George Weasley – 5th year Gryffindor – beater
Campbell bewoog niet en even dacht dit dat hij flauw was gevallen tegen mijn borstkast aan, maar hij begon al weer met praten.
‘Ik heb geen keus, George. Volgend jaar worden Draco en ik gebrandmerkt.’ Het duurde een aantal lange secondes tot zijn voorden werkelijk in mijn oren vlogen zonder aan de andere kant weer eruit te komen. Gebrandmerkt. Ik snapte totaal wat hij daarmee bedoelde. De duistere teken van Voldemort komt op zijn pols te staan waardoor hij official aan zijn kant komt te staan. Mijn handen lieten hem eindelijk los waardoor mijn armen radeloos naast mijn lichaam bungelden, en geschrokken zette ik een halve stap naar achteren om hem goed te kunnen bekijken. Mijn handen liet ik door mijn haren gaan en ik liet een lange ‘oh’ uit mijn mond glijden waarna ik mijn hand sprakeloos voor mijn mond neer liet vallen en dan weer mijn armen kruiste waarna ik weer naar mijn voeten staarden; sprakeloos, niets, geen beweging meer. Mijn hart leek alsmaar sneller en sneller te gaan en even dacht ik dat ik knock out zou gaan, maar helaas. Ik voelde me misselijk worden en staarde expres naar Campbell zijn pols, die ik net vasthield en wierp me weer in zijn diep bruine ogen die nu gehuld was met angst. Wat moest ik doen? Als ik me niet aangetrokken voelde tot hem, zou ik nu weg gerend hebben. Ik wil nu ook wegrennen, maar mijn lichaam protesteerde zich, net als mijn hart die zich gewelddadig aan de veiligheid van Campbell lustte. Wacht.. ook Draco? Oh.. fantastisch. Ik hoopte nu vurig dat ik een of ander berichtje via mijn brein naar Fred kon sturen, zodat ik hem op de gedachtes kan brengen dat volgend jaar Draco gebrandmerkt word. Ik geloofde het niet. Ik wilde het niet geloven, misschien dacht ik te paniekerig na. Misschien bedoelt hij iets anders..
‘h-hoe bedoel je gebrandmerkt?’ of beter vraag is..
‘gaat hij je doden als je dat niet doet? Campbell, wie heeft je verplicht? Hijzelf? Campbell, ik kan moeilijk geloven dat jij dit zelf wilt..’ ik kwam weer tot aarde en schudde doelloos mijn hoofd.
‘Campbell Saunders, zeg me dat je een grap maakt, weet je wel hoe verdomd gevaarlijk dit is?’ ik had hem niet meers bij zijn voor en achternaam genoemd sinds ik hem kuste achter het kasteel..
Ik zette weer een stap naar zijn richting toe en zette mijn beiden handen achter zijn nek.
‘ik laat je dit niet- niet doen! De doodsvloek op Voldemort zijn stok is dan gereserveerd op jouw naam, ik zweer met heel mijn hart dat ik dood zal gaan als iemand je probeert de doden of te martelen, maar ik laat je dit niet doen, wat je plan ook was.’ Ik stop even.
‘we moeten naar Perkamentus.. of- of naar Fred, hij zag dit aankomen..’ en dat zei ik meer tegen mezelf. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo gespannen gevoeld.
Wat als Campbell beloofd om het niet te doen en zijn plan niet voort te laten zetten, George geloofd hem, Campbell doet het misschien toch, kwade personen komt hij tegen om Campbell te doden ofzo of te martelen, George springt voor hem neer en gaat dood en Campbell leid aan een heftige schuld..? drama x’) maar ik denk niet dat Campbell daar in staat is op dit moment xq
[ bericht aangepast op 1 juli 2014 - 19:17 ]
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••