[250] || Divergent || Speeltopic - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af in Chicago. Er zijn vele oorlogen geweest en Chicago is een van de weinige steden die nog recht op de grond staat. Om de stad heen staat een muur om de mensen te beschermen. Verder is er nog een klein gebied buiten de muur waar boerderijen staan van de Amity. Verder weet men alleen daar daarbuiten oorloggebieden zijn. De stad heeft zichzelf verdeelt in 5 verschillende facties. De facties staan voor karakter-trekken die de mensen in zich dragen. Door testen krijgen jongeren te weten waar ze het beste bij passen. Na die test krijgen de jongeren de keuze om een fractie te kiezen. Eenmaal gekozen en je komt er nooit meer uit. Als je niet door de fases heen komt van je factie, wordt je een factieloze of eindig je dood. Er zijn 3 fases waar je doorheen moet zodat ze kunnen zien of jij echt in de factie past. Het leven is moeilijk, maar je moet je erdoor heen slaan.Er gaan ook geruchten over dat er Divergent zijn. Die jongeren zijn niet te plaatsen in 1 fractie. Ze passen zelfs in meerdere omdat ze meerdere karakter-trekken in zich dragen. Bij zo'n test kan dit ook naar voren komen, maar dat wordt meestal verzwegen. De meeste mensen zijn bang voor de Divergent, dus wordt er maar niks over gezegd. Hier in deze wereld maken nieuwe jongeren de keuze, net als hun ouders. Het kan zijn dat zij een andere kant kiezen dan hun ouders, maar dat moeten ze maar voor lief nemen.

Welke keuze maak jij? In welke factie hoor jij thuis?

Rollen:

Dauntless: (HELEMAAL VOL!)
- Kath Crowley ~ Erudite ~Dangerx
- Claire Blake ~ Divergent ~Foreverx

- Drew Matthew McScott ~ Erudite ~RAB
- Elliot Cameron Hudson ~ Dauntless ~ mullingpunk

Erudite:
- Ann Marie Sleey ~ Erudite ~ MyselfOnly
-

-Gereserveerd voor RAB
-

Candor:
- Rosanna Flood ~ Dauntless ~Foreverx
-

- Daniel Husher ~ Candor ~ Amourable
-

Amity:
- Isabella Edlund ~ Divergent ~MarkOfCain
-

-
-

Factieuitleg:

Dauntless:

Erudite:

Candor:
Deel1
Je wordt zodra je aankomt verdeelt in 2 groepen, diegene die al uit Candor komen en diegene die er nog niet van komen. De factie overstappers krijgen eerst een week lang les over hoe je leugens herkent. De mensen uit Candor kunnen dit nog verfijnen in deze week. Aan het einde van deze week zullen er 2 factielozen komen (die hier voor eten krijgen in ruil) en één ervan zal leugens vertellen en de andere zal de waarheid vertellen (op voorhand weten de ‘volwassenen’ al wie de waarheid spreekt en wie niet). Iedereen schrijft op een papier de antwoorden en diegene die het fout hadden vallen af.
Deel2
In deel 2 worden de groepen samengevoegd en is de opdracht vreselijk duidelijk. Iedereen draagt een apparaat dat leugens opmerkt. Een week lang volgen de les over de normen en waarden van hun factie en over de beroepen die ze gaan doen. Maar ondertussen als ze liegen tegen een leerkracht of tegen iemand anders brandt er een lichtje op het apparaatje. Dit stuurt ook direct data door naar de opleiders. Als je na 3 keer nog liegt ,wordt je factieloos.
Deel3
Bij deel 3 zal iedereen een dag na een week lang het apparaat te dragen ,een waarheidsserum ondergaan. Dit zorgt ervoor dat als men vragen stelt dat je die sowieso eerlijk beantwoord. Men doet dit omdat je zo dus niks meer hoeft te verbergen van wie je bent want iedereen weet het nu toch al. Zodra je alles vertelt heb ,wacht je tot de rest klaar is en dan wordt er gefeest en zijn jullie officieel lid van Candor. In dit deel kan dus ook niemand meer afvallen.

Amity:
Deel1
De groepen worden bij Amity niet verdeelt want ze zijn eenmaal allemaal vrienden. Ze krijgen een gezamenlijke slaapkamer en daar blijven ze slapen totdat ze een lid worden. Bij de eerste opdracht staat kunst centraal. Amity is de enigste factie waar er nog kunst is. Hier kunnen de aspiranten zich uitblinken in hun talenten. Ze krijgen tekenles, zangles, een paar instrumenten zoals een gitaar (bestaan nog) en worden aangeleerd. Natuurlijk zijn ze niet goed in alles. Na één week moeten ze kiezen wat ze gaan tonen van kunst. Dit wordt dan aan iedereen getoond. Mensen die poëzie schrijven of tekenen of schrijven werken op voorhand hun kunst af. De mensen die muziek zullen maken doen dit live. Diegene die iets geschreven heeft komt dit luidop voorlezen of toont zijn/haar tekening aan het publiek. Daarna zullen alle mensen gezamenlijk en openlijk en zonder ruzie, kiezen welke 2 het minst goed waren en weg moeten. De rest blijft. Er is ook geen top lijst (wie dus het beste is) omdat dit ruzie kan veroorzaken.

Deel2
Bij deel 2 is het de bedoeling dat de aspiranten een week lang mee gaan helpen in de boerderijen. Daar wordt gelet hoe ze omgaan met de andere mensen en of ze vriendelijk blijven en een goede sfeer creëren. Ook wordt gekeken hoe ze omgaan met het fruit en de groenten. Doen ze dit op een slechte en ongepaste manier dan kan het zijn dat ze factieloos worden. Hier krijg je 2 waarschuwingen en dan wordt je buitengesmeten. Op het einde van de week wordt verteld wie mag blijven.

Deel3
De derde opdracht is simpel. Er wordt een groot feest georganiseerd met muziek en dans. De bedoeling is dat ze dit feest overleven. Ze moeten vriendelijk ,harmonieus en vreedzaam zijn. Ook moeten ze mee doen aan de activiteiten (bv: dansen). Die avond aan het kampvuur zullen alle leden beslissen of je er in mag of niet. Als ze allemaal akkoord zijn ben je een lid. Zo niet dan wordt je factieloos. Als je geslaagd bent zullen de volgende dag de taken verdeeld worden en krijg je een huis aangewezen met nog meerdere mensen (mannen en vrouwen). Zodra je trouwt krijg je een apart huis.

-Alleen ik (Dangerx) mag topics aanmaken!
-Reservaties blijven 4 dagen staan, daarna worden ze verwijdert!
-Geen gescheld of gepest! Na 2 waarschuwingen word je eruit gezet!
-Minimaal 250 woorden per stukje.
-Rollen uitgebreid inleveren en laten nakijken! GEEN PERFECTE MENSEN!
-Beheers alleen je eigen rol en niet dat van iemand anders! Jij hebt je eigen rol en daar bemoei je je ook mee!
-Problemen of vragen? Stuur een pb en leg het graag allemaal uit

[ bericht aangepast op 15 april 2014 - 19:55 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

mt

mt

---

Le distanze ci informano che siamo fragili

[MT]

---

"Happiness can be found, even in the darkest of times.. if one only remembers.. to turn on the light." —Albus Dumbledo

mt

---

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Kath liep het grote glazen gebouw uit van Erudite. Het was de dag van de test en ze was bloed nerveus, vooral omdat iedereen van haar verwachtte dat ze natuurlijk in Erudite bleef en haar vader op zou volgen. Haar ouders liepen achter haar aan en Kath keek hun niet eens aan. Misschien dat haar leven vanaf nu zou veranderen en haar lever beter zou maken. Kath haalde diep adem en liep richting het centrale gebouw, waar de testen zouden worden afgenomen. Kath schudde haar hoofd en keek even om naar haar ouders. Die knikten kort en keken haar met glazige ogen aan. Kath rolde met haar ogen en draaide zich om, terwijl ze in haar rij ging staan. De mensen van Dauntless kwamen er ondertussen ook al aan en ze grinnikte toen ze de mensen uit de trein zag springen. Dat leven wilde zij eigenlijk ook wel, gewoon omdat het haar zo heerlijk en vrij leek. Ze fronste licht en focuste weer op haar eigen groep. Eindelijk mochten ze naar binnen en Kath ging voor een kamer staan. Nadat er zo'n 5 minuten voorbij waren gegaan, ging de deur voor haar neus open. Er stond daar een wat jongere vrouw van rond de 25. Kath keek de vrouw emotieloos en duwde de deur meer open. "Laten we gewoon beginnen. Dan zijn jij en ik er allebei vanaf." Zei ze droog en liep de kamer in. De vrouw knikte en sloot de deur achter haar. Het viel Kath op dat ze niet echt spraakzaam was. Ze haalde diep adem en ging zitten op de stoel. De vrouw legde alles op een fluisterstem uit. Kath zuchtte diep en maakte haarzelf klaar voor de test..

[ bericht aangepast op 15 april 2014 - 20:04 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Isabella Edlund

Isabella sprong uit de trein en maakte een koprol op het gras. Er werd hier en daar wat gelachen en ik glimlachte ook. Ik hield van de vrijheid
die we hadden. Iedereen van haar familie had op het moment al voor Dauntless gekozen en nu was het moment aangekomen. Isa klopte het vuil van haar zwarte vest en liep met een stevige tred naar de rij. “Weer in het gras gevallen?” hoorde ze Thomas zeggen, een goede vriend van haar die ook Dauntless was. “Je kent mij hé, ik doe graag een koprol”, antwoordt Isa plagend. Hij duwt haar speels en gaat dan achteraan in de rij staan. Isabella zwaait nog kort en kijk dan weer naar voren en merkt dat ze nerveuzer begint te worden. Iedere keer als Isa nerveus was wrijft ze haar blonde lok achter haar oor waar er 2 veren pronkten. Isa was dol op deze tattoo omdat ze hem zelf getekend had. Ze zag dat het haar beurt was en ze volgde iemand van Abnegation naar een kamer. Isa had respect voor die mensen, om zo te leven voor anderen. Isabella wist dat ze absoluut niet zo was. De vrouw keek haar glimlachend aan en legde kort uit wat ze ging doen. Isa knikte maar ze bleef zenuwachtig. “Komaan, ik kom uit Dauntless, ik ben moedig!” dacht ze. “Maar wat als ik nu niet bij Dauntless?” hoort ze een andere stem zeggen in haar hoofd. Isa zuchtte diep en kijkt naar haar beeld in de spiegel. Dan legt ze haar neer en wordt ze aangesloten aan elektroden. Dan geeft de vrouw haar een drankje. Isa zucht eens diep en denkt: “Op hoop van zege.” En dan drinkt ze het in één keer leeg.

[ bericht aangepast op 17 april 2014 - 13:37 ]

[mt]

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Claire Blake

Ik zie iedereen naar binnen lopen. Ik slik en loop ze achterna. Kom op dapper zijn. Het is maar een test, er komt Dauntless uit dat weet ik zeker. Ik ga naast Thomas staan die vandaag ook de test heeft.
"Bad hair day?" Zegt hij terwijl hij naar mij haar wijst. Ik steek mijn tong naar hem uit. Thomas is een goede vriend van me, hij begrijpt me, zijn ouders zijn ook overleden toen hij nog klein was. Ik staar naar de mensen die het gebouw binnenlopen. De rij word steeds korter. Ik kijk naar Thomas terwijl hij het niet ziet, hij ziet er ook zenuwachtig uit. Ik wordt zenuwachtiger met het moment dat de rij slinkt. Kom op je komt uit Dauntless die zijn niet bang. Ik denk aan mijn ouders, van wie ik geen idee heb wie ze zijn. Ze zijn vermoord. Er tikt iemand op mijn schouder.
"Je moet" zegt Thomas. Ik loop langzaam baar binnen. Twijfelend of ik niet gewoon moet wegrennen. Ik loop een vrouw in zwart witte kleren achterna, de kleuren van Candor. Ik zie een gang met tien deuren. Ik loop de deur in welke de vrouw aanwijst.
"Hallo, ik ben Sarah. Ik ga jouw test afnemen" zegt een vrouw in grijze kleren. De meeste mensen uit Abnegation nemen de test af, behalve voor de mensen uit Abnegation zelf, die wordt afgenomen door iemand uit een andere factie.
"Ik ben Claire" de vrouw begeleidt me naar de stoel die in het midden van de kamer staat. De muren zijn bedekt met spiegels.
"Drink dit maar op" de vrouw geeft me een bekertje met een blauwe vloeistof erin. Ik drink het op en dan word alles zwart.

[ bericht aangepast op 16 april 2014 - 20:38 ]

---

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

[zou je het liefst de engelse woorden willen gebruiken.. Ik weet zelf nu niet welke groepen je bedoelt namelijk?]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Elliot liep langzaam naar het grote gebouw, zijn ogen op de grond gericht. Niet dat hij onzeker was, maar hij vond het gewoon ongemakkelijk om al die familie's bij elkaar te zien. Na al die tijd was hij het gewoon niet meer gewend. Langzaam tilde hij zijn hoofd op en keek naar alle deuren. Zijn ogen gleden heen en weer, op zoek naar de rij waar hij naartoe moest. Elliot stopte zijn handen in zijn jaszakken en liep langzaam naar de goede rij. Hij keek naar het achterhoofd van het meisje voor hem. Zo te zien was ze zenuwachtig, waarschijnlijk voor de uitslag. Het maakte hem eigenlijk helemaal niet uit. Elliot keek op naar de rij van Erudite en keek naar een meisje met lange bruine haren. Ze zag er onverschrokken uit, voor iemand van Erudite. Waarschijnlijk zou zij bij Dauntless komen, dat kon je zien aan de manier waarop ze stond. Ze was best lang voor een meisje en ze had littekens op haar gezicht. Elliot grinnikte zacht en keek weer voor zich uit. De rij ging snel verder en hij was na een paar minuten al aan de beurt. Hij zuchtte diep toen de deur open ging en liep naar binnen. Hij keek naar de vrouw die deur snel dicht deed. "Ben je er klaar voor?", vroeg ze terwijl ze naar hem toe liep. "Altijd", mompelde hij terwijl hij zich in de stoel liet zakken. Hij keek naar het glaasje dat ze hem toe reek en even kwam er een glimlach op z'n gezicht. "Let's do this", zei hij toen de vrouw terug glimlachte.

---

Le distanze ci informano che siamo fragili

Daniel liep vol goede moet richting het hoofdgebouw waar zijn test plaats vond. Natuurlijk had een kriebelend gevoel door de zenuwen, maar toch hij was vrij zeker van zijn uitslag. Voor zover hij wist had je de uitslag zelf in de hand, aangezien je zelf je eigen keuzes maakt en zo bij de juist factie terecht komt. Wat voor hem Candor was, of daar ging hij vanuit. De rijen van elke fractie bewogen langzaam voort en Daniel nam als een van de laatste plaats in de rij van Candor. Het meisje voor hem was duidelijk zenuwachtig. Haar handen bewogen in een ongerelmatig tempo terwijl ze telkens opnieuw haar blik over de verschillende rijen liet gaan. Misschien was het anders geweest als Daniel wel voor een andere factie zou willen kiezen, als hij niet wist waar hij thuis hoorde, als deze komende test nog echt een uitslag zou verschaffen. In zijn familie hebben zijn oudere broers en zussen bijna allemaal voor Dauntless gekozen. Hij liet zijn blik over de aanstormende groep jongeren van Dauntless glijden die een paar seconde geleden nog in een razende trein hadden gezeten. Daniel lachte zacht, in zijn ogen waren het gewoon een stel wildebrassen zonder verantwoordelijkheidsgevoel. De rij voor hem werd langzaam steeds korter en zodra het meisje voorhem aan de beurt geweest was opende hij de deur van de onderzoekskamer. "Ben je er klaar voor?" Vroeg een dame die druk bezig was met een spuit met een blauwe vloeistofl er in. Diep adem halend liep Daniel richting de stoel waar in hij zo zelfverzekerd mogelijk in plaats nam. "Ik ben er klaar voor." De dame glimlachte lieflijk naar hem waarna ze zonder pardon een injectie in zijn hals zette en de blauwe vloeistof naar binnen liep.

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Kath keek de vrouw aan toen ze haar een klein glaasje aanreek, met daarin een oranje achtige vloeistof erin. Ze snoof de lucht op en keek de vrouw even met een frons aan. Die drong duidelijk aan en Kath klokte het in een keer naar binnen. De kamer om haar heen werd wazig en ze fronste. Het voelde raar hoe de kamer in een gat werd gezogen. Het voelde alsof ze weer wakker werd, maar het voelde anders. Kath keek om haar heen. Ze stond nu in een gespiegelde kamer. Achter haar hoorde ze een hard gegrom. Kath kneep haar ogen samen en draaide haarzelf om naar de hond. Boos keek ze het beest aan en greep hem bij z'n nekvel. "Ze moeten jou eens meer respect leren, vuil beest." Beet ze de hond toe en liet hem los. De hond kroop piepend achteruit. Kath haalde diep adem en haalde een hand door haar bruine haar. Kath keek even in de spiegel en haar hand gleed over haar littekens. Ze was er ondertussen al aan gewend dat haar gezicht en armen er zo toegetakeld uit zagen. Na een tijdje werd de wereld om haar heen alweer weggezogen en kwam ze weer terecht in haar eigen kamer. De vrouw keek haar aan met een diepe frons. Zo erg dat er rimpels in haar voorhoofd ontstonden. "Wat is er?" Vroeg Kath en keek de vrouw aan met een bezorgd gezicht. De vrouw keek haar aan en de frons verdween van haar gezicht. "Uit je test kwam Dauntless. Dit is bijna nog nooit gebeurd bij Erudite." Zei de vrouw tegen Kath en keek haar met medeleven aan. Het verbaasde Kath eigenlijk niet dat ze in Dauntless thuis hoorde..

[ bericht aangepast op 16 april 2014 - 10:28 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Claire Blake

De kamer om me heen werd wazig en ik sloot mijn ogen. Wanneer ik ze weer open deed was ik in een kamer vol met spiegels. Er stonden twee pilaren met twee schalen. Een met een stuk kaas en de andere met een mes.
"Kies" hoorde ik een stem zeggen.
"Waarom?" Het voelde een beetje stom om zo tegen iemand te praten die je niet ziet..
"Kies" een klein stemmetje in mijn achterhoofd zei dat ik het niet moest doen. Ik kon niet kiezen. Wat zou hierna gebeuren? Ik keek langzaam van het stuk kaas naar het mes, en ik liep naar voren om er een te pakken. Voordat ik het besefte had ik ze al allebei gepakt. De schalen en pilaren verdwenen en er kwam een hond voor in de plaats. Hij keek me met bloeddoorlopen ogen aan en gromde zijn tanden bloot. Ik stak het mes naar hem. uit en gooide het stuk kaas op de grond, daarna liep ik achter hem langs en stak het mes door de plek waar zijn hart moet zitten. De hond piepte even en daarna was het stil. De omgeving werd weer wazig en veranderde, ik zat nu in een bus. Er loopt een man op me af die er een beetje gestoord uitziet. Hij houdt een poster van een man voor zich.
"Ken jij deze man?" Hij komt me bekend voor. Zou ik zeggen dat ik hem ken?
"Ja, ik ken hem" zeg ik terwijl ik de man recht aan kijk.
"Hij heeft mijn zoon vermoord" zegt de man, het verdriet staat in zijn ogen.
"Dat spijt me" zeg terwijl ik me afvraag wat er gaat gebeuren.
"Er was ook een meisje bij, blond haar even groot als jij. Ken je haar?" Hij bedoeld mij, mijn ogen schieten de bus door totdat ze op een zwart voorwerp blijven rusten.
"Nee, ik ken haar niet" zeg ik, terwijl ik de man weer aankijk en mijn hand langzaam naar het voorwerp schuif.
"Jawel, jij bent het" zegt hij beschuldigend terwijl hij zijn ogen tot spleetjes knijpt.
"Nee" ik pak het pistool vast en schiet hem door zijn hoofd. De omgeving wordt wazig en ik ben weer in de kamer.
"Ging het goed?" Vraag ik een beetje onzeker. Je komt uit Dauntless niet onzeker zijn. De vrouw reageert niet.
"Wat is mijn uitslag?" Vraag ik. De vrouw zegt weer niets. Ik pak haar schouders vast en schud haar door elkaar.
"Dauntless" ik zucht opgelucht.
"Amity, Candor, Abnegation en Erudite"

[ bericht aangepast op 16 april 2014 - 20:39 ]

---

"Sometimes the hardest thing and the right thing are the same."

Elliot Cameron Hudson

Langzaam opende Elliot zijn ogen en keek nog wat verdwaasd om zich heen. Een zachte kreun ontsnapte tussen zijn lippen door en hij keek naar zichzelf via de spiegels. Zijn handen gleden door zijn haar en hij begon weer om zich heen te kijken, terwijl hij een paar stappen achteruit zette. Zijn vingers gleden over de spiegels, toen hij opeens een tafeltje in de kamer zag staan. Op het tafeltje lag een stuk vlees en een mes. Zonder enige twijfel pakte hij het mes, waarna hij het van de ene naar de andere hand gooide, wachtend tot er iets ging gebeuren. Lang hoefde hij niet te wachten, want hij hoorde al snel hard gegrom. Via de spiegels zag hij een grote hond. De hond ontblootte zijn tanden en zette een paar dreigende stappen naar voren. Er verscheen een kleine grijns op Elliot gezicht toen hij zich langzaam omdraaide. "Kom dan" gromde hij tussen zijn lippen door. Alsof de hond hem had verstaan rende het op hem af. In een reflex stak hij het mes behendig in de hond, waarna het piepend op de grond viel. Wat moet dat moet. Niet veel later veranderde de kamer om hem heen weer in de kamer waar hij net was. Elliot keek de vrouw vragend aan, als afwachting van het antwoord. "Dauntless" zei ze in één adem. Er verscheen een kleine glimlach rond zijn lippen. Dauntless hoorde gewoon bij hem, zo was hij nou eenmaal. Hij had het ook wel al verwacht.

---

Le distanze ci informano che siamo fragili

Isabella Edlund

Isabella opende haar ogen en keek rond. Ze zat nog steeds in de kamer vol spiegels. Alleen was de vrouw verdwenen. Ze zette zich uit de stoel en keek rond. Plots hoorde ze een stem zeggen: “Kies.” Voor haar lag er een mes en kaas. Isa pakte het mes omdat ze vertrouwd was met messen. Plots hoorde ze een gegrom en stond er een hond verderop. Het schuim kwam uit zijn mond. Isa keek naar het mes in haar handen en dan naar de hond. Nee, dat kon ze niet doen. Ze ging geen hond vermoorden! Ze liet het mes kletterend vallen. Ze stapte traag naar de hond met haar hand uitgestrekt naar de hond. “Ik doe je niks”, fluisterde ze. De hond kwam dreigend voorbij. Isa sloot haar ogen met nog steeds haar hand uitgestrekt. Plotseling voelde ze iets nat tegen haar. De hond zat haar hand te lekken. “Brave hond”, zei ze opgelucht en ze aaide de hond. Toen hoorde ze plots aan de andere kant van de ruimte een meisje roepen: “Hondje!” Ik draaide me om naar het meisje en dan terug naar de hond. De hond was plotseling weer razend en kwam dreigend naar het meisje aangelopen. Volledig instinctief rende ze naar het mes dat Isa had laten vallen en gooide het richting de hond. Ze raakte zijn flank en de hond begon te piepen. Plotseling zat ze in een bus. Isabella fronste en zag een man haar richting uitkomen. Hij had een litteken op zijn wang en gaf haar een poster. “Heb je deze man gezien?” Ze keek naar de poster en zag dat hij het zelf was. Ze schudde haar hoofd en zei: “Nog nooit gezien.” Ze wilt weglopen maar hij pakt haar vast. “Je hebt hem wel gezien, hé?” vraagt hij boos. Ze schudt haar hoofd en zegt vriendelijk: “Nee, niet gezien.” “Je liegt!” antwoord hij terug. Ze schudt haar hoofd en dan wordt Isa met een schok wakker. “En?” vraagt Isa aan de vrouw. De vrouw tikt wat in op haar scherm en zegt: “Je uitslag is Dauntless… en Amity.” “Wat?” vraagt Isa geshockt. “Maar dat is helemaal niet mogelijk!” roept ze uit. De vrouw gebaard dat ze stil moet zijn en zegt: “Ze noemen dit Divergent zijn.” “Nee”, fluiter ik. Ze dacht aan haar vader. Isa had hem al horen praten dat mensen die Divergent zijn gevaarlijk zijn. En hij had er nu één in huis. “Wat moet ik nu kiezen?” vraagt Isabella. “Dat hangt van jouw af”, antwoord ze, “ik heb wel handmatig je uitkomst, Dauntless, ingevoerd.” Ik knik en dan zegt ze: “Je kan gaan.” Ik knik verdoofd en open de deuren.