[Speeltopic] Sweet Madness • One Direction 1 - Speeltopics

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

FIRST

Bowties were never Cooler

SECOND !!

The monsters running wild inside of me. I'm faded

THIRD

How far is far

FOURTH. Ofzo.

FIFTH

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Louis Tomlinson
Ik stapte uit mijn rammelbak bij de villa. Ik had zelf het wagentje opgeknapt en met vrolijk gekleurde strepen overgespoten. Het zag er nu echt belachelijk uit en rammelde aan alle kanten, maar het was mijn rammelbak. Ik pakte mijn spullen van de bijrijdersstoel en deed toen de auto opslot. Echt een auto was het ding zoizo niet te noemen want de kleine verklote fiat 500 was echt niet groot genoeg voor meer dan 2 personen zonder bagage. Ik vond in mijn kontzak de brief en liep stilletjes naar de villa. Ik was best nerveus. Nieuwe dingen hadden lang niet altijd goed voor me uitgepakt, al liep de laatste tijd mijn leven wel een stuk beter. Thuis was ik nogsteeds de voetveeg van mijn broer, maar op school had ik nu eindelijk mijn plek gevonden en daarbuiten had ik het meest geweldige vriendje ooit. Een softie met een woest, woest aantrekkelijk, uiterlijk. Hij hield me veilig en ik hield zo enorm veel van hem. Nu zou ik het een tijd zonder hem moeten doen, want hij moest naar een stom familiegedoe, net als ik. Ik zuchtte en haalde een hand door mijn warrige roodbruine haar voor ik mijn bretels nog eens goed deed en mijn gestreepte shirt die matchte met mijn broek en vrolijk gestreepte auto. Voor de deur liet ik me zakken en wachtte tot ik binnen zou worden gelaten. Uit mijn tas haalde ik een boek. Ik krulde me op tussen mijn gestreepte koffer, een plantenbak en de muur en begon in doodse stilte en rust te lezen, op mijn tikkende voeten na. Zo kon ik uren zitten. Ik miste Harry heel erg, maar een goed boek kon me altijd afleiden. Ik las dus rustig verder in Lord of the Rings. Mijn voeten tikte sneller als het spannender werd en langzamer als het saaier werd. Maar goed, ik las verder in de hoop dat alles goed zou gaan.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
De taxichauffeur keek me via de achteruitkijkspiegel chagrijnig aan, nadat hij de auto tot stilstand had gezet voor de villa, die de eerstkomende mijn huis zou zijn. Ik grabbelde in mijn rugzak, om er het gepaste bedrag uit te halen en dit, met dezelfde chagrijnige blik, aan de man te overhandigen, die daardoor alleen maar chagrijniger ging kijken. 'Bedankt voor de gezellige rit,' rolde sarcastisch over mijn lippen, om mijn tas te pakken en uit te stappen. Ik keek heel even rond, om naar de kofferbak te lopen en daar mijn koffer uit te toveren. Net op tijd, want ik had mijn spullen nog niet of de taxi verdween alweer. Een zachte zucht rolde over mijn lippen, om mijn spullen vast te pakken en langzaam in de richting van de villa te lopen. Ik wilde hier niet zijn, iets wat duidelijk te merken was aan zowel mijn houding als gezichtsuitdrukking. Het enige waar ik op dit moment wilde zijn, was dan toch echt bij Louis, de jongen die toch echt mijn hart had gestolen, iemand die ik nu veel te lang zou moeten missen, en geen idee had waar ik op dit moment was beland. Niet dat ik dat überhaupt zelf wist, want de brief gaf nu ook niet echt heel veel informatie. Het enige wat ik wist, was dat mijn broer hier straks ook nog zou verschijnen, dus er nog een reden was waarom ik hier weg wilde. Ach, we zagen het wel en anders ging ik me toch precies hetzelfde gedragen als waar ik op het eerste gezicht voor aan werd gezien? Misschien was er dan nog een mogelijkheid dat ze me hier ook weg zouden sturen en ik kon vluchten. Ik schopte een klein steentje weg, die voor mijn voeten lag, om een zachte 'was je nu maar hier, Lou,' over mijn lippen te laten rollen. Misschien werd het dan wel wat dragelijker, ondanks ik dondergoed wist dat -dat geluk niet voor me weggelegd was. Ik mocht al van geluk spreken dat ik de jongen had. Ik schudde mijn hoofd, om weer vooruit te kijken. Iets wat ik niet vrolijker maakte, omdat een persoon in mijn gezichtsveld verscheen. Een zachte 'fijn,' rolde over mijn lippen, om langzaam toch zijn kant op te lopen, mezelf voorgenomen om het eerste moment nog mijn beste beentje voor te zetten. Al zakte met elke stap die gedachten verder weg, kwam verbazing naar voren doordat ik dacht dat ik spoken zag. Pas toen ik voor de jongen stond en mijn blik over hem heen liet glijden, sloeg de twijfel toe. Werd ik nu echt gek of was het waar? 'Jij?' rolde bijna onhoorbaar over mijn lippen. 'Hoe?'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
De harde muziek drong mijn gehoorwegen binnen terwijl ik uit het raampje van de taxi keek. Mijn oordopjes en oude iPod Classic waren dingen waar ik nooit zonder mee de deur uit ging, waar ik ook heen ging. Ook gisteren had ik ze weer met me meegenomen, ook al had ik ze niet meer nodig gehad die avond. Ik was namelijk naar een kroeg geweest, waar ik van mijn laatste avondje roekeloos zijn kon genieten. Uiteindelijk was ik met een jongen mee naar huis gegaan, ook al kon ik me vrij weinig herinneren - al waren de plekken van de zuigzoenen in mijn nek wel een bewijs van wat er gisteravond was gebeurd. Vandaag was ik alleen maar snel mijn spullen komen ophalen bij mijn thuis, waarna ik meteen door had moeten gaan naar dit... gebeuren. Ik was er nog steeds niet zeker van of ik er wel echt heen wilde gaan, gezien de vaagheid van de uitnodiging, maar goed. 'We zijn er,' onderbrak de stem van de taxichauffeur mijn gedachten. Ik stapte de auto uit, om vervolgens mijn koffer uit de kofferbak te halen. Ik gaf de man zijn geld, die tevreden weer wegging, en liep vervolgens richting de villa. Naarmate ik dichterbij kwam zag ik dat er al twee jongens waren. Zodra ik dichterbij kwam zag ik dat de jongens elkaar bleken te kennen. Ik had geen zin om mezelf met ze te mengen, al moest ik zeggen dat dat misschien ook wel kwam door de lichte spanning die zich in mijn buik opbouwde. Misschien liet ik het wel niet snel zien, maar ook ik was lichtelijk zenuwachtig voor dit soort dingen. Want ja, what the fuck ging er gebeuren? Om iets met de spanning te doen besloot ik mijn pakje met sigaretten maar uit mijn broekzak te vissen en een van de sigaretten aan te steken. Ik klemde de peuk tussen mijn lippen en inhaleerde de rook in, waarna ik het langzaam weer uitblies.

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Louis Tomlinson
Toen ik mijn naam hoorde in een wel hele bekende toon keek ik op en ja hoor, daar stond de man van mijn dromen. Mijn ogen werden gigantisch groot van ongeloof. Was hij het echt? Ik moest een paar keer knipperen en wist eigenlijk niet goed wat te zeggen. Ik legde de boekenlegger tussen mijn pagina en legde het boek weg terwijl ik in ongeloof bleef kijken. Was hij echt hier? Ik kon het gewoon niet geloven. Hij leek erg ver in gedachten weggezonken terwijl hij naar me toe liep. Hoe dichterbij hij kwam, hoe groter mijn grijns werd. Ik was echt dol gelukkig dat hij hier ook was. Mijn ridder in het stralende harnas. Toen hij me toch echt leek te herkennen grijnsde ik en knikte voor ik gehurkt op mijn voeten sprong en daarna zo sprong dat ik mijn benen om zijn middel kon slaan en mijn armen om zijn nek als een kleine koala. "Moose" antwoordde ik. Hij kende mijn broer ook, dus hij wist vast wel wat dat betekende, omdat ik gokte dat hij hier was voor Ashton. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en ademde diep in, wat al helemaal bevestigde dat hij het was. De bekende, geruststellende geur van mijn vriendje drong mijn neus binnen, waardoor ik me nog iets dichter tegen hem aan klemde. "Ik ben zo blij dat je er bent, Boo." mompelde ik zacht terwijl ik zo vrij comfortabel bleef hangen. Dat deed ik nou eenmaal graag: als een aanhankelijke baby koala aan mensen hangen. Veel mensen had dit afgheschrokken, mijn extreme aanhankelijkheid, maar zeker sinds ik Harry had was het tegenover vrienden iets minder extreem geworden. Vooral omdat ik op vrije dagen, hele dagen zo aan deze jongen kon hangen zonder er ook maar over na te denken dat het vreemd was. Dit was een van de manieren hoe ik mijn liefde en genegenheid voor iemand toonde. Daarbij was deze jongen te lang om gewoon te knuffelen, want dan voelde ik me zoizo een ukkie, wat ik niet heel leuk vond. Harry wreef dat er af en toe maar al te graag in, maar zolang hij me zo aan hem liet hangen en van me hield om wie ik was vond ik alles best. Ik bleef dus gewoon hangen. Moose en ashton hadden ons al vaker dan eens zo gezien en de rest van de wereld kon me nu niets schelen. het feit dat mijn bril bijna van mijn neus viel wel, maar daar kon ik nu niets aan doen. Stomme korte armpjes.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Mijn chagrijnigheid, samen met mijn zenuwen, waren al snel verdwenen toen tot me doordrong dat Louis echt de persoon voor mijn neus was. Zijn verbazing maakte dat maar al te goed duidelijk, net als dat hij niet veel later als een kleine koala aan me hing waardoor ik mijn armen stevig om hem heen sloeg. Dat maakte mij weer duidelijk dat het allemaal goed ging komen, omdat ik degene die het meest nodig had, het meeste voor me betekende, in mijn armen had en hem dicht bij me had tijdens dit nieuwe hoofdstuk. Voor dit moment was ik onze broertjes dan ook best wel dankbaar, omdat we hier anders beide niet hadden gestaan op dit moment. 'Dan moet ik hem straks toch eens aan bedanken, denk ik,' zei ik, wetende dat hij nu ook wist waarom ik hier rondliep. Dat verband was op dit moment heel makkelijk te leggen en vooral omdat hij mijn broertje ook kende. De redenen dat ik er geen woorden meer aan ging besteden. 'Ik heb je gemist, schat,' rolde naar waarheid over mijn lippen, want volgens mij wist iedereen wel dat ik geen moment zonder deze jongen kon, maar hem ook veel te lang al niet had gezien. Ik deed op dit moment dan ook niets anders dan hem dicht tegen me aanhouden en een zacht kusje op zijn voorhoofd te drukken. Het stelde me gerust en het was eigenlijk het enige wat ik nodig had, wat mijn dag weer helemaal goed kon maken. 'Ik laat je nooit in de steek, want had hier sowieso uiteindelijk wel op de stoep gestaan,' mompelde ik zachtjes, wetende dat het waar was. Ik zou echt gek worden anders. Niet dat ik daar nu over na ging denken, want we stonden hier beide. 'En ik ben natuurlijk ook heel erg blij dat jij er bent, koala' voegde ik er nog aan toe. Ik moest zeggen dat Louis me ondertussen al aardig had veranderd qua gedrag. Daarbij pikte ik vanaf het begin ook al veel meer van hem, want eigenlijk hoefde niemand het te flikken, om als een koala aan me te hangen. Niemand behalve hij. Misschien was ik in de tussentijd ook nog ietwat onschuldiger en minder agressiever geworden. Maar vooral wat minder levens zuur gemaakt. Het was raar wat verliefdheid met je kon doen en hoe je dingen heel anders kon zien. Als je namelijk vroeger had gezegd dat ik zou vallen op iemand zoals mijn broertje had ik je toch echt vierkant uitgelachen. Ik keek naar de jongen in mijn armen, om hem met een arm los te laten en zijn afzakkende bril weer goed te doen en een hand door zijn haar te laten. 'Ik kan nog steeds niet geloven dat je hier serieus bent,' rolde over mijn lippen om rond te kijken, toen pas tot de conclusie komende dat er nog een jongen aan was gekomen en hem ook een glimlach schonk.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Ik glimlachte dol verliefd en gelukkig om Harry zijn lichaam geklemd bij zijn lieve woordjes, zijn sterke armen en het kusje op mijn voorhoofd. Hij was echt de grootste schat van de wereld, ondanks dat hij vol stond met tatoos, allerlei piercings had en vrienden had zoals Moose. "En anders had ik dat wel gedaan. Zonder jou wil ik echt niet meer." mompelde ik terwijl ik mijn gezicht verstopte in zijn nek en gewoon als een extreem comfortabele koala aan hem bleef hangen. Nu was ik heel blij dat ik klein en licht was, zodat hij me makkelijk kon houden. Mijn bril zakte ondertussen af, maar ik kon er niets aan doen. Ik plukte wat aan zijn krulletjes en glimlachte toen hij door mijn haren aaide. Hij was zo lief. Ik keek even over zijn schouder en zwaaide vrolijk kort naar degene die aan was gekomen. Daarna richtte ik me weer op mijn vriendje. "Ik kan ook niet geloven dat jij hier ben, maar je bent er echt." zei ik voor ik mijn beide handen weer in zijn krullen vlocht. Ondanks dat we bezoek hadden ging ik helemaal op in onze eigen magische wereld. "Ik hou van je." mompelde ik zacht voor ik mijn ogen sloot en mijn lippen op die van hem drukte. Zijn lippen waren zacht en vol en zijn lippiercing drukte zacht in mijn lip. Het voelde apart, maar o zo goed. Ik hield hem stevig tegen me aan en klemde mijn benen nog wat steviger om zijn middel. Ik zou zo waarschijnlijk de hele dag blijven hangen en als iemand er wat aan wilde veranderen hadden ze een heel groot probleem. Misschien dat ik nog naar zijn rug zou verschuiven, maar iets anders was niet denkbaar. Nu ik hem eenmaal bij me gad ging ik hem echt niet meer loslaten. Ik hield veel van hem, hij blijkbaar ook van mij, en ik had absoluut geen zin in Moose op dit moment. We zouden hier al een tijd opgescheept zitten met onze broers, dus dan konden we het net zo goed dragelijk maken. En zoenen met mijn vriendje was zeker iets wat dit dragelijk zou maken. Onze lippen pasten perfect en ondanks zijn lippiercing en mijn afzakkende bril, die nu meer op zijn neus stond danop de mijne, was dit het fijnste gevoel wat ik de laatste tijd tot mijn beschikking had. Hij was beter dan welke drug of drank dan ook. Hij was gewoon perfect.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Eigenlijk was het een hele vreemde combinatie als je ons zo voor de eerste keer zag staan. Zeker als je keek naar onze broertjes, van wie de een iets weghad van de ander van ons, en dat we daar eigenlijk precies de tegenpolen van waren. Het nam toch niet weg dat ik zielsveel van deze jongen hield en hem niet meer liet gaan, wetende dat een deel van mij dan weg was. 'Je hoeft ook niet meer zonder me, ik niet zonder jou, want we vinden elkaar toch altijd terug,' zei ik zachtjes. 'Daarbij verzinnen we wel wat zodra we hieruit zijn,' voegde ik er aan toe, want ik had, denk ik, niet de neiging om nu met hem hier te zitten en vervolgens weer alleen thuis te zitten. Het eerste daarin tegen was ook waar, want zelfs op dit moment stonden we hier samen, ook al hing Louis eerder aan me. Iets wat in mijn ogen nog steeds heel apart was,nog niet voor de volle honderd procent tot me doordrong, maar wel het enige wat ik nodig had om dit te overleven. Daarna namen we heel even de tijd om de andere jongen beide te begroeten, om ons erna weer op elkaar te richten. 'Natuurlijk ben ik er,' zei ik met een scheve grijns. 'Al blijf jij hier nog altijd de Superman en de knuffel koala.' Net als de ukkepuk van de twee, maar dat zou ik er maar niet achteraan gooien, want ik wist hoe de jongen daarop reageerde en daarbij vond ik het ook niet erg, want dan kreeg je dit soort combinaties. 'Ik ook van jou, Lou,' zei ik zachtjes, om daarna zijn lippen tegen de mijne te voelen, net als de vlinders in mijn buik die weer vrolijk rondfladderde. Ik had het idee dat we hoogstwaarschijnlijk nog wel wat te horen zouden krijgen hier in het huis, maar dat zou toch alsnog niets veranderen. Dit waren wij nu eenmaal en zij waren dan degene die toch een probleem hadden. Een van de twee zou zich aan moeten passen en wij waren dat toch echt niet. Iets wat al vaker naar voren was gekomen, dus deze keer ook niet ineens wel zou gebeuren. Dit waren moment die het hele plaatje compleet maakte.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Harry was echt de grootste schat die er was, ondanks zijn ruige uiterlijk. Ik hoopte gewoon dat als we hier uit kwamen we iets konden regelen zodat we in elk geval neit alleen naar huis hoefden, want dat zou ik echt neit aankunnen. Eerst 24/7 op elkaars lip en fijn samen en dan opeens alleen. nee, dat zou zo fout gaan. Dat wist ik nu al. Zodra zijn lippen de mijnen raakten ontplofte er een bom van vlinders in mijn buik en ik hield hem nog wat steviger vast. Het voelde naast het overweldigende gevoel van vrolijkheid, verliefdheid en geluk, ook als thuiskomen, een veilige haven binnenvaren. Het voelde gewoon heel goed. Onder de kus gleed mijn bril van mijn neus op de zijne, maar ik merkte het neit eens. Ik ging totaal op in de kus terwijl mijn vingers wat wiebelden door zijn krullen. De anderen die aan zouden komen zouden ook wel raar staan te kijken, maar van mij mochten ze. Ik was dolgelukkig met Harry hier en niemand ging mij dat geluk afnemen, wat ze ook zeiden, want opmerkingen zouden we er toch zeker wel over krijgen. toch kon het me niets schelen zolang ik zijn sterke armen om me heen had en zijn warme lichaam tegen me aan gedrukt voelde. Bij hem was alles goed, bij hem was alles veilig. Ik trok langzaam terug en glimlachte naar de krullenbol. "En jij blijft altijd mijn kitten en de grote papa koala." zei ik met een glimlach voor ik mijn gezicht verstopte in zijn nek en de kleine krulletjes aan mijn gezicht liet kietelen. Zacht drukte ik mijn lippen even in zijn nek en liet ze daar liggen terwijl ik wat relaxte en net iets meer ging hangen dan me echt vastklampte. Mijn vingers kriebelden zacht door zijn krullen en ik genoot gewoon van dit moment. Ik had echt het meest geweldige vriendje ooit en iedereen die daaraan twijfelde was stom. Dat hij qua uiterlijk en vrienden veel op mijn broer leek en ik op de zijne mochten ook mensen misschien raar vinden, maar wij konden er neits aan doen op wie we vielen en wij vulden elkaar blijkbaar perfect aan. Ik stond er eigenlijk ook nooit bij stil en genoot gewoon van elk moment dat ik bij de krullenbol was.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik kon vertellen wat er in mijn gedachten omging, maar dan stonden we hier over vier uur nog, omdat het gewoon teveel was. Het kwam wel heel vaak op een ding uit en dat was de jongen die ik in mijn armen had, die mijn ogen had geopend en nog meer goede dingen op zijn nam had staan. 'Loulou, wat als dit nu de eerste test is? Dat het na dit echt 24/7 is?' vroeg ik zachtjes voor zijn lippen de mijne raakte, wat ik als goede manier zag om me mijn mond te snoeren, omdat ik wel eens de neiging had om de oren van Louis zijn hoofd af te praten, als hij me niet stopte, ondanks ik over het algemeen toch niet zo'n prater was. Al liet dit ook al mijn gevoelens voor deze jongen terugkomen, die ik de laatste tijd met moeite had moeten onderdrukken, omdat mensen gek van me werden, maar ik hem ook alleen maar meer begon te missen. Iets wat de eerstkomende tijd niet meer terug hoefde te keren, omdat ik hem nu echt niet met rust zou laten en dat andersom volgens mij hetzelfde verhaal was. Dezelfde veiligheid, vertrouwen en eigenlijk alles. Gewoon het feit dat wij in ons eigen wereldje zaten en de rest mocht denken wat ze dachten, maar we ons toch echt niet aan gingen passen. Jaloezie noemde ik het altijd en zou het zo ook altijd blijven noemen, want in mijn ogen was het ook niets anders. Zeker als ze weer eens vielen over het feit dat we zo verschillend waren, want in principe wel meeviel als je ons beter leerde kennen. Ik drukte de jongen nog dichter tegen me aan terwijl hij ondertussen langzaam terugtrok en glimlachte, om mijn bijnamen over zijn lippen te laten rollen. 'Koalaaaaa,' zei ik met een kinderlijke stem en twinkelende oogjes, om met mijn kin op zijn hoofd te steunen en gewoon te genieten van de momenten samen en de rust die er nu nog was. Ik had de neiging tot zoveel, maar deed niets, want ik hield de jongen nog steeds goed vast, bang dat hij straks anders alsnog op de grond zat. 'Baby boo, zullen we naar binnen gaan?' mompelde ik zachtjes. 'En dankjewel voor alles.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(Hi.)

Because I love him, do I need another reason?