Saviours | Speeltopic - Speeltopics

Het is het jaar 3100. Precies 100 jaar na het Heljaar, het jaar dat de wereld ten onder ging aan het egoïsme van de mensheid. Door nieuwe technologieën werd alles mogelijk en gaven mensen om niets meer dan henzelf. Rellen braken uit en ze waren niet meer te stoppen. De helft van de wereldbevolking werd van de aardbodem gevaagd. Wereldleiders zagen in dat het zo echt niet langer kon. De helft van de wereldbevolking werd uitvoerig gekeurd en alleen de besten werden uitverkozen tot ‘saviours’ van de Nieuwe Wereld, het lot lag in hun handen. Alleen zij konden de wereld weer opbouwen. Hoewel er nu een goede basis lag voor een nieuwe wereldbevoling, waren de Wereldleiders nog niet tevreden. Ze wouden niet weer het risico lopen op een tweede Heljaar. Ze besloten elk kind een Daemon te geven, een dier die overal waar het kind gaat, meegaat. Elk Daemon weerspiegelt het bijbehorende kind. Is een Daemon strijdlustig en nieuwsgierig, dan wordt verwacht dat het kind dat ook is. Als een Daemon en het kind elkaars uitersten zijn, is het gedoemd te mislukken. De Daemon verdwijnt en het kind wordt door de overheid ingenomen, wat hierna met het kind gebeurt is een raadsel, maar er gaan vreselijke verhalen in de rondte.
Met de komst van de Daemons kunnen de Wereldleiders precies bepalen hoe zij hun ideale bevolking willen hebben.

De achttiende verjaardag is een keerpunt in het leven van de kinderen. Ze zijn nu officieel volwassen. In de Nieuwe Wereld betekend achttien iets anders. Elk kind wordt de dag na zijn achttiende verjaardag gescheiden van zijn/haar familie en opgehaald en meegenomen naar het Residentie, de hoofdstad. Hier bevindt zich een heel centrum waar de inmiddels jongvolwassenen allerlei lessen krijgen over de Nieuwe Wereld. Vijf jaar lang worden ze als het waren getraind, zodat ze de perfecte bevolking worden. Aan het eind van deze vijf jaar worden ze getest, als ze slagen, krijgen ze een vrij leven. Zakken ze, dan moeten ze hun hele leven werken voor de overheid of de Wereldleiders.

Lessen:


Regels van het centrum:

Niveau 1: 18 jaar
Niveau 2: 19 jaar
Niveau 3: 20 jaar
Niveau 4: 21 jaar
Niveau 5: 22 jaar

Lijstje personages:

Meisjes:
- Rose Amélie Linders - Mamo (niveau 1, de Sporters)
- Mae Harrison - Rawiyah (niveau 1, de Sporters)
- Chyou-Marise "Marie" Smiths - Curuxa (niveau 1, de Sporters)
- April Willow Lee - Confiance (niveau 1, de Handarbeiders)
- Katherine James Gilbert - xShopAHolic (niveau 1, de Sporters)
- Evelyne "Eve" Sophia Keck - RingKeeper (niveau 2, de Talenknobbels)

Jongens:
- Logan Doughlass Hoult - Raccoon (niveau 3, de Kunstenaars)
- Dennis Hugh Henderson - Microwave (niveau 1, de Handarbeiders)
- Stephen Kingston - LyraPhoenix (niveau 4, de Economen)
- Fergal Carbrey Teagan - Dorocha (niveau 3, de Kunstenaars)
- Jamie Colin Dallas - MissMills (niveau 1, de Kunstenaars)
- Raymond Edward Valentino Sharman - Raccoon (niveau 2, de Sporters)

Regels van het topic:

Rollentopic

De mensen uit niveau 1 komen dus de dag na hun verjaardag aan. Ze komen met een trein (dus niet beschrijven dat ze met een taxi worden gebracht o.i.d.) en er lopen bewakers met ze mee (het is dus ook niet zo dat ze in hun eentje lopen). De andere niveau's zijn al op school. Het is 's ochtends, dus voor hen begint de dag pas net.

[ bericht aangepast op 21 april 2014 - 20:54 ]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

MissMills schreef:
[Iemand oor Jamie?]

Misschien kunnen Jamie en Dennis meeten?

---

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Microwave schreef:
(...)

Misschien kunnen Jamie en Dennis meeten?

[Ja is goed Wie begint?]

---

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Dennis Hugh Henderson - Carlos - Niveau 1 - Handarbeiders
Door een van de bewakers die op het station had gestaan, was ik vastgepakt en richting een groot gebouw geduwd. Ik was door de schuifdeur naar binnen gegaan en nu stond ik in de grote hal. Ik keek mijn ogen uit. Dit zou mijn verblijfplaats zijn voor de komende vijf jaar. Nadat ik de ruimte had bewonderd, kwam ik tot de conclusie dat ik geen idee had waar ik heen moest.
'Weet jij waar we heen moeten, Carlos?' Ik keek naar mijn linkerschouder, waar mijn Daemon zat. Het was dat ik wist waar ik moest kijken, maar anders zou je hem niet hebben gezien. Hij was volledig aangepast aan de achtergrond. Carlos opende zijn ogen, die hij meestal sloot, omdat die een aparte blauwe kleur hadden, met oranje en paarse streepjes er doorheen. Die kon hij niet aanpassen, dus werkte zijn vermomming niet als hij zijn ogen open had.
'Geen idee, het is niet dat ik hier wel eerder ben geweest.' Ik haalde m'n schouders op.
'Het had gekund.' Ik was niet de enige in de hal, er stonden nog veel meer mensen met hun verschillende Daemons. Ik zag een wolf, een vos, een vogel, waar ik de precieze naam niet van wist en nog veel meer andere beesten.
'Misschien moet je het aan iemand vragen, ik wil slapen.'
'Je hebt de hele reis al geslapen.'
'Het is nou niet bepaald lekker om op een harde koffer in een hobbelende trein onder een deken te liggen.' Carlos vond het niet fijn om terwijl hij sliep "zichzelf bloot te geven", zoals hij dat noemde. Daarmee bedoelde hij dat hij het niet fijn vond dat andere mensen hem zagen, terwijl hij sliep. Hij kan zichzelf echter niet aanpassen aan de omgeving als hij slaapt. Daarom moest ik een deken over hem heen leggen. Alleen als ik in de slaapkamer bent vind hij het goed.
'Zal ik het dan maar vragen aan iemand?' Meestal stapte ik niet als eerste op mensen af, tenzij het vrienden van me waren. Ik moest me onopvallend gedragen, dus deed ik dat ook. Ik keek even om me heen of er iemand was die ook alleen stond. Ik zag vlakbij me een jongen staan. Waarschijnlijk net zoals ik een nieuweling. Ik stapte naar hem toe. 'Hey.'

---

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Jamie Colin Dallas || Niveau 1 || Kunstenaar || Bever

Ik werd meerdere malen hard aan de kant geduwd. ‘Donder op kleine,’ hoorde ik iemand sissen. Ik stond als een standbeeld in de menigte en had echt geen idee waar ik heen moest. Ik zou het eigenlijk aan iemand moeten vragen. Dat wist ik ook wel. Maar ik was gewoon niet het type om op iemand af te stappen. Eerlijk gezegd vond ik dat een beetje eng. Toen ik alsmaar meer scheldwoorden naar mijn hoofd geslingerd kreeg begon ik toch wat wanhopig te worden. Net toen ik aan het overwegen was of ik niet gewoon lukraak ergens heen moest lopen, hoorde ik iemand ‘Hey,’ zeggen. Ik draaide me om en stond oog in oog met een bruinharige jongen. ‘Ehm.. Hai,’ zei ik. Ik besloot het er maar gewoon op te wagen. ‘Weet jij misschien waar ik heen moet?’ Ik had eigenlijk geen idee uit welk jaar hij kwam. Hij zou ook best uit het eerste jaar kunnen komen, net als ik. Ik keek om me heen, op zoek naar de Daemon van de jongen, maar ik zag hem nergens. Dat was best wel vreemd. Hoe kon iemand nou geen Daemon hebben? Want meestal waren de Daemons altijd wel te vinden bij hun baasje. Ik speurde de lucht af, op zoek naar een vogel, maar ook daarmee boekte ik geen vooruitgang. Waarom was ik eigenlijk zo bezig met het zoeken van de Daemon van deze jongen die ik niet eens kende. Ik zuchtte en keek de jongen aan, wachtend op een antwoord. Deze gang gaf me een vreselijk beklemmend gevoel en ik wilde hier zo gauw mogelijk weg. Ook aan Captain merkte ik dat hij het hier net erg prettig vond. Ik had hem nog steeds in mijn armen zodat hij niet vertrapt zou worden door al deze mensen. Nu zat hij echter de hele tijd te spartelen. Waarmee hij aangaf dat hij weg wilde. Ik zette hem voorzichtig op de grond, gaf hem een aai over zijn hoofd en ging weer recht op staan.

---

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

[Even om onduidelijkheid te voorkomen: in verband met de overheid die óveral een oogje in het zeil houdt, hoeven ze zich nergens aan te melden of iets dergelijks. De overheid weet namelijk precies wie er zijn en zo]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Dennis Hugh Henderson - Niveau 1 - Handarbeider - Carlos, Kameleon

'Ehm.. Hai,' antwoordde de jongen. 'Weet jij misschien waar ik heen moet?'
'Eigenlijk wilde ik dat aan jouw vragen. Zit je ook in niveau 1?' Ik zag hoe de jongen om zich heen keek, blijkbaar op zoek naar iets. Waarschijnlijk de weg, net zoals ik. Totdat de jongen in de lucht begon te kijken. Waarom zou je de weg gaan zoeken in de lucht? Totdat ik besefte dat hij waarschijnlijk naar Carlos zocht. Zelf had de jongen een bever in zijn armen, die nogal tegenspartelde. Daarom zette hij hem op de grond. 'Misschien kunnen we samen de weg zoeken?' Ik voelde wat beweging op mijn schouder, maar negeerde het. 'Mijn naam is trouwens Dennis. En dit is Carlos.' Ik stak mijn vinger naar Carlos' buik en drukte er op. Er was een plekje waar, als je er op drukte, de kameleon niet tegen kon. Daardoor verscheen hij dan in zijn oorspronkelijke kleuren. 'Hij houdt er niet zo van om te worden gezien.'
'Stommerd,' fluisterde Carlos in mijn oor, waarna hij weer verdween. Hij gaf me nog een tik met zijn poot tegen mijn wang.
'In welke groep zit je?' Ik keek hem vragend aan.

---

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Jamie Colin Dallas || Niveau 1 || Kunstenaars || Bever

‘Eigenlijk wilde ik dat aan jouw vragen. Zit je ook in niveau 1?’ vroeg de jongen en ik knikte. ‘Ja, ik ben er net,’ zei ik. 'Misschien kunnen we samen de weg zoeken?' suggereerde hij. ‘Ja, goed plan,’ zei ik instemmend. Net toen ik me voor wilde stellen zei de jongen: 'Mijn naam is trouwens Dennis. En dit is Carlos.' Hij prikte met zijn vinger in iets wat ik niet kon zien en opeens verscheen er een kameleon. Nu had ik ook gelijk de oplossing van het vermiste-Daeom-raadsel. 'Hij houdt er niet zo van om te worden gezien.' Ik knik. ‘Hij is best gaaf,’ mompelde ik terwijl Carlos weer verdween. ‘Ik ben Jamie,’ zei ik. ‘En dit is Captain, hij is op het moment alleen een beetje bang om vertrapt te worden,’ legde ik uit. Captain was namelijk bezig met het ontwijken van alle benen en de voeten die erbij hoorden. ‘Moet ik je toch maar weer oppakken Captain?’ zei ik tegen hem. ‘Ja graag,’ zei hij benauwd terwijl hij snel naar me toe rende. Ik pakte hem weer op en hij zuchtte. 'In welke groep zit je?' vroeg Dennis. ‘Ik zit bij de kunstenaars. Jij dan?’ zei ik, de vraag terugwerpend. Ik keek wat om me heen en merkte dat het iets minder druk was dan net. Afwezig aaide ik Captain over zijn hoofd. ‘Zullen we maar gewoon ergens heen gaan? Of heb jij een beter plan?’ vroeg ik aan Dennis. Ik wist zelf namelijk niks beters dan dat.

[ bericht aangepast op 13 april 2014 - 16:41 ]

---

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Logan Doughlass Hoult || Niveau 3 - Wasbeer, Thief

Fergal glimlachte even en grinnikte kort."Ik denk nog even over je aanbod na, al klinkt deze wel heel aanlokkelijk," zei hij met een knipoog en daarna hoorde ik net als hem Jayun kort krijsen. Hij vloog op Fergals schouders en leek zich goed vast te zetten. Thief kroop ook wat beter op mijn schouder en keek even rond zonder wat interessants te vinden. Fergal streelde zijn daemon aan zijn kopje en haalde na even nadenken zijn schouders op, waarbij ik kon opmaken, dat ze gewoon wat ronddoolden in de gangen. "Ik weet het eigenlijk niet, ik was wat aan het ronddwalen en aan het kijken of ik iemand tegen zou komen om mee te praten," zei hij met een glimlachje en ik knikte begrijpelijk. "Zoiets deed ik dus ook." zei ik met een grijnsje. Want erg veel was er hier nou niet echt om te doen.
"En toen liep ik tegen jou, dus ik denk dat het lot wil dat wij praten," een korte grinnik verliet mijn lippen. Ik was niet echt bijgelovig, nooit geweest. Ook had ik niet echt veel fantasie, maar dat is meer een ander verhaal. Ik wist wel dat Fergal erg bijgelovig was, dus sprak ik hem niet tegen. "Mooi zo, dus nog wat meegemaakt? En hoe gaat het met het acteren?" vroeg ik hem met een glimlachje. Ondanks dat we beiden in kunst zaten, zat ik meer bij het tekenen en hij bij het theaters gedeelte dus toch beiden erg verschillend. Thiefs pluizige staart kietelde in mijn nek en ik kriebelde hem kort aan zijn nek, want dat was zijn favoriete plekje.

Raymond Edward Valentino Sharman || Niveau 2 - Hond, Boyd

"Weer wat geleerd," zei Rose nadat ze geknikt had en ik glimlachte kort. "Moet ik me niet eerst ergens aanmelden?" had Rose nog gevraagd, voordat Boyd de leiding nam. "Moet ik me niet eerst ergens aanmelden?" had Rose nog gevraagd en daarop had ik mijn hoofd geschud. "Nee, de overheid weet dat je hier bent, dus dat is niet nodig." zei ik met een waterig glimlachje.Bij mijn vraag streek ze eerst een bruine lok achter haar oren en dacht ze kort na voordat ze antwoord haf. "Ik beoefen niet echt een sport. Maar ik sport wel graag. Ik loop graag hard, dat soort dingen. Ik houd er van om fysiek bezig te zijn. Dus je kunt denk ik wel zeggen dat het meer een hobby is." antwoorde ze en ik knikte, waarna er een speelse grijns rond mijn lippen ging. "En jij? Beoefen jij een sport?" vroeg ze terug." Zoiets ja, mijn vader wist nogal veel van sport af en ik trainde om de drie dagen, maar nu is dat iedere dag." zei ik schouderophalend. Ik keek met een glimlachje naar Rose. "Zin in een wedstrijdje om ter eerst? Tot aan de eind van de gang en daar is het meisjesvertrek trouwens ook." vroeg ik haar met een grijns ik had wel zin in een kleine uitdaging en zo te zien zij ook.

(Het spijt me enorm van mijn late reactie :x Had het erg druk de laatste dagen)

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Rose Amélie Linders | Niveau 1 | de Sporters | Zorro, vos
Ray schudde zijn hoofd. "Nee, de overheid weet dat je hier bent, dus dat is niet nodig," zei hij met een glimlachje. Zwijgend knikte ik, als teken dat ik het had begrepen. De herrinering aan de overheid die me overal in de gaten kon houden bracht kriebels over mijn rug. Ik keek even angstvallig om me heen, om te zien of hier ergens camera's hingen, waardoor ze me konden zien. In elke hoek hing er wel één. Natuurlijk. Wat had ik anders verwacht? De overheid was als de dood dat de burgers weer in opstand zouden komen, dus natuurlijk namen ze altijd het zekere voor het onzekere. Ik zuchtte even. Ik vertelde Ray over mijn sport en er verscheen een speelse grijns rond zijn lippen. Ik fronsde zijn wenkbrauwen even en probeerde uit te vinden wat die grijns te beteken had, maar ik kon er niet achter komen. "Zoiets ja, mijn vader wist nogal veel van sport af en ik trainde om de drie dagen, maar nu is dat iedere dag," zei hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Had je aan het begin niet ontzettend last van spierpijn?" vroeg ik aan hem, lachend. Ik was benieuwd naar wat me te wachten stond, ik bewoog altijd veel thuis, maar ik was het niet gewend elke dag zo fysiek bezig te zijn. Mijn spieren zouden de komende tijd behoorlijk wat te verduren krijgen. "Zin in een wedstrijdje om ter eerst? Tot aan het eind van de gang en daar is het meisjesvertrek trouwens ook," vroeg hij met een grijns. "Em," mompelde ik, terwijl ik even om me heen keek. De gang was inmiddels verlaten en de enigen die me kon zien was de overheid doormiddel van de camera's en die zouden het alleen maar toejuichen als ik me gedroeg zoals mijn groep zich hoorde te gedragen. Ik keek even naar Zorro, die volgens mij ook wel even zin had om zijn benen te strekken na die verstikkende treinreis. Vervolgens keek ik weer naar Ray. "Deal," zei ik met een brede glimlach, terwijl ik me afzette om weg te sprinten.

[ bericht aangepast op 16 april 2014 - 13:18 ]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Nageki >> Dorocha

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dennis Hugh Henderson - Niveau 1 - Handarbeiders - Carlos, Kameleon
'Ja, ik ben er net.' Ik vroeg of we samen de weg konden gaan zoeken, waar hij mee instemde. Vervolgens stelde ik mezelf voor en liet ik hem Carlos zien. 'Hij is best gaaf,' mompelde de jongen een klein beetje onverstaanbaar. Hij ging verder met zichzelf voorstellen, voordat ik kon reageren. 'Ik ben Jamie. En dit is Captain, hij is op het moment alleen een beetje bang om vertrapt te worden.'
'Dat kan ik begrijpen, het is hier best wel druk.' Jamie pakte de bever op in zijn handen. Ik vroeg in welke groep hij zat, waarna hij antwoordde dat hij bij de Kunstenaars zat.
'Ik zit bij de Handarbeiders.'
'Zullen we maar ergens heen gaan? Of heb jij een beter plan?'
'Klinkt als een goed idee. Misschien kunnen we samen de slaapkamers vinden.' Ik keek even om me heen op zoek naar een gang of een trap, die waarschijnlijk de goede kant op zou gaan. Links achter in de ruimte liep naar mijn idee een gang ergens heen. Ik wees er naar. 'Zullen we die kant op lopen?' Er liepen verschillende andere mensen in en uit, maar dat hoefde natuurlijk niet gelijk te betekenen dat het de goede richting was. Het kon net zo goed een gang zijn richting de leslokalen.

---

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Jamie Colin Dallas || Niveau 1 || Kunstenaars || Bever


'Dat kan ik begrijpen, het is hier best wel druk,' zei Dennis toen ik vertelde dat Captain bang was om vertrapt te worden. Ik zei dat ik bij de kunstenaars zat. Dennis antwoordde daarop: 'Ik zit bij de Handarbeiders.' Ik knikte en sloeg deze informatie als het ware op in mijn hoofd. 'Zullen we maar ergens heen gaan? Of heb jij een beter plan?' vroeg ik. 'Klinkt als een goed idee. Misschien kunnen we samen de slaapkamers vinden.' zei Dennis en hij keek even om zich heen. Achter Dennis was een gang die ergens heen leidde. Hij wees ernaar en vroeg: 'Zullen we die kant op lopen?' Er liepen veel mensen naar de gang, maar dat zei verder eigenlijk niet zoveel. Ik keek even naar Captain. Wat vind jij. ‘Weet jij iets beters dan?’ zei hij met een chagrijnige ondertoon. Hij had nog steeds een hekel aan de mensen die hem bijna hadden vertrapt. En nu zat ik met een chagrijnige bever opgescheept. Ik keek weer naar Dennis. ‘Ja, is goed hoor. Laten we daar dan maar heen gaan,’ zei ik en ik begon, recht door de massa heen, naar de gang te lopen, ervoor zorgend dat Captain niet uit mijn armen viel en niet tegen al teveel mensen aan botste.

---

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Fergal Carbrey Teagan

Ik wist dat Logan helemaal niet zo bijgelovig was als ik. Maar ik geloof echt wel daadwerkelijk dat er iets als een lot bestaat. Waarom zou dit alles anders zijn? Vele zeggen dat het de regering is, maar wat als het nou het lot is die de regering heeft uitgekozen ons uit te kiezen? Denk daar maar eens over na.
 "Mooi zo, dus nog wat meegemaakt? En hoe gaat het met het acteren?" vroeg Logan mij met een glimlachje. Ik glimlach terug en kijk toe hoe hij Thief aait, blijkbaar op het favoriete plekje van de Daemon.
"Oh dat gaat geweldig, het is super," zeg ik oprecht en glimlach breed. De twinkelingen staan on mijn ogen. Acteren, als ik dat niet kon was ik nergens. Alleen houd ik mijn dagelijkse leven en het acteren gescheiden. Ik kom graag gemeend over en niet alsof ik nooit serieus kan zijn. Ik kijk even naar Jayun en zeg ik zachtjes dat hij wel even mag gaan. Meteen springt de Daemon van mijn schouder en vliegt de gang door. Ik buig een stukje naar Logan en glimlach.
"En of ik iets heb meegemaakt?" Ik schud mijn hoofd. "Nee, niet echt. En hoe is het met jou? Het tekenen. Nog mooie schetsen gemaakt?" Vraag ik nieuwsgierig. Onbewust had ik mijn hand langs zijn arm gehaald.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

(sorry, sorry was deze rpg een beetje uit het oog verloren :x maar deze week ga ik wat actiever zijn op Q hoop ik ^^ )

Raymond Edward Valentino Sharman || Niveau 2 - Hond, Boyd

"Had je aan het begin niet ontzettend last van spierpijn?" vroeg ze me lachend en ik lachte ook even. "Enorm, maar het went wel." zei ik met een lachje. "Em," mompelde ze aarzelend en keek even om zich heen. Die cameras die me iedere dag afloerde kon me geen bal schelen en ik verachtte die domme regeltjes. Ik bedoel we mogen toch ook eens een pleziertje hebben. Daarbij er was niemand in de gang te zien na ons dan. Haar blik gleed even naar haar Daemon, Zorro die er wel zin in leek te hebben. "Deal," zei Rose, waarbij ik grijnsde. Ze zette zich al in de houding en ik begon af te tellen. "3...2...1, Go!" riep ik lachend en sprintte op mijn gemak richting het meisjes vertrek. Misschien had ik Rose wel onderschat aangezien ze me af en toe ingehaald had, dus daarom bij de laatste meter ging ik op mijn snelst en was ik haar toch voor. "Snelle beentjes die van je." zei ik met een lachje, maar ik meende het wel. Daarna keek ik even naar de grote deur van de slaapzaal. "Zo, hier is het." mompelde ik dan. Ik veronderstelde dat Rose liever de kamer wat zou bekijken, maar ik had niet echt zin om weer alleen te zitten ronddolen.

Logan Doughlass Hoult || Niveau 3 - Wasbeer, Thief

Fergal glimlachte voordat hij vertelde."Oh dat gaat geweldig, het is super," zei hij met een brede glimlach. Zijn ogen glinsteren wat en je kon echt zien dat acteren zijn passie was. "En of ik iets heb meegemaakt?" hij schudde zijn hoofd, waaruit ik zijn antwoord al wat kon afleiden . "Nee, niet echt. En hoe is het met jou? Het tekenen. Nog mooie schetsen gemaakt?" vroeg hij me ook nieuwsgierig en had even zijn hand over mijn hand gehaald. Ik keek hem even aan en merkte dat hij wat dichter bij me liep. "Euh, nou..." begon ik wat verward van zijn aanraking, wat vast niet zo bedoeld was als ik dacht. Ik herpakte mezelf en begon opnieuw." Wel ik ben bezig met een nieuw schetsproject waar ik redelijk lang mee bezig ben. Namelijk personen of dieren tekenen, maar eerder de binnenkant." vertelde ik. "Het is nogal ingewikkeld." mompelde ik. Tja botten nateken van levende mensen was nogal ingewikkeld en gek, maar het was wel speciaal. Elk haf ik ook een speciale touch die bij de persoon paste. Kleuren, patronen of gewoon niets. Bij enkele sporters die ik geprobeerd had kon je zelfs de breuken afleiden door de houding van hun lichaam... Ik schudde mijn gedachten weer weg. Het was eigenlijk ziek als je het zo bekeek, maar dat was nou mijn fantasie voor zover ik die nog kon vinden. Mijn blik gleed naar Jayun die wat voorop zat te vliegen. Ergens zat ik nog steeds met mijn gedachten bij zijn aanraking, maar ik moest het gewoon vergeten.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Rose Amélie Linders
"Enorm, maar het went wel," antwoordde Ray met een lachje op mijn vraag. Ik glimlachte even en knikte, maar voor de rest zweeg ik even. Ray grijnsde even toen ik inging op zijn idee. "3...2...1, Go!" telde hij vervolgens af, waarna ik me zo hard mogelijk af zette. Hoewel het lastig was je goed af te zetten op de gladde grond, wist ik toch snel op snelheid te komen. Ik keek over mijn schouder heen en zag dat Ray me al aan het in halen was. Ik probeerde mijn pas te versnellen, maar het mocht niet baten, Ray was me al voorbij. Ik gaf Zorro een blik, die naast me rende, Zorro keek me vastberaden terug. Ik gaf alles op alles om Ray weer in te halen, wat uiteindelijk ook lukte. We waren slechts een paar meter van de meisjesslaapzaal verwijdert toen ik Ray's ademhaling harder hoorde dan voorheen, hij wist me weer in te halen. Dit keer lukte het me niet om hem weer in te halen, dus ging ik al iets minder hard rennen. Eenmaal bij de deur van de meisjesslaapzaal stopte ik en hijgde ik uit. Mijn keel brandde en mijn benen deden pijn. Mijn conditie was niet al te best, dus daar moest ik nog wat verandering in gaan brengen. Toch was ik wel trots op mijn prestatie. Ik had bijna van Ray gewonnen, die hier al lange tijd bezig was met lichamelijke training. "Snelle beentjes van je," zei hij met een lachje. Ik lachte ook even. "Dankje," zei ik, nog steeds een beetje uithijgend. Ray's blik gleed naar de deur van de slaapzaal en mijn blik volgde automatisch ook naar de slaapzaal. "Zo, hier is het," mompelde hij vervolgens. Ik knikte even, keek naar mijn tas en vervolgens naar Ray. "Weet je wat..." zei ik. "Ik zet even mijn tas weg, dan kom ik daarna weer terug en dan kan je me nog wat andere dingen hier laten zien. Als je dat wilt tenminste..."

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."