Huh, hier ben ik weer met een zeiktopic.
Ik voel me de laatste tijd gewoon echt niet goed: Mijn examens gaan niet goed, ik voel me alsof ik overal aan tekort doe en ik heb elke week wel eens slaande ruzie met mijn broer en mijn moeder. Net zoals vandaag.
Anyway, het komt er dus op neer dat het altijd mijn schuld is. Mijn moeder is haar sleutels kwijt? Leah, je stiefvader zegt dat jij ze hebt. (Daarvoor hebben ze wel hun excuses aangeboden, mais bon.) Ik heb ruzie met mijn broer? Leah, gedraag je volwassen. Ik geen goede punten? Leah, je moet het serieuzer pakken.
Maar als mijn perfecte zus - ik heb geen probleem met haar want ik zie haar doodgraag, ik heb gewoon het gevoel dat mijn moeder d'r perfect vind, eens mindere punten heeft, is het niet zo erg want ze heeft toch bijna altijd boven de tachtig procent. En "Leah, heb jij dat gedaan?" "Neen." "Dat kan niet want je zus heeft het ook niet gedaan." Wat een redenering.
Bon, ik heb dus altijd wel eens ruzie met mijn broer. "Mijd elkaar." Ja, want dat gaat echt in een huis waar je tezamen in woont. "Laat elkaar gerust." Ja, want ik vraag hem vijf keer om door te doen met z'n tanden te poetsen en meneer blijft daar gewoon lekker staan zonder iets te doen. En wee mijn gebeente als ik dan boos wordt, want dan ben ik kinderachtig. En marginaal, dat is ook al zoiets dat ik vaak rond mijn oren krijg.
Ze zegt wel dat het ook mijn broers schuld is, maar als ik erover tegen haar praat, is het altijd dat ik me moet inhouden en als ik mijn broertje tegen haar hoor praten zijn het lieve woordjes.
Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen, want als ik met mijn moeder praat, doet ze alsof het niet waar is en met mijn stiefvader kun je ook geen discussie beginnen, zelfs al zie ik hem graag, aangezien dat volkomen nutteloos is en je er toch enkel gefrustreerder van wordt.
Is er iemand die weet wat ik moet doen? Ik ben namelijk ten einde raad.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried