Was ik dan zo anders? Waren de woorden die ik uitsprak verkeerd? De tranen die ik lat met teveel? De glimlach die op mijn gezicht zat te duidelijk fake?
Ik weet niet wat ik anders was. Maar steeds zagen ze een reden, een reden om een mes in mijn hart te steken en me te laten doodbloeden. En keus had ik niet, altijd zouden ze me wel weer vinden en ik zal altijd weer toegeven.
De glimlach die mensen zagen, die altijd vriendelijk wou zijn. Veranderde in tranen die je niet kon negeren. Ze lieten de pijn zien die in mijn hart gesloten zat en vrij wou komen. Vrij wou komen en hulp wou krijgen van anderen, maar wat ik niet wist is dat die anderen me niet zouden kunnen helpen. Ik zou niet geholpen kunnen worden. Ik ben ánders. Anders en mensen konden dat niet veranderen.
x Waargebeurd.
x In dagboekvorm geschreven.
x Don't like? Don't read.