[RPG] Gangstertown || Speeltopic 1 - Speeltopics

Zane Roman Sinclaire

De luchtige woorden die ik tegen Austen had gezegd in een poging om haar te doen glimlachen, vielen direct in het niets zodra ik de onverschillige uitdrukking op haar gezicht zag. De spieren in haar gezicht verroerden zich niet, en het was maar al te duidelijk dat het onmogelijk was om haar op te beuren. Stilletjes hoopte ik dat ze gewoon een glimlach op haar gezicht wist te forceren zodra we het casino binnenstapten, want om een hele avond naast een norse jongedame te zitten was ook niet prettig.
Uiteindelijk verontschuldigde ze zich voor haar gedrag, maar de reden lag toch iets gevoeliger. West had er iets mee te maken, en dat zou niet de eerste keer zijn. De overbeschermende zusterliefde ontbrak bij die twee, en er was elke week wel een conflict waarbij ze elkaar uitkafferden.
Terwijl ik zwijgend op mijn onderlip beet, sloeg ik het portier aan Austen's kant met een klap dicht en liep ikzelf richting de bestuurderskant. Ik begon langzaamaan een beetje genoeg te krijgen van het vrouwelijke gekibbel. Het was prima dat ze niet door één deur konden, want ik kon ook niet met iedereen even goed overweg, maar soms leek het wel alsof de zusjes Gabriëlson vaker ruzie hadden dan anderen.
"Jullie zijn twee kattenkoppen," zei ik luchtig, waarna ik de autosleutels in het contact stak en de motor ronkend tot leven kwam. Terwijl ik de versnellingspook vliegensvlug deed schakelen, liet ik de koppeling vieren en drukte ik het gaspedaal ietsjes te snel in. Mijn Maserati leek er echter geen probleem mee te hebben en ik reed vlot de weg op, waarbij ik de snelheidslimiet weeral negeerde.
Terwijl ik richting het casino reed, focuste ik mijn blik eventjes op Austen. Deze weg had ik al tientallen keren gereden en gezien, dus ik hoefde me niet volledig te focussen. Mijn concentratievermogen spaarde ik op voor later, zodat ik en Carter een flinke smak geld konden verdienen.
"Het principe is simpel. Carter draagt een oortje en een kleine camera, die in verbinding staat met mijn mobiele telefoon. Via mijn microfoontje kan ik hem vertellen wat hij moet doen. Mensen in het casino kennen mij, vooral omdat de kans nihil is dat ik een kaartspel verlies. Ik weet dat ze daarom hun best gaan doen om mij zo snel mogelijk uit te schakelen, maar ze houden geen rekening met Carter. Als de inzet hoog genoeg is, maak ik met opzet een cruciale fout waardoor ik verlies. De opponenten zullen denken dat ze hun buit binnen hebben, maar ze weten niet dat ik ondertussen een sterke hand voor Carter heb opgesteld." Mijn stem bevatte een enthousiaste ondertoon terwijl ik sprak, en ik merkte direct aan mezelf dat ik me degelijk op dit avondje verheugde. Het kwam niet vaak voor dat ik Carter meenam, omdat het anders erg verdacht zou uitzien. Soms gingen we zelfs naar een andere stad om te spelen.
"Maar jij, jongedame, bent ook een belangrijke factor. Als ik Carter's hand kan versterken met mijn eigen kaarten, ga ik wisselen. En welke jongeman raakt nou niet van slag als een bloedmooie vrouw hem aanspreekt?"
Ik verwachtte niet dat Austen zich ordinair zou gaan opstellen, en dat wilde ik ook helemaal niet. Een glimlach en een eenvoudig gesprekje kon al wonderen doen, en daar hoefde ze lichaam echt niet bij te gebruiken. Iemand bespelen was namelijk heel iets anders dan iemand opwinden.
"Mocht je er bezwaar tegen hebben, dan respecteer ik dat, natuurlijk." Want als er iets was dat ik niet wilde, was ervoor zorgen dat Austen zich ongemakkelijk zou gaan voelen. "Beschouw het maar als een avondje uit. Op mijn rekening, vanzelfsprekend. Je bent immers mijn date voor vanavond." Ik onderdrukte een speelse glimlach die rondom mijn lippen dreigde te krullen en drukte het gaspedaal nog iets steviger in. Soms was het leuk om kleine meisjes te plagen, maar jammer genoeg werden ze ook snel groot.

Carter Ian Worthton

Als ik denk dat ik nog tien minuten op de baan ben, druk ik op een van de knopjes op het dashbord.
"Zane Sinclaire bellen." zeg ik in een korte gebrekkige zin. Met zulke dingen moet dat altijd, want anders bel je binnen de kortste keren naar een of andere plaatselijke crimineel in mijn geval. En zoiets riskeer ik liever niet.Ik schakel nog eens en zie dat ik weer 80 kilometer per uur boven de limiet zit. Niet dat ik me er iets van aantrek, integendeel, ik trap nog wat gas bij. De telefoon gaat met een luid 'tuut' geluid over. Ik wacht een paar seconden tot Zane opneemt en ik begin te praten voor hij er een 'hallo' kan tussen gooien. Ik heb intussen me bedacht en ik wil Zane daar even over inlichten, aangezien ik geen zin heb om de hele avond te doen wat hij zegt.
"Zane," zeg ik bij wijze van begroeting en ga dan verder. "Ik heb me bedacht dat jij vanavond ook wel zou willen meedoen, misschien zijn de pokertafels iets te veilig vandaag. Ik vind persoonlijk dat we daar nog eens wat geld moeten binnenhalen." zeg ik, maar ik denk dat ik het antwoord al wel weet. Hij vind het zalig om zelf te gokken, maar als we pokeren spelen we nog steeds onder één hoedje en dat valt minder goed te spotten dan Zane die aan het tellen is voor mij. Onze onopvallende bewegingen zijn tekens om te zeggen wat we wel en niet mogen doen en hoeveel hoog we hebben. En met Austen erbij zal het enkel makkelijker worden. Afleiding is namelijk mooi meegenomen.
"Ik ben er binnen de vijf minuten trouwens. Twee als ik nu afleg." zeg ik licht opgewekt, maar ik houd me in omdat ik besef dat Zane niet alleen is. Ik weet maar al te goed dat mijn koelte iets eigen is aan mij, dus het doorbreken daarvan zou schade aanbrengen aan dat beeld. Ik richt mijn ogen op de weg en kijk af en toe naar links en rechts om te zien wat er rondom me gebeurd. Het voorbijflitsende landschap is ondertussen fel en vol licht. Als is de contouren van het casino in het donker zie besluit ik af te leggen.
"Zane,ik zie jullie zo? Bye." zeg ik op een neutrale toon en leg af terwijl ik mijn snelheid terugbreng naar de limiet. Ik rijd richting het duur ogende casino en parkeer voor de deur. Ik geef mijn sleutels aan één van de loopjongens die ze parkeren. De jongeman lijkt schoteltjes te krijgen als hij de wagen ziet en ik schud mijn hoofd... Tss, kinderen. Ik trek mijn vest recht voor ik naar binnen loop en knik vriendelijk naar de bewaker. Ik stap de lobby binnen en de warmte en het geroezemoes van de gokkende menigte komt mijn oren binnen gewaaid. Ik schenk mensen die ik ken een knikje, de meesten zijn handelspartners dus een zuur gezicht trekken is uit denk boze. Ik loop richting de bar waar een aantal mensen een drankje in hun handen hebben. Ik wenk de barman en bestel een Gin-tonic om mezelf af te koelen. Ik zet me heel even op de barkruk en kijk rond of ik nog bekende gezichten zien. Ik werp ook af en toe een blik op de deur om te zien of Zane, die ik nu Silas zal moeten noemen of Austen die nu als Madison klinkt binnen komt waaien. Ik merk dat ze er nog niet meteen zullen zijn, dus drink ik mijn drankje leeg en loop naar de kassa om al pokerchips te halen. Ik was niet van plan om met kleine bedragen te gaan spelen vanavond, dus stop ik de man aan de kassa een groot bedrag aan cash toe. Hij stamelt een bedankje bij het zien van het geld en hij schuift me de chips toe in een doosje en ik loop weer naar de bar waar ik een muntthee bestel en wacht op Zane en Austen. Ik geloof dat dit een interessante avond gaat worden en met zowel Zane en mij aan een tafel is er meer kans op winst in ons voordeel, maar dat weten zij niet.

Alec Micah Ward

Zodra de hazelnootbruine ogen van Aubrey richting een bord schoten, volgde ik haar blik en bleef deze hangen op de knipperende, felle letters die mijn aandacht direct leek te trekken.
"Club Tropicana," zei ze hardop, waarna ze mij weer aankeek en ze met haar mooie, lange wenkbrauwen fronste. "Goed genoeg?"
De club zag er erg exclusief uit, en ik merkte direct dat we uit de toon zouden vallen zodra ik de prachtige cocktailjurken en dure maatpakken zag. In dit gedeelte van Detroit droeg je nou eenmaal geen alledaagse kleding, maar Aubrey en ik hadden daar geen rekening mee gehouden. Wij waren enkel uit op informatie en cruciale feiten, waardoor we één, belangrijk detail over het hoofd zagen. De dresscode.
Terwijl ik mijn mond opende om iets te zeggen, trok de felle brunette me al mee naar de lange rij. Wetende dat ze nu geen tegenspraak meer duldde, bleef ik geduldig naast haar staan. Mijn hand brandde nog steeds in de hare, hoewel ik deze gewoon terug had kunnen trekken als ik daar behoefte aan had gehad. Toch voelde ik de drang om een jongedame zoals Aubrey te beschermen, ook al waren onze rangen gelijk aan elkaar en kon ze zichzelf prima redden. Het was mijn intuïtie waardoor ik deze keuze had gemaakt. In clubs zoals deze scharrelden namelijk ook een aantal losbandige heren, en een knappe vrouw zoals Aubrey zou zeker niet onzichtbaar zijn. Integendeel zelfs, de kleding die we droegen, zorgden er zelfs voor dat we het middelpunt van de belangstelling vormden. Vele mensen keken ons met minachting aan, maar af en toe voelde ik de priemende, nieuwsgierige ogen van een vrouw in mijn rug prikken. En de verlekkerde blikken die sommige mannen op mijn partner wierpen, waren zeer zeker niet over het hoofd te zien. Ze waren geïnteresseerd in het feit dat we ons niets van de regels leken aan te trekken, of ze vonden haar lange, zongebruinde benen gewoon erg aantrekkelijk ogen in die gescheurde skinny jeans.
Opeens werd ik weer vooruit getrokken en besefte ik dat we aan de beurt waren. Nog voordat ik een poging tot protest kon doen, betaalde Aubrey één van de uitsmijters en betraden we de club.
Het gedreun van de muziek gonsde onmiddellijk in mijn oren, en de felle lichten zorgden ervoor dat ik eventjes werd verblind.
"Eerst een drankje doen?" stelde de brunette voor.
Ik liet haar hand langzaam los en knikte, waarna ik de desbetreffende hand op haar rug legde en haar richting de bar begon te begeleiden. Waarschijnlijk was mijn partner mijn beste troef, maar ze was tevens mijn grootste valkuil. Ik was sowieso vrij beschermend naar het vrouwelijk schoon toe, maar het feit dat Aubrey zichzelf in levensgevaarlijke situaties werkte, zorgde ervoor dat ik haar nét dat extra beetje bescherming bood. Ik deed het niet expres, maar Aubrey was een vriendin en tevens mijn collega, en ik zou het niet kunnen verkroppen als haar iets zou overkomen.
"Houd je broekzakken in de gaten, wil je?" fluisterde ik in haar oor, waarna we de bar naderden en ik twee Margarita's bestelde. Ik wierp wat briefgeld op de bar en gebaarde dat de barman het wisselgeld mocht houden.
De blik van de ietwat, oudere man gleed afkeurend over onze kleding heen en ik trok mijn wenkbrauwen op. De priemende ogen van een Aziatische man prikten ook al door me heen, en eventjes voelde ik me betrapt. Alsof ze nu al merkten dat we agenten waren. Ik hief echter mijn hoofd op en staarde terug. Ik was er op getraind om te liegen, en ook dit keer zou ik er geen moeite mee hebben.
"Is er een probleem?" vroeg ik, terwijl ik mijn hoofd een tikkeltje kantelde. Terwijl mijn hersenen naar eventuele leugens groeven, drukte ik mijn hand ietsjes steviger in Aubrey's rug als teken dat ze mij het woord moest laten doen.

Zane Roman Sinclaire

Terwijl Austen's lippen langzaamaan omhoog begonnen te krullen, reed ik stug verder. Ik was opgelucht dat haar chagrijnige bui als sneeuw voor de zon verdwenen leek te zijn, want niets was zo vervelend als een casino betreden met een ontevreden vrouw. De meeste maffiabazen waren misschien niet zo gevoelig, maar ze wisten wel dat ze de avond van een jongedame zo aantrekkelijk mogelijk moesten maken. Als je date zich niet amuseerde, kaapten de andere, hongerige mannen haar wel voor je neus vandaan. En soms liep dat slecht af.
De ringtone van mijn mobiele telefoon deed me opkijken en ik drukte op één van de knopjes op het dashboard zodra ik me realiseerde dat Carter me opbelde. De ringtone had ik namelijk speciaal op zijn telefoonnummer ingesteld, zodat ik niet eens hoefde na te denken of ik zou opnemen of niet. Ik nam altijd op als hij me belde, zelfs als ik een bad nam of al lang in bed lag.
"Zane," groette Carter me, zodra ik de telefoon had opgenomen. Zijn stem galmde door de auto. "Ik heb me bedacht dat jij vanavond ook wel zou willen meedoen, misschien zijn de pokertafels iets te veilig vandaag. Ik vind persoonlijk dat we daar nog eens wat geld moeten binnenhalen."
Mijn mondhoek krulden tevreden omhoog. Het vorige plan was ook erg leuk om uit te voeren, maar als ik zelf ook mocht spelen, was ik helemaal in mijn nopjes. Mijn concentratievermogen was in topvorm, en ik wist zeker dat we op deze manier nog meer geld konden binnenhalen.
"Ik ben er binnen vijf minuten. Twee als ik nu afleg." Carter klonk eventjes ietwat opgewekt, maar al snel herstelde hij zichzelf. "Zane, ik zie jullie zo. Bye."
Zodra hij had opgehangen, drukte ik het gaspedaal wat dieper in. Ik had de heenweg vrij rustig gereden en was zelfs onder de snelheidslimiet gebleven, in tegenstelling tot mijn partner.
Ondertussen was Austen weer wat mondiger geworden. Ze ging akkoord met mijn voorstel en stelde zelfs voor om hun glas 'per ongeluk' om te gooien. Ik knikte langzaam; als niemand mij en Carter zou betrappen, mocht Austen doen wat ze wilde. Ze kende mijn regels en tevens die van mijn beste vriend, dus ze wist hoe ze zich moest gedragen. Rare streken werden niet in dank afgenomen, tenzij ze een dusdanig, negatief effect op onze tegenstanders hadden. En ik wist zeker dat zij daar voor zou kunnen zorgen. Ze was immers een Gabriëlson, en de zusjes waren professionals in het charmeren van de mannen. Daarom was het altijd handig om één of twee vrouwelijke leden in een gang te hebben.
"Ik zal het onthouden. Ik zal je wel een kus geven wanneer nodig, complimentjes geven, flirten. Alles om jou zo min mogelijk opvallend te laten overkomen. Wil je ook dat ik je troost wanneer je de cruciale fout gaat maken?" reageerde de jongedame opeens, waardoor ik toch eventjes naar haar opkeek.
"Weet waar de grenzen worden getrokken," bromde ik, waarna ik de Maserati netjes voor de deur parkeerde. Zoals altijd stonden er weer een aantal loopjongens te wachten, hun arendsblikken zo nieuwsgierig als kleuters die felgekleurd snoepgoed opmerkten. Natuurlijk, het was altijd spannend om in een peperdure auto te mogen rijden, ook al was het maar voor vijf minuutjes.
Ik stapte uit de auto en liep vluchtig naar de passagierskant, aangezien ik het vertikte om Austen zelf uit te laten stappen. Ik opende het portier met een behendige zwaai en hielp de brunette uit mijn geliefde voertuig. Mijn hand zweefde eventjes boven haar linkerheup, waarna ik toch besloot om deze op haar rug te leggen.
"Lief zijn, katje," fluisterde ik haar plagend toe, doelend op mijn eerdere uitspraak over haar en West. Ik begeleidde haar richting de ingang van het casino en drukte de sleutels van mijn auto in de handen van één van de begerige jongens, zonder hem een blik waardig te keuren.
Zodra we het casino hadden betreden, viel mijn blik direct op Carter, die ontspannen achterover leunde en een drankje nuttigde aan de bar. Carter was vanaf nu Anthony, en mijn date was niet Austen, maar Madison. En ik, ik was Silas Castillo.
"Silas, heb je -je speelgoed meegenomen? Je weet toch wel dat we hier niet spelen met poppe.” De smalende ondertoon verraadde direct het gezicht van de spreker. Nicholas Russo, de meest vervelende man die ik ooit had ontmoet. Elke keer als ik zijn stem door mijn gehoorgang voelde snijden, kreeg ik de neiging om hem te wurgen.
Een zweem van een sarcastische glimlach streek over mijn lippen en ik draaide me in zijn richting. "Goedenavond, Nicholas."
"Wees niet zo onbeleefd, Castillo. Stel me eens voor aan de dame."
"Je hebt gelijk, mijn excuses." Ik draaide mijn hoofd richting Austen en trok haar nog iets dichter tegen me aan. "Madison, dit is Nicholas Russo. Hij is de enige man die drie keer op rij van mij verloor tijdens een spelletje poker. Een hele prestatie, natuurlijk."
Russo's gezicht betrok, en ik knipperde onschuldig zodra ik realiseerde dat mijn pijl zijn doel had getroffen.
Zonder hem nog een blik te gunnen, liep ik naar de kassa en gooide ik een groot gedeelte van mijn briefgeld op de toonbank. Volgens mij was dit de geluksdag van de man achter de kassa, aangezien Carter zich ook aan het grote geld zou wagen.
Ik kreeg een doosje chips in mijn handen gedrukt, waarna ik Austen een vragende blik schonk. "Wil je misschien iets drinken?"
"Ik neem haar drankje wel voor mijn rekening." Alweer Russo, als vanzelfsprekend.
Ik knarste met mijn tanden, maar deed mijn best om hem niet direct uit te dagen. Daar kwam ik nu niet voor. Ik pakte hem wel terug, maar dan op mijn eigen wijze. "Wat attent van je."
"Een mooie vrouw hoor je op haar wenken te bedienen, Silas. Laat dit een wijze les zijn." Oh ja, ik zou hem terugpakken. Als hij vanavond deze zaak verliet, had ik hem helemaal kaalgeplukt. Nicholas wees namelijk nooit een uitdaging af, en ik maakte graag gebruik van dat privélege.

Carter Ian Worthton

Even later stapt mijn compagnon de deur door en ik wordt meteen alert. Onze blikken kruisen een seconde en ik zie hoe Zanes arm op Austens rug ligt. Ik drink mijn thee leeg en sta subtiel op om langs hun naar de pokertafels te lopen, maar dan zie een man genaamd Nicholas naar Zane lopen. Nicholas Russo, eerste klas gatlikker en vreselijk irritant. Ik benader het trio en doe alsof ik de hal bekijk om hun gesprek op te vangen.
"Silas, heb je -je speelgoed meegenomen? Je weet toch wel dat we hier niet spelen met poppen.” komt er uit zijn mond met een smalende ondertoon. Ik frons en laat mijn blik over Zane glijden die sarcastisch glimlacht. Hij draait zich naar Russo en ik merk op dat vier andere mannen ook staan te kijken.
"Goedenavond, Nicholas." zegt Zane en ik lijk een ijzige ondertoon te horen.
"Wees niet zo onbeleefd, Castillo. Stel me eens voor aan de dame." Russo probeert er zich weer lekker tussen te knijpen, dat is duidelijk. Wat hij echter niet weet is dat Austen bij ons hoort. Ik ben benieuwd naar Austens reactie, maar hij richt zijn vraag aan Castillo, Zane dus.
"Je hebt gelijk, mijn excuses." zegt hij en trekt Austen naar zich toe. Een klein gebaar, maar volgens mij zag Russo het ook wel. Zane gaat weer verder met praten: "Madison, dit is Nicholas Russo. Hij is de enige man die drie keer op rij van mij verloor tijdens een spelletje poker. Een hele prestatie, natuurlijk." Ik zie Nicholas' gezicht betrekken en zijn lippen vormen een streep. Ik zie hoe mijn partner zijn 'ik ben een onschuldige puppy' gezicht opzet en ik grinnik even. Dan vertrekt Zane en negeert Nicholas gewoon. Terwijl ze aan de kassa staan zie ik hoe Russo wat besluiteloos staat te dralen, maar als het duo weer onze richting uitkomt loopt hij er toch weer heen. De vier mannen van eerder bewegen dichter naar hem toe en mijn vermoeden wordt bevestigd. Ik zie hoe Zane iets vraagt en hij er op inspeelt, maar begrijp wat hij wilt en loop naar de bar en bestel 2 whisky's en een mojito, ik weet wat Zane en Austen drinken en benader hem. Ik hoor hoe hij een standje uitdeelt over een echte heer zijn.
"Een mooie vrouw hoor je op haar wenken te bedienen, Silas. Laat dit een wijze les zijn." zegt hij, maar ik kom er breed grijnzend tussen.
"Of je weet wat mensen willen nog voor ze je wenken. Anthony Walker." stel ik mezelf voor en schud hen de hand nadat ik Zane, Nicholas en Austens drankje had gegeven. Ik schenk Austen ook een brede glimlach en Russo lijkt niet meer te weten waar hij het heeft. Zijn ogen puilen uit en er verschijnt een gefrustreerde denkrimpel op zijn voorhoofd. Hij is er duidelijk niet blij mee en ik krijg een trek van voldoening over me. "Misschien kunnen we toch de dames laten zien wat we kunnen?" zeg ik doelend op de pokertafels in de zaal en ik geef mijn partners een subtiele knipoog. Niet dat Nicholas zo slim was om er een verband aan te leggen. Op zijn gezicht staat af te lezen dat hij er niks van snapt. Ik hoor bijna zijn gedachten in mijn hoofd :'Waarom lukt dat nou niet?', nog een beetje en ik zie de tandwieltjes draaien. "Ladies first," zeg ik en maak een handgebaar richting de zaal. "Heren," zeg ik dan en bedenk me dan iets. "Houden jullie een stoel voor me vrij? Ik ben er zometeen." zeg ik en ik laat hen al naar binnen lopen. Ik haal vervolgens mijn mobiel boven en begin een sms op te stellen naar Zane.

Yo Zane, we hebben 4 onverwachte gasten die ik niet buiten krijg. Volgens mij komen ze voor onze beste vriend. C U L8ER bud.

Ik lees het na en duw op verzenden. Het is niet geweldig gecodeerd, maar het is iets. Dan loop ook ik de decadent ingeklede zaal in. Ik zie hoe mensen blackjack spelen en het geluid van de ratelende roulettes. Ik zie hoe een kalende man een heel aantal chips krijgt toegeschoven en hoe een croupier kaarten uitdeelt. Ik spot Austen aan de tafel, dicht bij Zane. Ik zie hoe een jongeman voor me er ook naartoe loopt, naar de laatste stoel.
"Pardon, is deze stoel al bezet?" vraagt hij en ik ga achter hem staan. Ik ben zeker een kop groter en hij kijkt me aan met angst in zijn ogen.
"Die is inderdaad bezet ja." zeg ik ijzig met een licht bijtende ondertoon. Hij lijkt te begrijpen dat het niet slim is om tegen mij in te gaan, dus druipt hij te neergeslagen af. Ik grom en zet me dan neer op de overgebleven stoel, naast Zane.

Alec Micah Ward

De man achter de bar vroeg of wij met hem wilde meekomen, terwijl de ogen van de Aziaat over Aubrey's lichaam gleden. Ik keek de zwartharige jongeman geduldig aan, hoewel een glimp van een waarschuwing in mijn pupil glinsterde. Ik merkte aan mijn partner dat ze hem herkende, en ik wist bijna zeker dat deze man niet bepaald een lieverdje was. Toch liet ik me niet direct uit het veld slaan. Ik moest wellicht op mijn tellen letten, maar dat betekende niet dat ik elk bendelid over me heen zou laten lopen.
"Natuurlijk," antwoordde ik langzaam, waarna ik mijn blik stilletjes naar de man achter de bar liet glijden. "Geen probleem."
De ietwat oudere man knikte vriendelijk naar ons beiden, hoewel ik al meteen kon zien dat dit niet van harte was. Het eeuwige observeren van mijn medemens bracht af en toe toch nog eens iets interessants op. Ik had geleerd hoe ik de maskers van personen kon onderscheiden van hun ware persoonlijkheid, hoewel het bij sommige mensen moeilijker was te doorzien dan je ooit zou denken. Sommige mensen leefden niet eens meer volgens hun eigen hart. Alles wat men deed, ging gepaard met het masker. En zulke mensen waren het lastigste om te benaderen.
Ik liep achter de man aan terwijl ik Aubrey nog steeds vasthield. Mijn vingers begonnen als automatisch kalmerende cirkels op haar rug te tekenen, alsof ik haar wilde vertellen dat ze me moest vertrouwen. Als ik het woord zou doen, zou zij geen fouten kunnen maken en dus ook niet zo snel in de problemen kunnen geraken. Alles wat ik namelijk zei, zou ooit tegen me gebruikt kunnen worden.
Mijn gedachten werden ruw onderbroken zodra we een verlichte ruimte betraden en ik weeral met mijn ogen moest knipperen om een scherp beeld te verkrijgen. De man had ondertussen een zwarte blazer en een nette broek in mijn handen geduwd, terwijl een donkerrode cocktailjurk in Aubrey's armen werd gedrukt. De kleur zou vast en zeker prachtig staan bij haar zongebruinde huid.
"Daar." De man wees op een deur aan onze rechterzijde. "Daar is een kleine badkamer. Kleed je daar maar om."
Het maakte mij eigenlijk niets uit als ik me zou moeten omkleden in deze ruimte, maar ik kon me nou eenmaal voorstellen dat een jonge vrouw zoals mijn partner zich niet bepaald op haar gemak zou voelen. Daarom gaf ik haar een bemoedigend knikje en glimlachte ik haar geduldig toe, terwijl ik de zwarte blazer rondom mijn schouders sloeg. "Toe maar."

Zane Roman Sinclaire

Na het incident met Nicholas had Carter hem uitgedaagd om een spelletje poker te spelen. Zo naiëf als Russo was, accepteerde hij het aanbod terwijl een hongerige blik zich in zijn ogen vestigde. Ik zag de dollartekens al in zijn geniepige oogjes blinken, hoewel hij vandaag weeral teleurgesteld zou worden. Carter en ik zouden er persoonlijk voor zorgen dat hij met lege handen terug naar zijn stulpje ging.
"Als je ervoor kunt zorgen dat ik stikjaloers word, krijg je een kwart van mijn opbrengst," fluisterde ik in Austen's oor. Als ik namelijk jaloers zou worden, zou dat betekenen dat Russo ernstig afgeleid moest zijn. Ik was namelijk niet het jaloerse type, maar als Austen die emotie bij me zou kunnen opwekken, zou ze vast en zeker Nicholas kunnen bespelen. Hij zou een marionet zijn, en hij zou het zelf niet eens merken.
Ik legde mijn hand eventjes op haar knie om een reactie bij mijn opponent uit te lokken, maar mijn plannetje werd onderbroken door het getril van mijn gitzwarte mobiel. Ik griste het compacte, maar handige voorwerp van de tafel en bekeek het berichtje dat ik had ontvangen. Al snel besloot ik om direct iets terug te sturen. Een gecodeerd berichtje, natuurlijk.

'The Expendables. Geef het koffer buiten de deur.'

Zodra ik het berichtje had verzonden, legde ik de telefoon aan de kant. Carter, ofwel Anthony, had zich inmiddels bij ons gevoegd en een nonchalante blik sierde mijn donkerblauwe ogen.
"Aan jou de eer om in te zetten." Ik wees op Russo en leunde zwijgend achterover zodra hij een flink aantal chips op de tafel gooide. Waarschijnlijk probeerde hij indruk te maken op Austen, of hij was gewoon zo naiëf om te denken dat hij dit spelletje van ons zou kunnen winnen.
"Twintig,' telde ik. Dat was duizend dollars, in cash. Zonder twijfel ging ik akkoord en zette ik mijn pokerchips in, net zoals Carter. Als we deze buit binnenhaalden, waren we al goed op weg.
De kaarten werden uitgedeeld en ik merkte al snel dat ik vrij goede kaarten had, maar er weinig tot niets mee zou kunnen doen. Ik zou er in ieder geval niet genoeg mee kunnen doen om Russo te verslaan.
Mijn blik vestigde zich voor een aantal seconden op mijn mobiele telefoon en ik zag dat ik Carter's kaarten gemakkelijk met de mijne zou kunnen combineren. Als hij zijn meest linkse kaart bij mij zou inleveren, zou hij alleen nog maar harten hebben, wat onze winkansen met minstens veertig procent zou verhogen. De kans dat Russo hoger dan een Flush zou behalen was vrijwel nihil.
Terwijl ik zachtjes tegen mijn meest linkse kaart tikte, streek mijn rechterhand over de blote huid van Austen's arm. Ik tikte haar stilletjes aan en keek eventjes op naar Nicholas, als teken dat ze actie moest ondernemen zodat Carter en ik onze kaarten zouden kunnen omwisselen.