George Weasley 5th year Gryffindor beater
Ik hoorde zijn voetstappen luider worden, wat betekende dat hij niet weg rende maar juist naar me toe liep, en hij draaide me om wat de aanraking me een warm gevoel gaf. Oh god, voel ik dit nou goed?
George wees eens eerlijk; ik heb jou al in meer problemen gebracht dan jij mij. Ik had je heus wel geholpen als je niet zeker wist of je op jongens viel. Het zou het minste zijn wat ik als wederdienst kon doen. Hij glimlacht naar me en ik deed moeite om toch nog in zijn ogen te kunnen kijken: de ogen die vriendelijk naar mij lachten, de ogen die anders naar me keken toen hij nog onder invloed van de liefdesdrank was, maar nu keek hij als de normale Campbell Saunders die ik kende. Die bruine ogen waar ik vroeger in smolt als een fan maar nu als een..
dankjewel, bedankte ik hem en glimlachte ook. Ik boog mijn hoofd voorover en staarde naar mijn schoenen, denkend of ik nog een stap verder moet gaan en hem over deze vreemde gevoel vertellen die ik krijg bij hem. Ik kan totaal niet geloven dat ik nu hier ben beland. Waar is die ene George Weasley gebleven die Campbell Saunders spontaan en vriendelijk begroet, en hem mee neemt naar leuke uitjes? Net als naar het zwerkbalveld toen ik hem voor het eerst hem ontmoette, en toen bij Karkarov vanwege dat hij met mij omging en hij steeds spoorloos verdween, bij het ziekenzaal toen hij een hersenbloeding kreeg, bij het vuurbeker toen ik hem uit de kamertje meesmokkelde, buiten bij de anderen toen Fred was gebeten en ik richtte me op Campbell en Draco, achter het kasteel toen ik hem kuste, en nu hier. Nu aan dit gedacht te hebben, Campbell heeft het mis. Ik heb hem vaker in de problemen gekregen. En ik wil dat niet meer doen. Ik steek hem zo vaak in de problemen, alleen maar omdat ik als een gek achter hem aan zit, hopend dat hij me aardig gaat vinden. Maar waarom perse hem? Omdat hij werelds beroemd is? Omdat ik anders cool lijk? Nee. Omdat ik hem leuk vind. Ik ril al bij die gedachtes en ik hees mijn hoofd even op waardoor ik weer recht in de bruine ogen van Campbell keek, waar ik me weer in verdiepte.
Sorry Campbell dat ik je een trauma moet opleveren maar.. ik keek weer terug naar mijn schoenen.
ik val op jongens, overduidelijk. Maar ik denk dat dat komt door jou.
Mijn woorden kwamen ook als een bom vol met wespen en bijen die in mijn maag ontplofte, en die nu zoemend door mijn hele lichaam vliegen waardoor ik nauwelijks goed kan denken. Zei ik dat nou echt?
[ bericht aangepast op 30 juni 2014 - 23:04 ]
Saving people, hunting things, the family business デ--▸