"He took away everything I had, even though I never really had her. I won't rest, I won't stop, untill he gets what he deserves."
- Severus Snape
"It will destroy him, I can't tell it."
"He is already destroyed."
She left the darkness, hoping to give the other side a helping hand
© Ashwinder
Nederlands gesproken & geschreven
Gebaseerd op 'Harry Potter and the Half-Blood Prince'
reacties maken me heeeeel blij
Prologue:
Het voelde vreemd om voor de twee donkere, houten deuren te staan. Waarschijnlijk omdat het de laatste keer was dat ik hier stond. Tenminste, dat hoopte ik. Het leek alsof ik het geruis van de vlammen al kon horen. Deze kamer had me vaker dan eens aan de hel doen denken, aan hoe het werd omschreven. Het rook er muf, aangezien het ondergronds was. Om de zoveel meter hing een aantal kaarsen, waardoor de schaduwen op de koude muren nooit stilstonden. In de kamer liepen de onderdanen rond, degenen die hier enkel waren gekomen door het ondergaan van zonden, door het leiden van een onvergeeflijk slecht leven. Op de stoel zat hij: de duivel.
Toen ik de ruimte betrad, was het precies zoals altijd. Mijn 'collega's' stonden zacht fluisterend naast elkaar, tegelijk nieuwsgierig als bang voor de reden van deze bijeenkomst. Hijzelf zat op zijn vaste plek, zijn onverzorgde, lange nagels gleden over de droge huid van Nagini. De slang keek op toen ik binnenkwam. Ze heeft me nooit gemogen. Eén keer viel ze zelfs mij aan in plaats van een ongehoorzame Death Eater.
"Miss Mirabillis." Zijn stem maande iedereen tot stilte. Alle ogen waren op mij gericht. Voor het eerst die dag voelde ik een soort van spanning. Voldemort verwelkomde me altijd met open armen, maar deze keer leek hij afwachtend. Zijn vrije hand trommelde ritmisch op de armleuning. Misschien wist hij het al. Het zou me niks verbazen, informatie ging altijd angstaanjagend snel zijn kant op. Informatie waarvan je dacht dat je die aan niemand had verteld.
"Meester." Ik baande me een weg door de anderen, die zoals altijd een stap opzij zetten. De enige twee die dat nooit deden waren Malfoy en Lestrange. Malfoy omdat hij zich er te goed voor voelde, Lestrange omdat ze jaloers was op mijn functie. "Vanwaar het genoegen?" Ik stopte toen ik een paar meter voor hem stond, probeerde mijn ogen niet op de slang te houden. De kans bestond dat ze de opdracht kreeg me aan te vallen. Die ene keer dat het reptiel me beet was al ondraaglijk, bij een gerichte aanval stopte ze niet tot Voldemort het teken gaf. En dat duurde vaak akelig lang.
"Ik weet niet waar ik moet beginnen." Onwillekeurig voelde ik mijn mondhoeken wat omhoog gaan. Het genoegen van het moment laaide op, in zijn ogen laaide wantrouwen op. "Ik heb een besluit genomen over mijn functie hier."
Opeens leek de hele kamer stil. Niemand leek zich te bewegen, zelfs de vlammen stopten met knisperen. Ik vroeg me af of iemand dit al eerder had gedaan. En zo ja, hoe diegene er vanaf was gekomen.
"Ja?" vroeg hij ongeduldig. Zijn doodse, blauwe ogen boorden zich recht door de mijne.
"Ik stop."
Het was eruit voor ik het wist. Lestrange, die naast Voldemort's stoel stond, kneep haar handen letterlijk samen. Op haar gezicht verscheen een genietende grijns. Ik vroeg me af hoeveel mensen ze had vermoord met die blik. Malfoy's wenkbrauwen kropen langzaam samen tot een frons. Ik hoorde hoe verscheidende aanwezigen hun adem inhielden.
"Je stopt?" Hij liet zich omhoog komen uit de stoel, de slang richtte zich op. Voldemort hief een hand, waardoor het beest teleurgesteld weer terugzakte en zich om de armleuning wikkelde. "Calipso, ik ben in verwarring. Je bent één van mijn trouwste, beste volgelingen." Ik moest op mijn tanden bijten bij het woord 'volgelingen', zoals ik dat al jaren deed. Ik haatte dat woord. Langzaam zag ik het ongeloof in zijn ogen verschijnen. "Nagini." Mijn ogen schoten naar het reptiel, op wiens gezicht ik bijna een glimlach ontdekte. Haar ogen glommen toen ze over de koude vloer mijn kant op kroop. Voldemort liet mijn blik geen seconde los, anderen deden een stap naar achteren als de slang passeerde. De grijns van Lestrange werd alleen maar groter.
Ik had de slang al vele levens zien nemen. Het voordeel was dat ik wist hoe ze zich klaarmaakte voor een aanval. Ik kon het op de seconde zien. Haar lichaam dook enigszins naar achteren om vaart te maken. Haar bek opende, waardoor de rijen giftanden zichtbaar werden. Mijn blik ging van het huisdier naar mijn oude meester. Diens ogen werden groot, alsof hij zag wat ik van plan was. Zijn mondhoeken doken omlaag in een duistere grimas. Ik zag zijn vormloze lippen bewegen, maar hoorde al niet meer wat hij zei. De slang schoot naar voren, ik voelde mijn lichaam weg getrokken worden.
Toen stond ik voor Hogwarts.
Story
"Do you believe monsters are born or made?"