoals het hoorde. “In mijn hoofd heb ik dit al duizend keer gedaan, Renaey, en zoals je weet ben ik geen dichter, ben ik niet zo goed met woorden.” Hij aarzelde even. “Je maakt me beter in elk opzicht, je zorgt voor elke glimlach op mijn gezicht, jij bent de vrouw waar ik de rest van mij leven mee wil delen…” Hij slikte, keek me aan met zijn prachtige blauwe ogen en ik kon enkel en alleen maar naar hem staren, sprakeloos. “Wil je mijn vrouw worden, Renaey Chesterfield?”
