[200] New blood || speeltopic || - Speeltopics

Wolfsmensen; (maximum van 10)
- Alfa - xLenox - Adam James Hemene - 26 -
Vijf jongens/mannen; VOL
- Dorchadais - Casper Aiden Wakefield - 18 -
- Raccoon - Aiden Russel Lowlands - 24 -
- Alioquin - Luke Hamilton Raves - 19 -
- Ninuturu - Tyler Scott Cage - 27 -
- Anakin -
Vijf meiden/vrouwen; VOL
- PeterParker
- HoechIin
- Vulpine - Amaya Noë - 24 -
- Paracosm Aurora Calantha Maheras - 21 -
- Caelia - Ayla Hope Savage - 22 -

De Hunters; (maximaal 10)
- Leider - Paracosm - Werpmessen - Rhin Malachi Philomena - 24 -
Vijf jongens/mannen;
- MarkOfCain - Geweren - Damen Ross Smith - 35 -
- Alioquin - Pijl en boog -
- Desaparece -
-

Vijf meiden/vrouwen;
- Caelestis - Werpmessen - Olivia "Liv" Dakota Harrison - 18 -
- Iphigenia - Pijl en boog - Aspyn Katherine Marshall - 21 -
- xLenox - Twin samurai swords - Mavis Catherine Jones - 21 -
- Desaparece - Slinger & messen - Jade Moira Yorkwill - 19 -
-






Voor vragen over het RPG kun je bij Dorchadais terecht! Ik bijt niet!

Het is een warme zondagmorgen en iedereen ontwaakt of is al wakker. De wolfmensen weten maar al te goed dat het vanavond volle maan is en dat ze op tijd aanwezig moeten zijn in het bos voor het te laat is. De Hunters zijn net zo goed op de hoogste van de volle maan van vanavond. Veel plezier!

[Hierbij wil ik ook even vermelden dat ik verschillende dagdelen opnoem random op de dag, zodat het niet alleen maar ochtend, middag of avond blijft. Ik vertel hoe het weer eruit ziet etc. ^^ ]

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 18:28 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

“Misschien is het handig om een lijstje op te stellen met ingrediënten?” Vraagt Aiden. Ik knik instemmend en zeg: "dat is een heel erg goed idee! Ik zal er meteen even een kladblokje bijpakken." En ik doorzoek de keuken naar een papiertje en een pen. Ook krijg ik gelijk allemaal sms'jes terug van verschillende mensen. De eerste komt van Aurora:

Ayla, Zico en ik eten mee –– alles er op en er aan. X

Aha, die hangen dus met z'n drieën uit... Dat verbaasd me eigenlijk niet zo veel, maar het stelt me wel gerust. Het is goed dat ze niet in hun eentje zijn.
Op het papiertje, dat ik vond op de hoek van het aanrecht, schrijf ik wat verschillende ingrediënten neer, zoals champignons, salami, ui, verschillende soorten kazen, rode peper en natuurlijk tomatensaus.
Opnieuw trilt mijn telefoon en ik ontgrendel hem:

Hey, klinkt leuk maar ik denk er nog even over na, als iemand me zoekt zit ik in het bos

Nou, daar heb ik dus ook weer helemaal niks aan, denk ik, terwijl ik in mezelf om de sms moet lachen. Tyler is sowieso al een hele stille jongen, nou ja, een jongen is hij niet echt, maar gewoon een volwassen man. Daarentegen is hij volgens mij totaal niet afwezig in zijn gedachten, ik vermoed zelfs dat hij verbluffend goed doorheeft wat er allemaal in zijn omgeving gebeurd.
Maar hij is dus weer eens helemaal alleen aan het rondwandelen in het bos, misschien is het een leuk idee om hem even op te zoeken, als ik straks toch op weg ben naar de supermarkt. Dan heeft hij tenminste ook weer wat nuttigs te doen, toch?
Mijn vingers vliegen over het touchscreen en ik druk op verzenden:

Zal ik je zo even komen opzoeken?
Is misschien wel gezellig toch?

Dat scheelt voor mij ook weer, het is namelijk veel gezelliger om samen naar de supermarkt te gaan, in plaats van in m'n eentje... Natuurlijk kan ik ook Adam en Aiden vragen om mee te lopen, als ze niet al iets anders te doen hebben. "Hé, dan loop ik maar eens naar de supermarkt, wie heeft er zin om even mee te gaan?" Vraag ik de twee vrolijk.

[@Ninuturu: Tyler heeft nog een sms van Amaya ontvangen! Beslis zelf maar wat je er mee doet ^^]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Amaya knikte instemmend op mijn voorstel "dat is een heel erg goed idee! Ik zal er meteen even een kladblokje bijpakken." vervolgde ze waarna ze even leek rond te kijken in de hoop wat te bespeuren. Ik sprong van het aanrecht af en rekte me even uit, waardoor je mijn ribben kon horen kraken . Op de hoek van het aanrecht lag er nog een leeg blad papier die we konden gebruiken als boodschappenlijstje. Ze begon al wat dingen op te krabbelen en ondertussen dronk ik mijn colaatje op en keek dan naar Amaya. "Zijn er al veel die komen?" vroeg ik haar nieuwsgieren , hopelijk kwam de hele roedel af. Anders zou ik het best jammer vinden dat we er niet allen zijn, het is voor die persoon nogal eenzaam zo. Ik krabberde even in mijn nek terwijl ik mee keek naar het lijstje die Amaya tot nu toe al had opgesteld. Haar handschrift was duidelijk een stuk leesbaarder dan dat gekrabbel van mij. Het was soms echt een hel om door al die notities wat logisch er uit te halen. "Oh, vergeet de peperoni niet." grijns ik naar haar "Oh en natuurlijk het pizzadeeg." vervolgde ik, maar verder had ik nog geen aanvullingen. "Hé, dan loop ik maar eens naar de supermarkt, wie heeft er zin om even mee te gaan?" ik stak mijn hand op en grinnikte dan." Ik wil wel, veel heb ik momenteel toch niet te doen." zei ik . Ik was nu eenmaal iemand die liever wat deed met vrienden dan alleen te zitten, ondank dat Adam hier nog zat, maar misschien wilde hij ook wel mee. Met z'n drietjes naar de supermarkt, heheh net zoals de driemusketiers.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mavis Catherine Jones || 21 || Hunter

Jade had ingestemd waarop ik reageerde door vrolijk in mijn handen te klappen. "Kom dan gaan we naar de tuin." Ik pakte Jade haar hand vast, als een klein meisje dat haar grote zus meetrok, en sleurde Jade mee de tuin in. Samen liepen we naar het einde van de tuin, waar grote dikke bomen stonden om de grens tussen veld en bos zichtbaar te maken. Ik had er zin in. Catherine had deze oefening al een aantal weken geleden bedacht maar ik had nog niet het lef gehad Jade te vragen mij te helpen. Nu ik het toch had gevraagd ging er een lading adrenaline door mijn lichaam heen waardoor het leek alsof ik een stuiterende skippybal was. Ik liet Jade haar hand los en draaide me om naar haar.
"Heb je jou werpmessen bij?" Het was eigenlijk een vraag naar de bekende weg want Jade kennende had ze haar wapens altijd bij. Hoewel ze nog nooit had meegedaan met de jacht tijdens Volle Maan had Jade haar wapens vaak bij, ze was nooit onvoorbereid. "Ik zal even uitleggen wat ik wil gaan doen." Uit mijn achterzak pakte ik de blinddoek die ik had meegenomen uit de keuken. "Catherine heeft deze oefening bedacht en hem mij uitgelegd." Ik knipoogde naar Jade. "Ik doe dadelijk deze blinddoek om en pak mijn zwaarden. Vanaf ongeveer 7 á 10 meter gooi jij met jou mesjes op mij en ik zal ze pareren." Ik slikte even en keek Jade aan. Ik hoopte dat ze het goed zou vinden om dat te doen. "Ik weet niet of je hier tegen bent? Ik heb deze oefening al vaak gedaan met gewone buizen maar dit begint saai te worden. Om mijn andere zintuigen te prikkelen wil ik het niveau iets hoger leggen, aangezien ik niet alleen op mijn zicht kan vertrouwen tijdens de jacht." Hoopvol keek ik Jade aan.

Adam James Hemene || 26 || Wolf

"Hé, dan loop ik maar eens naar de supermarkt, wie heeft er zin om even mee te gaan?" De stem van Amaya sprak deze vraag. Als reactie zag ik Aiden gelijk zijn hand opsteken. Het zag er wel grappig uit, alsof een kleinkind toestemming vroeg om te praten, en hierdoor kon ik een grijns niet onderdrukken. Ook Aiden leek zichzelf wel grappig te vinden want een grinnik kwam uit zijn mond. "Ik wil wel, veel heb ik momenteel toch niet te doen." antwoordde hij. Ik wilde eigenlijk ook wel mee maar ik kon ieder moment Aurora verwachten. Ze had immers nog iets te bespreken met mij en haar kennende zou ze zo snel mogelijk komen. Spijtig schudde ik mijn hoofd. "Het spijt me jongens, ik moet nog iets regelen voor vanavond." Ee schuldgevoel bekroop me maar ik schudde het snel van mij af. Die twee zouden zich wel redden zonder mij, Ro had mij nu immers nodig.
Snel graai ik in mijn zag waar ik mijn portemonnee uit haal. Ik vouwde deze open en haalde er een biljet van 20 en een biljet van 10 uit. "Is 30 genoeg voor alles?" vroeg ik met een glimlach.

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Jade Moira Yorkwill.

Al snel werd ik meegetrokken toen ik ja zei. Ik had geen idee wat ze wilde dat ik ging doen, maar ik vond het nu al leuk. Grotendeels omdat ik nooit echt de kans had om mijn wapens te gebruiken. Daar zei je me wat, moest ik wel mijn wapens gebruiken om haar te helpen? Misschien moest ik gewoon ergens staan enzo. Ik hoopte dat dat het niet was, dat zou echt jammer zijn. We stonden stil op een plek in de tuin. "Heb je jou werpmessen bij je?" vroeg ze, we wisten allebei dat dit een vraag naar de bekende weg was, ik had ze altijd bij me. "Ja, tuurlijk," zei ik, maar nog voor dat ik mijn zin kon afmaken ging ze al weer verder met praten. Even beduusd knipperde ik met mijn ogen. Zo voelde het dus om een woorden stroom over je heen te krijgen. "Ik zal even uitleggen wat ik ik wil gaan doen." zei ze en ze toverde een blinddoek tevoorschijn uit haar zak. "Catherine heeft deze oefening bedacht en hem mij uitgelegd." ging ze verder terwijl ze mij een knipoog gaf. "Ik doe dadelijk deze blinddoek om en pak mijn zwaarden. Vanaf ongeveer 7 á 10 meter gooi jij met jou mesjes op mij en ik zal ze pareren. Ik weet niet of je hier tegen bent? Ik heb deze oefening al vaak gedaan met gewone buizen maar dit begint saai te worden. Om mijn andere zintuigen te prikkelen wil ik het niveau iets hoger leggen, aangezien ik niet alleen op mijn zicht kan vertrouwen tijdens de jacht." Ik bijt even op mijn lip, mijn vader zei dat ik mijn messen alleen in nood mocht gebruiken, maar hij was er niet en mijn beste vriendin vertelde mij laatst dat ik was losser moest worden. Ik keek haar even denkelijk aan, maar de hoopvolle blik in haar ogen duwde mij over de rand. "Ja, is goed, waarom niet," zei ik en ik gaf haar een onzekere glimlach. Ik haalde mijn messen tevoorschijn van uit mijn kleine laarsjes die ik aan had, vanuit de mouwen van mijn vestje en uit de achterkant van mijn broek en aan de zijkanten van mijn lichaam. Het waren er acht in totaal. "Dus.. Wil je dat ik de blinddoek voor je om doe?"

Alexander 'Alex' Manuel Yorkwill.

Ik was zoals gewoonlijk weer laat wakker geworden, dit kwam mede doordat ik gister naar de kroeg was gegaan. Moeizaam door mijn kater stond ik op uit mijn bed en liep in mijn onderbroek naar de badkamer. Het eerste wat ik daar deed was de douche aan zetten. Langzaam kleedde ik mij uit en ging onder de nog koude douche staan. Even schokte mijn lichaam toen het in aanraking kwam met de koude stralen van het water, maar al snel ontspande ik weer toen de koude druppels steeds warmer werden. Snel waste ik mijzelf en stapte weer onder de douche vandaan. Snel droogde ik mij af, knopte de handdoek rond mijn heupen en opende de badkamer deur. Stip kwam al snel naar binnen getrippeld. Ja stip ja, zo wilde Jade haar graag noemen. Ze gaf me kopjes als teken dat ze graag wilde eten. "Ja, ja, ik moet me eerst even aankleden." zei ik tegen haar. Hier bleek ze het niet echt eens mee te zijn en ze ging gewoon boven op mijn voet liggen. "Oke, oke," zei ik nadat ik was bijgekomen van het lachen. "Je krijgt wat te eten. Dit leek haar beter in de oren te klinken en ze stond op om vervolgens met haar kopje omhoog de mistige badkamer uit te lopen. In de keuken aangekomen deed ik wat voer voor haar in haar etensbakje. Snel begon ze er van te eten een een grinnik rolde over mijn lippen. Ik pakte mijn mobiel van de eettafel en zag dat ik een sms'je van Rhin had. Ik las hem snel door en legde mijn mobiel daarna weer terug op de eettafel. Het zag er naar uit dat ik de rest van de dag bij Rhin ging besteden. Na ook nog wat melk in een bakje te hebben gedaan liep ik naar mijn slaapkamer om me te gaan verkleden. Ik trok een normale spijkerbroek met een zwarte v nek shirt aan en rode all stars. Lekker makkelijk. Daarna liep ik de badkamer weer in om mijn haar eens te bekijken. Toen ik in de spiegel keek schrok ik wel even. Je kon zien dat ik het gister wat laat had gemaakt. Iets wat Rhin, niet zo op prijs stelde. Daarbij lagen wij elkaar nou niet heel goed, hij kon beter met mijn zusje dan met mij, maar ach. Ik haalde mijn schouders op en probeerde wat van mijn haar te maken, wat totaal mislukte. Na vijf minuten aan mijn haar te hebben besteed liep ik weer de keuken in op daar Stip spinnend op de eettafel aan te treffen. Die had zeker goed gegeten. Ik aaide haar even over haar kopje en pakte vervolgens alles wat ik voor vanavond nodig had. Mijn zwaard, twee geweren, mijn auto sleutels, portemonnee en mobiel. Even keek ik of ik echt alles had. Als laatste pakte ik mijn zonnebril, zette die op en verliet daarna mijn appartement. Ik legde alles in mij auto en reed vervolgens naar zijn huis. Daar aangekomen stapte ik uit de auto en pakte alles eruit. Vervolgens liep ik het pad op. Binnen in het huis legde ik mijn spullen ergens neer en liep vervolgens het terras op. Daar trof ik Damen aan. "He, man." zei ik met een ochtend stem. Ik zette mij naast hem neer en deed mijn zonnebril af. Mijn ogen schoten over de omgeving. "Jade gezien?" Was mijn eerste vraag aan hem. Ik haakte mijn zonnebril in mijn shirt en keek hem vragend aan.

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Damen Ross Smith • Hunter

Damen was net klaar met het magazijn van mijn Colt toen ik een auto hoorde stoppen. Hij keek op en zag Alex naar hem lopen. Hij zag er moe uit en het leek alsof hij een nachtje had doorgedaan de vorige nacht. “He, man”, zegt hij nog met een hese stem en ik doe mijn wenkbrauwen omhoog. “Jade gezien?" vraagt hij er direct na als hij zich neerzet en zijn zonnebril afzet en Damen ziet zijn wallen onder zijn ogen en zegt dan: “Man, wat heb jij gisteren uitgestoken, je weet toch dat we fit moeten zijn?” Damen ziet Alex naar zijn leeg flesje bier kijken en dan zegt hij: “Ik heb er maar eentje gedronken en je weet dat ik beter tegen alcohol kan dan jij.” Hij blijft even stil en zegt dan: “Jade is met Mavis aan het oefenen wat verderop.” Dan wijst hij naar het bos dat voor hen ligt. Damen zet zich nog wat gemakkelijker in de stoel en legt dan zijn COLT op de tafel. Hij voelde zich beter op zijn gemak met zijn geweer dicht in de buurt. Damen sloot even zijn ogen en genoot van de zonnestralen en vroeg dan: “Zin om nog wat te oefenen, anders zit ik me hier toch maar te vervelen?” Damen neemt zijn gsm even uit zijn zak en bekijkt de tijd nog eens. Ja, nog steeds duurde het veel te lang tot de zon onderging en het avond werd. “Dus, heb je zin, Alex of heb je nog steeds een kater?” zegt Damen uitdagend.

[ bericht aangepast op 17 juni 2014 - 20:57 ]

Aspyn Katherine Marshall || Hunter
Een ijskoud flesje bier wordt in Rhin zijn handen gedrukt. Alcohol, op een Volle Maan? Ik had verschrikkelijke moeite om niet met mijn ogen te rollen. Uiteraard sloeg Damen mij over, iedereen wist dat ik het niet had op alcohol en zeker niet op een avond zo als deze. Maar ach, beiden wisten waar ze mee bezig waren. Ik moest het echter niet proberen, alcohol. Lijkt me logisch dat zoiets zwaarder aanslaat op een klein iemand dan op mannen die al veel vaker een biertje hebben gehad.
De gehele tijd houdt ik mijn aandacht op Rhin, die een glimlach schenkt aan Damen en later ook aan mij. Hij had een mooie, aparte glimlach. Niet alle glimlachen waren zo, weetje. Hij verdiende het niet, mijn botheid. Echter was ik totaal niet de persoon om zich open op te stellen wat betreft gevoelens, en dat soort dingen. Behalve tegen Zico, bij hem kon ik vrijwel alles kwijt. Maar nu.. nu, is er eigenlijk niemand waarbij ik me compleet op mijn gemak voel. Misschien laat ik het niet toe, dat zou ook kunnen. Maar soms was het beter om voorzichtig te zijn daarmee. De ene keer dat ik iemand toe liet in mijn leven, verliet hij me net zo makkelijk als dat hij een paar jaar eerder verschenen was. Dat was echter niet zijn schuld, nee. Misschien was het beter om te weten dat hij me verliet om wat voor reden dan ook, dan om niks te weten - alleen maar kunnen vermoeden dat hij dood of ontvoerd was.
"Ik heb altijd zin om achter wat wolven aan te zitten, je kent me.” Ik glimlachte, mijn blik gleed naar mijn schoenen net zo snel als dat ze Rhins ogen weer ontmoette.
Hij ontdeed het flesje bier behendig van zijn dop, en ik keek toe hoe de alcohol zijn lichaam binnen trad.
"Ik zou vanavond willen dat jij extra aandacht schenkt aan Mavis. Ik wil namelijk niet dat ze in de problemen komt en jij zou haar goed kunnen helpen.” Hij bromt het zacht, zodat alleen ik het kon horen.
Mavis. "Oh,-” Weet ik stamelend uit te brengen. Dit was iets nieuws, mij aanstellen als persoonlijke babysitter van Mavis. Ik wist mijn gezicht strak te houden, hij gaf mij een kans om mijn sterke punten te laten zien en die moet ik grijpen ook. "Natuurlijk. Is er nog iets gebeurd met Catherine wat ik moet weten hiervoor?” Vroeg ik, in dezelfde toon die Rhin gebruikte. Om er zeker van te zijn dat het team niet in gevaar kwam moest ik dat weten.

[ bericht aangepast op 17 juni 2014 - 22:03 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Osairis "Zico" Dzico Locklyn - Mannelijke Wolf - Kleding

Enkele keren was het me geslaagd om de bedrukte toestand die ongetwijfeld op de schouders van Ro hun tol eisten te verlichten met één of andere uitspraak of grappige woorden die ik voor haar in petto had gehad. Het deed me goed als ik haar lach hoorde – iets dat ervoor zorgde dat de bezorgdheid diep vanbinnen in me jegens haar een beetje verminderde. Ro was steeds het kleintje van de pack geweest en hoewel ik niet zo close was met haar als bijvoorbeeld Ayla was, wist ik dat ze niet altijd stond te popelen om ’s nachts in één of ander harig dier te veranderen. Het feit dat ik haar dan ook aan het lachen kreeg zorgde er automatisch voor dat mijn humeur nog een tikkeltje beter werd dan het al was.
Ayla’s gezicht toen ik het broodje met de mayonaise besmeurde kant tegen haar neus drukte was iets dat ik voor geen goud van de wereld had willen missen. De geschrokken en angstige uitdrukking zou mijn hele leven lang in mijn geheugen gegrift staan, juist in het plaatsje dat ik had gereserveerd voor de gezichtsexpressies van mensen die ik tegenwerkte. Ro’s zachte gegrinnik en Alia’s gelach klonken mijn oren in waardoor de glimlach op mijn gezicht enkel wat breder werd terwijl ik het goedje beter over haar neus uitsmeerde. Ik zou namelijk niet willen dat ze er onverzorgd uitzag.
Een vernietigende blik die duidelijk zou kunnen moorden als haar ogen kogels waren was dan ook op z'n minste iets dat ik van Ayla had verwacht. Een payback-actie zou waarschijnlijk ook wel eens plaatsvinden – Ayla’s kennende natuurlijk. Het leek wel een wedstrijd: de persoon die het meeste op de andere zijn zenuwen kon werken won. En beide waren we vastbesloten om niet te verliezen waardoor het spelletje uren en uren door kon gaan.
“Niet grappig, moe!” Ayla’s grommende woorden zorgden ervoor dat mijn mondhoeken nogmaals omhoog trokken terwijl een zelfgenoegzame gezichtsexpressie mijn gezicht sierde. De dikkere man aan het raam bestudeerde de kaart nog wat beter terwijl hij met zijn onderlip speelde en ik mijn gsm in mijn broekzak voelde trillen. Van mezelf mocht ik nooit met mijn telefoon bezig zijn terwijl ik aan het werk was. Ik vond het niet alleen onbeleefd jegens de klanten en werknemers toe maar bovendien was het ook gewoon uit principe. Als ik aan het werk was moesten ze me niet telefonisch storen. Dat wisten alle roedelleden maar goed genoeg waardoor het me ook lichtjes verbaasde dat ze hadden gestuurd.
Met mijn balpen in de aanslag, klaar om de man genaamd Earl zijn bestelling op te schrijven, voelde ik opeens hoe een persoon hard in mijn rug porde. Aan de geur te raden en door zijdelings over mijn schouder te kijken zag ik hoe Ayla na haar woorden en dierlijke grom me een liefelijke onschuldige glimlach toewierp. “Oeps, ik zag je niet staan.” Met de triomfantelijke glimlach sierend haar gezicht liep ze vol zelfvertrouwen van me weg.
“Kan niet wachten, Savage.” Was mijn antwoord geweest waarna ik Earl aankeek en hij zijn bestelling doorgaf.
“Omelet met kaas. Drie tostis. En een zwarte koffie. Zonder melk en suiker.” Herhaalde ik waardoor de dikke man knikte en ik me omdraaide.
“Komt er zo aan, Earl.” Met een stevige pas liep ik weer naar de bar waar ik het bonnetje naar achteren toeschoof en me omdraaide naar de koffiemachine om een stevige wake-up-coffee voor Earl te schenken.
“We eten vanavond pizza bij Adam.” Ro’s luide stem klonk vanuit het niets door het café waardoor enkele klanten nieuwsgierig haar kant opkeken.
“Kan het nog harder, smartass. We staan beide naast jou. Niet helemaal ginder achter in Timboektoe.” Ik keek Ro al lachend aan waarna ik het kopje dat ik zonet had genomen vulde met de heerlijke zwarte vloeistof.
“Roep het nog harder en het halve café staat vanavond bij Adam binnen.” Ayla’s opmerking deed me zachtjes grinniken als ik voorbij liep en de kop koffie met een glimlach voor de neus van Earl zet. “Het eten komt er zo aan, Earl.” De man knikte vriendelijk waarna hij verdook in de krant die hij voor zich had liggen.
Al snel was ik bezig met de volgende bestelling en ook deze werd met het bonnetje naar de keuken gestuurd. De klanten stroomden nu tegen een iets hoger tempo binnen. Het dorpje was naar het schijnt dus klaar wakker en in volle bloei.
Achter de bar bleef ik eventjes staan, nam een handdoek en droogde mijn handen af waarna ik Ro voor enkele tellen aankeek.
“Heb je nog iets nodig, kleintje?” De handdoek sloeg ik over mijn schouder toen het eten van Earl net door het luikje verscheen. Het normaal gesproken geeluitziende omelet had voor mij – omdat ik kleurenblind was – een oranje kleur. Alleen al de gedachte aan mijn vader en Aspyn die me samen probeerden uit te leggen dat een omelet er normaal gesproken gelig uitzag en ik dus al die tijd in een illusie en ontkenning had geleefd, zorgde ervoor dat er een klein lachje om mijn lippen nestelde. Het was een gezellige namiddag geworden, vol met gelach, geschreeuw en geplaag. Ook al was vader niet de #1 fan van Aspyn toch wist ik dat hij ergens ook op haar gesteld was geraakt. Hij had me immers nooit verboden om met haar om te gaan - hij waarschuwde me enkel voor de gevolgen die zo'n vriendschap met zich zou kunnen meebrengen. Het was dan ook Adam die na Dale's - mijn vader - dood me dat verbod had opgelegd. Ik kon het hem ook niet kwalijk nemen. Hij had al het recht daartoe gehad. Niet alleen de veiligheid van mezelf en Ash stond in gevaar maar ook die van de roedelleden.

[ bericht aangepast op 18 juni 2014 - 15:39 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Wanneer ik een zachte lach door de ruimte hoor klinken, werp ik ietwat verbaasd mijn groene kijkers omhoog. ‘Roep het nog harder en het halve café staat vanavond bij Adam binnen.’ Mijn wangen worden enigszins roze wanneer ik in de gaten krijg dat Ayla degene is welke vlak langs me af schijnt te lopen. ‘Kan het nog harder, smartass. We staan beide naast jou – Niet helemaal ginder achter in Timboektoe.’ Wanneer ik eveneens in de gaten krijg dat Zico aan de andere kant van de bar staat, voel ik de rozige kleur van mijn wangen veranderen naar bloedrood.
      Enigszins pruttelend werp ik me in mijn gedachten wat woorden toe over het gegeven dat ik opnieuw te ongeremd en enthousiast ben geweest over een onderwerp. Alhoewel Alia er minder problemen mee had dat ik op verschillende momenten ontzettend luid was binnen het eetcafé, had de uiteindelijke baas er meer moeite mee – wat ik al verschillende malen te horen heb gekregen. Hierdoor tracht ik me iedere keer opnieuw te houden aan het gegeven dat ik wat ‘minder opvallend’ moet zijn, in de woorden van de uiteindelijke baas. Met een lichte verontschuldigende glimlach tegenover de overige klanten in het eetcafé weet ik de schade snel te herstellen.
      ‘Heb je nog iets nodig, kleintje?’ De zachte woorden van Zico maken het dat ik mijn aandacht op de jongeman richt, welke van het ene op het andere moment in een compleet andere wereld schijnt te verkeren. Voor enkele seconden ben ik niet van plan om een antwoord te geven op zijn gestelde vraag, enkel en alleen door het gegeven dat ik zijn gedachten niet zou willen doorbreken. De afgelopen periode schijnt Zico meerdere malen in gezelschap te verkeren in zijn eigen gedachten. Door middel van mijn regelmatige observaties heb ik eveneens opgemerkt dat Ayla het een en andere af schijnt te weten van Zico’s problemen – mede door het gegeven dat de twee ontzettend close zijn op bepaalde momenten. Ik vond het ontzettend fijn voor Ayla dat ze een nieuwe, mannelijke vriend heeft gevonden – maar door mijn grote onzekerheid kan ik het gevoel van buiten gesloten worden op geen enkele manier uit mijn systeem krijgen.
      Met een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken besluit ik na enkele minuten alsnog te reageren op Zico – grotendeels door het gegeven dat ik niet onbeschoft zou willen lijken en hem de indruk zou willen geven dat me iets dwars zat op dit moment. ‘Nee, bedankt Zico. Ik ga er zo direct toch vandoor – Ik eh. . . moet nog wat dingen regelen voor vanavond en zo.’ Vrijwel direct na het uitspreken van mijn woorden, hoor ik de bekende toon van mijn telefoon welke een bericht binnen schijnt te krijgen. Met haastige bewegingen gris ik hem van mijn schoot en scroll binnen enkele seconden naar het bericht wat zojuist binnen is gekomen. Adam. Alhoewel ik ontzettend opgelucht was door een reactie op mijn eerdere bericht, voelde ik meteen een zekere onrust door mijn lichaam schieten.
      ‘Natuurlijk. Ik heb alle tijd vandaag, kom langs wanneer je wilt!’
      Met een snelle en soepele beweging laat ik mijn lichaam van de kruk glijden – waarbij ik mijn MP3 speler van de bar gris en alvast een van de oortjes in mijn oor druk, waardoor al snel de harde tonen van Nickelback door mijn gehoorgang schallen. Voordat ik met grote passen naar de deur wil stormen, draai ik me nogmaals om naar de bar – waar Zico nog steeds staat – om mijn hand haastig op te steken. ‘Ik zie je vanavond bij Adam, Zico.’
      Vervolgens schiet ik op een snel tempo door de verschillende tafels heen om Ayla bij haar bovenarm te grijpen – waarbij ik verontschuldigend glimlach naar de personen welke zojuist een bestelling wilden plaatsen. ‘Ik heb een afspraak met Adam,’ fluister ik dan zacht – grotendeels om Zico niet alles te laten horen, alhoewel ik weet dat hij een uitstekend gehoor heeft. ‘Ik ga hem wat dingen vragen over vanavond, dus ik zie je straks – goed?’ Voordat ik op het punt sta om te verdwijnen – druk ik een snelle kus op Ayla’s wang, ten teken dat ze zich geen zorgen hoeft te maken en ze zich simpelweg op haar werk zou moeten richten. Ik wist uit ervaring dat Ayla haar zorgen veels te veel op mij kon richten – wat absoluut onnodig was. Ik vond het fijn, maar ik wist dat Ayla elementen in haar gedachten had waar haar aandacht meer benodigd voor zou zijn – grotendeels haar ‘relatie’ met Zico en het gegeven dat ze uit haar ‘Cooper – zone’ zou moeten stappen.
      Mijn concentratie is geen enkel moment op het antwoord van Ayla gericht doordat ik verschillende scenario’s door mijn gedachten laat schieten over wat er kan gebeuren wanneer ik bij Adam aan zal komen. Ik weet niet of Adam ook maar enig idee heeft van wat er zich in mijn verleden heeft af weten te spelen, maar ik voel me nooit of te nimmer op mijn gemak bij een Alfa – grotendeels doordat ik weet wat voor invloed zo’n persoon op mijn leven kan hebben. Alhoewel ik mijn leven in Adam’s handen zou willen plaatsen wanneer het nodig zou zijn, hield ik me liever op de achtergrond binnen onze ‘relatie’ – om mijn eigen gevoelens te beschermen.
      Met zigzaggende bewegingen schiet ik vervolgens het eetcafé uit, op weg naar de afspraak waar ik zowel ontzettend nerveus als ontzettend opgewonden voor was. Nickelback is degene die me vertrouwen schenkt in de vorm van songteksten en gitaarsolo’s – waardoor de straatstenen al snel in een razend tempo onder mijn voeten schieten en ik verbaasde blikken van personen krijg door de snelheid waarmee ik door de straten schiet.
•• † ••

Met een zware ademhaling kom ik uiteindelijk tot stilstand voor het huis van Adam, dat vertrouwd aan schijnt te voelen na mijn snelle race door de straten van de stad. Voor een kort moment schieten de gedachten door mijn hoofd om opnieuw om te draaien en gewoonweg naar huis te gaan. Het voordeel van deze keuze zou zijn dat ik mijn gevoelens niet op de proef zou moeten stellen. De nadelen waren echter vele malen groter – waardoor ik eigenlijk geen enkele keus had op dit moment.
      Zuchtend plaats ik mijn platte hand op de bel en laat hem enkele seconden rinkelen – zodat Adam en wie er allemaal nog meer zouden zijn, wisten dat ik degene was die voor de deur stond. Mijn zenuwen worden alsmaar groter wanneer ik stond te wachten en ik betrapte mezelf er op dat mijn voet mee stond te dreunen met de beat van Nickelback.



Door middel van mijn scherpe en oplettende blik weet ik de gezichtsuitdrukking van Ash in de gaten te houden, waardoor ik een goed beeld weet te creëren van de emoties en gevoelens die op dit moment door haar lichaam schieten. Alle keuzes welke ik maak binnen mijn functie als leider van de Hunters, waren goed doordacht en kon ik met verschillende argumenten beredeneren – zo ook de keuze om Ash vanavond op Mavis te laten passen.
      Ash was een persoon welke alleen geloof had in personen welke helemaal perfect waren en welke geen enkele moeilijkheden ondervonden gedurende het hunten. Mavis was in haar ogen een persoon welke slechts een gevaar kon vormen voor de groep als een geheel – ondanks het gegeven dat Mavis ontzettend goed kan vechten. Hierdoor was het de perfecte taak voor Ash om op Mavis te passen – ze zou zien dat Mavis een aanwinst was voor de groep en hopelijk haar gedachten bij weten te stellen. Ash zou ooit een goede leider zijn voor een groep van Hunters, maar niet met de gedachten welke haar hoofd op dit moment aan het overheersen zijn. Mavis was daarentegen een persoon welke geen goed beeld had van haar eigen kunnen en laten, haar zelfvertrouwen was ontzettend laag en dat had invloed op haar taken als Hunter. Door middel van haar te koppelen met Ash, zou ze zien hoe zelfzeker Ash haar taken uit weet te voeren en dit wellicht van haar overnemen.
      Concluderend genomen zou het voor beide jongedames ontzettend veel opleveren wanneer ze de koppeling deze Volle Maan voort zouden zetten – ze zouden allebei van elkaar kunnen leren. Morgen zou ik ze allebei bij me roepen om na te gaan wat ze precies hebben geleerd en hoe ze dit voort gaan zetten in de aankomende periode. Ik vond het geweldig om de leden van mijn groep zodanig te sturen dat ze allemaal zo sterk mogelijk zouden worden en uiteindelijk de meeste voordelen voor de groep als geheel op zouden leveren.
      ‘Oh – Natuurlijk. Is er nog iets gebeurd met Catherine wat ik moet weten, hiervoor?’ Met een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken neem ik opnieuw een slok uit mijn flesje. Ash heeft me zojuist positief weten te verrassen door te vragen naar eerdere gebeurtenissen – waardoor ze opnieuw haar leiderskwaliteiten weet te tonen. Ik was constant trots op haar, dat bleek maar weer.
      Met een zachte, goedkeurende knik glimlach ik voor een minimaal moment naar Ash – waarna ik mijn kijkers opnieuw op de rand van de bomen richt aan het einde van de tuin, precies op de plaats waar Ash en Jade zojuist tevoorschijn zijn gekomen. ‘Vanmorgen is Catherine opnieuw tevoorschijn gekomen, doordat Mavis haar medicijnen was vergeten. Na enige gebeurtenissen kwam ze uiteindelijk hier terecht, doorweekt en slechts gekleed in haar pyjama. Daardoor heb ik haar hier schone kleding gegeven en haar eveneens haar medicijnen in laten nemen. Catherine heeft daarnet in de tuin de belofte gedaan aan Mavis om zich vanavond enkel en alleen te richten op het veilig houden van de complete groep.’
      Alhoewel ik het allerliefst zou willen dat Catherine uit het leven van Mavis zou verdwijnen, had ik wel vertrouwen in de belofte welke ze had gedaan. Zowel voor Mavis als voor Catherine was de groep Hunters een vorm van een tweede familie, waardoor ze beiden hun leven zouden geven om de personen daaruit te beschermen. Ik zou alleen niet willen dat Catherine handelingen zou doen waardoor Mavis eveneens in gevaar zou komen – Ik had namelijk een grote hekel aan de zogenaamde opofferingsmissies, helemaal wanneer het een van de meisjes betrof.
      Voor het tweede maal richt ik mijn kijkers op het gezicht van Ash, dat ontzettend vertrouwd was in mijn gedachten en mijn gelaatsuitdrukking direct zachter liet worden. ‘Ik weet dat je minder vertrouwen heb in Mavis dan in de rest van de groep – maar je moet je richten op haar sterke punten, niet op haar zwakke punten. Ik vertrouw op jou, Ash.’ Mijn stem is zacht en fluisterend en onbewust ben ik mijn lichaam dichter naar Ash gaan toe bewegen om ons gesprek privé te houden. Met een lichte glimlach trek ik me weer terug en haal een hand door mijn haren – op de een of andere manier had ik het gevoel dat vanavond anders dan alle andere avonden zou zijn.

[ bericht aangepast op 19 juni 2014 - 11:02 ]

---

•

"Oh, vergeet de peperoni niet. Oh en natuurlijk het pizzadeeg", hoor ik Aiden in mijn oor zeggen. Snel krabbel ik de dingetjes die hij nog even opnoemde neer onder de andere ingrediënten. "Hé, dan loop ik maar eens naar de supermarkt, wie heeft er zin om even mee te gaan?" Vraag ik aan Aiden en Adam, die nog steeds in dezelfde ruimte staan als ik. "Ik wil wel, veel heb ik momenteel toch niet te doen", antwoord Aiden meteen, met een lach. Ik moet er zelf eigenlijk ook wel om lachen als ik hem zo zie. Hij heeft er zo veel zin in en dat geeft een ontspannen gevoel.
Daarna antwoord Adam: "Het spijt me jongens, ik moet nog iets regelen voor vanavond." Het schijnt goed door dat hij het niet zo fijn vind om te zeggen dat hij niet met ons mee kan gaan, maar het eerste wat ik me afvraag is, wat hij dan precies moet regelen voor vanavond... Ik ben dan wel weer net iets te beleefd om daar willekeurig naar te gaan zitten vragen, dus hou ik verstandig mijn mond gesloten.
Dan beweegt hij zijn hand in zijn jaszak waar hij een portemonnee uit haalt en vouwt deze open. Hij haalt 30 euro tevoorschijn, verdeeld in een briefje van 20 en een briefje van 10. "Is 30 genoeg voor alles?"
Ik antwoord met een glimlach, terwijl ik opgewekt de biljetten van hem aanneem. "Nou, ik denk van wel hoor... Maar ik laat je echt niet allemaal alleen betalen! Het was ons idee", en ik knik naar Aiden die naast me was komen staan, "dus we gaan de prijs gewoon eerlijk verdelen. Dat is wel zo leuk!" En ik glimlach. Wat ben ik toch ongelofelijk blij met een gulle alfa als deze, die zo goed voor ons allemaal zorgt...

Met goede moed wandel ik zijn schattige huisje uit en hoor opnieuw dat zachte piepje bij het openen en sluiten van de deur. Het is ruim een kwartier lopen naar het dorp vanaf hier, dus we hebben echt alle tijd om de ingrediënten te verzamelen voor vanavond. Ik loop nu in ieder geval niet in mijn eentje, dus dat is dan weer een meevaller! Ik krab in mijn nek en kijk Aiden aan: "Hoe gaat het eigenlijk met jouw familie?" Om eerlijk te zijn heb ik niet zo heel veel idee van zijn leven op het moment en benieuwd ben ik toch altijd wel. Aangezien we toch alle tijd hebben om te kletsen, kan hij me net zo goed z'n levensverhaal vertellen...

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Amaya schreef nog snel de ingrediënten die ik opnoemde op en moest zachtjes lachen om mijn nogal kinderachtige reactie. Ook Adam kon een grijns niet onderdrukken. Enthousiast was ik zeker, al jaren had ik geen pizza meer zelf gemaakt, dus vond ik het wel leuk om eens te doen. Eens wat anders dan diepgevroren pizza of eentje van de pizza hut die koud is, zodra de koerier aankomt. Mijn drie musketier ideetje blijk dan toch niet door te gaan aangezien Adam nog wat moest regelen. Ik knikte even begrijpelijk, aangezien zijn mobieltje daarnet was gegaan vermoede ik al wel dat er iets belangrijks was. Adam haalde zijn portemonnee boven en haalde er twee briefjes uit die samen een bedrag van dertig euro vormden. "Is 30 genoeg voor alles?" Voordat ik iets kon zeggen, greep Amaya het woord al en nam ze ondertussen opgewekt de biljetten aan, waardoor ik even glimlachte. Ik was zo te zien niet de enige die er zin in had. "Nou, ik denk van wel hoor... Maar ik laat je echt niet allemaal alleen betalen! Het was ons idee", zei ze terwijl ze een knikje in mijn richting haf en ik instemmend knikte. "dus we gaan de prijs gewoon eerlijk verdelen. Dat is wel zo leuk!" vervolgde ze. "Daar ben ik het mee eens, aangezien het ons ideetje was, is dat wel zo eerlijk." zei ik met een vriendelijke glimlach. "We zien je dus later Adam!" zei ik nog voordat we zijn huis uitgingen. De houten deur was wat krakemikkig, waardoor deze een piepend geluidje maakte zodra de deur opende. Op ons gemak liepen we het bos uit richting het dorp wat eigenlijk niet zo ver wandelen was. "Hoe gaat het eigenlijk met jouw familie?"vroeg Amaya me plots en ik keek haar even aan en haalden dan mijn schouders even op. "Ah dat gaat wel, mijn ouders zitten nog steeds in het dorpje hier en ik bezoek ze af en toe eens en mijn broer is gaan studeren in de stad. "zei ik dan met een zwak lachje. Ik miste mijn broertje best wel. Hij had daar zijn eigen stekje en het is toch wel al enkele maanden geleden dat ik hem nog gezien had, al skypen we wel eens per week. Over Sophie en de kleine Dylan zweeg ik maar, aangezien ze er niet specifiek om vroeg. Ik wist niet eens zeker of Amaya wel wist van mijn gebroken relatie, maar het zou best kunnen dat de roedel het al eens door verteld hebben. Ik vond het heus geen probleem dat ze het wisten, maar als ze er naar vroegen was ik er nogal kort over. "En die van jouw? Ik weet nu wel al dat je zusje gaan solliciteren is, maar hoe gaat het met hen in het algemeen?" vroeg ik haar vrolijk. Ondertussen kwam er al een wandelpad tevoorschijn tussen de takjes en bladeren van het bos, wat betekende dat we nu aan de rand van het bos waren.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mavis Catherine Jones || 21 || Hunter

"Dus.. Wil je dat ik de blinddoek voor je om doe?" Ik knikte instemmend waarna Jade mijn blinddoek omdeed. Ik hoorde hoe ze wat meters weg liep en daarna weer stil ging staan. Ik haalde de zwaarden uit hun schede, waarbij ze een slijpend geluid maakte. Een glimlach gleed over mijn gezicht. Zoals als altijd had Rhin zijn bewapening goed onderhouden. Ik zwiepte wat met het zwaard om mij heen en voelde hoe soepel het zwaard door de lucht gleed. Ik draaide me in een snelle beweging om naar Jade, mijn concentratie weer op focus.
"Ben je er klaar voor Jade?" Ik wist wel zeker dat ze er klaar voor was. Jade was geen mietje en vond dit waarschijnlijk wel wat spannend. Niet dat ik het niet raar vond. Een teamlid zou dadelijk haar best doen mom mij te proberen te raken, dat klonk toch raar in ieder zijn of haar oren. Ik ging klaar staan om de aankomende mesjes te pareren. "Kom maar op!" riep ik in de richting van Jade. Het was ook dat ik als antwoord kort daarop ik een voorwerp hoorde suizen, recht op mijn linkerbovenbeen af. Een grijns gleed over mijn gezicht toen ik met een simpele zwiep, die geen seconde te laat was, het geluid van metaal op metaal hoorde kletteren. Ik hoorde weer een beweging aan mijn rechterkant, nu in de richting van mijn schouder. Met mijn linkerzwaard pareerde ik weer het scherpe mes. "Je moet wel iets beter je best doen Jade!" Een uitdagende grijns gleed over mijn gezicht waarvan ik zeker wist dat Jade hem had gezien.

Adam James Hemene || 26 || Wolf

Ik zat net weer op de bank, wachtend op Ro. Ik had net Amaya en Aiden uitgezwaaid terwijl zij op weg waren naar de supermarkt. Dus nu zat ik hier in mijn eentje een beetje te tobben over wat het probleem van Ro zou kunnen zijn. Het was mij zeker niet ontgaan dat de transformaties van Aurora niet altijd zonder problemen verliepen en maar nog nooit had ze mij daar over gevraagd. Mij was het sowieso al opgevallen dat Ro niet echt erg veel hulp vroeg aan mij. Ik wist zeker dat het meisje geen enkele kwaad in de zin had maar toch kwetste het me soms een beetje over hoe afstandelijk ze naar mij kon doen. Ik had al vaak genoeg nagedacht over wat nou het probleem zou kunnen zijn met die meisje maar nog nooit kwam ik op een zinnig antwoord. Wat ik waarschijnlijk wel zeker wist is dat het iets met het verleden te maken had.
Ik wordt opgeschud uit mijn gedachten door het gerinkel van de bel. Langzaam stond ik op en liep ik naar de deur. Door het raampje zag ik al de goudblonde krullen van het meisje. Ik deed de deur op en glimlachte beleefd naar het meisje dat voor mij stond. "Hey Ro, kom binnen." Ik liet het meisje voor gaan waarna ik haar naar de woonkamer begeleidde. Ik zag hoe ze op de bank ging zitten, op de plek waar mijn moeder altijd zag. Ik voelde iets raars in mijn borstkas, iets pijnlijks, maar negeerde het gevoel. "Wil je wat drinken?" Het was maar beter om eerst de nerveuze gevoelens tussen ons beiden te breken.

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

II Ayla Hope Savage – Wolf II

Nadat grootmoeder uiteindelijk toch besloten had niet door te gaan op onze korte wisseling van een paar tellen eerder was ik de vloer opgegaan om binnenkomende klanten naar hun tafeltjes te brengen, en eventueel al direct een paar bestelling mee te nemen. Ro zat echter nog steeds aan de bar en ergens begon ik me heel even schuldig te voelen omdat ik nu vrijwel geen aandacht meer had voor haar. Ik kon er niks aan doen want het werd nou eenmaal druk en eerlijk toegeven brachten we regelmatig toch al wat vrije uurtje samen door. Ik wist dus ook dat ik me helemaal niet schuldig hoefde te voelen tegenover haar omdat ze het als geen ander begreep, ze zat hier inmiddels ook al met veel regelmaat en ze wist dan ook hoe het er hier soms aan toe kon gaan.
Als ik bij een tafeltje sta om een bestelling op te nemen voel ik plots hoe een hand mijn bovenarm vast grijpt, maar schrikken deed ik niet. De geur die mijn neus binnen drong vertelde me dat het Ro was, en daarbij waarschuwde mijn scherpe gehoor me al dat er iemand van achter me aan kwam. 'Ik heb een afspraak met Adam,' fluistert Ro zacht nadat ze de klanten een verontschuldigende blik had toegeworpen. Ze zei het echter niet alleen zo zacht dat de klanten het niet konden horen, maar ook dat eventuele meeluisterende wolvenoortjes het ook niet helemaal konden opvangen.
'Ik ga hem wat dingen vragen over vanavond, dus ik die je straks – goed?' Veel tijd om echt iets uit te brengen kreeg ik echter niet, want ik had mijn mond nog niet open gedaan of Ro drukte een kus op mijn wang en liep in een snelle tempo het eetcafé uit. Het enige wat ik nog kon doen was een keer licht knikken ten teken dat het goed was en dat we elkaar vanavond wel zagen, maar meekrijgen deed Ro dat toch niet meer.
Met een licht vertrokken blik keek ik haar voor een paar tellen na en beet vervolgens op mijn onderlip waarna ik terug liep naar de bar. Ik wist dat Ro de adviezen van Adam nodig had, maar op de een of andere manier vond ik het idee helemaal niet leuk. Begrijp me niet verkeerd, Adam was een goeie Alfa en hij deed zijn best om de roedel in zijn geheel te houden en wist vele van ons in de juiste banen te leiden. Maar ik had niks met hem, en dat lag ook niet aan de jongen zelf. Voor mij is er al zolang als dat ik me maar kon herinneren één Alfa geweest die ik blindelings vertrouwde, dat zou nu nooit zomaar meer gebeuren. Dat was ook iets wat niks te maken had met mijn afstand naar jongens toe.
'Ze red het wel, Ayla,' hoorde ik Alia zachtjes zeggen waarop ik een korte knik maakte en haar een glimlach toewierp. Die vrouw wist zonder te vragen precies wat er door mijn hoofd heen ging, vaak dan. Want ik liet niet altijd merken als er iets aan de hand was, tenminste niet als het op mezelf aankwam angezien ik niet wilde dat ze zich over mij nog teveel zorgen ging maken. Vervolgens bracht ik mijn bestelbonnetjes weg en leunde eenmaal terug tegen de bar aan, even in gedachten verzonken en genietend van de paar tellen rust die ik nu voor even had.
Wanneer Zico weer in mijn zicht verschijnt werp ik hem een vuile blik toe die gepaard gaat met een speelse twinkeling in mijn ogen. Ik besloot mijn gedachten op iets geheel anders te zetten en terwijl mijn ogen Zico voor heel even volgde probeerde ik iets te bedenken waarmee ik hem zou terugpakken. Daarbij wilde ik ook nog eens dat het onverwachts zou komen, als ik nu iets zou doen dan zou hij dat binnen een no time door hebben en was het geen verrassing meer. 'Zit die jongen niet te stangen,' lachte Alia zachtjes die terug kwam met een dienblad vol vuile vaat. Met een verontwaardigde blik keek ik haar aan, gevolgd door een die één en al onschuld probeerde uit te stralen.
'Ga je hem nou in bescherming nemen?' mopperde ik speels, en hard genoeg zodat Zico het kon horen. 'Hij zit mij ook te stangen en daar kun je alleen maar om lachen,' pruil ik vervolgens waarop ik een triomfantelijke blik naar hem toewerp. 'Ik zal niet al te hard zijn voor hem, Moe. Dat zou ie vast niet kunnen overleven wanneer ik met hem klaar zou zijn.' Lachend schudde mijn grootmoeder met haar hoofd en plaatste het dienblad voor het luikje dat naar achteren ging. Vervolgens trok ze aan een koord waardoor het luikje omhoog ging en schoof ze deze zo door dat ze het in de keuken konden aanpakken en opruimen. 'Jullie zijn me een stel,' lachte ze en liep vervolgens terug de vloer op. Mijn gezicht vertrok bij het horen van haar laatste woorden en resoluut schudde ik met mijn hoofd. Geen stel, gewoon vrienden en niet meer. Nooit niet. En bij niemand niet.

[ bericht aangepast op 21 juni 2014 - 22:41 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Alexander 'Alex' Manuel Yorkwill.

"Man, wat heb jij gister uitgestoken, je weet toch dat we fit moeten zijn." Ik rolde met mijn ogen. Ja, ja, ik hoef niet nog een preek aangezien ik me al mentaal aan het voorbereiden was op de preek die ik van Rhin ging krijgen. Intern zuchtte ik diep. Mijn ogen gleden naar zijn flesje beer waarop hij simpel antwoordde dat hij er maar een had gehad. Heel even bleef het stil. "Jade is met Mavis aan het oefen wat verderop.". Ik knikte simpel op wat hij zei. Oke, dan. Ik vertrouwde Mavis niet heel erg rond Jade. Ik bedoel, ik was er niet op tegen dat ze bij de groep kwam, integendeel zelfs, maar toch.. Het was wel Jade waar ze mee aan het oefenen was. Ik ging wat rechter op zitten om te kijken of ik ze zag, maar helaas, ze waren buiten mijn zichtveld. "Des, heb je zin, Alex of heb je nog steeds een kater." haalde Damen mij uitdagend uit mijn gedachten. "Kater? Ik heb nooit een kater gehad." zei ik vol zelfvertrouwen. Snel schoot ik overeind, waar ik heel snel spijt van kreeg. Kreunend zakte ik terug in mijn stoel en masseerde mijn slapen. Had ik thuis nou een paracetamol ingenomen. Een diepe zucht rolde over mijn lippen. "Ja, het was beter geweest als ik wat rustiger aan had gedaan gister nacht," mompelde ik terwijl ik mij ellebogen op mijn knieën liet steunen terwijl ik verder ging met het masseren van mijn slapen. Mijn ogen sloot ik in de hoop dat de kater snel weg zou gaan. Even zat ik zou toen ik het opgaf. Dit ging niet werken. Nog een kreun rolde over mijn lippen. Ik moest echt een paracetamol. Langzaam stond ik op en begaf me naar de keuken. Daar trok ik alle lades en kastjes open. Tot mijn grootste spijt kon ik geen paracetamol of EHBO kistje vinden. Ik kon wel janken. Ik rechtte mijn rug een beetje voordat ik weer naar buiten liep, maar Aspyn en Rhin. Ik schraapte mijn keel voordat ik sprak. "Rhin, waar ligt het doosje met paracetamollen? Ik heb er echt één nodig,"


[Jade komt morgen!]

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Jade Moira Yorkwill.

"Je moet wel wat beter je best doen Jade!" hoorde ik Mavis zeggen en een uitdagende grijns kwam op haar gezicht te staan. Mijn handen klemden zich steviger rond het mes waardoor mijn knokkels wit werden. Een grom rolde over mijn lippen. Mijn mes richtte ik op haar linkerdijbeen waarna hij door de lucht heen suisde. "Uw wens is mijn bevel." antwoordde ik simpel. Ze pareerde met haar linker zwaard mijn mes en een grijns kwam op mijn gezicht te staan. Ik gooide nog twee messen op haar benen die ze mooi weerde. Een zucht rolde over mijn lippen. Dit kan beter Jade, dit kan veel beter. Ik had al vier van mijn acht messen gegooid en nog geen een was goed gegaan. Ik fronste en dacht na. Hoe kan ik het beste mijn mes gooien? In idee plopte in mij op en een gemene grijns kwam op mijn gezicht te staan. Nu kon ik eindelijk bewijzen dat ik het wel degelijk in me had om een goede Hunter te zijn. Ik gooide mijn mes in de lucht en ving het daarna weer in mijn hand zonder mijzelf te snijden. Gelijk nadat ik het mes had gevangen gooide ik het richting Mavis haar rechter arm. Een grom rolde voor de tweede keer over mijn lippen toen ik zag dat ze die geen seconde te laat weerde. Wauw, Jade je bent geweldig, ze blokt ze alleen maar. Beelden van mijn eerste training gleed voor mijn ogen langs. De winter had dit jaar haar best gedaan en buiten lag een dik pak sneeuw. Ik zuchtte diep toen ik mijn boek naast mij neerlegde. Dit was het derde broek dat ik ik en vier dagen had uitgelezen. Het vuur in de openhaard knetterde om het hout heen. Het zag er mooi uit. Zachtjes hoorde ik mijn broer binnen komen. Hij zag er uitgeput en verslagen uit. Snel stond ik op. 'Wat is er gebeurd? Wie heeft je dit aangedaan?" riep ik tegen hem. Hij kwam wel vaker thuis met schrammen en blauwe plekken. "Niemand, Jade, laat het gaan." riep hij mij geërgerd toe. "Laat het gaan?! Alex, dit is de zoveelste keer dat je zo toegetakeld thuis komt! Ik wil weten wie je dit aandoet!" Mijn stem was boos en beverig. Ik pakte het EHBO kistje en liep naar hem toe. Voorzichtig begon ik de wond op zijn wang schoon te maken. Hij ademde scherp in toen ik met wat disinfect over zijn wond ging. Nadat ik klaar was met zijn wond verschonen keek ik hem zuchtend aan. "Gaat het weer?" vroeg ik hem voorzichtig? Hij knikte en keek naar mijn armen. "Jade," zei hij boos terwijl hij mijn mouw meer omhoog schoof. "Het is niks," zei ik en ik rukte mijn arm uit zijn greep los. "Waren het weer diezelfde jongens uit de stad?" Mijn blik gleed naar het vuur. "Ja dus, Jade, je moet voor jezelf opkomen!" "Weet ik," kwam er mompelend uit mijn mond. Na het avond eten had ik boven op mijn kamer gezeten en gelezen. Mezelf afgesloten van de buitenwereld toen mijn vader mijn kamer in kwam stampen. "Jade! Sta op en kleed je warm aan! Je gaat met mij mee!" "W-wat?," "Je hoorde wat ik zei, kleed je warm aan, je gaat met mij mee!" Snel stond ik op en trok een warme trui aan. Ik volgde hem op de voet mee naar beneden. Daar griste ik mijn jas van de kapstok en trok mijn warme laarzen aan. "Ik ga je trainen." zei hij simpel. "W-wat, m-maar," kon ik enkel uitbrengen. Mijn gezicht was wit weggetrokken. Na een paar uur trainen en de woorden van mijn vader die als messteken in mijn hart voelde was ik er klaar mee. "Ik kan niet meer." bracht ik moeizaam uit. " "WE ZIJN PAS KLAAR ALS IK DAT ZEG!" schreeuwde hij. Met al de woede in mijn lichaam gooide ik mijn mes boos zijn kan op in zijn zij. Ik schudde mijn hoofd en bracht mezelf weer terug naar het heden. Ik schraapte mijn keel en gooide nog een mes haar kant op. Nadat ze mijn eennalaatste mes wat weggeslagen met haar zwaard gooide ik er snel een achteraan die langs haar oor in de boom terecht kwam. Mijn grijns verdween als sneeuw voor de zon toen ik zag dat er een kleine snee in haar oor zat. "Oh my god, het spijt me zo Mavis!" riep ik en ik snelde naar haar toe. "Het was niet mijn bedoeling echt niet! Het spijt me zo!"

[Ik heb hem drie keer opnieuw geschreven, maar ik krijg hem niet zoals ik wil..]

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Mavis Catherine Jones || 21 || Hunter

Het is bijna tijd.. Ik liet mijn zwaarden iets zakken. Ik voelde een raar gevoel omhoog kruipen uit het diepste van mijn hart. Met mijn handen omklemde ik mijn zwaarden waardoor ik de bloedafvoer en aanvoer naar mijn handen verminderde. Het was zwart voor mijn ogen en even raakte ik paniek, totdat ik besefte dat het de blinddoek was. Hoe laat zou het zijn? Mijn gedachten zweefden als het waren door mijn hoofd maar werden langzaam minder, alsof ze zo van mij wegvlogen. "Hoe laat zou het zijn.." De fluistering ontglipte zich uit mijn mond.

Een plotselinge steek voelde ik in mijn rechteroor. Het was niet al te pijnlijk maar het stak wel flink. "Het was niet mijn bedoeling echt niet! Het spijt me zo!" Het duurde even voordat ik me kon concentreren op de stem die tegen mij sprak. Het was altijd raar om zomaar die stemmen te horen. Grijnzend deed ik mijn blinddoek af, waardoor ik even mijn ogen dicht moest knijpen om weer aan het licht te kunnen wennen. Ik zag de bezorgde ogen van Jane in mijn gezichtsveld verschijnen wat me alleen maar meer deed grijnzen. Mijn hysterische lach galmde over het veld.
"Eindelijk!" Ik strekte mijn ruggengraat even waardoor je een knak kon horen. Mijn blik gleed af naar de horizon waar ik al zag dat de zon onderging. "Hmm, het is wel vroeg voor mij zeg." Ik keek weer naar het meisje voor mij die mij met een mix van bezorgdheid en verwardheid aankeek. "Wees gerust Jane," Ik ging met mijn hand langs mijn oor, waar druppels bloed uitkwamen, "Ik heb kleine Mavis al veel meer pijn aangedaan dan jij met jou kleine mesje kan doen." Duister grijns ik naar haar wanneer ik mijn met bloed besmeurde vingers in mijn mond doe. Langzaam loop ik terug naar het huis van Rhin, zijn zwaarden meesleurend. "Kom, kom. Je moest toch nog gaan koken." Door de ontstelde blik in Jade haar ogen kon ik een grinnik niet onderdrukken.

[ bericht aangepast op 22 juni 2014 - 21:18 ]

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.